ხანდაზმულებზე ხანგრძლივი ზრუნვა თანხებთან არის დაკავშირებული, ამიტომ ეს პრობლემად იქცევა ხოლმე მოკრძალებული შემოსავლების მქონე მრავალი ოჯახისთვის. ვინ დარჩება მოხუც ბებიასთან, თუ დღისით ყველა მუშაობს, საღამოს კი ბავშვების გამოყვანაა საჭირო ბაღიდან? როგორმე უნდა გაართვა თავი და გაწირო პირადი დასვენება. ასეთი ქმედებები იწვევს მორალურ გადაღლას და დარღვევებსაც კი.
ასაკოვან ადამიანს სჭირდება ზრუნვა და ყურადღება. მოხუც მშობლებს ჩვენი ყურადღება სჭირდებათ. ასე რომ, სულ მცირე, რაც შეგვიძლია გავაკეთოთ, არის ის, რომ დავურეკოთ მათ და დავინტერესდეთ მათი განწყობით და ჯანმრთელობის მდგომარეობით.
ხანგრძლივი ზრუნვა ხანდაზმულებზე
მას შემდეგ რაც მე და ჩემი ქმარ-შვილი კანადაში ჩავედით, ჩვენი ცხოვრება მკვეთრად შეიცვალა. ჩვენ ამაში დიდი ინვესტიცია ჩავდეთ. გავყიდეთ ბინა, მანქანა. არავითარი უკან დასაბრუნებელი ბილეთები. რა თქმა უნდა, მანამდე ყველა დიდხანს ვფიქრობდით საცხოვრებელ ადგილზე, სამსახურზე, სკოლაზე, მაგრამ სინამდვილეში ყველაფერი უფრო რთული და ხარჯიანი აღმოჩნდა.
თითქმის მთელი ხელფასი ბინის ქირას და გადასახადებს ხმარდებოდა. ფული ბავშვებსაც სჭირდებოდა და საერთოდ, როგორმე ხომ უნდა გვეცხოვრა. დიასახლისობა აქ არ გამოდგება, საშუალო ფენას ვგულისხმობ. ასე რომ, სამსახურში მოვეწყვე ნახევარ განაკვეთზე და საღამოობით ღვეზელებსაც ვაცხობდი, რომლებიც ჩემს ქმარს თანამშრომლებისთვის სამსახურში მოჰქონდა. მცირე შემოსავალი მქონდა, სიმბოლურიც კი, მაგრამ მაინც.
სერიოზული ცვლილებები
რა თქმა უნდა, ინფრასტრუქტურა, სუფთა ქუჩები, მყუდრო სახლები – ეს ყველაფერი ძალიან მიმზიდველად გამოიყურება. განსაკუთრებით ბავშვებისთვის. პირველ ხანებში ვერ იჯერებდნენ, რომ ადამიანებს ასე შეეძლოთ ცხოვრება და ერთმანეთის მიმართ ასეთი მოპყრობა. შვილმა სკოლაში მობილური დაკარგა და ეგონა, რომ ამით ყველაფერი მორჩა, შეგიძლია დაემშვიდობო. თუმცა, ერთ-ერთმა მასწავლებელმა მიუტანა და უთხრა, რომ სხვა ბავშვებმა მოიტანეს. ჩვენს ძველ სკოლაში ეს დაუჯერებელი ამბავი იქნებოდა.
თუმცა, ექვსი თვის შემდეგ, ყველაფერი გაუმჯობესდა. ქმარს ხელფასი მოუმატეს, ბოლოს მეც მივხვდი, თუ როგორ მუშაობს აქ ყველაფერი და ფული გამიჩნდა. დავიწყეთ ფულის გადადება სერიოზული შენაძენისთვის ან შავი დღისთვის. ვფიქრობ, ყოველთვის უნდა გქონდეს გადადებული თანხა. თან, ბავშვებიც იზრდებიან.
დაახლოებით იმ პერიოდისთვის, ჩემმა დამ, რომელიც სამშობლოში დარჩა, ჩივილი დაიწყო. ის ამბობდა, რომ დედა თავს კარგად არ გრძნობდა და რამე უნდა მოგვეფიქრებინა. ქმარს დაველაპარაკე და გადავწყვიტეთ, რომ ჩემი დისთვის ბარათზე ფული ჩაგვერიცხა, რათა დედასთან მისულიყო და სახლის საქმეებში დახმარებოდა. ჩემი და დაგვთანხმდა, რადგან დედასთან ძალიან ახლოს ცხოვრობდა.
გავიდა დრო და ჩემმა დამ დაიწყო მინიშნება, რომ ფული არ ჰყოფნიდა, რადგან საკვები გაძვირდა. წამლებიც არის საჭირო, ამიტომ უფრო მეტი თანხა სჭირდება. ზოგადად, ის მართალს ამბობდა, მაგრამ რაღაცამ დამაეჭვა. კანადაში ჩასვლის შემდეგ შვებულება არც ერთხელ არ მქონდა აღებული, ეს კარგი მიზეზი იყო, რომ სახლში დავბრუნებულიყავი და დედაჩემი მომენახულებინა. ჩემი ქმარი სახლში დარჩა, მე კი გზას გავუდექი.
დედაჩემის სახლში საშინლად ნაცნობი სურათი დამხვდა. მასში საერთოდ არაფერი შეცვლილიყო. მესმის, რომ ჩემი და არ იყო ვალდებული, რომ რემონტი ან რაიმე მსგავსი გაეკეთებინა. მაგრამ არც ერთი ახალი ნივთი მის გარდერობში? ბლუზები მაინც? მაცივარში ყველაფერი ყველაზე იაფიანი ელაგა, წყალი ჭიდან, რომელიც დედაჩემს თავად მოჰქონდა ურიკით. წამლებიდან – ასპირინი, გააქტიურებული ნახშირი და სხვა რაღაც ვადაგასული აბები.
სახლში დაბრუნება
დედა – ასაკოვანი ადამიანია, მაგრამ მას ძალიან გაუხარდა ჩემი ნახვა. პროდუქტები, რომლებიც მას მივუტანე, თაროებზე დავაწყვე. გავხსენი საჩუქრები და საუბარი დავიწყეთ. ჩემი და მოგვიანებით უნდა მოსულიყო, სამსახურს გვიან ამთავრებდა. დედაჩემის სიტყვებიდან მივხვდი, რომ ჩემი და მას უფრო მოსაკითხად სტუმრობდა ხოლმე. ეკითხებოდა, თავს როგორ გრძნობდა, ხან ვაშლი მოჰქონდა. და მორჩა. აი, ასეთი შვილია.
საღამოს, როცა ჩემი და დაბრუნდა და თან ჩანთით პროდუქტები მოიტანა, დედაჩემი პირდაპირ გაოცებული დარჩა. ცოტათი ატირდა კიდეც. აი, რა კარგი შვილები მყავს, რამდენი რამე მომიტანესო. აშკარა იყო, რომ მისთვის ეს ბუნებრივი შოკი და სიურპრიზი იყო. ყველაფერს მივხვდი, მაგრამ მისთვის ეს სასიამოვნო მომენტები არ გამიფუჭებია. ვჭამეთ, ვისაუბრეთ და წასვლის დრო, რომ დადგა, ჩემი და სახლში წავიდა, მე კი სასტუმროში.
დამშვიდობებამდე, რა თქმა უნდა, ერთმანეთს მეგობრულად დაველაპარაკეთ. არაფრის გალამაზება არ მინდა, მაგრამ ეს ყველაფერი ძალიან ბანალური იყო. მას არ აქვს საკმარისი ფული, დედას კი განა რა სჭირდება? ის მშვენივრად გრძნობს თავს თავის ასაკში, მე თვითონ ვნახე. ბოლოს კი ჩემმა დამ უმანკო თვალებით შემომხედა და ორიოდე ათასის სესხება მთხოვა. მანქანა გაუფუჭდა და სჭირდებოდა.
ბუნებრივია, ჩემს დასთან ურთიერთობა დავაპაუზე. დაე, გაერკვიოს საკუთარ თავში და ფული თავად გამოიმუშაოს. დედაჩემთან კი ყოველდღე დავდიოდი, მაგრამ მხოლოდ დღისით. საღამოს შეიძლებოდა ჩემი და მოსულიყო, არ მინდოდა ჩემი და დედაჩემის განწყობის გაფუჭება. ერთი კვირა ასე სასიამოვნოდ გავატარე, საღამოობით ვსეირნობდი, მშობლიურ ადგილებს ვიხსენებდი. მაგრამ, სამწუხაროდ, ცოტა ხანში უკან დაბრუნება მომიწია.
ახლა ისევ კანადაში ვარ. ვმუშაობ და შვილებს ვზრდი. დედაჩემს, რა თქმა უნდა, გარკვეული თანხა დავუტოვე. მას თავად შეუძლია მაღაზიაში წასვლა და ა.შ. მაგრამ, მერე რა იქნება? როდესაც, ღმერთმა ნუ ქნას და აღარ შეეძლება? ჩემი დის იმედი ვერ მექნება, ეს გასაგებია. მაგრამ მას სხვა არავინ ჰყავს. ჩემთან ჩამოყვანას ვერ შევძლებ და ის თავადაც არ ჩაჯდება თვითმფრინავში.
გამოდის, რომ გამოუვალი მდგომარეობაა. და რაც უფრო მეტს ვფიქრობ ამაზე, მით უფრო მეძალება სევდა. მე ვერ შევძლებ მასთან დაბრუნებას, ამაზე საუბარიც ზედმეტია. რის იმედი უნდა მქონდეს? არ ვიცი.
