ადამიანურ ურთიერთობებში ხშირად ჩნდება ქედმაღლობის პრობლემა. მაგალითად, ერთ-ერთი მეუღლე დაწინაურდა, ახლა ის უკვე მეტს გამოიმუშავებს და მისი ხასიათი უარესობისკენ იცვლება. რა არის სიამაყე ოჯახის კონტექსტში? ეს, პირველ რიგში, დამღუპველი, დესტრუქციული ფაქტორია. ვერავინ შეეგუება ამაყ ადამიანს მის გვერდით, საკუთარ სახლში.
განსაკუთრებით სამწუხაროა იმის ყურება, თუ როგორ ჩნდება ვიღაცის ოჯახში სრულიად ახალი, უცხო ადამიანი ამ მანკიერებით. ირგვლივ ყველა იძულებულია გაუძლოს და ვერაფერს აკეთებს ამის საწინააღმდეგოდ. თანდათან ვითარება იძაბება და მცირე კონფლიქტები იწყება. არსებობს რაიმე შესაძლებლობა სიტუაციის შესაცვლელად?
რა არის სიამაყე
რის თქმა შემიძლია ჩემს შვილზე, ვახოზე? კარგი ბიჭია, პასუხისმგებელი, პატიოსანი, ერთგული. ყოველთვის ვამბობდი, რომ ის არასოდეს მიატოვებს მშობლებს და არასოდეს გვიღალატებს. რა თქმა უნდა, ბავშვობაში მასაც ჰქონდა ხულიგნობის პერიოდი, მაგრამ ეს საკმაოდ სწრაფად გადავიტანეთ. ორიოდე ჩხუბი, მეგობრების სახლში გატარებული რამდენიმე დღე და, პრინციპში, სულ ეს იყო.
სხვათა შორის, ინსტიტუტში თავად ჩააბარა, უფასო ფაკულტეტზე. ვახოს ბიოლოგია ძალიან აინტერესებდა, ამიტომ გამოცდები პირველივე ცდაზე ჩააბარა – იმ ფაკულტეტზე მოხვდა, რომელიც მას აინტერესებდა. მე ამის ცოტა მესმის, მამამისს კი – არც კი უცდია. არ ვიცი ვის დაემსგავსა ვახო, მაგრამ მან თავად გადაწყვიტა, რომ სწავლის დრო იყო და წვეულებები უკანა პლანზე უნდა გადასულიყო.
მეოთხე კურსის ბოლოს ჩემმა შვილმა სამსახური იშოვა. ის ყოველთვის მუშაობდა ცოტ-ცოტას, მაგრამ ეს უკვე ნორმალური სამსახური იყო, თავისი პროფესიით. ვახო იმ მომენტიდან სხვა ადამიანად იქცა. გაიზარდა, უფრო დამოუკიდებელი გახდა. ამავე დროს, ჩვენ უფრო დაგვშორდა. საჭმელად სამზარეულოში არ გამოდიოდა, უბრალოდ, თუ ხასიათზე იყო, მზა საჭმელს სახლში იძახებდა. არა მგონია, რომ სახლში მომზადებულ საჭმელზე უკეთესი რაიმე იყოს, ამიტომ მის საქციელზე მაშინვე გავამახვილე ყურადღება.
იმ პერიოდში მე და ჩემმა მეუღლემ, დედამისის ბინა თანხის დამატებით ახალ აშენებულ ბინაში გადავცვალეთ. ჩვენი შვილისთვის, მისი მომავლისთვის. ის უკვე მიგვანიშნებდა, რომ მალე ხელფასი მოემატებოდა და ცალკე გადასვლას შესძლებდა. რატომ უნდა დაეხარჯა ზედმეტი ფული, როდესაც ჩვენ, მისმა მშობლებმა, ყველაფერზე უკვე ვიზრუნეთ?
ასე რომ, ვახო ცალკე გადავიდა საცხოვრებლად. თავიდან უჩვეულო იყო. ის იქ, ჩვენ აქ. მერე მივეჩვიეთ. მე და ჩემმა მეუღლემ ადგილის სიმცირის გამო კამათი შევწყვიტეთ. მას შეეძლო ტელევიზორის ჩართვა ისეთ ხმაზე, როგორზეც მას სურდა. თუმცა შემდეგ ჩვენს ცხოვრებაში მაშო შემოვიდა.
მაშო ძალიან თავისებური გოგოა. ის ახალგაზრდების იმ თაობის წარმომადგენელია, რომლებმაც არ იციან რა არის მწუხარება და უბედურება. ჩვენ კი სხვა დროებაც გვახსოვს. ჩვენ არ ვიცოდით, რა იყო სიამაყე.
ასე რომ, მაშოს ბევრი რამი გაკეთება არ მოსწონს. მას არ უყვარს სახლის დალაგება, მუშაობა, საჭმლის მომზადება, კრიტიკის მოსმენა, დათმობაზე წასვლა. ამიტომ, მისი გაცნობის შემდეგ ვფიქრობდი, რომ ეს მხოლოდ კიდევ ერთი „პერიოდი“ იყო ჩემი შვილის ცხოვრებაში და ადრე თუ გვიან ესეც გაივლიდა. მაგრამ ამჯერად შევცდი. მაშო დაორსულდა და ჩვენი ცხოვრება სხვა გზით წავიდა. სამწუხაროდ, არა იმ მიმართულებით, რომელიც ჩვენ გვინდოდა.
ვახო მას ცივ ნიავს არ აკარებდა. არავის ჰქონდა მასთან კამათის უფლება. მისი ადგილი საწოლია და არ არის ვალდებული აწიოს რაიმე, რაც ტელეფონზე მძიმეა. დიახ, მეექვსე თვეა, ყველაფერი მესმის, მაგრამ მაგიდიდან მტვერი რომ მოწმინდოს, უბრალოდ მოწყენილობის გამო, არა?
ადრე ჩემი შვილი სახლს თავად ალაგებდა, ყველაფერს ასწრებდა. ახლა სამსახურში გვიანობამდე რჩება, მერე მაღაზიაში მიდის პროდუქტების საყიდლად, შემდეგ სახლში მიდის და თავად ამზადებს. მაშოსთვის გაზქურასთან დგომა არ შეიძლება. მას განწყობა უფუჭდება და იღლება. ის შეიძლება ორ დღეში ერთხელ გარეთ გავიდეს და მაღაზიებში გაისეირნოს.
ცოტა ხნის წინ, უქმეებზე, მან ჩემს შვილს საჩუქარი გაუკეთა. მისივე ფულით ფოტოგრაფთან წაიყვანა ფოტოსესიაზე, თემატური ფოტოების გადასაღებად. იქ ნახევრად შიშვლები პოზიორობენ. ჩემი შვილი მუცელზე კოცნის, ის კი ხელით იფარავს ყველაფერს, რასაც ჩვეულებრივი ადამიანები ტანსაცმლით იფარავენ. ეს თუ ხელოვნებაა, მაშინ მე ესპანელი მფრინავი ვარ. და, წარმოიდგინეთ, ის ამითაც დაიღალა.
რძლის ზარი
გასულ უქმეებზე ჩემმა რძალმა დამირეკა და მითხრა, რომ ჩემთან დალაპარაკება უნდოდა. მე, რა თქმა უნდა, მაშინვე წავედი. იქნებ რაიმე მნიშვნელოვანია, შესაძლოა, რაიმე რჩევა სჭირდება ან სხვა რამ. მაგრამ არა, ეს იყო განცხადება და თანაც, მისთვის ჩვეულ სტილში. მან, თურმე, გაარკვია, რომ არც საკუთარ ბინაში ცხოვრობდა და არც ქმრის ბინაში. და ცხოვრობდა, ჩემს სახელზე გაფორმებულ საცხოვრებელ ფართში. მართალი გითხრათ, ადრე ვფიქრობდით, რომ ჩვენი შვილისთვის საჩუქარი გაგვეკეთებინა და ბინა მის სახელზე გადაგვეფორმებინა, მაგრამ ეს მანამდე იყო, მაშოს გამოჩენამდე.
მოკლედ, ასე: ან ბინას ჩემი შვილის სახელზე ვაფორმებ და ისინი აგრძელებენ ცხოვრებას, ყოველგვარი პრეტენზიის გარეშე, ან მათი ოჯახი გადადის მძახლებთან. მათ უზარმაზარი სახლი აქვთ, მაგრამ სოფელში. ვახო სამსახურში სიარულს მხოლოდ იმ შემთხვევაში შესძლებს თუ სახლიდან ღამით გამოვა. სხვა მხრივ, იმ ხის სახლში ადგილი ყველასთვის საკმარისი იქნება. და ეს ყველაფერი იმის გამო, რომ მაშოს ექმნება შთაბეჭდილება, რომ თითქოს ეს კედლები მისთვის „უცხოა“. დედის სტრესი კი – ბავშვის სტრესს ნიშნავს. მან ეს სადღაც ამოიკითხა.
რა არის სიამაყე
მშვენივრად მესმის, რომ ეს არის იაფფასიანი მანიპულაცია და ის უბრალოდ ცდილობს, რომ დაზღვეული იყოს. განქორწინების შემთხვევაში ბინაც ხომ შუაზე იყოფა. მაგრამ, როგორ მოვიქცეთ? ჩემი შვილი მთლიანად მისი მომხრეა. ყველაფერში. ჩემს ქმარს საერთოდ არ ადარდებს, ამბობს, რომ ვახო უკვე ზრდასრულია და თვითონ უნდა გადაწყვიტოს. მე ძალიან განვიცდი. ჩემი რძალი არა მარტო ზარმაცი, არამედ ბოროტი შანტაჟისტიც არის.
სახლში არაფრის გაკეთება არ შეუძლია, პრეტენზიები კი აქვს. თუ მკითხავთ, რა არის სიამაყე, ჩემს რძალს გაჩვენებთ. რამდენი ამბიცია შეიძლება იყოს ადამიანში, რომ ასე მორიდების გარეშე შესძლოს უფროსებთან საუბარი. შოკირებული ვარ. თუმცა, დათანხმება მომიწევს. ეს ბინა ჩვენი შვილისთვის შევიძინეთ და არა მისი ოჯახის დასანგრევად.
