-ჩემმა ქმარმა მიღალატა! – შემოსვლისთანავე წარმოთქვა ჩვენმა თანამშრომელმა ნანამ. საღამოს “მოდუნება” გვჭირდება! ყველა, ვინც იქ იყო, მას მივარდა დასამშვიდებლად. მე გუნდში ახალი ვიყავი, ამიტომ დავიბენი, არ ვიცოდი, როგორ მოქცეულიყავი ასეთ სიტუაციებში. მეგობრებმა კოლეგას ვალერიანი და წყალი მიუტანეს და ცრემლები შეუმშრალეს. შეთანხმდნენ, რომ ამ პრობლემას სამუშაო დღის ბოლოს განიხილავდნენ.
მეუღლემ უღალატა
ჩვენს გუნდში, რომელიც სხვადასხვა ასაკის ქალებით იყო დაკომპლექტებული, მხოლოდ მე ვიყავი გაუთხოვარი. დანარჩენებს ყველას ჰყავდათ მეორე ნახევრები, ორმა კი უკვე მოახერხა განქორწინება. დღესასწაულებზე (ან სხვა მნიშვნელოვანი მიზეზით) ჩვენ ვიკრიბებოდით და ერთ ჭიქა ჩაიზე სხვადასხვა ამბებს განვიხილავდით.
იმ დღესაც ზუსტად ასე მოვიქეცით. სამსახურის მერე შევხვდით და უახლოეს კაფეში წავედით. ნანამ თავისი ამბავი გვიამბო და რჩევა გვთხოვა: “როგორ მოვიქცე? ქმარი პატიებას მთხოვს და იფიცებს, რომ ეს პირველად და უკანასკნელად მოხდა!” იმ მომენტისთვის მათ უკვე ვაჟი და ქალიშვილი ჰყავდათ, რომელთაც ფეხზე დაყენება სჭირდებოდათ. ამიტომ, უფროსმა მეგობრებმა მხარი დაუჭირეს ქალს და ურჩიეს, რომ განქორწინება არ ეჩქარა.
იმ საღამოს კიდევ რამდენიმე ამბავი მოვისმინე, რომელიც ჩემს ახალ მეგობრებს გადახდენოდათ. არ მესმოდა, როგორ შეიძლება ღალატის პატიება და ისეთ ოჯახში ცხოვრება, სადაც ადამიანებს შორის ნდობა არ არის. მაგრამ, როგორც გაირკვა, ბევრი წყვილი სწორედ ასე ცხოვრობს.
ყველაფერი იმით დასრულდა, რომ ჩვენი მეგობარი ქმარს შეურიგდა, მაგრამ ცოტა ხანში თავად გააბა რომანი ვიღაცასთან. შურისძიებისთვის თუ საკუთარი სიამოვნებისთვის, არ ვიცი. სასიყვარულო ურთიერთობა დიდხანს არ გაგრძელებულა და ნანას ქმრისთვის არაფერი უთქვამს. წყვილი აგრძელებდა ერთად ცხოვრებას და შვილების აღზრდას.
მაშინ ვამბობდი, რომ მე ქმარი არ მიღალატებდა!
ისტორია მამაკაცის ღალატზე
ორი წლის შემდეგ ალექსანდრე გავიცანი და ერთმანეთს ვხვდებოდით. მან ხელი მთხოვა და და ჩვენ ერთად დავიწყეთ ცხოვრება. ერთი შეხედვით ყველაფერი კარგად იყო. ალექსანდრეს ვენდობოდი და ყურადღება არ გამიმახვილებია იმაზე, რომ ხანდახან ის “საქმეებზე” მიდიოდა.
პარასკევს მოკლე სამუშაო დღე გვქონდა და თანამშრომელმა ნატალიამ, მე და ნათია თავისთან ყავაზე დაგვპატიჟა. ის მეზობელ ქუჩაზე მდებარე საოჯახო საერთო საცხოვრებელში ცხოვრობდა, ამიტომ უკვე რამდენიმე წუთში მის სახლს მივუახლოვდით. ვხედავ – ალექსანდრე შედის შენობაში.
-ამას აქ რა დარჩენია? – წამოვიძახე მე.
-ვისზე ლაპარაკობ? – მკითხა ნატალიამ.
-ნახე ის მამაკაცი, რომელიც საერთო საცხოვრებელში შევიდა?
-დიახ, მე მას ხშირად ვხედავ! ის ჩემს მეზობელს თითქმის ყოველდღე სტუმრობს, – მითხრა კოლეგამ. ნატალიას სიტყვებმა ადგილზე გამაშეშა, რადგან საყვარელი ადამიანისგან ასეთ საზიზღრობას არ ველოდი.
მეორე სართულზე ავედით. მეგობარმა მანიშნა იმ ქალის ოთახზე, რომელსაც ჩემი საქმრო სტუმრობდა. კარს მიღმა გაურკვეველი ხმაური ისმოდა. დავაკაკუნე და ხმები გაქრა, მაგრამ კარი არავინ გამიღო.
-ნატალია, შემთხვევით რამე “ძლიერი” ხომ არ გაქვს? – ვკითხე ხმაში ურყევი სიმშვიდით.
-მექნება! – ნატალიამ გაკვირვებული თვალებით შემომხედა.
-მაშინ, რას ვდგავართ? წავედით!
-შემობრძანდით! ახლავე მოვალ! – სტუმართმოყვარე კოლეგა სუფრის გაშლას შეუდგა.
სწორად მოიქცა თუ არა ქალი?
გამბედაობა მოვიკრიბე, მეგობრებს დავემშვიდობე და სახლში წავედი, რათა ჩემი შეუმდგარი მეუღლის ნივთები შემეგროვებინა. ალექსანდრე სახლში ორი საათის შემდეგ დაბრუნდა. კარებთან ჩემოდანი ელოდა.
-ვერ გავიგე!
-რა არის აქ გაუგებარი? არ ვაპირებ შენი ღალატის ატანას.
-მე არ გღალატობ! სისულელეებს ნუ იგონებ!
-შენს ტყუილსაც ვერ ავიტან! – ვუთხარი და ჩემოდანი კარებთან დავუდგი. მას მივაყოლე ალექსანდრეც. ცრემლები ნაკადულივით მდიოდა, მაგრამ ურყევი ვიყავი.
ერთმანეთს სამუდამოდ დავშორდით. მოსიყვარულე მოღალატემ არაერთხელ სცადა კიდევ ერთხელ დაახლოება, მაგრამ მე არ ვაპირებ მის პატიებას. შესაძლოა ვცდები, მაგრამ მე ასე ვფიქრობ: თუ ღალატი პირველივე დღეებიდან დაიწყო, მომავალში უარესი იქნება!
