ფსიქოლოგების დიდი ნაწილი ხშირად აწყდება კითხვას: “რატომ მღალატობს ჩემი ქმარი, როდესაც მე ყოველთვის იმის გაკეთებას ვცდილობ, რაც ორივესთვის საუკეთესო იქნება?” უფრო მეტიც, ფსიქოლოგთან ვიზიტზე მყოფი ქალები შეიძლება იყვნენ სხვადასხვა ასაკისა და სოციალური ფენის, მაგრამ პრობლემა ერთი და იგივეა. მაშ, რა არის მამაკაცის ღალატის მიზეზი?
მიუხედავად იმისა, რომ ეს კითხვა ძალიან მარტივია, სამწუხაროდ, მასზე ასეთივე მარტივი პასუხი არ არსებობს. ვიღაცას უბრალოდ მოსწონს ქალები, უფრო სწორად მათი რიცხვი. ვიღაც ჯერ კიდევ ვერ გარკვეულა საკუთარ გრძნობებში, მაგრამ რატომღაც დაქორწინდა და ახლა ჩამოუყალიბებელი ახალგაზრდასავით იქცევა. ასევე, არ უნდა დავივიწყოთ კლასიკური “გადავიყვარე”. ხანდახან მამაკაცები ძალიან რთულნი არიან. მაშ, იქნებ საერთოდ არ ღირს მათ სურვილებში გარკვევა?
რატომ ღალატობს ჩემი ქმარი
არასოდეს მიყვარდა ყველა მამაკაცის ერთ ქვაბში მოხარშვა, მაგრამ, სამწუხაროდ, ეს თავისთავად ასე გამოვიდა. მართლა არ მინდოდა, მაგრამ ცხოვრებამ თავად მიუჩინა ყველაფერს საკუთარი ადგილი. სამწუხაროა, როცა ქმარი მოღალატე აღმოჩნდება, მაგრამ მე არ ვარ პირველი და, სამწუხაროდ, არც ვარ დარწმუნებული, რომ უკანასკნელი ვიქნები.
პერიფერიულ ქალაქში ცხოვრება მარტივი და ლამაზი მოგეჩვენებათ მხოლოდ იმ შემთხვევაში, თუ პოეტი, მწერალი ან მხატვარი ხართ. ჩვეულებრივი ადამიანებისთვის ეს არის უიმედობა და მუდმივი ფინანსური ზეწოლა. მცირე შესაძლებლობები, ცუდი ინფრასტრუქტურა, მომავლის გაურკვევლობა. მხოლოდ ბინებია იაფი და ისიც არა ყოველთვის.
ჩემს შვილს, ისევე როგორც მე, ყოველთვის სურდა ჩვენი მშობლიური სოფლიდან სადმე შორს გაქცევა. სადაც შეგიძლია იცხოვრო და განვითარდე, გეგმები დაისახო. ჩემი ქმარი კი უბრალოდ დაგვცინოდა და გამუდმებით იმეორებდა, რომ ამ ცხოვრებაში ვიღაცას ვერცხლის კოვზით ჭამა უწერია, ვიღაცას კი ფეხსაცმლის შეკეთება. სულელური განცხადებები. აქამდე როგორ მივედით?
მიუხედავად ამისა, ჩვენს ოჯახში ყოველთვის ყველაზე იმპულსურ გადაწყვეტილებებს მე ვიღებდი. რა უცნაურიც არ უნდა იყო, მათი შედეგები ყველაზე ხშირად დადებითი იყო. კარგად დაფიქრების და სიტუაციის ფხიზლად შეფასების შემდეგ დავასკვენი, რომ მე და ჩემი ქმარი ჯერ კიდევ საკმაოდ ახალგაზრდები ვიყავით და ჯერ კიდევ შეგვეძლო წარმატების მიღწევა. ორივე ორმოცს ცოტა გადაცილებულები ვართ, ჩვენი შვილი სკოლას ამთავრებს. იქნებ საზღვარგარეთ წავიდეთ და ცოტაოდენი ფული ვიშოვოთ? ცოტას ვიმუშავებთ და სახლში ცხოვრების შეცვლის კარგი შესაძლებლობებით დავბრუნდებით.
ჩემმა შვილმა მხარი დამიჭირა. მას დიდი ხანია ცალკე ცხოვრება უნდოდა და მშობლების ბინა კი ბევრად უკეთესია, ვიდრე რაღაც ძველი ქოხი, რისთვისაც თეორიულად შეძლებდა ფულის შეგროვებას, გარკვეული პერიოდის განმავლობაში. ჩემმა ქმარმა საფეთქელთან თითი დაატრიალა და თქვა, რომ იმ ასაკში აღარ იყო რომ, სულელივით საზღვარგარეთელ ძიაზე ემუშავა. და არც ქარხანაში მუშაობით გაიფუჭებდა ჯანმრთელობას, რაღაც გროშების გამო.
თამამი გამგზავრება
მე ადვილად გადავწყვიტე. ორიოდე უცხო ენის გაკვეთილი გავიარე, ლექსიკონი ვიყიდე და წავედი. ქმარმა გამიშვა, მაგრამ უკმაყოფილო იყო. შევთანხმდით, რომ ექვსი თვის ან ერთი წლის განმავლობაში ვცდიდი მუშაობას, შემდეგ კი შევხედავდი. მაგრამ აღმოჩნდა, რომ იმისთვის, რომ არ გამომეტოვებინა მომენტი და შესაძლებლობა, სიცოცხლის მთელი ოთხი წელი უნდა დამეხარჯა.
მთელი ამ ხნის განმავლობაში ოჯახთან ინტერნეტით ვურთიერთობდი. ბევრს ვსაუბრობდით, ერთმანეთს ახალ ამბებს ვუზიარებდით. ჩემმა შვილმა საცოლეც კი გამაცნო ასე. კარგია, რომ ახლა შესაძლებელია ერთმანეთთან ურთიერთობის შენარჩუნება მრავალი კილომეტრის დაშორებით. ადრე, ამაზე მხოლოდ ოცნება შეიძლებოდა. ახლა კი, ჩვენი მიყრუებული სოფლისთვისაც კი, ეს გროშები ღირს.
შევთანხმდით, რომ სახლში ჩემი შვილის ქორწილისთვის დავბრუნდებოდი. სტუმრების სია და წვეულების ადგილი უკვე შეთანხმებული იყო. ყველაფერის ფული მე გადავიხადე. საჩუქრად კი მინდოდა, რომ ჩემი შვილისთვის ფული მიმეცა. იმისთვის, რომ მას, როგორც ზრდასრულ მამაკაცს, თავად შეეფასებინა მათი წონა და მიეღო გადაწყვეტილება, რაში დახარჯავდა. ჩემი აზრით, ეს თანხა საკმარისი უნდა ყოფილიყო საშუალო ერთოთახიანი ბინისთვის. და იქნებ, ახალგაზრდებს მძახლებიც დახმარებოდნენ…
მაგრამ, სამწუხაროდ, ეს დღე სადღესასწაულო განწყობით არ დამამახსოვრდა. სწორედ მაშინ გავიგე, რომ ქმარი მღალატობდა. ის სხვა ქალთან ერთად ცხოვრობდა, მის სახლში. ის ამას არ უმალავდა არც შვილს და არც ხალხს. ჩვენმა მეზობელმა ჩემი ეჭვები დაადასტურა და ყველაფერი დაწვრილებით მიამბო. აი, ასეთი სიურპრიზი დამხვდა.
იმ დღეს გადავწყვიტე, სასოწარკვეთილებაში არ ჩავვარდნილიყავი და კარგად დავფიქრებულიყავი. ქმარს მხოლოდ ის ვუთხარი, რომ ამასთან დაკავშირებით დალაპარაკება მინდოდა, მაგრამ ცოტა მოგვიანებით. ის წინააღმდეგი არ ყოფილა. გარდა ამისა, არ მესმოდა ჩემი ზრდასრული შვილის საქციელი. მას არც კი უთქვამს ჩემთვის, რომ ბოლო თვეების მანძილზე ჩვენს სახლში მარტო ცხოვრობდა თავის მომავალ მეუღლესთან ერთად. მას ერთი სიტყვაც კი არ წამოსცდენია. ნუთუ დრო არ ჰქონდა, რომ მამის მეგობრის შესახებ მოეყოლა?
მოკლედ, მეორე დილით ჩემმა ქმარმა ყველაფერი მშვიდად მიამბო. აღმოჩნდა, რომ ის მართლაც სხვა ქალთან ცხოვრობს. მაგრამ ამის მიზეზი იყო ჩემი წასვლა და მის ცხოვრებაში ქალის სითბოს ნაკლებობა. ახლა, როდესაც უკვე სახლში ვარ, მას უპრობლემოდ შეუძლია დაბრუნდება.
ქმართან ამ საკითხის მოგვარების შემდეგ, დიდი სურვილი გამიჩნდა, რომ ბინაში მთელი ავეჯი გადამებრუნებინა, მაგრამ თავი შევიკავე. მერე ჩემმა შვილმა დამირეკა. საქმე ისაა, რომ წინა დღეს მისთვის საჩუქრის გადაცემის განწყობა არ მქონდა და გადავწყვიტე, რომ ეს მოგვიანებით გამეკეთებინა. ახლა კი ჩემი შვილი მირეკავდა, რომ გაერკვია, რაში იყო საქმე.
ამ დროს მასაც გავესაუბრე, თუმცა ამჯერად არა პირადულზე. დიახ, აღმოჩნდა, რომ მან ყველაფერი იცოდა. მას უბრალოდ არ სურდა ჩემი განაწყენება, მაგრამ მამასაც უგებდა, როგორც კაცს. ის ხომ ჩემი წასვლის წინააღმდეგი იყო თავიდანვე. ასე რომ, ჩემი შვილი, თურმე, არაფერში არ არის დამნაშავე. მას უბრალოდ არ უნდოდა, რომ მე და ჩემს ქმარს გვეჩხუბა.
2 თვის შემდეგ ბინა მაინც ვიყიდე, მაგრამ პირადად ჩემთვის. ავეჯიც შევიძინე, მაგრამ არ ვაპირებ მასში ცხოვრებას, ყოველ შემთხვევაში, უახლოეს მომავალში. მის გაქირავებას ვაპირებ. მე და ჩემი მეუღლე დავშორდით, თუმცა ეს განქორწინება რთული არავისთვის ყოფილა. უბრალოდ დავიღალეთ ერთმანეთით. ჩემი შვილი და მისი ცოლი ახლა ჩემს ყოფილ სახლში ცხოვრობენ. ყველა ბედნიერი და კმაყოფილია.
მე კი ნივთებს ვალაგებ, რომ ისევ სამუშაოდ გავემგზავრო. ოღონდ არა ისე, როგორც ადრე, როდესაც უქმეებზეც კი ვმუშაობდი და თითოეულ გროშს ვზოგავდი. არა, ახლა შემიძლია დავისვენო. ევროპა ცნობილია არა მხოლოდ მაღალი ხელფასებით, არამედ კარგი საკვებით, ინფრასტრუქტურითა და კლიმატით. ბინიდან პასიური შემოსავალიც მაქვს და ასევე მაქვს ადგილი სადაც დაბრუნებას შევძლებ. ვნახოთ, ჯერ არც ისე ბებერი ვარ მეორედ გათხოვებისთვის. იქნებ ჩემი ბედი უკვე დიდი ხანია მელოდება იქ, მეორე ნაპირზე? პირადად მე, ეს ძალიან გამიხარდება!
