ვერასდროს ვიფიქრებდი, ქალური შური დის მიმართ ჩემს სიყვარულს დაჩრდილავდა. სამწუხაროდ, ასე მოხდა. ახლა 48 წლის ვარ, ჩემი უმცროსი და – 39 წლის. ახლახანს იტალიიდან ჩამოვიდა და შეხვედრა მთხოვა. მისმა წინადადებამ გამაოგნა.
ქალური შური დების ურთიერთობაში
მე და ჩემი და სოფელში დავიბადეთ და გავიზარდეთ. საქმე ყოველთვის გვქონდა. ბოსტანი, ძროხა, ღორი, იხვი, ქათამი. გარდა ამისა, სახლის გარშემო გვქონდა კლუმბი, რომელსაც მოვლა სჭირდებოდა, მათ უკან – ხეხილის ბაღი. მოკლედ, საქმე ძალიან ბევრი იყო. სწორედ ამიტომ, ყოველთვის ვოცნებობდი მშობლების სახლიდან წასვლაზე და ქალაქში გადასვლაზე.
ჩემდა საბედნიეროდ, სკოლის დასრულების შემდეგ უნივერსიტეტში ჩავაბარე. მეორე კურსზე ვიყავი, რომ გავთხოვდი. მალე პირველი შვილი, დიმიტრი გამიჩნდა, 2 წლის შემდეგ – ქალიშვილი. ანა დავარქვით, დედამთილის საპატივცემულოდ. 1 წლის შემდეგ ჩვენს ოჯახს შეემატა მესამე ბავშვი და მრავალშვილიანი ოჯახი გავხდით.
დედის ავადმყოფობა
სანამ დედობა მთელ დროს და ენერგიას მართმევდა, ლია სოფელში ცხოვრობდა. დედა საშინელი სნეულებით ჩაწვა და ზრუნვა სჭირდებოდა. დამ სახლის, ბოსტნის და საქონლის მოვლა საკუთარ თავზე აიღო. თავიდან ამ მასშტაბის საქმეს როგორღაც უმკლავდებოდა. მოგვიანებით მხოლოდ ქათამი და ძროხა დაიტოვა. დედა დღითიდღე უარესდებოდა, მუდმივი დახმარება სჭირდებოდა. ლიამ ჩაანაცვლა მომვლელი, დამლაგებელი, მზარეული.
სანამ ჩემი შვილების გაზრდით ვტკბებოდი, ჩემი და დილიდან საღამომდე უძლურ დედაზე ზრუნავდა. რა თქმა უნდა, სამი ონავრის გაზრდა რთულია. შეგიძლია დაივიწყო მეგობრებთან მშვიდი შეხვედრები, როგორც ეს დაოჯახებამდე იყო. შხაპის მისაღებადაც დრო არ მყოფნიდა. თუმცა რაღაც მრავალფეროვნება მაინც მქონდა. დიახ, ქმარი დახმარებას ცდილობდა. ლია კი ჩვენს დედასთან მარტო დარჩა.
შევთავაზე, დედის სახლი ლიას დარჩენოდა
ჩემი და ხვდებოდა, რომ ფიზიკურად ვერ შევძლებდი სოფელში სიარულს და მის დახმარებას. ლიამ მთელი თავი დედას მამაცურად მიუძღვნა. არ ვიცი, რას ვიზამდი მის გარეშე. მოხუცთა თავშესაფარზე ფიქრი არ მინდოდა. ძიძის ან მოვლელის დაქირავებაც ფინანსურად არ შემეძლო. მადლიერების ნიშნად შევთავაზე, რომ ჩვენი მემკვიდრეობა, დედის სახლი მას დარჩენოდა. მისი გაყოფა უსამართლობა იქნებოდა. ლია დამთანხმდა.
წლები გავიდა და ვინანე, რომ არ მოვითხოვე სახლის გაყიდვა და ფულის შუაზე გაყოფა. მე ხომ ქალაქში ჩემი ახირების გამო არ დავრჩენილვარ, არამედ სამ ბავშვს ვზრდიდი. ერთის გაზრდაც რთულია, რა უნდა ითქვას მრავალშვილიან ოჯახზე! რა თქმა უნდა, ჩემი და დედის მოსავლელად დარჩა. დამატებითი მოვალეობა და პასუხისმგებლობა არ ჰქონდა.
ჩემმა დამ სოფლის ძველი სახლი მდიდრულ აგარაკად გადააკეთა
დედის გარდაცვალების შემდეგ ლია სამუშაოდ იტალიაში წავიდა. მისი ცხოვრება დალაგდა. იპოვა კარგი სამსახური, დაიწყო ძვირადღირებულად და გემოვნებით ჩაცმა, რესტორნებში სიარული. ასეთი ფუფუნება მხოლოდ მესიზმრებოდა. ჩვენს ოჯახში მხოლოდ ქმარი მუშაობდა და ფული არასდროს გვყოფნიდა. ვაკვირდებოდი, როგორ აახლებდა ლია ძველს სახლს სოფელში. თანდათან ისე შეცვალა, რომ ვეღარ იცნობდი.
სანტექნიკა მთლიანად განაახლა. ახალი, მოდური რემონტი გააკეთა. ახალი ავეჯი და ხალიჩები შეუკვეთა. რამდენიმე წელში ეზოც განაახლა. ახლა სახლის გარშემო ბოსტნის ნაცვლად იდეალური გაზონია. ბაღში კომფორტული ფანჩატური ჩასვა. გულწრფელად, მისი მშურდა. ყოველთვის, როცა სოფელში სტუმრად ჩავდივარ, გაოცებული აღვნიშნავ, რომ მისი საცხოვრებელი მხოლოდ უმჯობესდება.
ქალაქში მეუღლესთან და შვილებთან ერთად პატარა ბინაში ვიწროდ ვცხოვრობ. საკუთარ თავს შპალერის გამოცვლის უფლებასაც ვერ ვაძლევ. ფული შვილებზე იხარჯება. დასთან ჩემი ურთიერთობა გაფუჭდა. არ მესმოდა, რაში სჭირდებოდა მარტო მას ამდენი სიმდიდრე. დიახ, გვეხმარებოდა. რეგულარულად საჩუქრებს აგზავნიდა. ყოველთვის ცდილობდა, იტალიიდან დელიკატესები ჩამოეტანა. და მაინც, მისი ნახვა უფრო იშვიათად მინდოდა.
ქალური შური თუ შეხვედრა, რომელმაც ყველაფერი შეცვალა
ბოლოს სოფელში ერთი კვირის წინ ვესტუმრეთ. რამდენიმე მიზეზი მოვიფიქრე, რომ ქალაქში დავრჩენილიყავი, მაგრამ ჩემმა დამ დაჟინებით მთხოვა ჩასვლა. სოფელში მითხრა, რომ სურს სახლი ჩვენ გვაჩუქოს. აღმოჩნდა, რომ იტალიაში დიდი ხანია მამაკაცი ჰყავს. ყველაფერი სერიოზულად აქვს და მალე საქართველოში აღარ ჩამოვა.
ამბობს, რომ გაუხარდება, თუ მეუღლესთან ერთად აქ გადმოვალთ. იმ დროს ჩვენი ვაჟი და უფროსი ქალიშვილი უკვე ცალ–ცალკე ცხოვრობდნენ. დიმიტრი დაქორწინდა და ცალკე გადავიდა. ანა გათხოვდა და ქმართან წავიდა. ჩვენთან უმცროსი შვილი დარჩა. შესაძლებლობა გამოჩნდა, რომ ლიზას ქალაქში ბინა ვაჩუქოთ. მე და ჩემი მეუღლე კი სოფელში გადავიდეთ.
დის შემოთავაზება ჩემთვის მოულოდნელი იყო. შურის გამო ჩემს დას იმდენად დავშორდი, დარწმუნებული ვიყავი: უარესი ადამიანის პოვნა შეუძლებელი იყო. ქალური შური საშინელი რამ არის. მთელი ეს წლები გათავხედებულად ვთვლიდი. ძალიან შემრცხვა. დღემდე ვერ ვიჯერებ, რომ დამ სახლი გადმომიფორმა. ხომ შეეძლო გაეყიდა, მაგრამ არა, ჩვენი ოჯახისთვის საჩუქრის გაკეთება გადაწყვიტა. თავად წლები მძიმე შრომით ნაშოვნ ფულს სახლში დებდა, ახლა კი უბრალოდ გასცა.
