რთული სიტუაციის გადაჭრა ხშირად არც ისე მარტივია. განსაკუთრებით მაშინ, როცა არჩევანის გაკეთება გჭირდებათ. ვინაიდან ადამიანები სოციალური არსებები ვართ, ხშირად მივმართავთ მეგობრების, ნათესავების და ფსიქოლოგების რჩევებს. და თითქოს ცხოვრების იმ ვარიანტს გავდივართ, რომელსაც სხვები გვკარნახობენ.
ერთი მხრივ, გამოცდილ ადამიანებს ნამდვილად შეუძლიათ კარგი იდეის შემოთავაზება. მაგრამ ცხოვრება მაშინ გვთავაზობს სიურპრიზებს, როდესაც ყველაზე ნაკლებად მოველით. იქნებ ჯობია, რომ საკუთარ გრძნობებს დაეყრდნო, თუნდაც ისინი მხოლოდ ინტუიციური იყოს? სამაგიეროდ, აღარ მოგიწევთ სინანული იმ დაკარგული შესაძლებლობების გამო, რომლებიც ხელიდან ვიღაცის დარიგების გამო გაუშვით.
რთული სიტუაციის მოგვარება
არც ისე დიდი ხნის წინ, ჩემმა ერთადერთმა ვაჟმა ყველას ოჯახური პრობლემები შეგვიქმნა. საქმე ის არის, რომ ის 28 წლისაა, მაგრამ, სამწუხაროდ, მომავალზე ფიქრი არ სჩვევია. ახლა მას რთულ სიტუაციასთან გამკლავება მოუწევს.
ოთხი წლის წინ ის დაქორწინდა გოგონაზე, რომელიც მაშინ ძალიან უყვარდა. ერთმანეთი სამსახურში გაიცნეს, ის ქმარს გაშორებული იყო. ჩემი შვილი მას ხვდებოდა და ბოლოს ჩვენთან სახლში მიოყვანა გასაცნობად. მახსოვს ის დღე, რადგან მე და ჩემმა მეუღლემ წინასწარ ვიცოდით და ვემზადებოდით. მარინა კი რაღაც გაუგებარი შორტით მოვიდა და 20 წუთის შემდეგ წავიდა, რადგან მეგობრებმა დაუძახეს.
დიახ, არ დავმალავ. მისით აღფრთოვანებული არ ვიყავი. მაგრამ ჩემმა ვაჟმა მითხრა, რომ ის იყო ის “ერთადერთი” და მას სურს, რომ მისი მეუღლე გახდეს. ასე რომ, ქორწილმაც არ დააყოვნა. 51 წლის ვარ და არ ვარ იმ ქალთაგანი, რომლებიც ყოველდღე მიდიან შვილებთან სტუმრად. ასე რომ, ჩემი შვილის დამოუკიდებელი ოჯახური ცხოვრების შესახებ მხოლოდ მისი სიტყვებიდან ვიგებდი.
ზოგადად, ის ამბობდა, რომ მათ ქორწინებაში ყველაფერი კარგად იყო. ისინი ერთად იყვნენ დასასვენებლად, მანამდე კი ცოტათი იჩხუბეს: რას იზამ, ყველა ასეა. თუმცა, შვილის გაჩენაზე არავითარი საუბარი არ ყოფილა. ერთხელ ვკითხე, რას ფიქრობდნენ, ეს პრინციპები იყო თუ უბრალოდ ფინანსურად შესაფერის მომენტს ელოდებოდნენ? რაზეც მან მიპასუხა, რომ ისინი დიდი ხანია მზად არიან ბავშვებისთვის, მაგრამ ჯერჯერობით, რაღაც ვერ გამოდის.
რას ვიზამთ, როგორც ჩანს, ამას დრო სჭირდება. ასე ვიფიქრე და დავმშვიდდი. შემდეგ კი ჩემმა შვილმა დამირეკა და შეხვედრა მთხოვა. რა თქმა უნდა, უარი არ მითქვამს.
ჩემმა შვილმა აღიარა: მალე მამა გახდება, მაგრამ არის ერთი ნიუანსი. მისმა ცოლმა, ჯერ ამის შესახებ არ იცის. სამაგიეროდ, მე კარგად ვიცნობ გოგონას, რომელიც მისი შვილის დედა უნდა გახდეს. ეს არის მაშო – ჩემი შვილის სკოლისდროინდელი სიყვარული. ისინი დიდხანს ხვდებოდნენ ერთმანეთს და ძალიან სევდიანად დაშორდნენ. ყოველ შემთხვევაში, ჩემი შვილი თავისთვის ადგილს ვერ პოულობდა, ეს კარგად მახსოვს.
ახლა რა გავაკეთო? ჩემი შვილი რჩევას მთხოვდა. მას ნამდვილად აქვს გრძნობები ცოლის მიმართ, თავისი ნებით დაქორწინდა, ამიტომ მორალურად ასე უბრალოდ მასთან განქორწინება არ შეეძლო. თუმცა მაშოსაც განსაკუთრებული ადგილი უკავია მის გულში. და მას შემდეგ, რაც ჩემმა ვაჟმა გაიგო, რომ ის ორსულად იყო … რთული არჩევანი ავალდებულებდა, რომ მიეღო რაიმე გადაწყვეტილება.
არ ვიცი კარგია თუ ცუდი, მაგრამ რჩევების მიცემა არ მეხერხება. თანაც, როგორ უნდა მივცე რჩევა, როდესაც სიტუაციაში კარგად არ ვარ გარკვეული? მთელ სიმართლეს როგორ გაიგებ? ამიტომ პირდაპირი პასუხის თავიდან აცილება ვამჯობინე. ის სრულწლოვანია, თავად გადაწყვიტოს, როგორ უნდა მოიქცეს. მამაკაცმა საკუთარ ცხოვრებაში ყველაფერი წინასწარ უნდა განსაზღვროს.
შემდეგი შეცდომა ჩემმა შვილმა ერთი კვირის შემდეგ დაუშვა, როცა ეს ამბავი დედაჩემს, თავის ბებიას, შეატყობინა. გადაწყვიტა ეკითხა, როგორ მოქცეულიყო, რადგან მას ხომ “ცხოვრება ნანახი აქვს და გამოცდილია”. დიახ, 74 წლის ქალი, რომელსაც ცხოვრებაში ერთი დღეც არ უმუშავია, მაგრამ მხოლოდ ლოცულობდა და ქმარს სიცოცხლეს უწამლავდა. დიახ, მას ნამდვილად აქვს სათქმელი.
ჩვენ ახლოს ვცხოვრობთ, მაგრამ პრაქტიკულად არ ვურთიერთობთ. ვერ ვიტან, როდესაც რელიგიური ადამიანები გარშემო ყველას ჭკუას ასწავლიან. დედაჩემი? დედაჩემი უბრალოდ ვერ მიტანს. ამიტომ, თქვენ წარმოიდგინეთ ჩემი რეაქცია ჩემივე შვილის ასეთ ნაჩქარევ გადაწყვეტილებაზე. თუმცა მან მიიღო რჩევა, რომ თუ ცოლს დაშორდებოდა, ცეცხლოვან ჯოჯოხეთში დაიწვებოდა და მსოფლიოს ყველა წყევლა მის ოჯახს დაეცემოდა.
ასე რომ, დიახ, სჯობს მთელი ცხოვრება ტყუილში იცხოვროთ, უარი თქვათ „ცოდვით დაბადებულ შთამომავლობაზე“ და, რა თქმა უნდა, ილოცოთ ეკლესიაში ცოდვების მოსატევებლად. ვფიქრობ, მისი ნება რომ ყოფილიყო, ორსულობის შეწყვეტასაც ურჩევდა, მაგრამ ეს მისთვისაც კი ძალიან გიჟური იდეაა: ეკლესია ამას ვერ იტანს.
ასე რომ, ამ მომენტში სიტუაცია შემდეგია: ჩემი შვილიშვილი ჯერ არ დაბადებულა. ჩემი ვაჟი ყოველდღე აპირებს ღალატის აღიარებას. მე ვიცი, ეს ყველაფერი რით დამთავრდება. დედაჩემი მასზე ზეწოლას ახდენს, ყოველდღე ურეკავს, რომ ეკლესიაში მივიდეს, რათა აუხსნან, როგორ უნდა იცხოვროს, დაასხურონ წმინდა წყალი და ასე შემდეგ.
მე კი თავს სუსტ მოღალატედ ვგრძნობ, რადგან ახლაც კი არ შემიძლია ჩემს შვილთან დალაპარაკება, მასზე ყვირილი, კარგი რჩევის მიცემა და მოთხოვნა, რომ ასე და ასე გააკეთოს. რაც არ უნდა იყოს, ის მაინც ჩემი შვილია. მე მას იმით ვღალატობ, რომ არ შემიძლია დედაჩემს ვუთხრა, რომ სხვის საქმეებში არ ჩაერიოს. ბოლოს და ბოლოს, თუ მოინდომა, შეიძლება ჩემს რძალსაც დაურეკოს. ის რაშია დამნაშავე?
ჩემი შვილისთვის მხოლოდ საუკეთესო მინდა, მაგრამ არ ვიცი, როგორ დავეხმარო მას. ასე რომ, მხოლოდ დაკვირვებაღა დამრჩენია. ვიმედოვნებ, რომ საკითხი მარტივად და სერიოზული პრობლემების გარეშე მოგვარდება. ახალგაზრდობის შეცდომას ამას ვერ ვუწოდებთ, მაგრამ შედეგების გამო ჩემმა შვილმა შეიძლება მთელი ცხოვრება ინანოს. ეს, რა თქმა უნდა, კიდევ უფრო მასევდიანებს. არც კი ვიცი, რა იქნება გამოსავალი ამ რთული სიტუაციიდან.
