იქმნება შთაბეჭდილება, რომ ადამიანები, რომლებიც ნოსტალგიით იხსენებენ საბჭოთა კავშირის დროინდელ სოფლის ცხოვრებას, მოწყვეტილნი არიან რეალობას და ვერ ამჩნევენ უზარმაზარ მორს დიდ საბჭოთა თვალში. არავინ ინტერესდება იმით, თუ როგორ გაჩნდა საბჭოთა კოლმეურნეობები და არ დაფიქრებულა იმაზე, თუ როგორ იცხოვრებდნენ გლეხები, თუ კვლავაც გააგრძელებდნენ საკუთარი მიწების დამუშავებას და მეცხოველეობას. პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში გიამბობთ, როგორი იყო სოფლის ცხოვრება საბჭოთა კავშირის დროს.
კოლმეურნეობა საბჭოთა კავშირში
ადამიანები სიამოვნებით იხსენებენ არდადეგებზე სოფელში ბებიებთან და ბაბუებთან გატარებულ კარგ და მხიარულ დროს. ქალაქელ ბავშვებს იმდენ ხანს ეძინათ, რამდენსაც მოისურვებდნენ. ისინი ცურავდნენ, კენკრას კრეფდნენ და ახალ რძეს სვამდნენ. სოფლელი ბავშვები ძროხებს აძოვებდნენ, შინაურ ცხოველებს აჭმევდნენ, სარეველას თიბავდნენ.
საბჭოთა კავშირში კოლმეურნეობები იმისთვის იქმნებოდა, რომ ხალხს სახელმწიფოს სასარგებლოდ ემუშავა და არა საკუთარი კეთილდღეობისთვის. პირველი კოლმეურნეობები 1917 წლის რევოლუციის შემდეგ გამოჩნდა. იქ გლეხებს ძალით აერთიანებდნენ და მათ პირუტყვსა და მიწას კოლექტიურ საკუთრებად აქცევდნენ. ვის მოეწონება, თუ მას საკუთარი შრომით ნაშოვნ ქონებას წაართმევენ?
კოლმეურნეობებში სიამოვნებით ის გლეხები ერთიანდებოდნენ, ვისაც საკუთარი არაფერი გააჩნდათ. უმეტეს შემთხვევებში ესენი იყვნენ ზარმაცი ადამიანები, რომლებსაც მდიდარი მეზობლების შურდათ. ისინი დაუფარავი სიამოვნებით უყურებდნენ შრომისმოყვარე თანასოფლელების გაკულაკებას, როდესაც მათ პირუტყვს, მარცვლეულს და მიწას ართმევდნენ.
გლეხები სამუშაო დღეებში მუშაობდნენ, რისთვისაც შემდეგ მარცვლეულს აძლევდნენ. სოფლის მაცხოვრებლებმა შიმშილისგან ქალაქში გაქცევა დაიწყეს, მაგრამ მათ ყველანაირად აკავებდნენ, რათა ვინმე დარჩენილიყო მიწის დამმუშავებელი. გლეხებს უფლებები არ გააჩნდათ და პასპორტები არ ჰქონდათ 1974 წლამდე. სოფლის დატოვება მხოლოდ კოლმეურნეობის თავმჯდომარის მიერ გაცემული მოწმობით იყო შესაძლებელი, რომელიც ხშირად ბოროტად იყენებდა უფლებამოსილებას.
როგორი იყო ცხოვრება ადრე
სიღარიბისგან თავის დასაღწევად სოფლის ახალგაზრდობა მიისწრაფოდა უმაღლესი განათლების მიღებისკენ. 70-იან წლებში ხელისუფლებამ დააწესა კვოტები იმ სტუდენტებისთვის, რომლებიც სოფლებიდან იყვნენ, თუმცა ასეთ მოსწავლეებს ისედაც უჭირდათ ინსტიტუტში ჩაბარება: ისინი ჩართულნი იყვნენ სასოფლო-სამეურნეო სამუშაოებში საგანმანათლებლო პროცესის საზიანოდ.
ახალგაზრდები შორეულ აღმოსავლეთს და შორეულ ჩრდილოეთში მიდიოდნენ “სოციალიზმის ასაშენებლად”, მხოლოდ იმიტომ, რომ სოფლებში არ დარჩენილიყვნენ. ბევრი მათგანი კოლმეურნეობას აღარ დაბრუნებია. ახალგაზრდები იყენებდნენ შანს, რომ ჯარში მსახურობა გაეგრძელებინათ. მათ იქ პასპორტებს აძლევდნენ და შეეძლოთ ცხოვრება დამოუკიდებლად გაეგრძელებინათ, აღარ იყვნენ დამოკიდებულნი კოლმეურნეობის თავმჯდომარეზე.
პასპორტიზაციის შემდეგ კოლმეურნეებს ქვეყნის მასშტაბით გადაადგილება გაუადვილდათ. მათ ერთგვარი “თავისუფლება” მიიღეს და ნებისმიერ დროს შეეძლოთ სოფლის დატოვება. ხელისუფლება დაინტერესებული იყო ახალგაზრდების კოლმეურნეობაში მიზიდვით. ასე რომ, აყვავებულ მეურნეობებში ახალგაზრდა პროფესიონალებს ხანდახან საცხოვრებლით უზრუნველყოფდნენ. და მაინც, ასეთი წარმატებული საწარმოები თითებზე ჩამოსათვლელი იყო.
სოფელში გლეხებს ყოველთვის მძიმე შრომა უწევდათ, მაგრამ მიწა მათ კარგი მოსავლით აჯილდოებდა და მოყვანილ მოსავალს ისინი საკუთარი შეხედულებისამებრ განკარგავდნენ. კოლმეურნეობებში ყველაფერი სხვაგვარად იყო, უბრალო ადამიანებმა დაკარგეს საკუთარი მოსავლით სარგებლობის უფლება.
შედეგად კოლმეურნეობებში ქურდობა გაჩაღდა. მხოლოდ ყველაზე ზარმაცი ადამიანი არ ცდილობდა კოლმეურნეობის მინდვრიდან ცოტაოდენი ხორბლის ან თივის მოპარვას, შინაური ცხოველების გამოსაკვებად. სოფლის მოსახლეობას ეს საქციელი სამარცხვინოდ არ მიაჩნდა. იმ დროის დევიზი იყო: რაც კოლმეურნეობისაა – ჩემიც არის! ამ დევიზით არა ერთი თაობა გაიზარდა.
ვინმეს კიდევ სურს კოლმეურნეობაში ცხოვრება და მუშაობა? მე – არა!
