დიდხანს შეგვიძლია ვიკამათოთ, როგორ შევქმნათ ოჯახი სწორად. უნდა მუშაობდეს თუ არა ორივე მეუღლე, უნდა დაუძახოს თუ არა რძალმა დედამთილს დედა და რაც მთავარია: ქორწილი პატარძლის მზითვით თუ საკმარისია სიყვარული და როგორმე ყველაფერი დალაგდება? ჭეშმარიტება ყოველთვის სადღაც შუაშია.
ქორწილი მზითვით
რამდენიმე წლის წინ საყვარელმა ადამიანმა ხელი მთხოვა. ჩემი პირველი ურთიერთობა იყო და მაშინვე მივხვდი, რომ ეს სამუდამოდ გაგრძელდებოდა. 19 წლის ვიყავი, მამუკა – 24 წლის. უნივერსიტეტი ახალი დამთავრებული ჰქონდა და თითქმის მაშინვე პრესტიჟულ კომპანიაში დასაქმდა.
მეუღლე უბრალო ოჯახიდანაა, მაგრამ მის მშობლებს კარგი კავშირები აქვთ. სამსახურის შოვნაში დამეხმარნენ, შემდეგ იპოთეკის ასაღებად პირველი შესატანი თანხა მოგვცეს. ახლა ჩვენი პატარა მყუდრო ოროთახიანი ბინა გვაქვს.
თავად სოფელში გავიზარდე, ახლა იქ დედა უმცროს დასთან ერთად ცხოვრობს. უმამოდ ვცხოვრობდით. მამა წავიდა, როცა მე და ჩემი და პატარები ვიყავით. ქალაქში უნივერსიტეტში ჩაბარებისას გადმოვედი და საერთო საცხოვრებელში ვცხოვრობდი. ფული არასდროს მყოფნიდა, ნებისმიერ საქმეს ხელს ვკიდებდი. ზოგჯერ სარეკლამო ფლაერებს ვარიგებდი, ზოგჯერ კურსელებს საკურსო ნაშრომის დაწერაში ვეხმარებოდი. ჩემს ოჯახს ფულს ვუგზავნიდი.
საყვარელი ადამიანი ისე გავიცანი, როგორც ბევრმა, ალბათ. სოციალურ ქსელში პირველმა მომწერა. ჩემზე ძალიან რომანტიულად ზრუნავდა, თავბრუ დამახვია. შემდეგ მასთან ერთად ცხოვრება შემომთავაზა. დავორსულდი. 2 თვის ვიყავი, როცა დაქორწინება გადავწყვიტეთ. რა თქმა უნდა, ყველაფერი მოკრძალებული იყო, რადგან ქმარს ცოტა ფული ჰქონდა, მე კი უნივერსიტეტი მივატოვე და მუშაობა დავიწყე. ქმრის მშობლებმა ყველაფერი გადაიხადეს. ქორწილი მზითვით? ჩემზე არაა.
დედამთილის მკაცრი გაკვეთილი
თავიდან დედამთილთან ურთიერთობა თბილი და სასიამოვნო იყო, როგორც სახლში. თითქმის მაშინვე დედა დავუძახე, მან ორსული მე სიყვარულით და ზრუნვით ამავსო. მაცმევდნენ, მახურავდნენ, გემრიელობით მიმასპინძლდებოდნენ. საერთოდ არაფერი მჭირდებოდა. შემდეგ ვაჟი დაიბადა.
ახლახანს ჩემი კოტე 3 წლის გახდა. ძალიან მინდოდა ბავშვის გახარება და მისთვის პატარა წვეულების მოწყობა. საქმეს ხელი მოვკიდე. ბევრი დეკორაცია ვიყიდე და ადგილობრივ ცნობილ საკონდიტროში დიდი ტორტი შევუკვეთე. ფოტოზონა მოვაწყვე და ფოტოგრაფი დავპატიჟე. დიდი მაგიდა გავშალე და ყველა ნათესავი და ოჯახის მეგობარი დავპატიჟე. დიახ, წვეულება ძვირი დამიჯდა, მაგრამ ყველაფერი კოტესთვის იყო!
როცა დედამთილი მოვიდა, მისი მჟავე სახის დანახვისას მაშინვე მივხვდი, რომ ხასიათზე არ იყო. წვეულებაზე ხალისიანად და მშვიდად იქცეოდა, მაგრამ ვგრძნობდი: რაღაც რიგზე არ იყო. როცა სამზარეულოში თეფშების გასატანად გავედი, უკან გამომყვა. ვკითხე, რაში იყო საქმე? სკანდალის მოწყობა არ მინდოდა, მაგრამ რა საჭიროა ყველასთვის გუნების მოშხამვა. მისმა პასუხმა დამამუნჯა. ამის მოსმენას ნამდვილად არ ველოდი.
გულსატკენი სიტყვები
„მამუკა მთელი დღე მუშაობს, რომ შენ და კოტეს არაფერი მოგაკლდეთ. შენ კი რამდენს ხარჯავ 3 წლის ბავშვის იუბილეზე, რომელსაც ვერც კი გაიხსენებს. გარდა ამისა, მამუკა ერთი კვირაა ერთი და იმავე პერანგით დადის, თან დაუთებულიც არაა. სახლში ნორმალურად არ აჭმევენ, ამიტომ საღამოობით ჩემთან მოდის, არ იცოდი? არ ვიცი, რით ხარ დაკავებული მთელი დღეები, რადგან ქმრისთვის არ გცხელა. მხოლოდ ის იცი, როგორ დახარჯო მისი ფული, თავად უმზითვო ხარ, სამადლოდ სარჩენი და უნდა გვიმადლოდე, რომ ოჯახში მიგიღეთ!“
რა თქმა უნდა, ძალიან ვიკამათეთ. რამდენიმე დღის შემდეგ დედამთილი პატიების სათხოვნელად მოვიდა. თავი ძალიან ცუდად ვიგრძენი, მაგრამ მისმა სიტყვებმა თვალები ამიხილა. ჩემს მდგომარეობას სხვა მხრიდან შევხედე. ქმრის ბინაში ვცხოვრობ, არ ვმუშაობ. მამუკა იხდის იპოთეკას და დილიდან საღამომდე მუშაობს. უმაღლესი განათლებაც არ მაქვს.
იმ საღამოს შემდეგ დედამთილის სიტყვები კიდევ დიდხანს ჟღერდა ჩემს თავში, მთელი ღამე ტირილში გავატარე. ცოტა მოგვიანებით მივიღე გადაწყვეტილება. სამსახური უნდა ვიშოვო. უნივერსიტეტში სწავლა გავაგრძელო. იმ საუბრის შემდეგ ჩემში ბევრი რამ შეიცვალა, მაგრამ მას შემდეგ დედამთილს დედას აღარ ვეძახი.
