და-ძმას შორის ურთიერთობა ადრეულ ბავშვობაში ყალიბდება. ბავშვობაში როგორი ურთიერთობაც ექნებათ, ასე გაგრძელდება მომავალში. თუ ნებისმიერი მიზეზით იკამათებენ, იჩხუბებენ – მომავალში სხვადასხვა მიმართულებით გაიფანტებიან და ერთმანეთს აღარ გაიხსენებენ. მხოლოდ ოჯახურ დღესასწაულებზე თუ შეხვდებიან ერთმანეთს. თუ დამეგობრდებიან და ერთმანეთს მიიღებენ – მაშინ ეს მთელი ცხოვრების მანძილზე გაგრძელდება.
მაგრამ აღმოჩნდა, რომ არსებობს კიდევ ერთი ფაქტორი, რომელიც გავლენას ახდენს მათ ურთიერთობაზე. პარამეტრი, რომელიც სოფლის ოჯახებისთვის უფრო ცნობილია, მაგრამ არც ისე პოპულარულია ქალაქურ ოჯახებში. ეს არის მშობლების ფაქტორი. თუ მშობლებს ერთ-ერთი შვილი უფრო უყვართ, მაშინ ადრეული ასაკიდანვე მეორე შვილსაც ასეთ დამოკიდებულებას უნერგავენ. ეს განსაკუთრებით ასაკზე არის დამოკიდებული: უმცროსი ძმა ან და ყოველთვის უფრო კარგად გრძნობს თავს.
და-ძმის ურთიერთობა
ქვეყანაში შექმნილი ვითარების გამო გადავწყვიტე დედაქალაქიდან დედაჩემთან გადავსულიყავი. ჩემი ქმარი სამხედროა, ჩვენი პატარა ვაჟი კი ჯერ ოთხი წლისაც არ არის. სოფელში სუფთა ჰაერია, სიჩუმე, ბუნება. და, მართალი გითხრათ, ძალიან მომენატრა დედა. ასე რომ, საჩუქრები ვიყიდეთ, ნივთები ჩავალაგეთ, მანქანაში ჩავსხედით და წავედით.
დედა წინასწარ გაფრთხილებული იყო, მაგრამ ცოტა უცნაურად დამხვდა. თითქოს რაღაცის თქმა უნდოდა ჩემთვის, მაგრამ გამბედაობას ვერ იკრებდა. ჩვენი ნივთები სახლში შევიტანე, ბავშვი დავაძინე და მაგიდას მივუჯექი, რათა დედაჩემისთვის საკუთარი შთაბეჭდილებები გამეზიარებინა და სიახლეებზე მესაუბრა. სანამ კოვზის პირთან მიტანას მოვასწრებდი, ჭიშკართან ძველი, დაღლილი ნივის ღრიალი გავიგონე.
ეს ხმა ძალიან ნაცნობი იყო ჩემთვის, ისევე როგორც მანქანის მძღოლი: ეს ლადო ძია იყო. დედაჩემის ძმა. ადამიანი, რომელსაც ცხოვრებაზე საკუთარი შეხედულებები გააჩნდა. დამიჯერეთ, არ ვაჭარბებ, ვცდილობ, დიპლომატიური ვიყო. ის ოჯახში უმცროსი შვილია. ბებია და ბაბუა მას აღმერთებდნენ, დედაჩემი კი ორივეს გასაკეთებელს აკეთებდა. მაშინ ასე იყო მიღებული.
და როდესაც თექვსმეტი წლის ასაკში ის ხიდან გადმოვარდა და მკლავი ძალიან დაიზიანა, მას ფაქტიურად მარადიულად ავადმყოფი ბიჭის „წოდება“ მიანიჭეს, რომელსაც ყოველთვის სჭირდებოდა დახმარება. ზოგადად, ბიძაჩემი გაიზარდა საკმაოდ თავისებურ, თავხედ, ქედმაღალ ადამიანად და ისე იქცეოდა, თითქოს ყველას მისი ემართა. სამწუხაროდ, განსაკუთრებით, დედაჩემი მოექცა ამ გავლენის ქვეშ. და ის ყოველთვის ნებდებოდა. თითქოს ასე იყო დაპროგრამებული.
ბიძაჩემი სახლში დაკაკუნების გარეშე შემოვიდა, ფეხსაცმელი არ გაუხდია და ჯერ დედას ჩაეხუტა, მერე კი – მე. ცოტა ხნის შემდეგ საიდანღაც ბოთლი ამოიღო და მაგიდაზე დადო. რა თქმა უნდა, მე შემიძლია ცოტა დავლიო, თუ მიზეზი არსებობს, მაგრამ თავს არასდროს მივცემდი ბიძაჩემთან დალევის უფლებას. ჯანმრთელობა, ხომ ყველაფერზე ძვირფასია.
მსუყე ტრაპეზის შემდეგ ბიძაჩემმა „სტუმრების ოთახში“ სცადა გასვლა, მაგრამ მე ის იქიდან გამოვიყვანე, რადგან იქ უკვე ჩემი პატარა ვაჟი ხვრინავდა. ამიტომ ლადოს დერეფნის მიმდებარე დიდ ოთახში მოუწია წამოწოლა. რა მნიშვნელობა აქვს სად დაიძინებს? მას ხომ სვიტერიც არ გაუხდია, მიუხედავად იმისა, რომ გარეთ ცხელა?!
როგორც მოგვიანებით მივხვდი, ბიძაჩემი თვის დასთან უბრალოდ დასარჩენად ან სახლის საქმეებში დასახმარებლად არ მოდიოდა. მისთვის აქაურობა სანატორიუმივით იყო. კარგად ჭამდა, დალევას არავინ უშლიდა, მისი ცოლი კი ალბათ მადლობას სწირავდა ღმერთს, ასეთი შესაძლებლობისთვის. როგორ არ მშურს მისი. ბიძაჩემი კი თავისთვის მეგობრებსაც პოულობდა. თანაც, თავისნაირ, არც თუ ისე ზრდილობიან ჯენტლმენებს.
ყოველ ჯერზე, როდესაც ბიძაჩემის კიდევ ერთ თავხედურ საქციელს ვხედავდი, მას ამის შესახებ მაშინვე ვეუბნებოდი. ვაჩერებდი, ხანდახან ვუყვიროდი კიდეც. ცხადი იყო, რომ ეს ყველაფერი არ მოსწონდა, მაგრამ ვერაფერს აკეთებდა. ის იმათგანი არ არის, ვინც ადამიანს თავს დაესხმება, განსაკუთრებით ქალს. მაგრამ წუწუნი სხვა საქმეა. თავისთვის ჩუმად ბუტბუტებს, იგინება. მე ეს ნამდვილად არ მაინტერესებს.
ერთი კვირის შემდეგ ჩემი ნათესავის წასვლის დრო დადგა. რამდენი შეჭამა და რამდენი იმუშავა – შესადარებლადაც არ ღირს. ამისთანა ზარმაცი და მუქთახორა, ალბათ არავის უნახავს. ვხედავ, დილიდანვე ძალიან აქტიურია. ხან სარდაფში შედის, მერე ბატებთან. ვფიქრობდი, იქნებ ეს ასეთი გამოსამშვიდობებელი აკორდია, რომ მასზე წარმოდგენა შემეცვალოს? არა, ძვირფასო, მე ასეთი სულელი არ ვარ.
მის მანქანასთან გავიარე და ვხედავ: ლამაზად ჩალაგებული კონსერვების ქილები! ყველაფერია: სოკო, კენკრა, ქონი. და აი, ბატის კვერცხებიც! თანაც ცოტა არ არის, ნახევარი სალონი გაავსო! მახსოვს, ეს ჟოლო მე და დედაჩემმა ერთად დავაკონსერვეთ. იმისთვის, რომ მას წაეღო?!
ბიძაჩემი წყალზე გავგზავნე, ვუთხარი, რომ საშინაო საქმეებისთვის მჭირდებოდა. ცოტა იწუწუნა, მაგრამ წავიდა. მე კი ამ ხნის განმავლობაში კვერცხები და ქილები ისევ სახლში დავაბრუნე. მხოლოდ ცოტა რამ დავიტოვე, რაც არ მინდოდა, ეს წაიღოს – ეყოფა. მაგრამ ის ყველაფერს მიხვდა და ჩხუბი დაიწყო.
დედამ ჩვენი ჩხუბი გაიგო და ისიც მის მხარეს დადგა. წაიღოს, ქალაქში ცუდი საკვები აქვთო, ჩვენ ამდენს მაინც ვერ შევჭამთო. მომიწია, რომ რამდენიმე ქილა ისევ მიმეცა, მაგრამ იმ პირობით, რომ მაშინვე წავიდოდა. ასეც მოიქცა და თან სხვისი ქათამიც წაიყოლა. არ იცოდა, რომ ჩვენი მეზობლის დედალი იყო.
დედაჩემთან სერიოზული საუბრის შემდეგ გავარკვიე, რომ, მისი აზრით, აქეთ თვითონ არის დავალებული. ის ხომ ქალაქში წავიდა და სახლის საკუთარი წილი დათმო. მას შეეძლო პრეტენზია გამოეთქვა და ეჩივლა კიდეც. მე, რა თქმა უნდა, ვუთხარი, რომ ახლა სოფელში სახლები არც ისე ძვირი ღირს, მას კი, ჩათვალე, საკუთარი აგარაკიც აქვს და მუშაობაც არ სჭირდება. დედამ არ მომისმინა, მაინც თავისას ამტკიცებდა.
ასეც ხდება ხოლმე. რამდენი ხანი გავიდა მათი ბავშვობიდან? ძალიან ბევრი. მაგრამ, როგორც მშობლებმა ასწავლეს, რომ ბატონი და მოსამსახურე უნდა ყოფილიყვნენ, ისეც დარჩა. ვნერვიულობ, რომ დედაჩემის გადარწმუნება არ შემიძლია. შემდეგისთვის ვეცდები, რომ ბიძაჩემს ქალაქში შევხვდე და პირადად დაველაპარაკო. თუ საჭირო გახდება, მეუღლესაც დავარეკინებ მასთან. არ ვიცი, ღირს თუ არა და-ძმის ურთიერთობაში ჩარევა, მაგრამ მე სხვანაირად არ შემიძლია.
