ხშირად ყვებიან სახუმარო სიტუაციებს, როდესაც ქმარი მივლინებიდან ბრუნდება და ხედავს… ათას რაღაცას საკუთარ სახლში. მაგრამ ცხოვრება უფრო მრავალფეროვანია, ვიდრე რაიმე ხუმრობა. სანამ ცოლი მივლინებაშია, მზაკვარი ქმრებიც ერთობიან. ყოველთვის არა, რა თქმა უნდა, მაგრამ ასეც ხდება. როგორ უნდა მოიქცე ასეთ სიტუაციაში? ჩვენ ყველანი ადამიანები ვართ და ყველას შეგვიძლია განვიცადოთ უსიამოვნო შეგრძნებები, რაც არ უნდა ძლიერი იყოს ჩვენი ხასიათი.
ხშირად ასეთი შემთხვევების შემდეგ ქალები დაუფიქრებლად აგდებენ საყვარელ ადამიანებს ქუჩაში თავიანთი ნივთებით. ვიღაც, ვისაც საკუთარ გრძნობებში გარკვევა სურს, დახმარებისთვის სხვა ადამიანებს მიმართავს: მეგობრებს, ნათესავებს, ფსიქოლოგებს. მათ შეიძლება თავი უკეთესადაც კი იგრძნონ. ცივი გონებით მოქმედება წარმატების გასაღებია. თუმცა, ჩვენი მკითხველი თავისებურად მოიქცა და ის თავისი საქციელით კმაყოფილია. პაპარაცის დღევანდელ სტატიაში მის ისტორიას მოგითხრობთ.
სანამ მეუღლე მივლინებაშია
მე და ჩემს მეუღლეს შორის ასაკობრივი განსხვავება 5 წელია, მე უფროსი ვარ. 35 წლის ვარ, 8 წელია ერთად ვცხოვრობთ. თუმცა, უნდა ვაღიარო, რომ ჩვენ ერთად საცხოვრებლად შეხვედრიდან ფაქტიურად ერთი თვის შემდეგ გადავედით. არ ვიცი, ეს როგორ მოხდა, მაგრამ ასეა. ზოგადად, კონფლიქტი არასდროს გვქონია. ყოფილა მცირე კამათი, მაგრამ ეს ნორმალურია. რამდენიმე წლის წინ ისეთი პერიოდი მქონდა, რომ ჩხუბის მიზეზს თავად ვეძებდი. არ ვიცი, რატომ, მაგრამ ასე იყო.
ჩემი ქმარი ონლაინ მუშაობს, ამ სამუშაოსთვის მას პატარა ოთახი აქვს გამოყოფილი, ე.წ კაბინეტი. ჩვენ სამოთახიანი ბინა გვაქვს, ასე რომ, ეს საკმაოდ მაწყობს: ყველასთვის საკმარისი ადგილია. უფრო მეტიც, ჩვენ შვილები არ გვიჩნდებოდა, ამიტომ ადგილი ბევრი იყო. ჩემი სამუშაო უფრო დინამიურია, ამიტომ მე ვარ ის ადამიანი, რომელიც სამსახურიდან სახლში მოდის და სურნელოვანი ვახშამი ელოდება. ზოგიერთისთვის პასუხისმგებლობების ასეთი გადანაწილება მიუღებელია, მაგრამ ჩვენ გვიწყობს.
ცოტა ხნის წინ კიდევ დამჭირდა სამუშაოდ სხვა ქალაქში წასვლა. ჩვეულებრივი ამბავია, ახალი არაფერი. სანამ დრო მქონდა, მოვამზადე საკვების მცირე მარაგი, რადგან ირაკლიმ შეიძლება უბრალოდ ვერ შეამჩნიოს დროის გასვლა და მთელი დღე არაფერი ჭამოს. შემდეგ კი ან რაღაც სისულელეს შეუკვეთავს, ან მხოლოდ კონსერვს მიირთმევს. ჩემთვის მას არ ეზარება მომზადება, მაგრამ საკუთარ თავზე არ ზრუნავს. მოკლედ, საჭმელები მოვამზადე და წამოვედი. ოთხდღიანი მივლინება იყო დაგეგმილი.
მანამდე რამდენიმე კვირით ადრე უკვე თავს ცუდად ვგრძნობდი, მაგრამ გადავწყვიტე, რომ ეს ყველაფერი სუპერმარკეტის საკვების ან სხვა რამის გამო იყო, პატარა აღარ ვარ. მაგრამ მატარებელში თავი ძალიან ცუდად ვიგრძენი. დანიშნულების ადგილამდე მივედი, იმ დღის საქმეები მოვაგვარე და საღამოს ინტერნეტში ვიდეოებს ვუყურებდი. შემხვდა ვიდეო დაუგეგმავი ორსულობის შესახებ. ქალთა არხები ხომ მუდმივად ამ თემას ეხება. მაგრამ გულისრევა, თავბრუსხვევა…
მეორე დღეს, უსაქმურობისგან, ტესტი ვიყიდე. და სასწაული, პოზიტიური აღმოჩნდა! თავიდან ვერც კი გავიგე, რა ვნახე. ისე ცუდად გავხდი, რომ ჩემი ტვინი უარს ამბობდა ფიზიკური შეგრძნებების გარდა სხვა რამეზე ეფიქრა. მაგრამ რამდენიმე საათის შემდეგ ყველაფერმა გამიარა და გონება გამინათდა. მე დედა გავხდები. ბოლოს და ბოლოს, დედა გავხდები! მინდოდა მთელი მსოფლიოსთვის გამეზიარებინა ეს სიახლე, მაგრამ გადავწყვიტე დავლოდებოდი და პირადად მეთქვა ჩემი ქმრისთვის.
იმის გამო, რომ ჯერ კიდევ არ ვგრძნობდი თავს კარგად და მინდოდა სწრაფად მეცნობებინა ირაკლისთვის კარგი ამბავი, სწრაფად დავასრულე მთელი ჩემი საქმე და უკან დასაბრუნებელი ბილეთი საკუთარი ფულით შევიძინე. ოთხდღიანი მოგზაურობა სამდღიან მივლინებად იქცა. კარგია, ამავდროულად სახლშიც დავისვენებ.
მინდოდა ქმრისთვის სიურპრიზი გამეკეთებინა, ამიტომ არ გავაფრთხილე ჩემი ჩასვლის შესახებ. როგორც აღმოჩნდა, გადაწყვეტილება საუკეთესო არ იყო. სახლს რომ მივუახლოვდი, დავინახე, რომ მისი მანქანა ეზოში იყო გაჩერებული, ამიტომ ირაკლი აუცილებლად სახლში იქნებოდა. სართულზე ავედი, გასაღები გადავატრიალე… ზღურბლზე ქალის სუნამოს მძაფრი სურნელი და სხვისი მაღალქუსლიანი ფეხსაცმელი დამხვდა. მალევე თავად ფეხსაცმლის პატრონი გამოჩნდა მსუბუქ ხალათში და დაჭყეტილი თვალებით.
თავში რაღაცამ გამიელვა და დიდი სკანდალის მაგივრად გავუღიმე და ვუთხარი, რომ, როგორც ჩანს, ბინა შემეშალა. ხმამაღლა ვთქვი, რომ ჩემს ქმარმაც გაეგო. უცნობ სტუმარს არაფერი უპასუხია, მაგრამ ვიგრძენი, რომ ყველაფერს მიხვდა. სახლიდან გამოვედი და ახლომდებარე კაფეს მივაშურე. ლანჩი შევუკვეთე, ლეპტოპი Wi-Fi-ს დავუკავშირე და რაღაც სისულელეებს ვუყურე დაახლოებით ერთი საათის განმავლობაში. არაფერზე არ მიფიქრია. საერთოდ.
როდესაც, ჩემი გათვლებით, უკვე შეიძლებოდა სახლში დაბრუნება, გადავიხადე და სახლში დავბრუნდი. ირაკლი უკვე მარტო დამხვდა. სუნამოს სუნიც კი არ იყო. ირაკლი პატიებას მთხოვდა. მან დაიფიცა, რომ ეს მისი პირველი შემთხვევა იყო და ის ქალი გაცნობის აპლიკაციის საშუალებით გაიცნო. რომ ის თავს მარტოსულად და ცუდად გრძნობდა, მაგრამ არ უნდოდა ამის აღიარება. მე სცენების მოწყობა არ მინდოდა და თან ამის ძალა არც მქონდა.
ჩემს ქმარს ვთხოვე, ძალიან ყურადღებით მოესმინა. დაახლოებით ნახევარი საათის განმავლობაში მას ჩემი გრძნობების შესახებ ველაპარაკებოდი მშვიდი, ძლივს გასაგონი ხმით, საყვედურისა და შერცხვენის გარეშე. მე უბრალოდ ვუთხარი ის, რაც გულში მქონდა. არც კი გამიხედავს მისი მიმართულებით. მოგვიანებით, როცა დავამთავრე, აღმოვაჩინე, რომ მთელი სახე სველი და გაწითლებული მქონდა, არც კი მიგრძვნია როგორ ვტიროდი მთელი ამ ხნის განმავლობაში. უხმოდ, ცრემლები უბრალოდ ბუნებრივად მოედინებოდა. ირაკლიმ მითხრა, რომ ყველაფერს ხვდებოდა და ძალიან ნანობდა.
მეორე დღეს მაინც ვუთხარი: მშობლები გავხდებით. ამ შოკისმომგვრელმა ამბავმა ჩემი ქმარი აატირა. მან კიდევ ერთხელ მთხოვა პატიება, მაგრამ მე მოწყენილი აღარ ვიყავი. ის გვერდი გადავფურცლე. ჩვენს ურთიერთობაში ახალი ეტაპი დაიწყო. მას შემდეგ დიდი დრო არ გასულა, ჯერ კიდევ ორსულად ვარ, მაგრამ ახლა ყოფილი შოკი, როგორც ერთგვარი წვრილმანი მახსენდება. ახლა უფრო მეტად ვარ დარწმუნებული ჩემს მამაკაცში.
ის ყველაფერში მეხმარება, უფრო მეტს მუშაობს ვიდრე ადრე. მე დეკრეტულ შვებულებაში ვარ. იცით, მესმის, რომ მაშინ კარგი არაფერი მომხდარა, მაგრამ ახლა ზუსტად ვიცი, რომ მე და ჩემს შვილს სათანადო ყურადღება და მზრუნველობა არ მოგვაკლდება. განა ეს უფრო მნიშვნელოვანი არ არის, ვიდრე ერთი ღამის გართობა? მე ასე ვფიქრობ, რომ დიახ, მნიშვნელოვანია. ალბათ ბევრი ქალი არ დამეთანხმება, მაგრამ ეს ჩემი პრობლემა არ არის. მერწმუნეთ, ყოველდღიურმა რუტინამ შესაძლოა შეგვიყვანოს შეცდომაში, მაგრამ მთავარი ის არის, თუ როგორ ვიქცევით ჩვენ შემთხვევათა 99,9 %-ში.
