დიდ საცხოვრებელ ფართში მცხოვრები ნათესავები ადრე თუ გვიან აწყდებიან ერთ არცთუ სასიამოვნო, მაგრამ ცხოვრებისეულ პრობლემას. როგორ გავყოთ სახლი ისე, რომ ყველასთვის საკმარისი იყოს და არავინ დარჩეს განაწყენებული? ეს განსაკუთრებით მას შემდეგ ხდება აქტუალური, როდესაც ბავშვები გაიზრდებიან და ქორწინდებიან ან თხოვდებიან.
უძრავი ქონება თავისთავად საკმაოდ საშიში თემაა დიალოგის წამოსაწყებად. ის ყოველთვის იწვევს კამათს, დებატებს, შეჯიბრს ახლობლებისა და ნათესავების წრეში. სამწუხაროდ, ძალიან ხშირად ასეთი საუბრების შემდეგ ზოგიერთს ფარული წყენა და შელახული სიამაყის გრძნობა რჩება. სამწუხაროა, მაგრამ ფაქტია.
როგორ გავყოთ სახლი
დედაჩემი საკმაოდ ქარიზმატული ადამიანია. მას ყველას დაყოლიება შეუძლია. სამწუხაროდ, ამან ჩვენს ოჯახზე საკმაოდ ცუდი გავლენა მოახდინა.
მე და ჩემი უმცროსი და სოფლად გავიზარდეთ. ახლა ეს ადგილი გარეუბნად ითვლება, ქალაქის საზღვრებიდან 15 კილომეტრშია. არის კარგი ასფალტი და ინფრასტრუქტურა. რა თქმა უნდა, ეს ყველაფერი არც ისე დიდი ხნის წინ გაკეთდა და ჯერჯერობით ისევ პატარა სოფელს ჰგავს, მაგრამ ნელ-ნელა მგონი ყველაფერი გაკეთდება.
მშობლებს ყოველთვის სურდათ, რომ ქორწინების შემდეგ ოჯახს არ მოვშორებოდით, პირიქით, აქ დავრჩენილიყავით. მეუღლეებთან ერთად, დიდ სახლში. ადგილი საკმარისია და ჩვენ ყველანი ერთად ვიქნებით. ბუნება, მდინარე, ჰაერი – ქალაქში ასეთი რამ არ არის. მე და ჩემს დას გვესმოდა, რომ ცალკე უნდა გვეცხოვრა. სოფელში სამსახურიც არ არის, მშობლებს უბრალოდ ჩვენი გაშვება არ სურთ. თუმცა, ეს მხოლოდ საფიქრელად არის ასეთი მარტივი.
უმცროსი და პირველი გათხოვდა. დედის თხოვნა არ გაითვალისწინა და ქალაქისკენ გაეშურა. სახლი იქირავეს, დასახლდნენ, სამსახურებში მოეწყვნენ. შემდეგ კი ჩემი და დაორსულდა. თავიდან ძალიან მიხაროდა და ცოტა შურდა კიდეც, თუმცა შემდეგ აზრი შემეცვალა. თურმე შორს, უცხო ადგილას ცხოვრება არც ისე ადვილია, როდესაც ორსულად ხარ. ქმარი მუდმივად სამსახურშია, ბინა კი ძვირია, მაგრამ საკმაოდ პატარა. ძალიან უჩვეულოა.
იმ პერიოდში მე თვითონაც ქორწილისთვის ვემზადებოდი. ჩემი დის საუბრების მოსმენის შემდეგ დავფიქრდი. შემდეგ კი დედაჩემიც ჩაერთო. ის დამპირდა, რომ საჭიროების შემთხვევაში ჩემს შვილს თავად გაზრდიდა. მას ვერც ერთი ძიძა ვერ შეედრება. ასე რომ, “არ ინერვიულო, ქალიშვილო, ყველაფერი კარგად იქნება”. ბოლოს დავნებდი და ჩემი ქმარიც დავარწმუნე, რომ მშობლებთან გვეცხოვრა.
თემური დამთანხმდა, მაგრამ ერთი პირობით: ვაკეთებთ მიშენებას, რემონტს და ცალკე გასასვლელს. შემოვდივართ, როგორც ახალი მაცხოვრებლები. ჩვენ ვხდებით მეზობლები, საკუთარი კვადრატული მეტრებით. ეს მისთვის მნიშვნელოვანი იყო. საკმაოდ ბევრი ფული დავხარჯეთ, სესხი ავიღეთ, მაგრამ ამად ღირდა. გამიმართლა, რომ ჩემს ქმარს ოქროს ხელები აქვს. მამაჩემმაც კი შეაქო.
გარკვეული პერიოდის შემდეგ, მზად გვქონდა ორი მიშენებული ოთახი, ახალი აბაზანა, საპირფარეშო და თანამედროვე საშხაპე. ბუნებრივია, ყველაფერი ახალი, ევროპული სტანდარტების მიხედვით. გარდა ამისა, გადავწყვიტეთ „ძველი სახლის“ რამდენიმე ოთახში კოსმეტიკური რემონტი გაგვეკეთებინა. თუმცა, განსხვავება მაინც გასაოცარია. მეორეს მხრივ, რა არის გასაკვირი? ორიგინალური მასალები და სტილი. ასეც უნდა იყოს.
ერთ დღეს ჩემი და გვესტუმრა. დიდხანს იჯდა და საკუთარ ცხოვრებაზე საუბრობდა. ეტყობოდა, რომ ჩვენი რემონტი მოეწონა და კომპლიმენტებს არ იშურებდა. ეს ძალიან სასიამოვნო იყო. თუმცა მხოლოდ მე და თემურმა ვიცოდით, კიდევ რამდენი ფული უნდა გადაგვეხადა მთელი ამ ბრწყინვალებისთვის. ასე რომ უბრალოდ მოკრძალებულად ვუღიმოდი.
მაგრამ ეს ყველაფერი ამით არ დასრულებულა. ჩემმა დამ უფრო ხშირად დაიწყო ჩვენთან სიარული და არა მარტომ, არამედ ქმართან და შვილთან ერთად. ქმრის მიმართ პრეტენზია არ მაქვს, მაგრამ ბავშვი ძალიან ცელქია. მე მიყვარს ჩემი დისშვილი, მაგრამ არა მაშინ, როცა ახალ ფარდებს ჭრის და თოვლივით თეთრ კედლებზე ხატავს. ეს ბუნებრივია, მაბრაზებს. ჩემი ქმარიც არ არის აღფრთოვანებული, სხვათა შორის.
ამ ყველაფრის ფონზე ჩემს დას დავურეკე და უკმაყოფილება გამოვხატე. შევთავაზე, რომ მასთან სახლში ან სადმე ნეიტრალურ ტერიტორიაზე შევხვედრილიყავით. ეს ყველაფერი ხომ ისევ ჩვენ უნდა გავასუფთავოთ და მათი მომავალი ჩამოსვლისთვის მოვემზადოთ. ეს ხომ სასტუმრო არ არის. ჩემმა დამ საკმაოდ უხეშად მიპასუხა და საწყენი სიტყვებიც მითხრა.
მითხრა, რომ ის ჩემთან კი არა, თავის მშობლებთან ჩამოდის. და ეს მისი სახლიც არის. და საერთოდ, შენ რომ გეცხოვრა ბავშვთან ერთად ქალაქის ვიწო ბინაში, მერე გაიგებდი როგორიაო. ახლა კი მე უკვე მოვაწყვე ჩემი ცხოვრება და ის კი – ამას ვეღარ გააკეთებს. იმიტომ, რომ მშობლებთან ცხოვრება ვეღარ მოხერხდება. მაშინ მშობლებისთვის უნდა დაეჯერებინა და არა ჩემთვის.
მას შემდეგ, რაც დედაჩემს ვუამბე ჩვენი კამათის შესახებ, ის მაშინვე მას მიემხრო. მან დაადასტურა, რომ ეს ჩვენი საერთო სახლია და თავისუფლად შეუძლია მოვიდეს, როცა მოისურვებს. და, რა თქმა უნდა, თვის ოჯახთან ერთად. მერე რა მოხდა, ფარდა თუ გააფუჭეს? შეკერვა შეიძლება! კედლები კი – ხელახლა შეიღებება… ვერ ხვდება, რომ შედეგები თვალსაჩინო იქნება და ცუდი შესახედი.
ამის შემდეგ მეუღლეს დაველაპარაკე და მშობლებთან რთული საუბრით მივედი. ეს ეხებოდა ჩვენს შეთანხმებებს. ჩვენ დავასკვენით, რომ რადგან სახლი საერთოა, მაშინ ყველამ თანაბრად უნდა გადაიხადოს მისი რემონტის საფასური. სხვა სიტყვებით რომ ვთქვათ, ძვირფასო მშობლებო, ფული გაამზადეთ. ასე, სესხსაც მალე დავხურავთ და ახალ ფარდებსაც ვიყიდით. ძველებს უსასყიდლოდ გადმოგცემთ, შეგიძლიათ შეკეროთ.
რა ამბავი ატყდა! თურმე ჩვენთვის არავის უთხოვნია დარჩენა. და ჩვენ, უვარგისები, მოხუცებს სესხის გადახდას ვავალებთ (ჩვენი სამართლიანი შენიშვნის საპასუხოდ, რომ უმცროს დას და მის ქმარსაც შეუძლიათ დარჩენილი თანხის გადახდა, ისინი გაჩუმდნენ). მოკლედ, უმადურები ვართ და ჩვენთან საუბარს აზრი არ აქვს. ისე იცხოვრეთ, როგორც გინდათ.
ახლა სიტუაცია ასეთია: ჩვენ ვცხოვრობთ ჩვენს მიშენებულ ნაწილში, მშობლები ცხოვრობენ მთავარ სახლში. მას შემდეგ ჩემი და მხოლოდ ერთხელ ჩამოვიდა და არც კი მოგვესალმა. ეტყობა, ჩემზე და ჩემს ქმარზე შესჩივლეს ერთმანეთს. მაგრამ ახლა რატომღაც ის აღარ ჩამოდის და არც ქმარ-შვილი მოჰყავს. როგორც ჩანს, რაღაც შეიცვალა. მე მშვიდად ვარ და თემურიც. ვცხოვრობთ, ვიხდით სესხს, ვმუშაობთ. ნეგატივის უნდა გაემიჯნოთ და პოზიტიურად იაზროვნოთ. ჩემი რჩევა კი ეს იქნება: ქორწინებამდე ცალკე საცხოვრებელი მოძებნეთ. ამით უამრავ ნერვულ უჯრედს შეინარჩუნებთ.
