მინდა გაგიზიაროთ ჩემი ამბავი, როგორ დავკარგე საკუთარ ბინაზე უფლება. ყველაფერი ჩემი ვაჟის ქორწინების, განქორწინების და მათი საერთო მემკვიდრის გარშემო ტრიალებს. მაინტერესებს, აუცილებელია მცირეწლოვანისთვის ალიმენტის გახდა ნაღდი ფულით? მაგალითად, თუ მამამ ყოფილ ცოლს საცხოვრებელი მისცა ან ერთჯერადად დიდი თანხა გადაიხადა, არასრულწლოვან შვილზე ალიმენტიც უნდა გადაიხადოს?
ალიმენტი არასრულწლოვან შვილზე და საბინაო საკითხი
მე და ჩემი მეუღლე 1983 წელს დავქორწინდით. ვმუშაობდით, ძალას არ ვზოგავდით, რადგან დიდ ოჯახზე ვოცნებობდით. ხელის გაუნძრევლად კი არაფერი მოდის. ასე თეთრს თეთრზე ვადებდით, საკუთარ თავს ბევრ რამეზე უარს ვეუბნებოდით. როცა სოლიდური კაპიტალი დავაგროვეთ, დაორსულება მოვახერხე. ვაჟი გამიჩნდა. მისთვის ძველი ბერძნული ლამაზი სახელი ავირჩიეთ, ალექსანდრე.
რა თქმა უნდა, ვგეგმავდით, ჩვენი პირმშო ძმებით ან დებით გაგვეხარებინა, თუმცა ბედმა მე და ჩემს ქმარს მხოლოდ ერთი შვილი გვაჩუქა. რამდენიმე წელი ამ ამბავს ვერ ვეგუებოდით. ბოლოს მივხვდით, რომ ერთი ბავშვიც ფასდაუდებელი საჩუქარია. ჩვენი ალექსანდრე აბსოლუტურ სიყვარულში გაიზარდა. ვცდილობდით, ბედნიერი ბავშვობა მიგვეცა, არაფერზე უარს არ ვეუბნებოდით. თუ უფალმა მხოლოდ ერთი შვილი მოგვცა, დაე, ყველა რესურსი მის მოთხოვნილებებზე და სურვილებზე დაიხარჯოს.
ახალი ოჯახი და შვილიშვილის დაბადება
დედაქალაქის უნივერსიტეტში სწავლის დროს ალექსანდრემ შეყვარებული გაიჩინა. როცა ვაჟმა სწავლა დაამთავრა და დიპლომი აიღო, ლიზას ხელი სთხოვა. დაქორწინების შემდეგ ახალგაზრდებს ჩემს ბინაში ცხოვრების უფლება მივეცი. თავად გადავედი კერძო სახლში, რომელსაც მეუღლესთან ერთად ვაშენებდი. ვიფიქრე, რომ ახალგაზრდა ოჯახი გადავიდეს ქალაქის ცენტრში. მე კი ბოსტანში ვიფუსფუსებ და სოფელში მშვიდად ვიცხოვრებ. იმ დროისთვის ალექსანდრეს მამა, ჩემი მეუღლე, ფილტვების სიმსივნით გარდაიცვალა.
ქორწინებიდან მეორე წელს ალექსანდრეს და ლიზასს გოგონა შეეძინათ. შვილების და შვილიშვილის სანახავად ქალაქში ხშირად ჩავდიოდი. ახალგაზრდა დედას ვეხმარებოდი, ჩემი გაზრდილი ნატურალური ხილ–ბოსტნეულით ვახარებდი. ამ შეხვედრებისთვის ვცხოვრობდი. ქმრის დაკარგვის შემდეგ ჩემთვის ლამაზ შვილიშვილთან დროის გატარების გარდა სხვა ბედნიერება არ არსებობდა. სწორედ ამიტომ, როცა გავიგე, რომ ალექსანდრე და ლიზა განქორწინებას გეგმავენ, თითქმის ავტირდი.
ვაჟმა საყვარელი გაიჩინა
აღმოჩნდა, რომ ჩემმა შვილმა სხვა იპოვა. ლიზამ ცოლქმრული ღალატი ვერ აპატია და განქორწინება მოითხოვა. ამ სიტუაციაში ლიზას მხარს ვუჭერდი. რძალმა ალექსანდრეს ნივთები ჩაალაგა და მოღალატე ქმარი გააგდო. ასე ვაჟი ჩემთან, სოფელში გადმოვიდა. ლიზას შევუთანხმდი, რომ ჩემს ბინაში დარჩებოდა, სანამ სხვა საცხოვრებელს იპოვიდა.
თითქმის ნახევარი წელი ლიზას არ ვაწუხებდი და არ ვაჩქარებდი. თუმცა შვილიშვილის ნახვის უფლებას სულ უფრო და უფრო იშვიათად მაძლევდა. ალექსანდრეს ქალიშვილის ნახვა მხოლოდ მაშინ შეეძლო, როცა ყოფილ ცოლთან ალიმენტის გადასაცემად მიდიოდა. ერთი წელია ყოფილი რძალი ჩემს ბინაში ცხოვრობს. როგორც ვხვდები, გადასვლას არ აპირებს.
ლიზამ ისე მოაწყო, რომ მე და ალექსანდრე პატარა ნინას ვერ ვნახულობთ. ვაჟი ყოფილ ცოლს ფულს ანგარიშზე ურიცხავს. უკვე ვიფიქრეთ, რომ ლიზას ეს ბინა მივცეთ და მის შესახებ დავივიწყოთ. ასე შვილი საკუთარი ბინისთვის ფულის დაგროვებას შეძლებს. მაგრამ ლიზა ჯიუტად ითხოვს ყოველთვე ფულს. ნუთუ საჭიროა არასრულწლოვანი შვილის დახმარება, თუ ბინა აჩუქე?
არ ვიცი, რა გავაკეთო. ყველაზე მეტად გული მტკივა, რომ შვილიშვილს ვერ ვნახულობ. რჩევა მჭირდება, როგორ მოვიქცე. მე და ჩემი შვილი ჩიხში ვართ და გამოსავალს ვერ ვპოულობთ.
