უსინდისო ადამიანები ყოველთვის იწვევენ ჩვენში ყველაზე მწვავე და უარყოფით გრძნობებს. როდესაც ვიღაც შეიძლება ისე არასწორად მოიქცეს, რომ ვერც კი გაიაზრო. მხოლოდ ის რჩება, რომ თვალები დახუჭო და გაჩუმდე, რადგან ასეთ მომენტებში მეტყველების გაკონტროლებაც კი შეიძლება ძალიან რთული იყოს. ამიტომ, ჩვენ ვცდილობთ გავფილტროთ ჩვენი უახლესი გარემო.
თუმცა, ასეთი ნაცნობებისგან ან ნათესავებისგან 100%-ით არავინაა დაზღვეული. და როდესაც ასეთი რამ მოხდება, ასეთ ადამიანებს რაც შეიძლება სწრაფად უნდა დაშორდეთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, მომავალში, ეს ნეგატიური გამოცდილება შეიძლება განმეორდეს და ზუსტად ისეთ დროს, როცა ამას ყველაზე ნაკლებად ელოდებით. ეს უფრო მეტად მტკივნეული იქნება.
სად შეიძლება დასაქმდეს ქვრივი პატარა შვილით და კრედიტებით? თუ მას კარგი განათლება ან სამუშაო გამოცდილება აქვს, მაშინ შეიძლება ჰქონდეს რამდენიმე ვარიანტი. მე მსგავსი არაფერი მქონია. ამიტომ ავირჩიე საზღვარგარეთ მუშაობა. ხანშიშესულ ქალზე ზრუნვა – საოცნებო სამსახური არ არის, მაგრამ ამ გზით შემეძლო დავხმარებოდი დედას და, რაც მთავარია, ჩემს პატარა ქალიშვილს.
მე პატარა ქალაქიდან ვარ, უფრო სწორედ სოფლიდან. ასე რომ, სხვა სამყარო ჩემთვის საიდუმლოს წარმოადგენდა. წიგნები და ტელევიზია მხოლოდ ზედაპირულ ინფორმაციას გვაწვდის, ამ ყველაფრის პირადად გარკვევა კი – სულ სხვა ამბავია. საკმაოდ სწრაფად დავუმეგობრდი ჩემ დამსაქმებელს, ამიტომ მუშაობა ნამდვილად არ მაშინებდა. ის ასაკოვანი ქალი იყო, მაგრამ საკმაოდ მხნე.
ახალმა კლიმატმა და ზღვის ჰაერმა ჩემი ახალი ქვეყანა შემაყვარა. საკმაოდ ხელმისაწვდომი ფასები და საუკეთესო საჭმელი, რაც კი ოდესმე მიჭამია. ზოგადად, იმის თქმა მინდა, რომ წამოვედი იმ იდეით, რომ რამდენიმე წელს ვიმუშავებდი და მერე დავბრუნდებოდი, მაგრამ მეთვრამეტე წელია ესპანეთში ვარ და სულაც არ მიზიდავს სამშობლოში დაბრუნება. რატომღაც, მტკიცედ მჯერა, რომ იქ არაფერი შეცვლილა.
ასეა თუ ისე, მინდა, ჩემი ისტორია გაგიზიაროთ. ჩემი ქალიშვილი, რომელიც ბებიასთან დავტოვე, უკვე ზრდასრულია. ორი შვილი ჰყავს, ჩემი ფულით აშენებული საკუთარი სახლი, მანქანა. თავად მას, ერთი დღეც არ უმუშავია და გამუდმებით იმეორებს ფრაზას, რომ “კერის მცველი – ყველაზე საპატიო პროფესიაა”. ჩვენ უკვე დიდი ხანია გამოქვაბულებში არ ვცხოვრობთ, მაგრამ მისი ნებაა, ისე იფიქროს, როგორც უნდა.
ახლა მთავარი: ჩემი ორი შვილიშვილის მამამ უარი თქვა ჩემს ქალიშვილთან კანონიერ ქორწინებაზე. მან თქვა, რომ მამაკაცისთვის ეს ხელსაყრელი არ არის. 21-ე საუკუნეში ვცხოვრობთ და ასე შემდეგ… ამაზე დიდხანს ვიკამათეთ, მაგრამ მერე გადავწყვიტეთ, რომ იყოს მასე, როგორც ის ამბობს. რამე თუ მოხდება, სახლი ჩვენი იქნება. ჩემი სიძე მილიონერი არ არის. უფრო, პირიქით.
მე არ დავიწყებ მის, როგორც ჩემი შვილიშვილების მამის დახასიათებას. ეს ჩემი ქალიშვილის საქმეა. მაგრამ, როგორც ჩანს, ამ ტვირთს ის უმკლავდებოდა. ჩემი შვილიშვილი, ბიჭი, სპორტზე დაჰყავდა, სწავლაში ეხმარებოდა. გოგონას კი – ჩემი ქალიშვილი ამეცადინებდა. ამის საწინააღმდეგო არაფერი მაქვს, ეს მათი ნებაა.
სახლი რომ დაასრულეს, ჩემმა სიძემ მანქანის ფული მომთხოვა. მისი ძველი მანქანა მთლიანად დაიშალა და ახლა მას მისი მამაკაცურობის ახალი მტკიცებულება სჭირდებოდა. უმანქანოდ კაცი ხომ იცით როგორია?! მას ფული საერთოდ არ ქონდა და მეც არ მინდოდა მიცემა.
მაგრამ ჩემი ქალიშვილი ჩაერია და თავის ქმარს მხარი დაუჭირა. პირობა დადო, რომ თავადაც აიღებდა მართვის მოწმობას, რათა მანქანა მთელი ოჯახის ყოფილიყო და არა მხოლოდ მისი ქმრის. დავთანხმდი და მალე მანქანა იყიდეს, კარგი უცხოური მანქანა.
სამი თვეც არ გავიდა და ჩემმა სიძემ მანაქანა დაამტვრია. მაშინვე თქვა, რომ რემონტს საკუთარი ფულით გააკეთებდა და არც ერთ გროშს არ მომთხოვდა. არც მაინტერესებდა, რადგან ამ დრომდე ჩემს ქალიშვილს მართვის მოწმობის ასაღებად მზადებას კი არ დაუწყია. ბოლოს დავრწმუნდი, რომ ეს იყო ჩემი იძულებითი საჩუქარი ჩემი სიძისთვის. სხვა არაფერი.
და სადღაც ამ პერიოდში მოხდა ის, რაც მოხდა. ჩემმა სიძემ, თუ შეიძლება რომ ასე ვუწოდო, ჩემს ქალიშვილს უთხრა, რომ სხვა შეუყვარდა. თავს ვერ ერევა. გრძნობები მასზე მაღლაა და სხვა ყველაფერი ცარიელი ქედმაღლობაა. ქალიშვილმა მასთან დალაპარაკება სცადა, მშობლის მოვალეობა შეახსენა, მაგრამ ეს ყველაფერი უშედეგოდ დასრულდა. ის დღეების მანძილზე იკარგებოდა, შემდეგ კი უბრალოდ დაურეკა და უთხრა, რომ დიდხანს აღარ გამოჩნდებოდა.
ჩემი ქალიშვილი დიდხანს ტიროდა. ვცდილობდი მის დამშვიდებას, მაგრამ როგორ უნდა დამემშვიდებინა ვიდეო ზარის საშუალებით სხვა ქვეყანაში ყოფნისას? ამიტომ ხშირად ვხედავდი მას ატირებულს. მთელი ამ ხნის განმავლობაში ჩემი ნაჩუქარი მანქანა „გარემონტების პროცესში იყო“. ამის შესახებ ჩემს ყოფილ სიძესთან მინდოდა დალაპარაკება, მაგრამ მან უარი განაცხადა, შემდეგ კი საერთოდ არ პასუხობდა ზარს.
როგორ ფიქრობთ, ეს ყველაფერი ამით დასრულდა? რა თქმა უნდა, არა! ერთი კვირის წინ დანაკარგი დაბრუნდა. ხუთი თვის შემდეგ. ნანობს, ტირის. მისი თქმით, ეს იყო დიდი შეცდომა. მაპატიე ჩემო სიყვარულო. და შვილებო თქვენც, მაპატიეთ. კვნესის, ტირის. მოკლედ, პროფესიონალი მატყუარა. ის ჩემი მანქანით დაბრუნდა, როგორც ჩანს უკვე გაარემონტა.
როგორ მინდოდა ჩემს ქალიშვილთან ერთად გვემსჯელა ამაზე. მოგვეფიქრებინა, თუ როგორ უნდა გაეგდო მას, რომ რაც შეიძლება მტკივნეული ყოფილიყო, მაგრამ მან მითხრა, რომ აპატია. აი ასე, ყოველგვარი საყვედურებისა და სკანდალების გარეშე.
თქვა, რომ შვილები ჰყავს და მათ მამა სჭირდებათ. და რადგან ის მათი მამაა, მას სხვა არჩევანი არ აქვს. ის შეცდა და ეს ყველას ემართება. სად გაუჩინარდა მთელი ამ ხნის განმავლობაში, ვისთან იზიარებდა საწოლს – ამას მნიშვნელობა არ აქვს. ასე დაიმცირა თავი ჩემმა ქალიშვილმა.
მთელი ამ ხნის განმავლობაში მას ფულს მე ვუგზავნიდი, მათ ოჯახს ვეხმარებოდი. მაგრამ ახლა, როცა წინააღმდეგი ვარ, რომ ეს მოღალატე სახლში დაბრუნდეს, ჩემს შვილიშვილებთან, ჩემი ქალიშვილი უნდა დავსაჯო. მაგრამ როგორ, როდესაც ეს ფული სჭირდება არა მხოლოდ მას, არამედ ბავშვებისაც? მე არ შემიძლია ამის გაკეთება. მაგრამ ჩემს შვილს ჭკუის სწავლება ნამდვილად სჭირდება. სულ მასზე ვფიქრობ და არ ვიცი, როგორ მოვიქცე…
