“ადამიანი გეგმავს, ღმერთი კი – განკარგავს”. ბევრი ჩვენგანი იცნობს ამ გამონათქვამს. მაგრამ სიმართლე არის ის, რომ სინამდვილეში ეს არ არის არავითარი ხალხური გამონათქვამი, არამედ ინგლისელი მხატვრის მიერ 1864 წელს დახატული ნახატის დასახელებაა. თუმცა მართლაც, ადამიანის სამომავლო გეგმები თითქმის ყოველთვის საკმაოდ ბუნდოვანი და არაპროგნოზირებადია.
სტანდარტული სქემა, როგორიცაა საბავშვო ბაღი – სკოლა – ინსტიტუტი – ქორწილი, ყოველთვის არ ამართლებს. სულ უფრო და უფრო ხშირად ადგილი აქვს მოულოდნელ ფორსმაჟორებს, ბედის გადახვევებს და საბედისწერო გადაწყვეტილებებს. თუმცა ადამიანებს უმეტესწილად არ სურთ თავიანთი მომავლის გარისკვა მოჩვენებითი შესაძლებლობის გამო, რომ სხვაგვარად ცხოვრებაც შეუძლიათ. რატომ, როდესაც მშობლები მთელი ცხოვრება სხვა რამეს ასწავლიდნენ?
მომავლის გეგმები
ჩემმა უმცროსმა ძმამ ცოტა ხნის წინ თავისი ნამდვილი სახე გამოაჩინა. როცა ადამიანს ბავშვობიდან იცნობ, კარგად იცი მისი ყველა პლუსისა და მინუსის შესახებ. შემდეგ, როცა უკვე ცალკე ცხოვრობთ, მეხსიერება შლის ზოგიერთ მომენტს და ცდილობ იფიქრო, რომ ეს ასეც არის. რომ ახლა ის შეიცვალა, უკეთესი გახდა. ყოველ შემთხვევაში – უარესი არა. კი, როგორ არა…
მე დიასახლისი ვარ, მეუღლესთან და შვილთან ერთად ვცხოვრობ ოროთახიან ბინაში. ფინანსური მდგომარეობა – ვერ ვიტყვი, რომ ღატაკები ვართ, მაგრამ პრობლემები მაინც არსებობს. ქმარი მუშაობს, მაგრამ მისი პროფესია ბევრის საშუალებას არ იძლება. როგორც ამბობენ: საშუალო მუშათა კლასი.
ჩემმა ვაჟმა სკოლა წარმატებით დაამთავრა და ინსტიტუტში ჩააბარა. მესამე კურსი დახურა და აქედანვე უკვე დიდ იმედებს იძლევა. გარდა ამისა, მას შეყვარებული ჰყავს და, როგორც ჩანს, ყველაფერი სერიოზულად არის. საქმე ისაა, რომ ისინი ჩვენთან ერთად ვერ იცხოვრებენ, ძალიან ცოტა ადგილი გვაქვს. ბინის დასაქირავებლად – ფული არ ჰყოფნის. ძვირია და მისი შეყვარებულიც სტუდენტია.
მათთვის ბინის ქირის ფულის შოვნა მინდოდა, ერთი წლის სამყოფის მაინც. მაგრამ, ვერ მოვახერხე. სამსახურში პრემია მოიხსნა და ჯარიმების სისტემა შემოიღეს. საათებმა მოიმატა და ხელფასი დაგვაკლდა. მოკლედ, ჩვენ ახლა ვერაფრით დავეხმარებით.
ნაცნობ-მეგობარი ბევრი არ გვყავს. თანაც, ყველა უკვე იმ ასაკშია, რომ მაქსიმუმ ერთად წავიდეთ რომელიმე დაწესებულებაში და ერთმანეთს შევჩივლოთ ჩვენს ცხოვრებაზე. თითქოს ეს რამეს შეცვლიდეს. მაგრამ მე მყავს ძმა – ნიკა. ის ჩვენს ქალაქში მდიდარ კაცად ითვლება. მას საკუთარი ბიზნესი აქვს, ორსართულიანი სახლი იყიდა. იქ მეუღლესთან და ქალიშვილებთან ერთად ცხოვრობს.
მათ კიდევ ერთი ბინა აქვთ. მცირე ზომის ბინაა, ერთი ან ორი ადამიანისთვის. მართალია, ამ ბინას აქირავებენ, მაგრამ არა მგონია, ეს ფული ჩემი ძმისთვის რაიმეს ნიშნავდეს. ამიტომ გადავწყვიტე მასთან წავსულიყავი, ბედი ვცადე. იქნებ, ამ ბინაში თავისი დისშვილი და მისი საცოლე შეუშვას საცხოვრებლად. ისინი კომუნალურ გადასახადებს გადაიხდიან და იქნებ მცირე რემონტიც გააკეთონ.
მოკლედ, ამ წინადადებით ნიკასთან და მის ცოლთან მივედი. ბოლოს და ბოლოს, ჩემი შვილი მისი დისშვილია, უნდა გამიგოს. კარი მისმა ცოლმა გამიღო და ერთმანეთს ჩავეხუტეთ. ჩემს ძმას დაუძახა და მაგიდას მივუსხედით. მე მას არსებული სიტუაციის შესახებ ვუამბე. ვუთხარი, რომ მე და ჩემს ქმარს არ გაგვაჩნდა შესაძლებლობა, რომ საკუთარ შვილს დავხმარებოდით და ასე შემდეგ.
ნიკა დიდხანს ფიქრობდა, შემდეგ კი მკითხა, რა პროფესიას ეუფლებოდა ჩემი შვილი. ვუპასუხე, რომ ზუსტად არ ვიცოდი, მაგრამ კომპიუტერთან იყო დაკავშირებული. როგორც ჩანს, პერსპექტიულია და ახლა ყველა ამ ფაკულტეტზე აბარებს. მე ეს ძალიან მახარებს, რადგან ჩემი ქმარი მთელი ცხოვრება ხელებით მუშაობს, მაგრამ არც ფული აქვს და არც ჯანმრთელობა.
ნიკამ მითხრა, რომ საცხოვრებლით ვერ დაგვეხმარებოდა. ეს მას არ აწყობს და არც მისი ცოლო მისცემს ამის უფლებას. სტაბილური შემოსავალია, ნებისმიერ ამინდში. შემდეგ კი მან შემომთავაზა, რომ ჩემს შვილს სწავლა მიეტოვებინა და მასთან დაეწყო მუშაობა. მართალია ფიზიკურად უნდა იმუშაოს, მაგრამ ხელოსნებს კარგი ხელფასი აქვთ. სახლისთვისაც საკმარისი იქნება და ყველაფრისთვის.
უკეთ რომ მიხვდეთ, ნიკა სასაფლაოებისთვის ძეგლების დამზადებით არის დაკავებული. ის უკვეთავს მასალებს, იარაღებს და თავისი გუნდი ჰყავს. დიახ, მისი ბიზნესი მშვენივრად მუშაობს. ეს სახლზეც ეტყობა და ორ მანქანაზეც. მაგრამ მე სამსახური არ მითხოვია, საცხოვრებლით დახმარება ვითხოვე! და კიდევ, ეს პერსპექტივის დაკარგვაა, შვილმაც მამასავით უნდა იმუშაოს, ხელებით?
ცოტა ხანს გავჩუმდი და მერე ისევ ვკითხე, იქნებ სხვა ვარიანტი იყოს-მეთქი რამე. მაგრამ ნიკამ მითხრა, რომ უკეთესს ვერაფერს შემომთავაზებდა. თუ არა, მხოლოდ იმას, რომ თავიდანვე როგორც მუშას გადაუხდიდა და არა, როგორც მოსწავლეს. იქ ხელფასი მართლაც კარგია, მაგრამ მე მომხრე ვარ, რომ ჩვენი შვილების მომავალი შესაძლებლობებით სავსე იყოს.
იმ დღეს ცოტა ვიტირე კიდეც, მაგრამ უკვე სახლში. სამწუხარო იყო, რომ ჩემი ძმა არ დამეხმარა, თუმცა ამის შესაძლებლობა ჰქონდა. მე, როგორც უფროსი და, მშობლებისაგან ყოველთვის ორმაგი მხვდებოდა. ყველაზე ბევრს მიყვიროდნენ და კუთხეში მაყენებდნენ. ნიკა კი მათი საყვარელი ვაჟი იყო. ეს, ალბათ არც ახსოვს.
აი, ასეთები არიან ნათესავები. თითქოს, იცნობ ადამიანს. შენ მისთვის ყველაფერს გააკეთებ, ის კი საპასუხოდ გთავაზობს, რომ შენმა შვილმა სწავლა მიატოვოს. იმ სახლში ფეხს აღარ შევდგამ. დაე, იქ იცხოვრონ და იბედნიერონ. ჩვენ კი, როგორმე თავად მოვიფიქრებთ რაღაცას. თუ საჭირო იქნება – მე და ჩემი ქმარი შევვიწროვდებით. ჩვენ ხომ ჩვენი შვილებისთვის ვცხოვრობთ.
