როგორ შევურიგდეთ დედას, როდესაც მისი პრინციპები თქვენს ბედნიერებაზე მნიშვნელოვანია? ღირს კი ამაზე ძალისხმევის დახარჯვა? დედა ხომ, ნებისმიერ შემთხვევაში, უფრო მოწიფული, ბრძენი ადამიანია. მან არ უნდა გადადგას პირველი ნაბიჯი შერიგებისკენ? და თუ ასეთი სურვილი არ არსებობს, მაშინ ის არც დროთა განმავლობაში გაჩნდება, რადგან სიბერეში ადამიანებს მხოლოდ უძლიერდებათ თავიანთი შეხედულებები ცხოვრებაზე. სხვათა შორის, არც მათი ხასიათი იცვლება უკეთესობისკენ.
პირადი ცხოვრება, მომავალი და პერსპექტივები – აი რაზე ვფიქრობთ ძილის წინ. შესაბამისად, შეიძლება ითქვას, რომ ეს თემები ჩვენთვის მეტად მნიშვნელოვანია. მაგრამ დგება მომენტი, როდესაც ჩვენ თვითონ უნდა გადავწყვიტოთ ვინ არის პასუხისმგებელი ჩვენს მომავალზე: მშობლის ნება თუ თავად ჩვენ. ჩვენმა ერთ-ერთმა მკითხველმა მეორე ვარიანტი აირჩია და ახლა სურს ყველას გაუზიაროს, რა შედეგები მოყვა ამას.
მიუხედავად იმისა, რომ მას ჩემი არ ესმის, მე მაინც მიყვარს დედაჩემი. ზოგჯერ ისეც ხდება, რომ საყვარელი ადამიანი პრინციპებში გვიდგება და მისთვის რაღაცის დამტკიცება ძალიან ძნელია. მეც ასე დამემართა. მე და დედაჩემი დაახლოებით 12 წელია, რაც ერთმანეთს არ ველაპარაკებით. რატომ, რის გამო? ის უბრალოდ ისეთი ადამიანი აღმოჩნდა, რომელსაც არ შეუძლია შეეწინააღმდეგოს საკუთარ აღზრდას და ცხოვრებისეულ შეხედულებებს, საკუთარი ქალიშვილის გამოც კი.
ოჯახში ერთადერთი შვილი ვარ, თუმცა ეს არაფერში დამეხმარა. პატარა სოფელში ცხოვრება სულაც არ არის მარტივი. მაგრამ, ჩემი აზრით, ეს კიდევ უფრო რთულია, როდესაც ძალიან ღვთისმოსავი მშობლები გყავს. ფაქტიურად არაფრის უფლებას არ მაძლევდნენ. მხოლოდ ლოცვა, მინდორში მუშაობა და ხანდახან ქსოვა. ეს ძალიან ადრე მასწავლა დედაჩემმა და ქალაქის ბაზარში ხანდახან ნაქსოვ ნივთებს ვყიდდით.
როგორც ვთქვი, ცხოვრებაში დიდი არჩევანი არასოდეს მქონია. ჩვენი ოჯახი წმინდა პატრიარქალური იყო, ანუ მამაჩემი იყო უფროსი და თავად წყვეტდა ყველა საკითხს. იმასაც კი, თუ რამდენი უნდა გვეჭამა მთელი კვირის მანძილზე და რამდენი უნდა გველოცა. ეს არ იყო რაიმე საოჯახო სექტა. უბრალოდ, ასე იყო დაწესებული. როცა მამა სახლში არ იყო, ყველაფერს (ანუ მეც) დედაჩემი განკარგავდა. ძირითადად, ეს იყო საოჯახო საქმეები და მეტი არაფერი.
და, მიუხედავად ასეთი მკაცრი ოჯახური პოლიტიკისა, მე მაინც დავდიოდი ადგილობრივ სკოლაში. სხვანაირად არ შეიძლებოდა. ჩვენს რეგიონში განათლებას მკაცრად ეპყრობოდნენ. თუ ბავშვი გაკვეთილებს ვერ დაესწრებოდა, ამისთვის მშობლებს სთხოვდნენ პასუხს. მყავდა ორი მეგობარი, ვისგანაც ვიღებდი ინფორმაციას თანამედროვე სამყაროს შესახებ. გოგოების ისტორიებს და მსგავს რამეებს. სოციალიზაცია ძალიან მნიშვნელოვანია, მე ეს კარგად ვიცი, დამიჯერეთ.
გაბედული საქციელი
სკოლის შემდეგ მშობლებთან ერთად დავრჩი სახლში. რა თქმა უნდა, არავითარ უნივერსიტეტზე ან თუნდაც სასწავლებელზე საუბარიც არ ყოფილა. ჩემი საქმე იყო მშობლების დახმარება. ყოველწლიურად უფრო და უფრო რთულდებოდა დავალებები, რომლებიც უნდა შემესრულებინა. მამაჩემი, რა თქმა უნდა, არ მაიძულებდა მძიმე მამაკაცური საქმეების გაკეთებას, მაგრამ წყლის მოსატანად დავდიოდი ძალიან ხშირად – საშინელება იყო. თუმცა, შესაძლოა, სწორედ ამან იქონია დადებითი გავლენა ჩემს ჯანმრთელობაზე.
და ალბათ ყველაფერი ასე გაგრძელდებოდა, 19 წლის ასაკში ლადოს რომ არ შევხვედროდი. ერთმანეთი შეგვიყვარდა. არ ვიცი როგორ გითხრათ, ეს რაღაც გულში დარტყმის მსგავსი იყო. უბრალოდ მივხვდი, რომ ის ჩემი ადამიანი იყო და მის გარეშე უბრალოდ არ შემეძლო. მხოლოდ ორი პრობლემა იყო: პირველი, ლადო დაქორწინებული იყო. და მეორე, იმ დროს ის 36 წლის იყო. თუმცა ამას არასდროს ვიტყოდი, ის ბევრად უფრო ახალგაზრდად გამოიყურებოდა.
ჩვენთან რომ მოვიდა, დედამ და მამამ არ მიიღეს. ის ამბობდა, ყვიროდა, რომ მე ვუყვარდი და მისი ქორწინება არაფერს ნიშნავდა, რადგან განქორწინებას აპირებდა. მაგრამ ამან დედაჩემზე და მამაჩემზე გავლენა არ იქონია. მარტივი ულტიმატუმი: ან ლადოს ვშორდებოდი, ან მასთან ერთად მივდიოდი. არანაირი მზითვი, არანაირი კურთხევა და არანაირი იმედი, რომ მათი გადაწყვეტილება ოდესმე შეიცვლებოდა. როგორც უკვე მიხვდით, მე წამოვედი. რამდენიმე დღე ვფიქრობდი და ერთ-ერთი სასეირნოდან სახლში აღარ დავბრუნდი.
საერთოდ არ ვნანობ იმას, რაც გავაკეთე. ახლა უკვე ზრდასრული ქალი ვარ, 30 წელს გადაცილებული. მყავს ქმარი, ორი შვილი, ბინა ქალაქში. მიყვარს ჩემი ოჯახი და მათაც ვუყვარვარ. მშობლებთან რომ დავრჩენილიყავი, ახლა ვიქნებოდი ერთ-ერთი იმ ნაცრისფერი ჩრდილებიდან, რომლებიც დღეობით ცხოვრობენ ეკლესიებში და ლოცვისაგან თავები უსივდებათ. ასეთი ცხოვრება ჩემთვის არ არის.
ცოტა ხნის წინ მაღაზიაში შემთხვევით ჩემი სოფლის მეგობარი შემხვდა. მან სამწუხარო ამბავი შემატყობინა – მამაჩემი გარდაიცვალა. გადავწყვიტე, დედაჩემი მომენახულებინა, მეგონა, მამაჩემის წასვლის შემდეგ მაინც მაპატიებდა. მაგრამ არა. დედამ სახლშიც კი არ შემიშვა. მას ჯერ კიდევ რცხვენია იმის, რაც გავაკეთე. არ ვიცი, როგორ შევურიგდე დედას.
იცით, რას ამბობენ? შრომა და ცუდი ჩვევების არარსებობა ადამიანს აახალგაზრდავებს და ალამაზებს. სუფთა ჰაერზე მუშაობა, უბრალო კვება, დილით ადრე გაღვიძება და საღამოს ათამდე დაძინება… ეს მითია, ტყუილი. დედაჩემი ლადოზე ბევრად უფროსი არ არის, მაგრამ ის ბევრად უარესად გამოიყურება. და მე არ ვსაუბრობ ტანსაცმელზე ან მაკიაჟზე.
დაკოჟრილი ხელები, წრეები თვალების ქვეშ, კბილები… სოფლის ცხოვრებამ მასზე ძალიან იმოქმედა. ის ახლა მხოლოდ გაბოროტებული ქალია, რომელსაც მე ვძულვარ. ვიმეორებ, მე მაინც მიყვარს დედაჩემი და მისთვის მხოლოდ საუკეთესო მინდა. მაგრამ, ცხადია, რომ ეს ორმხრივი არ არის. “მე არ მყავს არავითარი ქალიშვილი,” – ეს მისი სიტყვებია. და, სამწუხაროდ, მე მისთვის მაშინ მოვკვდი, როდესაც მხოლოდ 19 წლის ვიყავი. მას ასეთი პრინციპები აქვს და მე ამის წინაშე უძლური ვარ.
