ფსიქოლოგები წიგნებიდან და ინტერნეტის სხვადასხვა სტატიიდან ირწმუნებიან, რომ ადამიანის პატიება უნდა შეგვეძლოს. ვრცელდება ეს პრინციპი ყველა სახის შეცდომაზე? მესმის, რომ შესაძლოა, მაგალითად, აპატიო მეგობარს უადგილო ხუმრობა. მაგრამ როგორ უნდა აპატიო ღალატი? რატომ უნდა გაამართლო ადამიანი, რომელმაც პირობა დაარღვია და გადააბიჯა ზოგად მორალურ პრინციპებს?
ვაპატიო თუ დავემშვიდობო?
ბავშვს პარკში ვასეირნებდი, როცა შორიდან შევნიშნე, რომ ლაშა გვიახლოვდებოდა. ჩვენი ოჯახის საერთო მეგობარია. ქმარი მასთან ერთად მუშაობს, მე კი ლაშასთან ერთად ვსწავლობდი. შეხვედრის სიხარული სწრაფად გაქრა, როცა ლაშას სახის გამომეტყველება დავინახე. უჩვეულოდ სერიოზული იყო მისი მხიარული და სიცოცხლით სავსე ტემპერამენტისთვის. მაშინვე მივხვდი, რომ რაღაც მოხდა. ლაშამ მითხრა, რომ ჩემს ქმარს შვილის ნათლიასთან რომანი აქვს.
თავიდან მეგობრის სიტყვებს ვერ ვიჯერებდი. მეგონა, ხუმრობდა. აღმოჩნდა, რომ ოფისში უკვე ყველამ იცის, რომ რეზო თათულის ხვდება. მასთან სამსახურის შემდეგ მიდის. ზოგჯერ ლანჩის დროსაც. ყველას თვალწინ ერთმანეთს ეარშიყებიან და გრძნობების გამოხატვის არ რცხვენიათ. შოკში ვიყავი. ამ დრომდე თათული ჩემი კარგი მეგობარი მეგონა.
თათულისთან მეგობრობის ისტორია
თათული ჩვენი მეზობელია. როცა ამ ბინაში გადმოვედით, ვნერვიულობდით, რომ ახალ უბანში არავის ვიცნობდით. თათულიმ გაცნობის ინიციატივა თავად გამოიჩინა. ხილის პეროგი გამოაცხო და გვესტუმრა. ისიც პატარა ბავშვთან ერთად დეკრეტში იყო. მანამდე სამკერვალო ფაბრიკაში მუშაობდა. თანაკურსელზე გათხოვდა და სწრაფად დაორსულდა. მაგრამ ოჯახური ბედნიერება ვერ იხილა, რადგან ქმარმა ქალიშვილის დაბადებიდან მალევე უღალატა და განქორწინდნენ.
თათულის ძალიან უნდოდა ვინმეს შეყვარება და ბედნიერი ურთიერთობის აწყობა. ხშირად დადიოდა პაემანზე, ბავშვს მშობლებთან ტოვებდა. მეზობელი ძალიან მეცოდებოდა. როგორც შემეძლო, ვანუგეშებდი. ზოგჯერ მის ქალიშვილს ვიტოვებდი, სანამ დედა პირად ცხოვრებას ალაგებდა. რატომღაც თათულის არ უმართლებდა. ერთმა სმა დაიწყო, მეორეს ფინანსური პრობლემები ჰქონდა. მესამე აორთქლდა, როგორც კი გაიგო, რომ შვილი ჰყავდა.
ჩემთან ხშირად ტიროდა. ამბობდა, როგორ გამიმართლა რეზოსთან. თითქოს, რამდენი წელია ერთად ვართ, დღემდე ნაზი ურთიერთობა გვაქვს. პირადი გამოცდილებიდან რჩევებს სიხარულით ვუზიარებდი. ცხოვრებით ყოველთვის იმედგაცრუებული დაქალის ნუგეშისცემა მინდოდა. სწრაფად დავმეგობრდით. ერთმანეთთან ყავაზე სტუმრობა ჩვევად გვქონდა. ბავშვები სასეირნოდ ერთად დაგვყავდა. სანამ პატარები საბავშვო მოედანზე თამაშობდნენ, სკამზე ვისხედით და გაუჩერებლივ ვლაპარაკობდით.
ვერც ვხვდებოდი, რომ სანამ მის შვილთან ძიძად ვრჩებოდი, თავად ჩემს ქმარს ეარშიყებოდა
ბოლო 6 თვეა ჩვენი შეხვედრები უფრო იშვიათი გახდა. როგორც მეზობელმა მითხრა, რომანტიკულ ფრონტზე აქტიურად მუშაობს. მხოლოდ მაშინ ვნახულობდი, როცა ქალიშვილს მიტოვებდა ან შემთხვევით სუპერმარკეტში ვხვდებოდი. რა თქმა უნდა, დაქალი მენატრებოდა, მაგრამ სიტუაციას გაგებით ვეკიდებოდი. მე ხომ ქმარი მყავს. თათული კი ხალხში უნდა გავიდეს, რომ ვინმე გაიცნოს. ჩვენი ურთიერთობა მიმოწერით შემოიფარგლა. შეტყობინებებშიც უფრო სასაცილო ფოტოები ჭარბობდა.
ვერც წარმოვიდგენდი, რომ სანამ თათულის ბავშვთან ვიჯექი, ის ჩემს ქმართან რომანს აჩაღებდა. როგორ შეიძლება ამის მოფიქრება? კომფორტულად მოეწყო, რა თქმა უნდა. რა საჭიროა კაცის სადმე მოძებნა, როცა მეზობელს კარგი ქმარი ჰყავს. სამსახურშიც დადის, სახლში ყველა ეხმარება, ბავშვზეც დედაზე არანაკლებ ზრუნავენ.
როგორც გაირკვა, ქმარი სამსახურში საქმის გამო არ რჩებოდა გვიანობამდე
მეუღლის რომანი რომ არ მცოდნოდა, ვერც ვიეჭვებდი, რომ ჩვენს ურთიერთობაში რაღაც რიგზე არ იყო. დიახ, ბოლო დროს სამსახურში გვიანობამდე რჩებოდა. მაგრამ ვენდობოდი, რომ დაწინაურების შემდეგ მოვალეობები გაეზარდა. ინტიმურად ყველაფერი ისე საოცარი არ იყო, როგორც ბავშვის გაჩენამდე. ეს ხომ ნორმალურია. ახლა სრულფასოვანი ოჯახი გვაქვს და არა უბრალოდ რომანტიული შეხვედრები. მეტი მოვალეობა და პასუხისმგებლობა. შესაბამისად, ერთმანეთისთვის ნაკლები დრო გვრჩება. როგორც ძალა. 16 წლის ხომ აღარ ვართ.
ლაშამ მაჩვენა რამდენიმე ფოტო, სადაც თათული და რეზო მათთან ოფისში ერთად ისხდნენ. აშკარაა, რომ ურთიერთობაში იყვნენ. ამის შემდეგ ეჭვი აღარ დარჩა. პარკიდან პირდაპირ სახლში წავედი. ქმარს ვუთხარი, რომ ყველაფერი ვიცოდი. ნივთების ჩალაგება და ბინიდან წასვლა ვაიძულე. ახსნის და თავისი ვერსიის თქმის უფლება არ მივეცი. რას მეტყოდა? რომანი არც უარყვია. მისი დანახვა აღარ მინდოდა.
დედა დარწმუნებულია, რომ პატიება უნდა შევძლო
დარწმუნებული ვიყავი, რომ ყველაფერი სწორად გავაკეთე, მაგრამ დედასთან საუბარმა ეჭვი გამიჩინა. მისი თქმით, ავჩქარდი. არ უნდა გამეგდო. ამბობს, რომ უნდა შევხვდეთ და დავილაპარაკოთ. დედა თვლის, რომ ყველა კაცი ცოლს ღალატობს, უბრალოდ ხშირად ამის შესახებ არ იციან. დედამ მითხრა, რომ რამდენი ასეთი შემთხვევის შესახებ იცოდა. რა თქმა უნდა, მზად არ ვიყავი, ჩვენი ნათესავების და დედას დაქალების ქმრების ღალატის შესახებ გამეგო. ბევრი ოჯახი, რომელიც დედამ ახსენა, ჩემთვის სამაგალითო იყო.
დედა თვლის, ქმრის ღალატი განქორწინების მიზეზი არაა. რომ ცუდად მოვიქეცი, ოჯახი დავანგრიე. საერთოდ, პატიება უნდა შემეძლოს. ამბობს, ქალმა სიბრძნე უნდა გამოიჩინოს. რეზოს რომანი შეცდომაა, არაფერი საგანგაშო. მით უფრო, პატარა შვილი გვყავს. გამოდის, ქმარს ნაკლებ ყურადღებას ვაქცევდი. აი, მოიწყინა. ყურადღება სხვაგან იპოვა.
დედამ დაამატა, რომ ბავშვი სრულფასოვან ოჯახში უნდა გაიზარდოს. მამა და დედა მის გვერდით უნდა იყვნენ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ზრდასრულ ცხოვრებაში, ოჯახის სურათის გარეშე, საკუთარს ვერ შექმნის. არ ვიცი, ამ საუბრის შემდეგ შერეული გრძნობები მაქვს. ნუთუ უკეთესი არაა, რომ ბავშვი გაიზარდოს ორ ბედნიერი მშობლის მიერ, მაგრამ ერთად არ ცხოვრობდნენ? თან, როგორ ვიცხოვროთ ერთად ღალატის შემდეგ? თავის მოჩვენება, რომ ყველაფერი რიგზეა, საკუთარი თავის მოტყუებაა. არ ვიცი, რა უნდოდა ჩემს მეუღლეს, მაგრამ ვიმედოვნებ, რომ კვლავ დავიმსახურებ ერთგულებას და პატივისცემას. თუ ერთად არ გამოგვივიდა, იქნებ, ჩემი ადამიანი არაა?
