მშობლებს პატივი უნდა ვცეთ ნებისმიერ ასაკში. მაშინაც კი, თუ მათ უკვე დიდი ცხოვრება გამოაიარეს და ახლა შესაძლოა მათი ჯანმრთელობა გაუარესდეს, ეს არ არის მიზეზი იმისა, რომ როგორმე ვეცადოთ და საკუთარი თავი უფრო ჭკვიანებად ან წარმატებულებად გამოვაჩინოთ. ინტერნეტში ხშირად შეხვდებით ისტორიებს, სადაც ყვებიან, თუ როგორ უჭირთ ხანდაზმულ მშობლებთან ერთად ცხოვრება და როგორ სურთ ცალკე ცხოვრება.
დიახ, ერთი მხრივ, ოჯახი არც ისე მარტივი ამბავია. მაგალითად, დაქორწინდით, შვილები შეგეძინათ და კედლის მიღმა ცხოვრობს მოხუცი, პრობლემური დედამთილი ან მამამთილი. წმინდა ყოველდღიური თვალსაზრისით, სიტუაცია საკმაოდ რთულია. მაგრამ, მეორე მხრივ, ნორმალური შვილი ვალდებულია, პირადად აიღოს ინიციატივა საკუთარ ხელში და დაალაგოს ყველაფერი. თორემ, რანაირი შვილია? მშობლებს აუცილებლად უნდა ვცეთ პატივი და ამაზე საუბარიც ზედმეტია.
მშობლებს უნდა ვცეთ პატივი
დავითი ლამაზ კომფორტულ დივანზე იწვა. ცალი ხელით ბომბორას ეფერებოდა, მეორე კი საწოლის მაგიდასთან წაიღო ძლივს გაგრილებული ჩაის ასაღებად. ფონზე რადიოს მუსიკა უკრავდა. რაღაც თანამედროვე პოპულარული სისულელე, მაგრამ ამას მნიშვნელობა არ ჰქონდა. თამარი ნებისმიერ წუთს უნდა დაბრუნებულიყო. ის პენსიის ასაღებად წავიდა, მაგრამ დარეკა და თქვა, რომ ძალიან მალე მოვიდოდა. მას უკვე დიდი ხანია ელოდა ცხელი წვნიანი, პურის ნაჭრებით. გასაოცარია, როგორ შეძლო ორმა ხანდაზმულმა ადამიანმა საერთო ენის პოვნა რამდენიმე დღის ნაცნობობის შემდეგ…
დაახლოებით ორი თვის წინ დავითს სიმშვიდეზე ფიქრიც კი არ შეეძლო. ახლობლები მას ყოველ 10-12 საათში ურეკავდნენ. საკუთარი ქალიშვილი და მისი ქმარი. თუ პირადად მოსვლას გადაწყვეტდნენ, მაშინ თავიანთი შვილიც მოჰყავდათ. მიუხედავად იმისა, რომ შვილიშვილი ჯერ კიდევ პატარაა, დედას ჰგავს. მანიპულირება მათ სისხლში აქვთ.
”დათო პაპა, რატომ არ გინდა, რომ მე, დედამ და მამამ უკეთ ვიცხოვროთ? ისინი გამუდმებით ჩხუბობენ, რადგან ჩვენი ბინა პატარაა, შენი კი დიდი!“ – მოხუცი კაცი, თუმცა მოხუცი იყო, სულაც არ იყო სულელი. აშკარა იყო, რომ ეს სიტყვები გოგონას მისი ქალიშვილისგან ჰქონდა მოსმენილი. ის ხომ ჯერ კიდევ ბავშვია. მაგრამ რამდენჯერ უნდა მოითხოვონ? მათგან უკვე სამი თვეა მოსვენება არ აქვს!
დავითის ქალიშვილი გათხოვილია. მის ქმარს ჰქონდა შესანიშნავი ბიზნესი და მისი ოფისი თითქმის ქალაქის ცენტრში მდებარეობდა. მაგრამ ერთ მშვენიერ დღეს მისმა პარტნიორებმა ის გააკოტრეს და მან დაკარგა რეპუტაცია. დღესდღეობით, სახელი ბევრს ნიშნავს ბიზნეს სამყაროში და მისი მოგება შემცირდა. ნელ-ნელა, კონკურენტებმა ყველა საუკეთესო ადგილი დაიკავეს, ასე, რომ ხარჯებმა შემოსავალს გადააჭარბა. ამბობენ, რომ საკუთარი თავის გაკოტრებულად აღიარება მხოლოდ პირველად არის მტკივნეული, მაგრამ, სინამდვილეში, ერთი ჯერიც კი საკმარისია.
ეკა იძულებული გახდა ქმართან და პატარა ქალიშვილთან ერთად ნაქირავებ ბინაში ეცხოვრა. საუბრები ბინის პატრონთან, სახლის დაქირავება, მეზობლებთან ურთიერთობის დალაგება – ეს მისთვის ახალი იყო, მაგრამ სულაც არ მოჰქონდა სიხარული. შემდეგ კი გაახსენდა საკუთარი მამა. მას ოროთახიანი ბინა აქვს! რემონტი ძველია, მაგრამ მიუხედავად ამისა, მაინც კარგია. ერთი ოთახი მათთვის, მეორე კი – მისი ქალიშვილისთვის. და მამა? რა თქმა უნდა, მშობლებს პატივი უნდა ვცეთ, მაგრამ ამერიკაში ყველა მშობელი მოხუცთა თავშესაფარშია, ასე არ არის? მთავარი არის ის, რომ ის დათანხმდეს. მაგრამ ისინი ამაზე იმუშავებენ.
და დაიწყო მოსვლები, ზარები, თხოვნები. ”მამა, აბა, დაფიქრდი, რაში გჭირდება ეს ბინა? მარტო ცხოვრობ ამ უცნაურ ძაღლთან ერთად. იქ კი თქვენ ყოველთვის გექნებათ კომპანია, ზრუნვა. ხშირად მოვალთ საჩუქრებით. მიდი, დამეთანხმე!”
და რაღაც მომენტში დავითმა ვერ გაუძლო. აცრემლებული თვალებით და შესამჩნევი გაღიზიანებით ხელი მოაწერა ყველა შემოთავაზებულ ფურცელს და კალამი გადააგდო. მან მხოლოდ ითხოვა, რომ მისი ბომბორა სადმე დაებინავებინათ. ის არ არის ახალგაზრდა ძაღლი, მას კარგი მომვლელი სჭირდება. ეკა დაჰპირდა ამ საკითხის მოგვარებას, მას შემდეგ რაც მამა “სპეციალიზებულ სამთავრობო ორგანიზაციაში” წავიდოდა. მას მოსწონდა ეს დასახელება!
შემდეგი კვირა მოხუცს ნამდვილ ჯოჯოხეთად მოეჩვენა. მას ყველაფრის წარმოდგენა შეეძლო, მაგრამ მსგავსი არაფერის. სველი საწოლები, ლეიბები ბაღლინჯოებით, საკვები, რომელსაც ბომბორაც კი არ გაეკარებოდა. ეს ყველაფერი იყო იქ, სახელმწიფო მოხუცთა თავშესაფარში. დავითის მეზობელი, ერთი შეხედვით აბსოლუტურად ნორმალური ქალი, მუდმივად ჩუმად ტიროდა ძილის წინ. მას სურდა მასთან საუბარი, მაგრამ ის მხოლოდ მონოტონურად პასუხობდა “დიახ” ან “არა”. ამით მთავრდებოდა მისი მცდელობები.
მიუხედავად დაპირებისა, არც ეკა და არც მისი ქმარი მასთან არ მისულან. როგორც ჩანს, მნიშვნელოვანი საქმეებით იყვნენ დაკავებულნი, გადასვლით. ისინი იქ კომფორტულად იქნებიან, ბინის ნამდვილ პატრონს კი ბაღლინჯოები ჭამენ. საინტერესოა, ბომბორა როგორ არის? ნორმალური მეპატრონე იპოვეს მისთვის თუ უბრალოდ ქუჩაში გააგდეს?
ამ კითხვაზე გიორგიმ უპასუხა, მისმა მეზობელმა. ის არსაიდან გამოვიდა. ღიმილით და ქვაბით ხელში. ქვაბში ახალი წიწიბურას ფაფა და რამდენიმე საკმაოდ არომატული კოტლეტი იდო. დავითს თავიდან ეგონა, რომ უკვე ჰალუცინაციები დაეწყო, ამიტომ რამდენიმე წუთის განმავლობაში უბრალოდ უყურებდა თავის მოულოდნელ სტუმარს და მხოლოდ ამის შემდეგ ჰკითხა, რას აკეთებდა გიორგი აქ, ის ხომ მხოლოდ 45 წლის არის. მისთვის პენსიაზე გასვლა ჯერ ნაადრევია.
გიორგიმ უამბო, რომ წინა დღეს დავითის ქალიშვილი მივიდა მასთან და ძაღლი მიუყვანა. მან ჰკითხა, მეზობელს ძაღლს ხომ არ დაიტოვებდა, რადგან მათი ქალიშვილი ძაღლებზე ალერგიულია. გიორგისთან ის თავს კარგად იგრძნობდა, ეკა კი საჭმელს მიუტანდა ხოლმე. გიორგიმ, რა თქმა უნდა, ძაღლი დაიტოვა, სხვა რა უნდა ექნა ასეთ სიტუაციაში? მაგრამ ის ასევე დაინტერესდა მისი მეზობლის ადგილსამყოფელით. ერთი წუთის შემდეგ მისთვის ყველაფერი ნათელი გახდა და გადაწყვიტა ემოქმედა.
შემდეგ ყველაფერი ძალიან სწრაფად განვითარდა. მიუხედავად იმისა, რომ თავად გიორგი ბევრ ფულს არ გამოიმუშავებდა, ის დაუკავშირდა თავის თანაკლასელს, ადვოკატს. მან შეიტყო, თუ რა უბედურებაში ჩავარდა დავითი და დაჰპირდა დახმარებას თითქმის უსასყიდლოდ. ბინა უნდა გაყიდულიყო, სხვა გზა არ იყო. თანხის ნაწილი დავითის ქალიშვილს გადაეცა, დარჩენილი თანხა კი დავითმა აიღო. ადვოკატი გაუმაძღარი არ გამოდგა, პირიქით, ყოფილ კლიენტს სთხოვა საკუთარ ცხოვრებაზე ეზრუნა. ის ასეც მოიქცა.
მან აღებული თანხით შეიძინა პატარა სახლი ქალაქგარეთ. თბილი, მყუდრო. ბომბორას მოეწონა და ეს უკვე წარმატების გასაღები იყო. ამის შემდეგ დავითმა დაუყოვნებლივ წამოიყვანა თავისი მარადიულად მტირალა მეზობელი მის ცხოვრებაში ყველაზე საშინელი ადგილიდან. ის გრძნობდა, რომ ქალი კარგად იქნებოდა. თამარს უბრალოდ კარგი კომპანია სჭირდებოდა. ის და ბომბორა, ხომ კარგები არიან? თანაც სამივე ერთად უფრო მხიარულად იქნებიან. ასეც მოხდა.
რა თქმა უნდა, ცხოვრება სამოთხედ და მხოლოდ გართობად არ გადაქცეულა, მაგრამ მიუხედავად ამისა, როდესაც მოხუცთა თავშესაფრის მოგონებები ჯერ კიდევ ახალი იყო, გულს უხაროდა, თუ როგორ განვითარდა ყველაფერი სინამდვილეში. მადლობა გიორგის, ის რომ არა, ვინ იცის, როგორ დამთავრდებოდა ყველაფერი. არავითარი ამბავი ეკასა და მისი ოჯახისგან. როგორც ჩანს, ისინი რაღაცით არიან დაკავებული. არა უშავს. ზოგჯერ ახლობელი ადამიანებიც კი შეიძლება აღმოჩნდნენ უვარგისები. ასეთებიც ხდება ხოლმე.
