არაფერი ათბობს მშობლის სულს ისე, როგორც მზრუნველი შვილები. ლოგიკურია იმის გათვალისწინებით, თუ რამდენ თანხას, ძალას და ენერგიას დებს თანამედროვე დედ–მამა შვილში ჩვენს დროში. ყოველთვის ასე არ იყო. სულ რაღაც 150 წლის წინ ბავშვებს არ ჰქონდათ იმ პრივილეგიების მეათედიც, რაც ახლა აქვთ. მათ მძიმედ ამუშავებდნენ, მათ უფლებებს არღვევდნენ და ა.შ. მაგრამ მე–20 საუკუნემ კარგი ამბავი მოგვიტანა.
თითქოს ამ ცვლილებებს ოჯახი ისე უნდა შეეკრა, როგორც არასდროს. მშობლები მუშაობენ, რომ შვილები საზოგადოებაში გაიყვანონ. თავის მხრივ, შვილები დედ–მამას სიბერეში ეხმარებიან. პრაქტიკაში ყველაფერი ცოტა განსხვავდება. არა, ბევრი ბედნიერი ოჯახი არსებობს, რომელთაც ყველაფერი კარგად აქვთ. ასევე არსებობს ბევრი მაგალითი, როცა შვილები მაქსიმალურად უმადურად და ამაზრზენად იქცევიან. გაჭირვებულ მშობლებს ბედის ანაბარად ტოვებენ. და ეს სამწუხაროა.
მზრუნველი შვილები
ადრე არც მიფიქრია, რომ ჩემი შვილის ხასიათი სხვისი გავლენით შეიძლება შეცვლილიყო. ერთადერთი ვაჟი ჩემ მიმართ ყოველთვის გულღია და კეთილი იყო. არა მხოლოდ ბავშვობაში, არამედ ზრდასრულ ასაკში. სანამ დაქორწინდებოდა, ხშირად ვხვდებოდით, ერთმანეთს ახალ ამბებს ვუზიარებდით, ვეხმარებოდით და არაფერს ვუმალავდით. რა თქმა უნდა, ზომიერების ფარგლებში. ყველაფერი შეიცვალა, როცა მის ცხოვრებაში პელაგია გამოჩნდა.
მძახლებმა ახალდაქორწინებულებს ბინა აჩუქეს. ერთოთახიანი, ცენტრისგან მოშორებით, მაგრამ საკუთარი, თან რაღაც რემონტი იყო. თავად არ მინახავს, მაგრამ შვილმა ფოტოები მაჩვენა. სამწუხაროდ, ჩემი ქმრის გარდაცვალების შემდეგ გართობა დიდად არ მინდოდა. „განვმარტოვდი“, რძალს პირადი სამკაულების დიდი ნაწილი ვაჩუქე. ვუთხარი, რომ სურვილის შემთხვევაში შეეძლო გადაედნო და ერთი ნივთი გაეკეთებინა. წინააღმდეგი არ ვიყავი.
პელაგიას რთული ხასიათი აქვს. ვხედავდი, როგორ იყურებოდა სტუმრების კონვერტებში და ითვლიდა, ვინ რამდენი მოიტანა. თავს არავის დააჩაგვრინებს. ალბათ, კარგი ცოლი იქნება, თუ ასეთი ძუნწი ხასიათი აქვს. თანამედროვე ქალებს ხომ უყვართ ქმრის ფულის ხარჯვა ისე, როგორც საჭიროდ ჩათვლიან. შემდეგ შორდებიან ქონების ნახევარს ართმევენ და ახალ საქმროს ეძებენ. რა თქმა უნდა, ჩემი გიორგისთვის ასეთი ვარიანტი არ მინდოდა.
ქორწინებიდან 6 თვის შემდეგ პელაგიამ აღნიშნა, რომ შვილის გაჩენა არ უნდა. როგორც მინიმუმ, იმ შემთხვევაში, თუ მისი გაზრდა ერთოთახიან ბინაში მოუწევს. რა გააკეთოს, არ იცის. სესხი სრული თაღლითობაა, ხოლო როდის იშოვიან უფრო დიდი ბინისთვის, საკითხავია. ჩემი შვილი ჯერ დიდი უფროსი არ გამხდარა. აი, ასეთი ფიქრები ხმამაღლა.
საქმე იმაშია, რომ ვცხოვრობ კერძო სახლში, რომლის აშენება ოდესღაც ჩემმა ქმარმა დაიწყო. ყუთი არის, მაგრამ რემონტი თითქმის არაა. როგორღაც თავის გატანა მიწევს, განსაკუთრებით ზამთარში. მთელი სახლის გასათბობად საკმარისი თანხა არ მაქვს. აი, პელაგიამ შემომთავაზა, ეს უსარგებლო ყუთი გავყიდო და ერთოთახიანი ბინა ვიყიდო. დარჩენილი თანხა მათ მივცე უძრავი ქონების გასაფართოებლად. ასე ბავშვიც გამოჩნდება.
ხედავთ, როგორი ფხიანია ჩემი რძალი? დედამთილი პატარა ბინაში გადავიდეს, თავად კი მთელ ნაღებს აიღებს. მოგვიანებით, იმ ბინასაც წამართმევს, მოხუცთა თავშესაფარში გამიშვებს. ადრე მის წინადადებაზე შეიძლება დავფიქრებულიყავი, იმის გათვალისწინებით, რომ თვეში ერთხელ მატერიალურად დამეხმარებიან, ახლა – არავითარ შემთხვევაში. ვინაიდან ისეთი ხალხი, როგორიც პელაგიაა, მოგატყუებს.
გიორგი ამ საკითხზე სასაუბროდ რამდენჯერმე ჩამოვიდა. მიმანიშნა, რომ იქნებ რძლის წინადადებაზე დავფიქრებულიყავი. რაში მჭირდება დიდი სახლი, თუ შემიძლია ვიცხოვრო ჩემი შესაძლებლობების ფარგლებში, ბინაში ნაკლებს გადავიხდი. ყოველთვის უარს ვეუბნებოდი. ჩვენმა ქალაქმა ახლახანს განვითარება დაიწყო. 5-10 წლის შემდეგ უძრავ ქონებაზე ფასი მოიმატებს. ჩემი სახლი გარეუბანში აღარ იქნება, ამიტომ ახლა მისი გაყიდვა მომგებიანი არაა.
ერთხელ გაცვლა შევთავაზე. მათი ოჯახი ჩემს სახლში გადმოვიდეს, მე – მათთან. იგივე გამოდის, ასეა? პელაგია თანახმა არაა. არ მოსწონს იდეა, რომ სახლის ნულიდან გარემონტება მოუწევთ, სანამ მე მათ ბინაში ყოველგვარი ინვესტიციის გარეშე ვიცხოვრებ. არ სურს დისკომფორტში ცხოვრება, თუნდაც გრძელვადიან პერსპექტივაში ასეთი ვარიანტი უფრო მომგებიანი იყოს. აი, ასეთი ადამიანია, რომ იცოდეთ.
რამდენიმე კვირის წინ ავად გავხდი. თან ძალიან. ჩავწექი, საწოლიდან ვერ ვდგებოდი. წამალი უნდა მეყიდა, მაგრამ სიცხე მქონდა, მახველებდა, თავი მტკიოდა. შვილს დავურეკე და მოსვლა ვთხოვე. ვიმედოვნებდი, თან ცოტა პროდუქტს მოიტანდა ყოველი შემთხვევისთვის. მესმის, რომ ახალგაზრდებს დრო არ აქვთ, მაგრამ თავად ვერ მოვამზადებდი. ადრე ეს საკითხი არ განიხილებოდა. გიორგი მაშინვე მოდიოდა და ჩემზე ზრუნავდა.
მაგრამ არა ახლა. მხოლოდ მეორე დღეს გამოჩნდა. სიცხის დამწევი ჩაი მოადუღა, ნახევარი ფირფიტა ასპირინი დამიტოვა, ალბათ, ვადაგასული, რადგან შეფუთვაშიც არ იყო. შემომხედა, მხრები აიჩეჩა და წავიდა. ღვთის წყალობით, ჩემი დაქალი მოვიდა და ყველაფერი აუცილებელი მომიტანა. ის რომ არა, რა მოხდებოდა? შვილი ჩემთვის მეგობარი, დამხმარე იყო. მასში 100%–ით დარწმუნებული ვიყავი. დაქორწინების შემდეგ უცხო გახდა.
დედის გულის შეცვლა შეუძლებელია და ჩემთვის ისევ ერთადერთი შვილია, რომელიც ძალიან მიყვარს. მაგრამ ჩემი რაციონალური ნაწილი მიმანიშნებს, რომ აღარ გვექნება ძველებური ურთიერთობა. როგორც ჩანს, ეს გაზრდის ის ნაწილია, როცა ჩემსა და ცოლს შორის არჩევანი გააკეთა. არჩევანი კი ჩემს სასარგებლოდ არ გაუკეთებია.
