სიყვარულს ასაკი არ აქვს, ამიტომ საბედისწერო ცდუნება ყველა კუთხეში შეიძლება გველოდოს. მნიშვნელობა არ აქვს, რამდენი წლისაა ადამიანი, რა სტატუსი ან რწმენა აქვს. ურთიერთობა სერიოზული საქმეა. სხვადასხვა ქვეყანაში მას განსხვავებულად უყურებენ. მაგალითად, მუსულმანურ ქვეყნებში შარიათის კანონით დიდ ცოდვად ითვლება, თუ რაღაც მსგავსი სახლიდან გავა. შტატებსა და ევროპაში სამსახურში ურთიერთობა ცუდ ტონად ითვლება. ამას შეიძლება მოჰყვეს გათავისუფლება ან სერიოზული საყვედური.
ჩვენთან ზოგიერთი კომპანია იცავს ზეპირ შეთანხმებას თანამშრომლებს შორის, რომ მსგავსი რამ არ მოხდეს. ამის გამო ხომ ზარალობს სამუშაო პროცესი, გუნდი შეიძლება დაიყოს რამდენიმე ბანაკად და ერთმანეთის წინააღმდეგ „მეგობრობა“ დაიწყოს. როგორც ცნობილია, სამუშაო ეთიკა გუნდური საქმეა, რომელიც ყველას ეხება.
საბედისწერო ცდუნება
ჩემს სამსახურში საინტერესო რამ იშვიათად ხდება. ზიხარ კაბინეტში, მთელი დღე ცხრილებს უყურებ, შემდეგ სახლში ბრუნდები. კოლეგების უმეტესობა ქალია, ამიტომ პარასკევს სამსახურის შემდეგ დასალევადაც ვერავის დაპატიჟებ. მეგობრებიც დაკავებულნი არიან, ცოლმა ჩემთან დროის მხიარულად გატარება შეწყვიტა, როცა შვილები სხვა ქალაქში სასწავლებლად წავიდნენ. ახლა ორი 50 წლის ადამიანი ვართ, რომლებიც საერთო ყოფას მხარს ვუჭერთ. აი, ასეთი სურათია.
სწორედ ამიტომ, თავი ცოტა უხერხულად ვიგრძენი, როცა ქეთიმ ჩემი კაბინეტის კარზე დააკაკუნა. ახალი თანამშრომელი, თან ახალგაზრდა. 30 წლისაა, მაგრამ გარეგნულად სტუდენტი გეგონება. სამსახურის შემდეგ სასეირნოდ წასვლა შემომთავაზა, რადგან წინა დღეს კარგად დავეხმარე. ნახევარი დღე დავხარჯე, რომ მისთვის ახალი პროექტი გამეცნო. გულწრფელად, თავადაც მინდოდა ცოტა ხნით რუტინის დავიწყება. დავთანხმდი. მაგრამ ამის გამო პირდაპირ სასეირნოდ წასვლა? უცნაურია.
თავიდან ურთიერთობა არ გამოგვივიდა, რადგან ვფიქრობდი, რომ ეს ხუმრობა იყო ან ქეთი ერთ–ერთი ახალი თანამშრომლის მოტყუებას ცდილობს, ჩემში კი მოკავშირეს ხედავს. ამ სამსახურებრივი აურზაურისთვის ზედმეტად ბებერი ვარ და კარგად მესმის, რომ დაწინაურება არ მელოდება. სამწუხაროდ, ჩვენთან ოფისში ნაცნობობით აყვანა ჩვეული იყო. ყველა „კარგი“ ადგილი მას ხვდებოდა, ვისაც სჭირდებოდა. მე უკვე ჩემს ყველა მწვერვალს მივაღწიე.
მოგვიანებით მივხვდი, რომ გოგონას უბრალოდ ლაპარაკი სურდა. არც ერთ ნაბიჯს არ დგამდა, რომ მესაყვედურა ან ეჭვი შემპარვოდა. დროს კარგად ვატარებდით. ქალაქის მოედანზე გავისეირნეთ, კინოზე, წიგნებზე ვისაუბრეთ. კაფეში დაპატიჟებაც სცადა, მაგრამ ანგარიშის გაყოფა ვარჩიე. თავს ევროპელად მივიჩნევ: ორ ზრდასრულ ადამიანს საკვების გადახდა უნდა შეეძლოს. თან ერთმანეთის ხელფასის შესახებ ვიცოდით.
მოკლედ, დრომ შესანიშნავად ჩაიარა. სახლში ჩემს თანატოლ ცოლთან დავბრუნდი და ცოტა არშიყობაც ვცადე. მინიშნების გარეშე, უბრალოდ განწყობის გასაგრძელებლად. პასუხად მივიღე ჩვეული სიმკაცრე და ოჯახური საუბარი. კომუნალური გადასახდელია, რამდენიმე დღეში შვილებს უნდა დავურეკო, ტანსაცმელი გარეცხილია, ვახშამი მაგიდაზეა. და მორჩა, შეგვეძლო საერთოდ არ გველაპარაკა და ერთმანეთი არ გვენახა. ყველაფერი მხოლოდ საქმეზე, როგორც კლინიკაში.
შინაგანი მე ბედნიერი იყო, როცა ქეთი მეორე დღეს ლანჩის დროს მოვიდა. მითხრა, რომ ბუღალტერიის დეიდებთან მოიწყინა და ვინმე საინტერესოსთან ერთად სადილობა სურდა. ვიხუმრე კიდეც, რომ, როგორც ჩანს, დიდ უფროსში ვერევი, რადგან ჩემი სულელური ისტორიები მოსწონს. მითხრა, რომ ყველაფერი კარგად იცოდა. რა მოსწონს ჩემში? თუ დავფიქრდები, არ ვიცი. ჩვენი ასაკობრივი სხვაობა 15-20 წელია. წარმოგიდგენიათ?
რაც უფრო მეტს ვსაუბრობდით, რაც უფრო უკეთ ვიცნობდით ერთმანეთს, მით უფრო მაღიზიანებდა სახლში დაბრუნება. დიდი ცვლილების გამო ეს თითქმის აუტანელი იყო. როგორც ჩანს, ცოლი რაღაცას ეჭვობდა, ამიტომ ერთხელ მოვიდა და მკითხა, ყველაფერი რიგზე თუ მქონდა. ნამდვილად, ახლა გვიან ვბრუნდებოდი, ნაკლებ ყურადღებას ვაქცევდი. ეს მხოლოდ იმიტომ, თავად როგორ მექცეოდა. ყოველთვის მხოლოდ ერთ კარში ვერ ითამაშებ, მოსაწყენია.
მისი წყენინება არასდროს მინდოდა, მიზეზიც არ მქონდა. ნუთუ ახალგაზრდა თანამშრომელთან ერთად სეირნობა უკანონოა? სამარცხვინო არაფერზე ვლაპარაკობდით. აი, ცოლი ყურადღებას არ მაქცევს და მთელი დღე პირქუში სახით დადის. რატომ? მერე რა, ბავშვები წავიდნენ. ზრდასრულები არიან. განათლება უნდა მიიღონ.
ქეთიმ იცოდა, რომ ცოლიანი ვიყავი და ცოლი ჩემი ტოლი იყო. ჩვენი საუბრები პირად თემებს არასდროს ეხებოდა. ჩემი პრობლემებით მისი დამძიმება არ მინდოდა, თავად საკუთარზე არ ლაპარაკობდა. მაგრამ როცა გული გადამიშალა, თავი უხერხულად ვიგრძენი. ახალგაზრდა მეგობარი ჩიოდა, რომ კაცებს მისგან მხოლოდ ერთი რამ უნდათ, მათთან სალაპარაკო არაფერი აქვს. ამის გამო ძალიან იტანჯება, ჩემთან კი თავს თავისუფლად გრძნობს.
ჩემს ცოლს ბებერი ბატი უწოდა, რადგან ჩემში მამაკაცს ვერ ხედავს. კარგი იქნება, თუ რაიმე სერიოზულს გავაკეთებთ. სეირნობა და ლაპარაკი კარგია, მაგრამ ქეთი მარტო ცხოვრობს და წინააღმდეგი არაა ყავაზე დამპატიჟოს. ვიდექი, ვუსმენდი და არ მესმოდა, ეს ყველაფერი მესიზმრებოდა თუ არა. ჩემი მეგზური ისევ ჩემი მეუღლის თემას შეეხო. არც ისე სასიამოვნო ეპითეტები ისმოდა. ყველაზე უდანაშაულო სიტყვები იყო „საწყალი“ და „სოფლელი“. ამან გამაგიჟა.
რამდენიმე წელი ვიცხოვრეთ ერთად, შვილები აღვზარდეთ, და ახლა ახალგაზრდა, მაგრამ აშკარად თავხედი ქალი ასე მოიხსენიებს? რა ვიპოვე ამ დალეულ ქალში? მაგრამ ჩხუბს მოვერიდე და ვუთხარი, რომ საქმე მქონდა. მეორე დღეს ლანჩზე კაბინეტიდან არ გავსულვარ. ქეთისთვის დრო მკვეთრად აღარ მყოფნიდა. ვაღიარებ, მაშინვე არ გაჩერებულა. რამდენიმე დღე მაინც მოდიოდა ცარიელი თვალებით, მაგრამ უსიტყვოდ ვთხოვე წასულიყო. ბოლოს თავი დამანება.
ახლა ჩემს ცოლს ხშირად ვყიდულობ ყვავილებს, ვანებივრებ სხვადასხვა ტკბილეულით. არა, არ გაახალგაზრდავებულა. დიახ, ისევ არ მოიჩქარის ჩასახუტებლად, როგორც კი სამსახურიდან ვბრუნდები. მაგრამ უფრო ნაზი გახდა ჩემ მიმართ და ეს შესამჩნევია. გამახსენდა, რატომ შემიყვარდა. მენდეთ, კაცისთვის ეს მნიშვნელოვანია. როცა იცი, რომ გვერდით ნამდვილად შენიანია. ქეთი კარგია, მაგრამ ღირს მის გამო ოჯახზე უარის თქმა? არ ღირს, ნამდვილად არ ღირს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ოჯახი არც გყოლია. უბრალოდ სიმულაცია და მეტი არაფერი.
