ახლა ბევრი ახალგაზრდა წყვილი სამოქალაქო ქორწინებაში ცხოვრობს და თანამედროვე საზოგადოება ამას ბუნებრივად აღიქვამს. არადა ბოლო დრომდე მკაცრად გმობდნენ გოგოებს და ბიჭებს ერთად ცხოვრების და ქორწინებამდე სასიყვარულო ურთიერთობების გამო.
პაპარაცი გიზიარებთ რამდენიმე ისტორიას, რომელიც დაგეხმარებათ გადაწყვიტოთ, ღირს თუ არა დათანხმდეთ სამოქალაქო ქორწინებას.
სამოქალაქო ქორწინებაში ცხოვრება
ჩემი თაობა „გარდამავალ“ პერიოდში გაიზარდა. მისი დევიზია: თუ ძალიან გინდა, მაშინ შეიძლება. იმ დროს ზოგი გოგო უბიწოებას იცავდა, ზოგი „საინტერესო“ მდგომარეობაში ქორწინდებოდა. მშობლებს შორის ამ თემას განიხილავდნენ და ერთხელ მსგავსი საუბრის მოწმე გავხდი. მაშინ 15 წლის ვიყავი, მაგრამ დღემდე მახსოვს დედაჩემის სიტყვები: „დარწმუნებული ვარ, ჩემი ქალიშვილი უკანონო შვილს არ მომიყვანს!“ დაემთხვა თუ დედაჩემის სიტყვები წინასწარმეტყველური აღმოჩნდა, მაგრამ დაქორწინებამდე არ დავორსულებულვარ, მაგრამ გათხოვებისას გამოცდილება უკვე მქონდა. ჩემი აზრით, ძნელია ხელუხლებელი დარჩე, როცა 20 წლის ხარ.
დაქორწინებამდე მე და ჩემი საქმრო 6 თვე სამოქალაქო ქორწინებაში ვცხოვრობდით. დრო გვქონდა, ერთმანეთი უკეთ გაგვეცნო და გაგვეგო, მზად ვიყავით თუ არა ურთიერთობის დასაკანონებლად. ხელის თხოვნის წინადადებები რიგრიგობით გავცვალეთ. ჯერ მე გამოვთქვი ერთად ცხოვრების იდეა და მეუღლეს ჩემი ბინის გასაღები გადავეცი, რადგან ვერ ვასწრებდი გამოძინებას, სანამ ჩემი შეყვარებული წინ და უკან დარბოდა. შემდეგი ნაბიჯი ჩემმა შეყვარებულმა გადადგა: ნიშნობის ბეჭედი მაჩუქა, რამდენიმე თვეში ხელი მოვაწერეთ. დავთანხმდი და ოფიციალურად ცოლ–ქმარი გავხდით.
ხედვები ცხოვრებაზე
ჯერ კიდევ ათი წლის წინ დაქორწინებამდე ერთად ცხოვრებას არ დავთანხმდებოდი, მაგრამ ასაკთან ერთად ჩემი ხედვები ცხოვრებაზე შეიცვალა. ახლა მესმის, რომ იდეალური ადამიანები არ არსებობენ და უმჯობესია ადამიანი ქორწინებამდე გაიცნო, ვიდრე შემდეგ დაშორდე. შესაძლოა, არა მხოლოდ უკეთ უნდა გაიცნო ადამიანი, ვისთანაც მთელი ცხოვრების გატარებას აპირებ, არამედ უნდა შეაფასოთ თქვენი პირადი რეაქცია ამ მამაკაცის გვერდით ყოველდღიურ ყოფნაზე.
ხშირად შეყვარებულ გოგოს საყვარელი მამაკაცი კვარცხლბეკზე აჰყავს. რომანტიული ბუნების ბიჭს ახასიათებს თავისი რჩეულის გაღმერთება. ქორწილის შემდეგ ბინდი ქრება და ახალგაზრდები ამჩნევენ, რომ მეუღლე ცოცხალი არსებაა, რომელიც დადის ტუალეტში, აცემინებს, ახველებს და ცხვირს იხოცავს.
მათ შეიძლება ჰქონდეთ საჭმლის მოუნელებლობის პრობლემები და გაზის გამომუშავების მომატება. ჩვეულებრივ, ეს ბუნებრივად აღიქმება. არის შემთხვევები, როცა ერთ–ერთ პარტნიორს ზიზღთან გამკლავება არ შეუძლია. შემდეგ ახალდაქორწინებულები იძულებულნი არიან ფსიქოლოგს მიმართონ ან დაშორდნენ.
ჩემი მეგობრის ამბავი
როცა მოზარდები ვიყავით, მეგობარმა მისი ნათესავის ამბავი მომიყვა. დეიდამისი ძალიან ლამაზი ქალია დახვეწილი მანერებით. ახალგაზრდობაში ბევრი თაყვანისმცელი ჰყავდა, მაგრამ საპასუხო გრძნობით არავის უპასუხა და მთელი ცხოვრება მარტოობაში გაატარა. მიზეზი მომატებული ზიზღიანობა იყო.
ქალი თავის მდგომარეობას ასე აღწერდა: „როგორც კი წარმოვიდგენ, რომ ბიჭი კუჭში გადის, მაშინვე მის მიმართ მთელი სიმპათია ქრება! ვერაფერს ვხვდები!“ ახალგაზრდობაში მასზე შეყვარებული მამაკაცის ზრუნვის მიღება რამდენჯერმე სცადა, მაგრამ ყველაფერი პირველივე პაემანზე დასრულდა. კატასაც ვერ ზრდის, რადგან ცხოველის მიერ სხეულის სხვადასხვა ნაწილის ენით ალოკვას ვერ ეგუება.
ჩემს მეგობარს დეიდამისის ბედის გამეორების ეშინოდა, რადგან თავადაც ზედმეტად ზიზღიანია: ერთი გაუფრთხილებელი სიტყვა ჭამის დროს და კუჭში ღებინების შეტევას გრძნობს. სწორედ ამიტომ, სტუმრებს უკრძალავს ჭამის დროს ვულგარული ხუმრობების და საშინელი ისტორიების გაზიარებას. მაგრამ ყველაფერმა კარგად ჩაიარა. სიყვარულმა გაიმარჯვა! ჯერ ბიჭთან ერთად სამოქალაქო ქორწინებაში ცხოვრობდა, შემდეგ გათხოვდა და ვაჟი გააჩინა. მათ სახლში ორი კატაც ცხოვრობს, მართალია, მათზე ქმარი ზრუნავს.
