ოჯახური უთანხმოება – შიდა საქმეა. ამ შემთხვევაში მრჩევლები არ მოსწონთ. მიუხედავად იმისა, რომ ახლა უკვე მოდურია ოჯახის ფსიქოლოგებთან და “შინაგანი განვითარების ქოუჩებთან” სიარული. ადრე კი ქალი თავად წყვეტდა ეპატიებინა თუ არა ქმრისთვის. ქმარიც, ასევე სხვების მითითებების გარეშე იღებდა გადაწყვეტილებებს. მაგრამ, კარგია ეს თუ ცუდი, ახალი დრო დადგა და ახლა ყველაფერი სხვაგვარად არის.
ინტერნეტ-ფსიქოლოგებმა ადამიანების შესახებ ისეთი რამეები იციან, რომ თმები ყალყზე დაგიდგებათ. თუმცა მათ შეიძლება პირადად არასოდეს ნახონ თავიანთი კლიენტები. უფრო მეტიც, თავად ფსიქოლოგებს შესაძლოა მხოლოდ არასრული საშუალო განათლება ჰქონდეთ. მაგრამ, რატომაც არა, თუ ხალხს სჯერა, შეგიძლია ცოტათი “უმკურნალო”.
ვაპატიო თუ არა ქმარს
მე და ჩემი მეუღლე 14 წლიანი ქორწინების შემდეგ დავშორდით. ზოგადად, ექსპერტები ამბობენ, რომ განქორწინების ყველაზე მაღალი პიკი ქორწინების პირველ სამ წელიწადშია. შემდეგ, ყოველ მომდევნო წელთან ერთად განქორწინების შანსები თანდათან იკლებს. როგორც ჩანს, მე გამიმართლა ასე. ჩემი ამბავი მართლაც ბანალური და სევდიანია. ახალგაზრდა გოგონა გამოჩნდა.
ვანომ ხელი მაშინ მთხოვა, როცა ჯერ კიდევ ძალიან ახალგაზრდები ვიყავით. მე ჩვეულებრივი გოგო საშუალო ოჯახიდან, ის კი – გავლენიანი მშობლების შვილი, დედისერთა. ამავდროულად, ის მაშინ უკვე დამწყები სპეციალისტი იყო, რომელსაც სიამოვნებით დაასაქმებდნენ ქვეყნის ნებისმიერ წერტილში. მას ხასიათიც ძალიან კარგი ჰქონდა, მართალია, გარკვეული თავისებურებებიც ჰქონდა, მაგრამ მაინც.
რა თქმა უნდა, დავთანხმდი. მისმა მშობლებმა მდიდრული სამოთახიანი ბინა გვაჩუქეს ქალაქის ცენტრში. საერთოდ არ იყო პრობლემა, რომ ჩემს ოჯახს ასეთი ფუფუნების საშუალება არ ჰქონდა. დიდი ხნის განმავლობაში შვილი არ გვიჩნდებოდა, შემდეგ კი – ვაჟი გაჩნდა, ორი წლის შემდეგ კი – ქალიშვილი. მეგონა, რომ ჩემი ცხოვრება წიგნის რომანი იყო, სადაც ყველაფერი კარგად და შესანიშნავად არის, ყოველგვარი “საქანელების” გარეშე.
მაგრამ წელიწადნახევრის წინ ჩვენ დავშორდით. მან ახალგაზრდა თანამშრომელი დაიქირავა, რომელიც თითქოს გულმოდგინედ ცდილობდა პროექტში გარკვევას, მაგრამ აღმოჩნდა, რომ არა მხოლოდ პროექტში. ამის გახსენებაც კი არ მსიამოვნებს. ვანომ სწრაფად გააკეთა არჩევანი და ბავშვებთან ერთად ყინვაში გაგვაგდო. დიახ, ის ბავშვების დახმარების ფულს იხდიდა. მაგრამ მე, მათ დედას, რით უნდა მეცხოვრა? მითუმეტეს განათლებისა და სამუშაო გამოცდილების გარეშე?
მე და ჩემი შვილები ჩემმა მშობლებმა შეგვიფარეს. საცხოვრებლად ბებიის ბინა დამითმეს. ეს იყო ძალიან ძნელი, ამაზრზენი და ძალიან უჩვეულო. მაგრამ დროთა განმავლობაში ვისწავლე საშუალო ფენის მსგავსად ცხოვრება: დაზოგვა, მუშაობისა და ბავშვების მოვლის შეთავსება რეცხვასთან, დაუთოებასთან, სახლის დალაგებასთან, მომზადებასთან და სხვა ყველაფერთან ერთად. ეს გრძელდებოდა იქამდე, სანამ ჩემმა ყოფილმა არ დამირეკა. მან საცოდავი ხმით პატიება მთხოვა და აღიარა, რომ შეცდა.
მონანიება
ერთკვირიანი დარწმუნების შემდეგ დავთანხმდი მასთან შეხვედრაზე. იაფ სასადილოში ჩემს სახლთან ახლოს. ამას მნიშვნელობა არ ჰქონდა, მთავარი იყო გამეგო, რა უნდოდა ჩემს ყოფილ ქმარს ჩემგან და საერთოდ რატომ მირეკავდა. შეხვედრაზე მოვიდა დაღლილი მამაკაცი, ჩაშავებული თვალებით, წვერით და სასოწარკვეთილი სახით. გონების დაძაბვა მომიწია, რომ მასში ამომეცნო ვანო – ოდესღაც თავისი ცხოვრებით კმაყოფილი წარმატებული ბიზნესმენი.
მისი ისტორია ბანალურად მარტივი აღმოჩნდა. ყოველ შემთხვევაში ჩემთვის. გოგონა, რომელიც მან აირჩია, დროთა განმავლობაში უფრო და უფრო მეტი ფულს ითხოვდა. ის ვანოს დასასვენებლად და საყიდლებზე საზღვარგარეთ წაყვანას სთხოვდა. საქმე იქამდე მივიდა, რომ მან ისტერიკა ატეხა ავტოსალონში, როდესაც ვანომ მას სასურველი მანქანა არ უყიდა. ბოლოს, მან კომპანიის მნიშვნელოვანი ინფორმაცია მოიპარა და კონკურენტებს მიჰყიდა. მოკლედ, კარმა მუშაობს.
ვანო მეხვეწებოდა, რომ ბავშვებთან ერთად დავბრუნებულიყავი. მუხლებზე იდგა, ტიროდა და პატიებას მთხოვდა. ჩვენი შეხვედრის წინ ძალიან მეშინოდა, რომ ზუსტად ასე მოვიქცეოდი. მაგრამ, ჩემდა გასაკვირად, მასთან შერიგება აღარ მომინდა. ვუყურებდი ადამიანს, რომელიც ოდესღაც მიყვარდა და არანაირი ემოცია არ მქონდა. არც კარგი ან ცუდი, უბრალოდ გულგრილობა.
ვთხოვე ჩემს ყოფილს, რომ შეეწყვიტა ხალხის წინაშე საკუთარი თავის ჯამბაზად წარმოჩენა. ეს მხოლოდ იმიტომ გავაკეთე, რომ მისმა ხმამაღალმა ტირილმა თავი მატკინა. ისე კი – იყვიროს, რამდენიც უნდა. გიჟებიც ყვირიან ხოლმე ქუჩაში. მაგრამ ეს ხომ არ არის იმის მიზეზი, რომ მათზე ვიფიქრო ერთი წამით მაინც? არა, ეს მათი პრობლემებია.
პრობლემა
სახლში მისული დიდხანს ვფიქრობდი ჩემს შინაგან სიცარიელეზე და აპათიაზე. დილით კი ჩემი ფიქრები, უფრო სწორად, მათი არარსებობა დედას და მეგობრებს გავუზიარე. ვერ ვიტან მრჩეველებს, მაგრამ იმ მომენტში მათი აზრი ჩემთვის მნიშვნელოვანი იყო. ასე რომ, დილის ყველა საქმის დასრულების შემდეგ, ტელეფონს მივუჯექი.
შედეგად, მოსაზრებები, როგორც ყოველთვის, გაიყო. ჩემმა მეგობრებმა ემოციურად გამაკრიტიკეს იმის გამო, რომ შეხვედრაზე წავედი. როგორ გავაკეთე ეს მას შემდეგ, რაც მან მე და ჩემს შვილებს ფეხები შეგვაწმინდა. მეორე შანსის მიცემა არავითარ შემთხვევაში არ შეიძლება. ერთხელ თუ გიღალატა, მეორედაც გიღალატებს. მით უმეტეს, რომ ახლახან ვისწავლე დამოუკიდებელი ცხოვრება.
დედაჩემს კი, პირიქით, გაუხარდა. რა თქმა უნდა, მთლიანობაში სიტუაცია მას არ მოეწონა, მაგრამ მირჩია, რომ მომავალზე დავფიქრებულიყავი. ბავშვები იზრდებიან და ეს ყველაფერი მათთვის სტრესია. და ვის უნდა სიმდიდრიდან სიღარიბეში გადასვლა, განსაკუთრებით ამ ასაკში. გარდა ამისა, მან შემახსენა, რომ საჭმელებს ჯერ კიდევ ძალიან ცუდად ვამზადებ. მანამდე კი შეფ-მზარეული გვყავდა, რომელიც მშვენიერ კერძებს ამზადებდა.
ანუ, დედაჩემი იმის მომხრე იყო, რომ ოჯახში დავბრუნებულიყავი. მეგობრები კი, მაფრთხილებდნენ, რომ არ გამემეორებინა მათი შეცდომები და ყოფილთან არ დავბრუნებულიყავი. და ეს იმ ფონზე, რომ ჯერ კიდევ გაუგებარია, რა გრძნობები მაქვს ამ ადამიანის მიმართ და მაქვს თუ არა რაიმე გრძნობა საერთოდ.
ერთი თვე გავიდა და მე ისევ ბებიის ბინაში ვარ. ვცდილობ, საჭმელი წიგნების მიხედვით მოვამზადო, ასე მეტ-ნაკლებად უკეთესი გამოდის. ზოგიერთი რამ მაინც მიჭირს, მაგრამ ოჯახის მოვლა – პრაქტიკის საქმეა. მეორე მხრივ, ვანოსთან ურთიერთობას ვაგრძელებ. ახლა ბავშვებისთვის უფრო მეტ ფულს მაძლევს, დალევა შეწყვიტა და ისევ მეხვეწება, რომ დავბრუნდე. როგორც ჩანს, მისთვის ამ ერთმა თვემ უფრო ნაყოფიერად ჩაიარა.
მე ისევ გაუგებრობაში ვარ. არ მინდა დავტოვო ყველაფერი ისე, როგორც არის და არც დაბრუნება მინდა. რა ვქნა – არ ვიცი. მე უკვე ზრდასრული ადამიანი ვარ და არა ბავშვი. ვგრძნობ, რომ თითქოს ჩემში რაღაც შეიცვალა. მაგრამ იმედი მაქვს, რომ მალე ყველაფერი ისევ ისე იქნება, როგორც ადრე და შევძლებ გააზრებული, დამოუკიდებელი გადაწყვეტილებების მიღებას. ახლა კი, ჯერ-ჯერობით, ასეა.
