მსოფლიოში არსებობენ ადამიანები, რომლებსაც არავინ ეცოდებათ. ისინი არ განიცდიან განსაკუთრებულ ემოციებს სხვების მიმართ. მათ არ აინტერესებთ არავისი ბედი, გარდა საკუთარისა. ასეთი ხასიათი აქვთ: ეგოიზმი, შერეული პიროვნულ ფსიქოლოგიურ მახასიათებლებთან. მაგრამ ასეთ ადამიანებსაც კი აქვთ მომენტები, როდესაც სხვისი თანაგრძნობა შეუძლიათ. მაგალითად, საკუთარი შვილების. უბრალოდ იმიტომ, რომ ისინი მათი მემკვიდრეები არიან.
და კიდევ არსებობენ ჩვეულებრივი ადამიანები, რომლებიც იცინიან ან კიდევ ტირიან სევდიანი ფილმების ან სიმღერების გამო. ცხოვრებაში მათ ხან ეშინიათ, ხან უხერხულად გრძნობენ თავს, ხან მხიარულად არიან. ისევე როგორც მე და თქვენ. მაგრამ არის ერთი თვისება, რომელიც მათ ყველა სხვა ადამიანისგან გამოარჩევს. მათ აბსოლუტურად არ სურთ შვილების გაჩენა. უბრალოდ მათ ეს არ იზიდავს. და თუ მაინც ხდებიან მშობლები, მათ არ უჩნდებათ სიყვარული და ინსტინქტები. მაქსიმუმ გაღიზიანება. ნუთუ ისინი დაუნდობელი ადამიანები არიან?
დაუნდობელი ხალხი
ხშირად ახალგაზრდები იმიტომ კი არ შორდებიან, რომ ერთმანეთი არ მოსწონთ, არამედ იმიტომ, რომ ცხოვრებიდან მეტი ემოციის მიღება სურთ. ბევრი ადამიანის გაცნობა, გართობა და ასე შემდეგ. ადრე ასეთი საქციელს გმობდნენ, ახლა კი თავისუფლებაა. არავის ადარდებს. ქორწინებაში ღალატი ყოველთვის ღალატად არ ითვლება და როდესაც თითზე ბეჭედი არ გაქვს, მით უმეტეს.
პირადად მე ასეთი საქციელი ნორმალურად არ მიმაჩნია, მაგრამ გარკვეულწილად მესმის დღევანდელი ახალგაზრდობის. ამდენი საინტერესო რამ, ამდენი შესაძლებლობა. როდესაც შეგიძლია ფრენა მსოფლიოს ნებისმიერ წერტილში. უბრალოდ მოისურვე და რაღაც თანხა მაინც შეაგროვე.
როცა ჯერ კიდევ საკმაოდ ახალგაზრდა ვიყავი, ძალიან მიყვარდა წვეულებები და კლუბები. პრინციპში, ჩემი ქმარი ერთ-ერთ ასეთ ღონისძიებაზე გავიცანი. ვფიქრობ, რომ ეს სრულიად ნორმალურია. გთხოვთ, არ განმსაჯოთ. როგორ უნდა ვიცხოვრო, ეს ჩემი გადასაწყვეტია.
მე და ლადო ერთმანეთს დიდხანს ვხვდებოდით. მერე ერთად დავიწყეთ ცხოვრება და პატიოსანი, სანდო ურთიერთობა ჩამოგვიყალიბდა. მე ყოველთვის ვამბობდი და ვიტყვი, რომ ბედნიერი წყვილი რომ გახდეთ, ჯერ კარგი მეგობრები უნდა იყოთ, მერე უკვე შეყვარებულები და ასე შემდეგ. ერთმანეთის გაგება – თანაცხოვრების მნიშვნელოვანი ნაწილია.
მერე, როცა ასეთი დროსტარება ჩვენს სტატუსს აღარ შეეფერებოდა, ორივე სამსახურში ჩავიძირეთ. მე ერთ ძალიან კომფორტულ ოფისში ვმუშაობდი დიზაინერად. ჩემი ქმარი თავის პროგრამირებაში წავიდა, რაშიც მე არაფერი მესმის. მაგრამ IT სპეციალისტების ხელფასი მაღალია, ამიტომ საწუწუნო არაფერი მქონდა.
მშვენიერი ცხოვრება
ბევრს ვმუშაობდით, საღამოებს ერთად ვატარებდით, ვმოგზაურობდით. მთლიანობაში, თამამად შემიძლია ვთქვა, რომ ეს ჩემს ცხოვრებაში საუკეთესო დრო იყო. თავს კომფორტულად ვგრძნობდი საყვარელ ადამიანთან ერთად – რა შეიძლება იყოს ამაზე უკეთესი? გადავწყვიტე, რომ მეტი არაფერი მჭირდებოდა. ცხოვრებაში ფაქტიურად ყველაფერი მაწყობდა.
მაგრამ ზღაპარი სამუდამოდ არ გრძელდება. რა თქმა უნდა, ერთ-ერთ ჩვენგანს ეს ყველაფერი უნდა გაეფუჭებინა. რომც ეღალატა კიდეც, მაინც გავუგებდი. მეწყინებოდა, მაგრამ ისე მიყვარდა, რომ არც ეს არ შეცვლიდა ჩემს დამოკიდებულებას მის მიმართ. მაგრამ მან ყველაფერი სხვანაირად გააფუჭა. ხელი მთხოვა.
თავიდან ვერც კი მივხვდი, საქმე რაში იყო. ზღაპრული ქორწილი გვქონდა. თაფლობის თვემ ჩემი ახალგაზრდა წლები გამახსენა, როდესაც ირგვლივ მხოლოდ დღესასწაული იყო და ენერგიაც უსაზღვრო მქონდა. მაგრამ თაფლობის თვის შემდეგ ნაცრისფერი ყოველდღიურობა დაიწყო.
მძიმე რუტინა
ლადო რატომღაც შეიცვალა. საღამოს ფანჯარასთან აღარ ვისხედით, ჭიქებით ხელში. არ ვუყურებდით სატელევიზიო გადაცემებს პლედში გახვეულები. ახლა მას ბევრი საქმე ჰქონდა და თავის კაბინეტში იჯდა. მეტის შოვნა უნდოდა, რადგან „ვინ იცის, რა მოხდება მომავალში“. მე მოწყენილი და მარტოსული ვიყავი, მაგრამ ჩემი პრეტენზიების საპასუხოდ, ის სახლის დასალაგებლად ან იოგაზე მგზავნიდა.
რუტინა კლავს რომანტიკას. დღეს ჩვენ ვიყენებთ ცივილიზაციის სიკეთეებს და მაქსიმალურად ვაჩქარებთ პროცესებს. ჭკვიანი მტვერსასრუტები მტვერს აშორებს. ჭურჭლის სარეცხი მანქანა ჭურჭელს რეცხავს. მაგრამ რა აზრი აქვს დროის დაზოგვას, თუ მას არაფერში არ გამოიყენებ? მარტო მონიტორზე ყურება ძალიან მოსაწყენია.
შემდეგ კი ლადომ ერთი ნაბიჯი გადადგა, რომელმაც მთელი ჩვენი ცხოვრება შეცვალა. მან ბავშვის გაჩენა მთხოვა. „რატომ, ჩვენ ხომ ასე კარგად ვცხოვრობდით?! არ მინდოდა გასუქება, ჯანმრთელობის გაუარესება, მშობიარობა. რისთვის, ნუთუ ასე ცუდად ვგრძნობთ თავს?! ამ სიტყვების შემდეგ ჩემი ქმარი ისე დაიძაბა, რომ არჩევანის უფლება არ დამრჩა. ან ეს, ან არაფერი. მე დავნებდი.
მშობიარობამ ჩვეული სცენარით ჩაიარა. რთული იყო, მაგრამ, მადლობა ღმერთს, ორგანიზმზე არანაირად არ იმოქმედა. არ კი გავსუქებულვარ. ექიმებმა მითხრეს, რომ კარგი გენეტიკა მაქვს. ლადო ბავშვის მოვლაში ძალიან მეხმარებოდა, ფაქტიურად არ მშორდებოდა. უამრავი რამ იყიდა, შვებულება აიღო. შეუძლებელი იყო, მის მიმართ რაიმე პრეტენზია მქონოდა.
მაგრამ მე სულ სხვა რამ მაშინებდა: საერთოდ არ მქონდა ინტერესი საკუთარი შვილის მიმართ. უბრალოდ მყვირალა არსება. გარეგნულადაც სულაც არ იყო ისეთი, როგორებიც საყვარელ ფოტოებზე არიან. ამბობენ, რომ დედები ჩვილების სუნზე გიჟდებიან. მე უფრო გული მერეოდა. და საერთოდ ვერ ვხვდებოდი, რატომ. უფრო სწორედ, ამაზე ფიქრიც არ მინდოდა. ჩემი ფიქრები სადღაც შორს იყო. თავს ვგრძნობდი როგორც ადამიანი, რომელსაც დიდხანს არ აძლევდნენ დასვენების უფლებას, შემდეგ კი დაწოლის უფლება მისცეს, მაგრამ ახლა მას უძილობა აწუხებდა.
დაუნდობელი ხალხი
დროთა განმავლობაში არაფერი შეცვლილა. ჩემთვის მნიშვნელობა არ ჰქონდა, ჩემი შვილი იყო თუ სხვისი. და არც ახლა აქვს მნიშვნელობა. უბრალოდ ხანდახან მბეზრდება მთელი ეს აურზაური. დიმა, ასე დავარქვით ჩვენს შვილს, უწყვეტად ყვირის. ეს მაღიზიანებს და მაგიჟებს. თავს ვერ ვერევი. ვიღაც იტყვის, რომ როგორი დაუნდობელი ვარ. როგორ შეიძლება ბავშვი არ გიყვარდეს?
ცოტა ხნის წინ მნიშვნელოვანი შეხვედრისთვის გავემზადე. სამსახურის საქმეზე. ამ შემთხვევისთვის შესაფერისი კოსტუმი მჭირდებოდა. როგორც კი ჩავიცვი, დიმამ ტირილი დაიწყო. ჩვეულებრივ, ის უნდა აიყვანო, ფერადი სათამაშო მისცე ხელში და მშვიდდება. მაგრამ ამჯერად მან გადაწყვიტა ჩემზე გული აერია. კოსტიუმი განადგურებულია. მე ვერ გავუძელი და ჩემს შვილზე ყვირილი დავიწყე. უბრალოდ თავი ვერ შევიკავე და ისტერიკაში ჩავვარდი.
ლადომ, რომელმაც ეს ყველაფერი დაინახა, ჩუმად გამომართვა ბავშვი ხელიდან და თავისთან წაიყვანა. ახლა ის ამბობს, რომ დიდი ხანია ამჩნევდა ჩემს დამოკიდებულებას ბავშვის მიმართ. ადრე ამ ფიქრებს განდევნიდა, ახლა კი ამაში ნამდვილად დარწმუნდა. მე ცუდი დედა ვარ. ლადოს აზრით, ჯობია, რომ ერთმანეთისგან დავისვენოთ და ცალ-ცალკე ვიცხოვროთ. მე მარტომ, მან კი – დიმასთან ერთად.
მაგრამ მე ვერაფერს ვერ ვცვლი. ცუდი ადამიანი არ ვარ, ძალიან კარგად ვეპყრობი სხვა ადამიანებს და ცხოველებს, მაგრამ ბავშვები ჩემში არანაირ დადებით რეაქციას არ იწვევენ. ეს ალბათ ერთგვარი შურისძიებაა ჩემი ცოდვებისთვის. ახალგაზრდობის წლებისთვის ან რაღაც მსგავსი. სიტუაციიდან გამოსავალს საერთოდ ვერ ვხედავ, მაგრამ არც ოჯახის დაკარგვა მინდა. ალბათ უნდა ვითამაშო და ეს მთელი ცხოვრების მანძილზე უნდა გავაკეთო. სხვა გამოსავალი უბრალოდ არ მაქვს. ამ ერთ ბავშვს გავუძლებ, მაგრამ მეტს ჩემს სახლში ვეღარ გავუძლებ. ვერც მორალურად და ვერც ფიზიკურად.
