როგორ გავყოთ მემკვიდრეობა ისე, რომ ნათესავებთან ჩხუბი არ მოგვივიდეს? ეს ამოცანა არც ისე ადვილია, რადგან ერთმანეთისთვის ყველაზე ძვირფასი ადამიანებიც კი, ყველაზე ახლობლები, მყისიერად იცვლიან სახეს, როდესაც საქმე ანდერძს ეხება. თითქოს რაღაც ღრმა ფსიქოლოგიური მექანიზმები ირთვება, რომლებიც არ აძლევენ საშუალებას ერთ ნათესავს მშვიდობიანად დაშორდეს მეორეს, ძველი “ხრუშჩოვკის” ნახევარ კვადრატულ მეტრზე ჩხუბის გარეშე.
და საქმე სულაც არ არის ფულში. შეძლებული ადამიანებიც კი ხშირად ეჩხუბებიან ერთმანეთს მემკვიდრეობის გამო, რომლის ფასსაც რესტორნებში ერთ კვირაში ხარჯავენ. ნუთუ განწყობის გაფუჭება ამად ღირს? როგორც ჩანს, ზოგისთვის კი. სავარაუდოდ, ფსიქოლოგებს შეუძლიათ თქვან რა არის მიზეზი, მაგრამ ჩვენი გმირებისთვის ეს აღარ არის ისეთი მნიშვნელოვანი. ისინი ხომ ერთმანეთს აღარ ელაპარაკებიან.
მემკვიდრეობის გაყოფა
კოტე აღარ მელაპარაკება. მიუხედავად იმისა, რომ ის ჩემი უფროსი ძმაა. მე მისთვის ცუდი არასოდეს მისურვებია. დარწმუნებული ვარ, რომ არც მას ჩემთვის. მაგრამ ისე გამოვიდა, როგორც გამოვიდა და, სამწუხაროდ, აღარაფერი შეიცვლება. ეს ჩემი ისტორიის დასაწყისია და ეს არის დასასრულიც. ნება მომეცით მოგიყვეთ, რა მოხდა მანამდე.
მე და ჩემი ძმა დავიბადეთ და გავიზარდეთ პატარა სოფელში. ვცხოვრობდით დედასთან, მამასთან და ბებიასთან ერთად. რთული პერიოდი იყო, მაგრამ, ჩვენ, ბავშვებს ეს უბრალოდ ფანტასტიკურად გვეჩვენებოდა. ადგილობრივ სკოლაში რამდენიმე ასეული მოსწავლე სწავლობდა, მასწავლებლები კი ძალიან ცოტანი იყვნენ. ახლა მესმის, რატომაც არ ცდილობდნენ თავიანთი საქმის შესრულებას, მაგრამ პირადად მე, ეს ყველაფერი მაწყობდა.
სახლში მოვდიოდი, ვჭამდი, მულტფილმებს ვუყურებდი და თან ვითომ საშინაო დავალებას ვაკეთებდი. და ეს საკმარისი იყო. ხანდახან მართლა მიწევდა რაღაცის დაწერა, მაგრამ ზოგადად, სწავლისგან ძალიან შორს ვიყავი. კოტე, პირიქით, ბიბლიოთეკაში გარბოდა, წიგნებს იღებდა, სწავლობდა. შემდეგ მასწავლებლებთანაც კი კამათობდა, რაც მის აკადემიურ მოსწრებაზე ახდენდა გავლენას. საერთოდ არაფერს ვსწავლობდი, მაგრამ ჩუმად ვიჯექი და ვიღიმოდი, თუ უცებ რაღაცის გამო შემაქებდნენ.
ისე გამოვიდა, რომ მე და ჩემმა ძმამ სკოლა დაახლოებით ერთნაირი შედეგით დავამთავრეთ. მიუხედავად იმისა, რომ მას ჩემზე ბევრად უკეთ ესმოდა საგნები. და ალბათ მთელს სკოლაშიც ყველაზე უკეთესადაც. კოტე მაშინვე ქალაქში წავიდა სასწავლებლად, მან უფასოზე ჩააბარა. მე არც კი მიცდია. უფრო მნიშვნელოვანი პრობლემები მქონდა: სიყვარული.
ამის შემდეგ დაიწყო ზრდასრული ცხოვრება. კოტე კარგ სამსახურში მოეწყო, დედაქალაქში გადავიდა. მე უმაღლესი განათლება არ მიმიღია, მაგრამ გავთხოვდი და ორი შვილი გავაჩინე. თითოეული ჩვენგანი საკუთარი გზით წავიდა. მე და ჩემმა ქმარმა მიშენება გავაკეთეთ ჩემი მშობლების ბინაზე და იქ ვცხოვრობდით. თავს ბედნიერად და სრულყოფილად ვგრძნობდი. ეს კი ყველაზე მთავარია.
კოტე, თავის მხრივ იდეალურ ქალს ეძებდა. წინააღმდეგ შემთხვევაში ის მარტო არ იქნებოდა. ცხოვრობდე დიდ ქალაქში, დიდ ნათელ ბინაში, თითქმის ცენტრში. გქონდეს კარგი სამსახური და ყველანაირი პერსპექტივა და არ გყავდეს არც ცოლი და არც შეყვარებული? მას მათი სკოლაშიც ეშინოდა, თუმცა მათი გაცნობა სურდა. მაგრამ ზრდასრულ ასაკში… ჩემთვის ეს ძალიან გაუგებარია.
ასეა თუ ისე, დრო გადიოდა და დედა, როგორც ყოველთვის, ჩქარობდა მორიგი განცხადების გაკეთებას. თავის დაბადების დღეზე, რომელიც კოტემ მორიგ ჯერზე “სამუშაო მომენტების გამო” გამოტოვა, მან გამოთქვა სურვილი, რომ სახლი ანდერძით ჩემთვის დაეტოვებინა. ის სახლი, რომელშიც ჩვენ ვცხოვრობდით. მაგრამ ახლა ეს უნდა ყოფილიყო ოფიციალურად, საბუთებით.
რატომღაც არ მინდოდა ჩემი ძმის ზურგს უკან რაიმე მოლაპარაკების წარმოება. მაგრამ, შევხედე ჩემს ქმარს, ბავშვებს და გავიფიქრე: “ნუთუ არ გამიგებს?”. სოფელში დაბრუნებას არ აპირებდა, ეს გასაგები იყო. სარგებელი? მას ალბათ უფრო დიდი ხელფასი აქვს, ვიდრე ჩვენს ნახევარ სოფელს. რა ლაპარაკი უნდა იყოს?
მაგრამ ლაპარაკი იყო, თანაც ხმამაღალი. კოტე ამტკიცებდა, რომ ის მართალი იყო და არაკეთილსინდისიერად და უსამართლოდ მოექცნენ. კიდევ ცოტაც და ცხადი იყო, რომ იტირებდა. პირდაპირ დედის თანდასწრებით. დედამ სთხოვა, რომ დამშვიდებულიყო, აუხსნა, რომ ჯერ არაფერი გაკეთებულა და ჯერ საბუთებიც არ არის წარდგენილი.
მაგრამ ის არ დამშვიდდა. უბრალოდ ზარებს აღარ პასუხობდა და თვითონაც შეწყვიტა დარეკვა. შეგახსენებთ, რომ ისე უკვე იყო ზრდასრული მამაკაცი, რომელიც სრულად უზრუნველყოფდა საკუთარ თავს. დედას დაველაპარაკე და გადავწყვიტეთ, რომ მემკვიდრეობასთან დაკავშირებული ყველა საკითხი უკანა პლანზე გადაგვეტანა. ამის დრო არ იყო და არც ზედმეტი ხარჯი მჭირდებოდა: ჩემი შვილები იზრდებიან, თითოეული გროშიც მნიშვნელოვანია. დიახ, არც დედაჩემის პენსია იყო სამეფო. გარდა ამისა, სახლიც გასარემონტებელი გვქონდა.
გავიდა ექვსი თვე და უცებ ჩემს ტელეფონზე ნაცნობი სახელი გამოჩნდა. ჩემი ძმა იყო. მან აღელვებული ხმით ცენტრში შეხვედრა შემომთავაზა. ყველა ქალაქს აქვს თავისი ცენტრი, ჩვენს შემთხვევაში კი, ეს იყო ჩვეულებრივი პარკი, საიდანაც 100 მეტრში იყო პატარა მაღაზია, სადაც ყველაფრის ყიდვა შეიძლებოდა. დედაჩემს ვთხოვე, რომ ბავშვებთან დარჩენილიყო და ვუთხარი, რომ მეგობართან მივდიოდი.
ჩემი ძმის მანქანა უკვე გზის პირას იყო. მან სკამზე ჩამოჯდომა შემომთავაზა. კოტე აღარ იყო ისეთი გაბრაზებული, როგორც ჩვენი ბოლო შეხვედრიდან მახსოვდა. ჩვენ ვისაუბრეთ. მან მითხრა, რომ აღარ შეეძლო ძველ სამსახურში გაჩერება და არც თავის ძველ ბინაში. მას იქ ჰაერი არ ჰყოფნიდა. ის საცხოვრებლად საზღვარგარეთ მიდიოდა სამუდამოდ და სახლში დაბრუნება არ სურდა.
ის უკვე შეეგუა იმ ფაქტს, რომ დედა მას მემკვიდრედ არ თვლიდა, თუმცა ის ყოველთვის თავს რაღაცნაირად განცალკევებულად გრძნობდა. ახლა კი ის დიდ მოგზაურობაში მიდიოდა. რა ელოდა მას, არ იცოდა. მაგრამ სახლში გაჩერება უბრალოდ აღარ შეეძლო. მე შოკოლადის ფილა მომცა. მინდოდა, რომ გადამერწმუნებინა, მაგრამ არც კი მომისმინა. ის უბრალოდ ჩაჯდა მანქანაში და წავიდა, ასე უბრალოდ დამემშვიდობა.
სახლში ვნახე, რომ შოკოლადის ფილა, რომელიც კოტემ მაჩუქა, სინამდვილეში შეფუთვაში აკურატულად დამალული ფული იყო. 4 ათასი დოლარი. ასეთი თანხა არასოდეს არც მინახავს და არც ხელში მჭერია. მან ეს ფული მე დამიტოვა, ალბათ იმისთვის, რომ თავად განმეკარგა. ახლა მისი ტელეფონი არ პასუხობს, ბარათი დაბლოკილია. აბა, სხვანაირად როგორ, ეს ყველაფერი მის სტილშია.
ახლა მე და ჩემი ძმა ვერანაირად ვეღარ შევძლებთ ურთიერთობას. ძალიან სამწუხაროა, რადგან ის ძალიან კეთილი და გულუხვი ადამიანი აღმოჩნდა. გადავწყვიტე, რომ დედაჩემის სახლი გავარემონტო, დანარჩენი თანხა კი შევინახო. კოტეს შესახებ მისთვის არაფერი მითქვამს. ვფიქრობ, ის ვერ გაიგებს და გული ეტკინება. ვიმედოვნებ, რომ კოტე იპოვის იმას, რასაც ეძებდა და ბედნიერი იქნება, თუმცა ჩემგან და დედაჩემისგან მოშორებით.
