სასწაულები ხდება იქ, სადაც მათ ელიან. ზოგჯერ ეს აზრი მწუხარებას იწვევს იმ ადამიანების გულებში, რომლებსაც ძალიან დიდხანს უწევთ ლოდინი. გახდე დედა მრავალი წლის შემდეგ, მიიღო ახალი ამბავი შვილისგან, რომელიც ფრონტზეა. სამყარო არაპროგნოზირებადი და ხშირად სასტიკია. ჩვენ ხშირად გვსმენია საოცარი ისტორიები ბავშვებზე, რომლებიც შთაგვაგონებენ და ძალას სასიცოცხლო ძალებს გვმატებენ.
პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში ერთ-ერთ ასეთ ისტორიას გთავაზობთ. დაე, ყველას აევსოს გული რწმენით და იმედით!
ისტორიები ბავშვების შესახებ
ლია სკამზე ჩამოჯდა და უაზრო მზერით გასცქეროდა ცარიელ მოედანს. ჯერ კიდევ ძალიან ადრეა, პარკში სიწყნარეა და გზად მხოლოდ რამდენიმე ადამიანს შეხვდა, რომლებიც ძაღლებს ასეირნებდნენ. ვიღაცას წითელი ნიჩაბი ქვიშაში დავიწყებოდა. ერთ დღეს მან და მისმა ქმარმა კინაღამ იჩხუბეს, როცა შვილისთვის მსგავსს არჩევდნენ. მას ძალიან მოსწონდა ეს ფერი, გიორგი კი იმეორებდა – რატომ უნდა ჰქონდეს ბიჭს ასეთი გოგოს ფერის?
ლია უკვე მთელი წელიწადია ყოველ დღე მოდის ამ ადგილას. დილა ასე იწყება: ნერვიულად სვამს ყავას და როგორც კი მანქანის მოახლოების ხმას გაიგონებს სახლიდან გადის. ქმრის თვალებს ხვდება, რომელიც ნეგატიურად აქნევს თავს და გული უმძიმდება.
არაფრის განხილვის ძალა არ აქვს. მას შემდეგ უკვე ერთი წელი გავიდა, რაც მათი შვილი გაუჩინარდა, ლია ვერაფერზე საუბრობს. ეს ყველაფერი ხომ მის გამო მოხდა.
დაკარგული ბავშვი
იმ დღეს ლია სასეირნოდ გავიდა 2 წლის მაქსიმესთან ერთად პარკში მათი კოტეჯების მახლობლად. ადგილობრივებმა თავად გაასუფთავეს და მოაწყვეს ტყის მახლობლად მდებარე პაწაწინა ტერიტორია, დაამონტაჟეს ფანჩატური, რამდენიმე სკამი და პატარა სათამაშო მოედანი გააკეთეს. სუფთა ჰაერი სოფლიდან დედებსა და ბავშვებს იზიდავდა. ადგილი პატარა იყო, მაგრამ ყველასათვის საკმარისი.
ლიას ახსოვს, რომ ეტლით მიუახლოვდა სკამს და უცებ აღმოაჩინა, რომ ტელეფონი ჯიბეში არ ჰქონდა. თურმე სახლში დარჩა. მას აუცილებლად უნდა დაერეკა დედასთან, რათა დარწმუნებულიყო, რომ მან წამლები დროულად მიიღო. სახლი ძალიან ახლოს არის, პარკი ცარიელია… გადაწყვეტილია: შვილს ხელში კანფეტი მისცა და სახლში შევარდა. კანფეტის გახსნასაც ვერ მოასწრებს, ის კი უკვე დაბრუნდება…
დაბრუნდა, მაგრამ ბავშვი იქ არ დახვდა. ეტლზე სამაგრი გახსნილი იყო – შესაძლოა მან ეს თავად მოახერხა. ყველა ხე შემოირბინა – კვალიც არ იყო. ის ყვიროდა, ეძახდა, მაგრამ არავინ პასუხობდა. მერე ქმარს დაურეკა, პოლიციაში დარეკა. თავი საშინელ სიზმარში ეგონა…
ამ დილით ლია ისევ პარკში წავიდა. იქნებ მაქსიმე აქ ელოდება მას, სწორედ ამ სკამზე? მწუხარებამ მოიცვა გოგონა. მას ცრემლები წამოუვიდა:
-ჩემო ბიჭუნა, სად ხარ?!“
საშინელი სიმართლე
სალომემ გაბრაზებულმა ისროლა მამაკაცის პერანგი და შარვალი საწოლზე:
-აი, წაიღე შენი ნივთები და მომშორდი!
-გიჟი, კბილებში გამოსცრა გაბრაზებულმა ლაშამ და ნივთები ჩანთაში ჩაყარა. და როგორ შემეძლო ასეთ ადამიანთან დაკავშირება. იჯექი ახლა მარტო ამ მიყრუებულში!
-მარტო არ ვარ! შვილი მყავს.
ლაშამ ზიზღით გაიცინა:
-ვის ასულელებ? – მან ერთხელაც არ დაგიძახა დედა. თუ გაიგებენ, რომ მოიპარე, ციხეში ჩაგსვამენ.
-ეს შენთვის გავაკეთე! შენ ამბობდი, რომ შვილი გინდოდა!
-ხოდა ახლა მარტომ გაზარდე.
კაცმა ჩანთა აიღო და სახლიდან გავიდა. სალომემ საყვარელი მზერით გააცილა და შეკრთა, როცა მან შესასვლელი კარი გაიჯახუნა. ხელები შემოხვია და ხმამაღლა ატირდა.
ოთახიდან სამი წლის ბიჭი გამოვიდა, გაჩერდა და შეხედა ატირებულ ქალს. მას ბუნდოვნად ახსოვდა სულ სხვა სახე კეთილი თვალებით და თბილი ხელებით. ამ ქალს ის სიზმარში ხედავდა და დედას ეძახდა. მაგრამ ეს სურათი ყოველდღე უფრო ბუნდოვანი ხდებოდა. მის გვერდით მხოლოდ ეს დეიდა იყო. ის გამუდმებით ჩხუბობდა და თავში ურტყამდა. ახლა კი რატომღაც ტიროდა.
მძიმე ფიქრები
პატარა ფრთხილად მიუახლოვდა და ცდილობდა თვალებში ჩაეხედა. ქალი შემობრუნდა და გაბრაზებულმა დაუყვირა, რომ თავის ოთახში შესულიყო. ბიჭი დაემორჩილა.
სალომე მძიმე ფიქრებმა მოიცვა. ახლა ის უკვე 26 წლისაა და მართლაც, რა დავიწყებია ამ მიყრუებულში? იქნებ გაყიდოს ეს სახლი და ქალაქში წაიდეს უკეთესი ცხოვრების მოსაძებნად? ბავშვს რა უყოს? ან რატომ გაიტაცა, სულელი…
დიახ, ყველაფერი ისეთივე ნათელია, როგორც დღის სინათლე. მან ეს ლაშას გამო გააკეთა. ისინი ერთი წლის წინ შეხვდნენ ერთმანეთს და გოგონა მაშინვე მიხვდა, რომ მისთვის ხელი არ უნდა გაეშვა. შეძლებული, სიმპათიური, მასზე 10 წლით უფროსი. ის შვილზე ოცნებობდა. სალომე კი უკვე შეგუებული იყო ექიმის განაჩენს – ის ვერ გახდებოდა დედა.
იმ პერიოდში გოგონა მეზობელ ქალაქში ცხოვრობდა და ადგილობრივ კლინიკაში თერაპევტად მუშაობდა. ერთხელ საავადმყოფოში ახალი პაციენტი გამოჩნდა – გოგონა ორი წლის ბავშვთან ერთად. ბავშვს ძალიან ლამაზი თვალები და ოქროსფერი თმა ჰქონდა.
მზაკვრული გეგმა
სალომემ გეგმა შეიმუშავა. რა თქმა უნდა, მან იმ დედის მისამართი იცოდა – სამედიცინო ჩანაწერი შეისწავლა. როდესაც მისი საყვარელი ისევ გრძელვადიან მივლინებაში გაემგზავრა, ის ბაბუის ძველი მანქანით ყოველდღე მიდიოდა მეზობელ სოფელში და იმ გოგონას სახლს უთვალთვალებდა.
სალომემ მალევე შეისწავლა ლიას მარტივი ყოველდღიური რუტინა. ის ხშირად დადიოდა შვილთან ერთად პარკში სასეირნოდ, საიდანაც ტყე ძალიან ახლოს იყო. მომავალი გამტაცებელი ელოდა შესაძლებლობას და ის გამოჩნდა. როცა დაბნეულმა დედამ ბავშვს კანფეტი მისცა და კოტეჯებისკენ გაიქცა, გოგონა სამალავიდან გადმოხტა, ბავშვი ეტლიდან სწრაფად ამოიყვანა და ტყეში გაიქცა, სადაც მანქანა ელოდა.
მან ბავშვი სოფელში წაიყვანა და დასახლდა სახლში, რომელიც გარდაცვლილმა ბებიამ დაუტოვა. არცერთ მეზობელს ეჭვი არ შეჰპარვია – როგორც ჩანს, გააჩინა. როდესაც საყვარელი მივლინებიდან დაბრუნდა, მხოლოდ გაეცინა. მაგრამ სასწაული არ მომხდარა. ლაშა ბავშვს ვერ მიეჩვია და სწრაფად მოსწყინდა ახალი “სათამაშო”. თავად სალომეს კი მალე მობეზრდა დედობა.
„სად წავიყვანო? ბავშვთა სახლში რომ მივიყვანო – კითხვები გაჩნდება. ტყეში ხომ არ წავიყვან? საფიქრალი არაფერია – იქ დავაბრუნებ, საიდანაც წამოვიყვანე!”
ისტორიები ბავშვების შესახებ: ნამდვილი სასწაული
როცა ქმარი სამსახურში წავიდა, ლიამ სწრაფად გარეცხა ყავის ფინჯანი და ფანჯარაში გაიხედა. ამინდი უარესდებოდა. გოგონა გარეთ გასასვლელად მოემზადა. ”სასწრაფოდ უნდა წავიდე პარკში. მაქსიმე უკვე სამის არის… როგორი გახდი? ნუთუ ვერასდროს გიპოვი, შვილო?”
ცრემლები წამოუვიდა, დაქანცული დივანზე დაეცა. ტირილის შემდეგ თავი მოიწესრიგა და სახლიდან გავიდა.
სკამზე ბავშვი იჯდა და წვიმაში კანკალებდა. მან არ იცოდა რა გაეკეთებინა ან სად წასულიყო. დეიდამ უთხრა დაჯექი და დედაშენის მოსვლას დაელოდეო. მაგრამ ვინ არის დედა? რატომ დატოვეს აქ?
-მაქსიმე! შვილო! – შესძახეს უკნიდან. მისკენ ლამაზი დეიდა მორბოდა. მასში იყო რაღაც ძალიან ნაცნობი და ძვირფასი… ვინ არის? ბავშვი სკამიდან გადმოხტა და ყოყმანით გადადგა ნაბიჯი…
-დედა!!! – იყვირა ბავშვმა და ჩაეხუტა.
