რატომ ხდება ადამიანი უსულგულო? თანდაყოლილი სიცივეა და გულგრილობა?ფსიქოლოგს რომ ვკითხოთ, განსხვავებულ აზრებს მოვისმენთ. ერთი მხარე პირზე ქაფმოდებული ამტკიცებს, რომ პატარა ბავშვზეც მოქმედებს გენები, აქ ვერაფერს გახდებით, უბრალოდ ასეთი ხასიათი აქვს. სხვები მათ დასცინიან და ყველაფერში ადანაშაულებენ მშობლებს, როგორც ადამიანებს, ვისგანაც ბავშვი მაგალითს იღებს.
რა თქმა უნდა, ფსიქოლოგები არ ვართ, ამიტომ საკუთარ აზრს არ გამოვთქვამთ. მხოლოდ ვიტყვით, რომ ჩვენთვის საინტერესო იყო მკითხველის ისტორიის და საგნებზე მისი არატრადიციული ხედვის გაცნობა.
გულქვა ადამიანი
ნაცნობები ხშირად მეუბნებიან, რომ, ალბათ, საუკეთესო დედა ვარ მსოფლიოში. არ იფიქროთ, ეს არ არის ნარცისიზმის გამოვლენა, უბრალოდ ბევრმა ჩემს გარემოცვაში იცის, რა პირობებში გავზარდე შვილი და რისი გადატანა მოგვიწია ორივეს. ახლა, როცა ჩემი ვაჟი უკვე გაიზარდა, თითქოს ყველაფერი კარგადაა. გვაქვს სახლი, ფინანსურად არ გვიჭირს. ერთი „ნიუანსი“ რომ არა, რომელიც, როგორც ჩანს, მხოლოდ მე არ მაწყობს.
ადრე, როცა მირიანი სულ პატარა იყო, მამამისი ოჯახის უფროსი იყო. არ ვიცი, გახსოვთ თუ არა, მაგრამ 20 წლის წინ, როცა არ არსებობდა სოციალური ქსელები, ონლაინ ფსიქოლოგები, პერსონალური მწვრთნელები და სხვა მსგავსი, ქალსა და კაცს შორის ქორწინება საჯარო საქმე არ იყო. ის, რასაც მალავდა, მხოლოდ რამდენიმე ნათესავს და საუკეთესო შემთხვევაში, უახლოეს მეგობარს შეიძლება სცოდნოდა. არ ვიცი, კარგია თუ არა, მაგრამ მაშინ ყველაფერი სხვაგვარად იყო.
ტიპური დიასახლისი ვიყავი, ხოლო მირიანის მამას სახლში ფული მოჰქონდა, რომლითაც ჩვენი ოჯახი არსებობდა. ზოგჯერ სვამდა, იშვიათად შვილზე ხელს სწევდა. იმ დროს ასეთი ცხოვრება არავის უკვირდა. ყველა ზღვარზე იყო, ზედმეტი თეთრის ძიებაში. სტრესი, ნერვიულობა, ხვალინდელი დღის უიმედობა. მე, რომელსაც ცხოვრებაში ერთი დღეც ნამუშევარი არ მქონდა, არ ვიცოდი, თუ შეიძლებოდა სხვაგვარად ცხოვრება. სანამ ჩემი მეუღლე კართან არ ჩაიკეცა, გაწითლდა და გულზე ხელი მოიჭირა.
ექიმებმა მისი გადარჩენა ვერ შეძლეს. მოსვლა ვერ მოასწრეს. ახალგაზრდა, ძალღონით სავსე კაცი წავიდა და ჩვენი ოჯახი ფინანსური გაჭირვებისთვის გაწირა. ჩემთვის ეს ნამდვილი შოკი იყო. არც ვიცოდი, სად ინახებოდა ფული სახლში. ნათესავებთან სირბილი მომიწია, რომ ქმარი იმქვეყნად ღირსეულად გამეცილებინა. ასე გავხდი ქვრივი, მარტოხელა დედა ჯიბეში თეთრის გარეშე.
ახალი ცხოვრება
ფული, რა თქმა უნდა, რამდენიმედღიანი ძებნის შემდეგ ვიპოვე. ვერ ვიტყვი, რომ ძალიან გამიხარდა. არც ისე ბევრი იყო, ხარჯი ყოველდღე იზრდებოდა. ჩემმა დამ შემომთავაზა კრედიტის აღება, ნაპოვნი თანხის ნაწილის დამატება და საერთო საქმეში ჩადება: უძრავი ქონების აგენტობა. ასეც მოვიქეცი, პროფესია ნულიდან შევისწავლე. ყველა დაბრკოლება გადავლახე და საბოლოოდ მეტნაკლებად წარმატებული ადამიანი გავხდი ამ არც თუ ისე მარტივ პროფესიაში. დღემდე ასეთად ვრჩები.
ჩემს ვაჟთან ურთიერთობა საკმაოდ რთულად განვითარდა. უმამოდ გაზრდილი ბავშვი ბევრ გაუგებრობას და სირთულას ეჯახება. ბევრ რამეს ვუკრძალავდი, რასაც ახლა ვნანობ. რამდენჯერმე სახლიდან გაიქცა, სამჯერ პოლიციის განყოფილებიდან წამოვიყვანე. და მაინც, კარგ ადამიანად გაიზარდა. ისწავლე და ამით ვამაყობ. ახლა შეუძლია იზრუნოს საკუთარ თავზე და ოჯახზე, ერთი მომენტი რომ არა.
ზრდასრული ვაჟი
ცხოვრობს ქალთან ერთად, რომელსაც პირველი ქორწინებიდან შვილი ჰყავს. 3 წლის ვაჟი. დიდი ქორწილი არ ჰქონიათ, მხოლოდ ხელი მოაწერეს, რომ წვეულებაზე ზედმეტი არ დაეხარჯათ. ურთიერთობა გვაქვს, როგორც ნორმალურ ოჯახს შეეფერება, მაგრამ, სადღაც გულში, კარგად მესმის, რომ ჩემს რძალს ჩემი შვილი სინამდვილეში არ უყვარს. მის ადგილზე ვიყავი და კარგად ვიცი, რომ შვილის გარდა სხვას ვერავის ხედავს.
ვიცი, რომ მირიანი მისთვის ფინანსური სარგებლის მოპოვების საშუალებაა, რომ მან და მისმა შვილმა ნორმალურად იარსებოს. რბილად რომ ვთქვა: არ ვკიცხავ და ამავდროულად ვკიცხავ. თუ ჩემს შვილს აქვს გრძნობა, ამქვეყნად ვერავინ სხვა რამეში ვერ დაარწმუნებს. მაგრამ რატომ უნდა იხადოს თავისი ახალგაზრდა ცოლის ვალები, იმუშავოს მისი და მისი შვილის კეთილდღეობისთვის? ის ხომ სახლში ზის და შვილს უვლის. ზოგჯერ რაღაცას ამზადებს და რეცხავს. მხოლოდ ზოგჯერ. ხშირად მირიანი ასრულებს საოჯახო საქმეებს სამსახურის შემდეგ.
უსულგულო ადამიანი
უფრო მეტიც, ჩემგან ითხოვს, რომ რძლის შვილს ღვიძლი შვილიშვილივით მოვექცე. სტუმრად საჩუქრებით მივიდე, სიხარული გამოვხატო, როცა რძალს ვხედავ ახალ ძვირადღირებულ ტანსაცმელში, რომელიც ჩემი შვილის ფულით იყიდა. ჩემთვის ეს ყველაფერი უცხოა. ჩემთვის ის უცხო ბავშვია. დიახ, პატარაა. დიახ, საყვარელია, მაგრამ ჩემი ნამდვილი შვილი ჩემს წინ დგას და ზუსტად ვიცი, რომ ჩემს მოსვლამდე ნახევარი საათით ადრე მთელი ჭურჭელი დარეცხა. ვინაიდან თავად ვასწავლე პირსახოცის გაფენა და მასზე თეფშების დაწყობა გასაშრობად.
ვიცი, რომ ზოგის თვალში ბუზღუნა ბებია ვარ, რომელსაც არ ესმის, რომ სხვისი შვილები არ არსებობენ. მამა ის არაა, ვინც ჩასახა, არამედ ის, ვინც აღზარდა. ახლა ყველა ამ წესს და გამონათქვამს ზრდასრული ადამიანივით აღვიქვამ. ვხვდები, ვინ მოიგონა. ქალებმა, რომელთაც კაცებისგან პირველ რიგში სარგებელი სჭირდებათ. ვინაიდან გამონათქვამების და საკუთარი თავის გარდა არაფერი აქვთ, რომ შესთავაზონ. მე, როგორც მინიმუმ, ამას ასე ვხედავ.
ბოლოს მინდა ვთქვა, რომ წარსული მენატრება. ვაღიარებ, რთული დრო იყო. ზოგჯერ გაუსაძლისი. მაგრამ ყველა ქმარს ჰქონდა სასმლის პრობლემები. იყვნენ ნორმალური შრომისმოყვარე კაცები და ქალები. დღეს ყველა თავი რაღაცად წარმოუდგენია. ყველა ყალბია, ორი ცხოვრება აქვთ. ერთ დროს ფოტოებს ფოტოაპარატით ვიღებდით და ვბეჭდავდით, მათზე ჩვენი ნამდვილი სახეები და ემოციები ჩანდა. დღეს ნებისმიერი ქალი 1000 ფოტოს იღებს ტელეფონით, ყველას აქვეყნებს და თითოეულზე ჩანს მხოლოდ ხელოვნური ღიმილი და სხვა არაფერი.
