დღეს ბევრს ლაპარაკობენ იმაზე, თუ როგორი იყო ცხოვრება საბჭოთა კავშირში. როგორც ამბობენ, თითოეულ ოჯახს საკუთარი თავისებურებები აქვს და ნებისმიერ მედალს აქვს ორი მხარე. პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში მკითხველი გვიზიარებს თავისი ოჯახის ისტორიას, თუ როგორ ცხოვრობდნენ ისინი გასული საუკუნის 70-80-იან წლებში.
ჩვენ არ ვცხოვრობდით დედაქალაქში და არც მილიონიან ქალაქში. ეს იყო ჩვეულებრივი ქალაქი, როგორიც საბჭოთა კავშირში ძალიან ბევრი იყო.
წარსულში დაბრუნება
მამაჩემი ქარხანაში მუშაობდა. მას არ ჰქონდა უმაღლესი განათლება და არც პარტიის წევრი არ ყოფილა. ის ჩვეულებრივი მშრომელი ადამიანი იყო მარჯვე ხელებით, რისთვისაც 300 მანეთს იღებდა ხელფასს. დედა საავადმყოფოს ექიმი იყო. მისი ხელფასი180 მანეთი იყო, დამატებით და ღამის მორიგეობებით. ბებიაჩემს, რომელიც ჩვენთან ცხოვრობდა, პენსია დაახლოებით 70 მანეთი ჰქონდა. ჩვენი ოჯახის საერთო შემოსავალი 550 მანეთს შეადგენდა, რაც მაშინდელი სტანდარტებით ძალიან კარგი იყო.
ჩემმა მშობლებმა სამოთახიანი ბინა მიიღეს. მათ არაფერი გადაუხდიათ მისი შესყიდვისთვის, ხოლო კომუნალური გადასახადები გათბობის სეზონზე 12 მანეთს შეადგენდა. ჩემი მშობლები დღესაც ამ ბინაში ცხოვრობენ. მხოლოდ ახლა კომუნალური გადასახადები გაცილებით გაზრდილია. რა თქმა უნდა, შემოსავალიც ოდნავ გაზრდილია, მაგრამ საკმარისი არ არის ასეთი სხვაობის დასაფარად.
რაც შეეხება მაღაზიის პროდუქტებს. რა თქმა უნდა, ძეხვი, რომელიც 2.20 ან 2.80 ღირდა ყოველთვის არ იყო, მაგრამ თუ ძალიან მოგინდებოდა, შეგეძლო კოოპერატიულ მაღაზიაში გეყიდა. რა თქმა უნდა, იქ ერთნახევარჯერ ძვირი ღირდა, მაგრამ ჩემს ოჯახს ამის საშუალება ჰქონდა. ხშირად არა, მაგრამ მაინც. ხორცთან დაკავშირებით პრობლემები საერთოდ არ ყოფილა. ბაზარში ყოველთვის შეიძლებოდა ხორცის ყიდვა, თანაც ნებისმიერის, არჩევანი დიდი იყო. და ამ ხორცის ერთი კილოგრამი 3-4 მანეთი ღირდა.
ერთი კილოგრამი ხორციდან ყველაფრის მომზადება შეგეძლო. ძეხვეული საერთოდ აღარ მინდოდა. დედაჩემი და ბებიაჩემი ყოველთვის ამზადებდნენ სხვადასხვა სახის ხორცის დელიკატესებს ჩვენს სამზარეულოში. დღეს კილოგრამი ხორცის შესაძენად, ერთი თვის კომუნალური გადასახადები არ უნდა გადაიხადო. შემდეგი ერთი თვე კი – ხორცის გარეშე უნდა იყო, რომ კომუნალური გადასახადები გადაიხადო.
როგორი იყო ცხოვრება სსრკ-ში
ყველაზე იაფი იყო საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მგზავრობა. საშუალოდ ღირებულება, სადღაც 5 კაპიკი გამოდიოდა. თავად ბენზინი უფრო იაფი და ხარისხიანი იყო. არც სათადარიგო ნაწილებზე ყოფილა დეფიციტი და სარემონტო ქარხნები ყველა ქალაქში იყო. დღეს საზოგადოებრივი ტრანსპორტით მგზავრობის ღირებულება მხოლოდ იზრდება.
რა თქმა უნდა, იყო უარყოფითი მხარეებიც. ელექტრონული ტექნიკა ძალიან ძვირი ღირდა. ტელევიზორის ყიდვა ყველა ოჯახს არ შეეძლო, მაგრამ თუ მას იყიდიდნენ, ის საუკუნეებს უძლებდა. იგივე იყო სხვა ტექნიკის შემთხვევაშიც. სახლში ჯერ კიდევ მაქვს საბჭოთა ჩოფერი და წვენსაწური. მგონია, რომ მათი გატეხვა უბრალოდ შეუძლებელია. დღეს ტექნიკა იაფი ღირს, მაგრამ ხარისხი გაცილებით უარესია. თანაც მაშინ, ბავშვებს და ახალგაზრდებს ტელევიზორის ყურების დრო არ ჰქონდათ.
სკოლებში სექციები და წრეები ყოველთვის გადატვირთული იყო. ეს ყველაფერი უფასო იყო და შეგეძლო იქ გევლო, სადაც მოგინდებოდა. ხოლო პროფკავშირის ბილეთები ღირებულების 1/10-ით სკოლის მოსწავლეებს საშუალებას აძლევდა, რომ მთელ უზარმაზარ ქვეყანაში ემოგზაურათ. მთელი კლასი თითქმის ყველა არდადეგებზე ასე ვმოგზაურობდით.
განათლება საერთოდ სხვანაირი იყო. ჩვენ გვასწავლიდნენ აზროვნებას და ფიქრს. დატვირთვა ისეთი იყო, რომ წრეებზე სიარულსაც ვასწრებდით, ეზოში ბურთის თამაშსაც და დასვენებასაც. ამავე დროს, მაშინ კარგად სწავლა მოდური იყო და რეპეტიტორების შესახებ არც კი სმენოდათ. სკოლის ცოდნა საკმარისი იყო უნივერსიტეტში ჩასაბარებლად და ხუთწლიანი სტიპენდიის მისაღებად.
შეგვიძლია ძალიან დიდხანს ვისაუბროთ იმ სისტემის დადებით და უარყოფით მხარეებზე. ეს ყველაფერი დამოკიდებულია თავად ადამიანზე და მის გარემოზე იმ სისტემაში.
