ახლა ზაფხულია და კლასიკურ კითხვას “რა ვუყოთ ყაბაყს” ემატება კიდევ ერთი, არანაკლებ აქტუალური. რა ვუყოთ დიდი ზომის კიტრებს? მართლაც, თუ ბოსტანში სამ-ოთხ დღეზე მეტი ხნის განმავლობაში არ შეხვალთ, კიტრები შეიძლება ნამდვილ გიგანტებად გადაიქცეს, რომლებიც სალათისთვისაც კი არ გამოდგება. რა ვუყოთ მათ?
ზოგადად, ამ კითხვაზე რამდენიმე პასუხი არსებობს. ძირითადად, რა თქმა უნდა, ეს არის კონსერვაცია. ოღონდ, ამ შემთხვევაში, კიტრი ჯერ უნდა დაიჭრას. თუმცა, ვის როგორ მოსწონს. რაც არ უნდა ეცადო, რაც უფრო დიდია კიტრი, მით უფრო ცუდი გემო აქვს. ჩინელები ასეთ კიტრს თხელ ნაჭრებად ჭრიან და ზედმეტ წვენს წურავენ. თუმცა, ისინიც კი აღიარებენ, რომ კერძი ჩვეულებრივი ზომის ბოსტნეულით უფრო გემრიელი გამოდის.
მიჩვეული ვარ, რომ დედებს ყოველთვის უფრო მეტად ვაჟები უყვართ, ქალიშვილებს კი უფრო ცივად ეპყრობიან. ასე იყო ჩემი მეგობრებისა და ნაცნობების ოჯახებში. და ზოგადად, ინტერნეტშიც ამას ამბობენ. მაგრამ, ჩემი ქმრის შემთხვევაში ასე არ არის. სერიოზულად ვამბობ, ჩემი დედამთილი მას, როგორც ახალგაზრდობის შეცდომას ექცევა, უარესადაც თუ არა.
დავიწყოთ იმით, რომ ჩემი დედამთილი რაღაც პერიოდი საზღვარგარეთ მუშაობდა. მთელი ამ ხნის განმავლობაში ის ფულს და სხვადასხვა საჩუქრებს გზავნიდა. მაგრამ თუ ვაჟს რაღაც წვრილმანს ჩუქნიდა, მაგალითად, მაისურებს ან რამდენიმე წყვილ წინდას, მაშინ ქალიშვილისთვის საჩუქრები უფრო მნიშვნელოვანი იყო. ძვირადღირებული კოსმეტიკა, ტექნიკა, კაბები. შესადარებლად მართლაც ადვილია.
მერე, როცა ჩემი მული გათხოვდა, მისი საქორწილო საჩუქარი იყო – ოროთახიანი ბინა. და ეს არ იყო ჩვეულებრივი “ხრუშჩოვკა” ძველი რემონტით, არამედ ნორმალური საცხოვრებელი ფართი, ახალ, აგურის სახლში. რამდენჯერმე ვარ ნამყოფი და ვიტყვი, რომ ასეთი საჩუქრები ძვირი ღირს. მიუხედავად ამისა, ჩემმა მულმა მშობლებს წესიერი მადლობაც კი არ გადაუხადა. თუმცა, ეს მათი პირადი საქმეა.
გაინტერესებთ რა საჩუქარი მიიღო ჩემმა ქმარმა, როცა დავქორწინდით? დაპირება! ძალიან მნიშვნელოვანი დაპირება, რომ გარკვეული პერიოდის შემდეგ მისი მშობლები ქალაქის ბინიდან სოფლის სახლში გადავლენ და მერე ჩვენ ვიცხოვრებთ იმ ბინაში, როგორც მეფეები. ბინა ხომ სამოთახიანია! მართალია რემონტი ძველია, მაგრამ უბანი არის საუკეთესო… დედამთილმა დაიფიცა, რომ ყველაფერი ასე იქნებოდა. როდის – ეს უკვე სხვა საკითხია.
სამომავლო დაპირება
ახლა ნაქირავებ ბინაში ვცხოვრობთ. ყოველთვიურად ვიხდით ფულს, მაგრამ ეს ყველაფერი არ არის. ჩემი დედამთილი ამბობს, ჩვენი მომავალი ოჯახის ბუდე უნდა მოწესრიგდეს, უნდა გარემონტდეს და საჭიროებს მცირე რეკონსტრუქციას. ამისთვის ფულია საჭირო. ასე რომ, ჩვენ ახლა ამის ფულსაც ვიხდით.
ვერ ვიტყვი, რომ ძალიან მიხარია ეს ყველაფერი, მაგრამ, ზოგადად, არჩევანი არ მაქვს. ფაქტია, რომ აკაკი, ჩემი ქმარი, მუშაობს და მას აქვს უფლება, თავისი ფული ისე განკარგოს, როგორც უნდა. მეტიც, დედა სიგიჟემდე უყვარს და ყოველთვის გაუწვდის დახმარების ხელს. ჩემს ხელფასს, თუ ამ გროშებს საერთოდ ასე შეიძლება ეწოდოს, საკუთარი საჭიროებებისთვის ვხარჯავ. ჩვენ ჯერ არ გვყავს შვილები, ამიტომ გვაქვს ამის შესაძლებლობა. შემდეგ კი საჭირო იქნება საერთო ბიუჯეტზე დაფიქრება …
მინდა გაგიზიაროთ მიზეზი, რის გამოც ვეჩხუბე დედამთილს და ცოტაც ჩემს ქმარსაც. თუმცა, დარწმუნებული ვარ, რომ ღირდა. საკუთარი პრინციპები ადამიანმა ნებისმიერ ფასად უნდა დაიცვას. თორემ, ნელ-ნელა, დედამთილი აუცილებლად დააჯდებოდა ჩვენს ოჯახს კისერზე და ფეხებსაც ჩამოკიდებდა. ეს ზუსტად ვიცი.
ცოტა ხნის წინ ჩემი დედამთილი ჩვენთან მოვიდა და ერთი სათლი კიტრი მოგვიტანა ბოსტნიდან. გგონიათ, სავსე სათლი? ეს ხომ ბევრი უნდა იყოს, არა? მაგრამ სინამდვილეში, იქ მხოლოდ 5 – 6 ცალი დიდი კიტრი იყო. გაუგებარია, რა უნდა ვუყოთ ასეთ დიდ კიტრებს. ჩვეულებრივ, ასეთ ბოსტნეულს ბოსტანში ტოვებენ, რადგან ისინი დიდად არაფერში გამოდგება. დედამთილმა ეს კიტრი ჩვენ მოგვიტანა, დაელოდა, სანამ აკაკი მადლობას ეტყოდა, შემდეგ კი ნახევარი საათი წუწუნებდა, თუ როგორ გაუჭირდა ჩვენამდე მოტანა.
მაგრამ, რა უნდა ვუყოთ ასეთ კიტრს? მინდოდა მეთქვა, რომ აზრი არ ჰქონდა ასეთი კიტრით რაიმეს გაკეთებას, მაგრამ დავფიქრდი და გავჩუმდი. ამავე დღის საღამოს მე და ჩემი ქმარი ჩემ მულთან ჩაის დასალევად მივდით. და იცით, რა ვნახე მის სამზარეულოში? პატარა, ახალი კიტრებით სავსე თასი. ყველა ერთი ზომის. კიტრი ცივ წყალში ელაგა, რათა შემდგომ დაეკონსერვებინათ!
რა თქმა უნდა, გავარკვიე, რომ ეს კიტრი ჩემი დედამთილის მოტანილი იყო. თუმცა, მისმა ქალიშვილმა თქვა, რომ არ უყვარს კონსერვაციის გაკეთება და ამიტომ არც კი იცის, რაში სჭირდება ამდენი კიტრი. თავი ვერ შევიკავე, მეორე დღეს დედამთილს დავურეკე და ყველაფერი ვუთხარი, რასაც მასზე ვფიქრობდი. ვუთხარი, რომ საკუთარ შვილს ისე ექცევა, თითქოს დედინაცვალი იყოს.
რა თქმა უნდა, ვალში არც ის დარჩენილა, უსაქმური და მუქთახორა მიწოდა. აკაკისაც დაურეკა, რათა მის თვალში დავემცირებინე. ამას ველოდი კიდეც. იმავე დღეს საღამოს, როცა ჩემი ქმარი სახლში აღელვებული დაბრუნდა, ცოტა ვიკამათეთ. მერე კი შევრიგდით, მაგრამ გულში წყენა მაინც დამრჩა.
არ ვიცი სად მიგვიყვანს ეს ყველაფერი, მაგრამ არ ვაპირებ გაჩუმებას. საკუთარი თავის მიმართ ასეთი დამოკიდებულებას მოვითმენდი – სულაც არ მადარდებს ჩემი დედამთილის დამოკიდებულება ჩემს მიმართ, მაგრამ ჩემი ქმარი მეცოდება. მას საკუთარი დედა იყენებს და არაფრის ერიდება. ქალიშვილი კი უყვარს – არ მესმის, რა დამსახურების გამო.
ვთვლი, რომ მე, მისი ცოლი, უნდა ვიყო ყველაზე ახლობელი ჩემი ქმრისთვის. მითუმეტეს, ასეთი დედის შემთხვევაში. იმედი მაქვს, რომ მომავალში აკაკი ამას თავად მიხვდება და დასკვნებს გამოიტანს. ახლა კი ასეთი სიტუაციაა. ხანდახან მამაკაცები როგორი სულელები არიან. უბრალოდ უყურებ და გაოცებას ვერ მალავ!
