ქალურობაზე ცალკე ლაპარაკს აზრი არ აქვს. ხალხს ესმის, რა არის ეს. ამავდროულად, ქალური სინაზე და დახვეწილობა ყველა ქალს არ აქვს. იქნებ, სხვა აღზრდა ჰქონდა ან გარემო. ამის გარკვევა შეუძლებელია. ცუდია თუ ყველა ნაცნობი მამაკაცი აღფრთოვანებულია თქვენი ძლიერი და შეუვალი ხასიათით?
რა თქმა უნდა, ეს ოჯახშიც თავის როლს თამაშობს. თუ მეუღლე სულელი არაა და ყველაფერი ესმის, მაშინვე ბავშვები ზოგჯერ დედობრივ სიყვარულს მოითხოვენ. რომ ისინი შეიცოდონ, მათზე იზრუნონ. კომპრომისებზე წასვლა გიწევს ან თავის მოჩვენება, რომ არ გეზიზღება მთელი ეს სინაზე ან როგორმე თავს დაიძვრენ. საკითხავია, როგორ?
ქალურობის შესახებ
საიდუმლო არაა, რომ არა მხოლოდ ქალი, არამედ კაციც ნაჩქარევ გადაწყვეტილებას იღებს და მოქმედებს. ამ შემთხვევაში, ასე მე მოვიქეცი. ვნანობ, მაგრამ ვერ ვხედავ, როგორ შეიძლება სიტუაციის გამოსწორება. დაკარგულს ვერ დაიბრუნებ და მხოლოდ თითების კბენა მიწევს. ამის შესახებ მეგობრებსაც ვერ დაელაპარაკები. ვერ გაიგებენ და სისუსტისთვის გამკიცხავენ.
როცა მაქსიმე სკოლიდან გამომყავდა, მისი ერთ–ერთი კლასელის დედა გავიცანი. მაღალი, მოხდენილი, ჭკვიანი თვალებით და დიდებული თმით. ერთმანეთს გავესაუბრეთ და ვიგრძენი, რომ რაღაც ძლიერად მიზიდავდა მისკენ. მაშინვე, დაუყონებლივ. შემდეგ ისევ და ისევ შევხვდით. განქორწინებული აღმოჩნდა. ჩემსავით კარგი სამსახური აქვს. ისე მოხდა, რომ ყოფილ ქმარს ხასიათით ვერ შეეწყო. როგორ განსხვავდებოდა ლელასგან!
ჩემი ცოლი, როგორ ვთქვა, სხვა ცომისგან გამოძერწილია. ობილი, მთელი ახალგაზრდობა ზედმეტი მოფერების და გაგების გარეშე გაატარა. ურთიერთობა ადრე დავიწყეთ და მაშინვე მივხვდი, რომ კერკეტი კაკალი შემხვდა. როცა საჩუქარს ვჩუქნიდი, არ უხაროდა ის, როგორც სხვა ქალებს სჩვევიათ. მხოლოდ უნდობლად მიყურებდა და მშრალად მადლობას მიხდიდა.
მაშინაც კი, როცა ბეჭედი ვაჩუქე, სახე მხოლოდ ოდნავ შეეცვალა და მაშინვე დადებითი პასუხი გამცა. სხვები იფიქრებდნენ, რომ როლებს ვთამაშობდით, მაგრამ ყველაფერი რეალური იყო. ვფიქრობდი, ოჯახური ცხოვრება უფრო რბილს, თბილს გახდიდა, მაგრამ ასე არ მოხდა. მაქსიმეს დაბადების შემდეგ მისი ჰორმონები ხანდახან თამაშობდნენ, მაგრამ აქაც ყველაფერი არასტანდარტულად იყო. ხან ცოტა მოფერება უნდოდა, ხან წვრილმანზე ჩხუბს იწყებდა. უმეტესწილად, ეს მეორე ვარიანტი იყო.
შევეჩვიე და რატომღაც მომწონდა კიდეც მისი დამოკიდებულება სამყაროს მიმართ. მაგრამ ვერ ვიგებდი, რატომ იყო გულგრილი ჩვენი ერთადერთი ვაჟის მიმართ. არა, საჭმელს აკეთებდა, ბავშვს სკოლისთვის ამზადებდა, ყველაფერი ისე, როგორც უნდა იყოს. მაგრამ დილით არ კოცნიდა, არ ეუბნებოდა, რომ უყვარდა. იყო შემთხვევა, როცა მეორე კლასში მაქსიმე ერთ–ერთმა კლასელმა ჩაალურჯა. ჩემი პროტესტის მიუხედავად საქმის გასარკვევად ლელა წავიდა.
ყველაფერი დასრულდა იმით, რომ მას და იმ ბიჭის მამას თითქმის აშველებდნენ. ეს მასწავლებლის ნაამბობით. ვფიქრობ, თმაში ეცემოდა, ამის შესაძლებლობა რომ ჰქონოდა. ლელა ყოველთვის ასეთი იყო, მის რეაქციაში გასაკვირი არაფერი იყო. ქალი, რომელსაც შევხვდი, განსხვავებული იყო.
როცა ლელას ვუთხარი, რომ ოჯახიდან წასვლას ვაპირებდი, არც ატირებულა. მხოლოდ ცოტა ხნით შეისვენა, რამდენჯერმე კითხვა გამიმეორა, თუ ვიყავი სრულ ჭკუაზე და ზუსტად ვიცოდი, რას ვაკეთებდი. დადებითი პასუხის მიღების შემდეგ, ჩემი ნივთები ჩაალაგა და მშვიდობიანი გზა მისურვა. არანაირი ურთიერთობის გარკვევა, არანაირი ყვირილი და მით უფრო დარჩენის თხოვნა. ესეც კი გულზე არ მოხვდა. რაღაც მომენტში მიხაროდა კიდეც. გამოდის, სწორი არჩევანი გავაკეთე.
სინამდვილეში აღმოჩნდა, რომ ჩემს ცხოვრებაში ყველაზე დიდი სისულელე ჩავიდინე. ადრეც მსმენოდა, რომ ახალი კაცი ყოველთვის მეორე ადგილზეა ქალის ცხოვრებაში, რომელსაც შვილები ჰყავს. მე საერთოდ მესამეხარისხოვანი აღმოვჩნდი. მეორე ადგილზე კატა იყო. ჩემგან მოითხოვებოდა სახლში პროდუქტების მოტანა, სათამაშოების და წვრილმანების ყიდვა. ქალიშვილის წინაშე ხმის აწევა არ შეიძლება. იმას, რომ ის ჩემი გამოჩენით უკმაყოფილო იყო, ვერც გადმოგცემთ.
არ ვნებდებოდი. ვცდილობდი, ახალი ქალის გულის მოგებას. საჩუქრებით ვავსებდი, ვაქებდი, სხვადასხვა ადგილას დამყავდა. თითქმის ყველგან სამნი ერთად დავდიოდით. ის, მისი ქალიშვილი და სადღაც შორს მე. მცველის ან საფულის უფლებით. ახალ შეყვარებულს იმპულსურობა საკმარისზე მეტი ჰქონდა. თუ რამე არ მოსწონდა, ამაზე საათობით ლაპარაკობდა. ჩვენი კომუნიკაცია ორ მეგობარს შორის საუბრის მსგავსი იყო.
თუ განწყობაზე არ იყო, მე ვხვდებოდი მისი პირადი ბოქსის ტომარა. მეტწილად. ქალიშვილიც ჩემზე ვარჯიშობდა. გულწრფელად, 6 თვეში დარწმუნებული ვიყავი კატაც ჩემს დამცირებას დაიწყებდა.
მაშინ გადავხედე ცხოვრებაზე ჩემს შეხედულებებს. გამახსენდა, რომ ლელა ჩვენი ქორწინების კრიტიკულ მომენტებშიც არ მაკრიტიკებდა. ჩუმად აკეთებდა რაღაცებს, რაც კაცსაც დაამშვენებდა. მაგალითად, მშობიარობის შემდეგ მალევე იპოვა სამუშაო ნახევარ განაკვეთზე, რომ „კისერზე არ მჯდარიყო“. ან როგორ გამართა მოლაპარაკება ჩვენი ძველი ბინის მყიდველთან. მე მათ შეთავაზებას დავეთანხმებოდი, მაგრამ ლელამ მათი გადარწმუნება და ჩვენს ფასზე შეჩერება მოახერხა. და საერთოდ არ მოუთხოვია რაიმე ჯილდო. ეს მაგარი იყო.
ძნელი მისახვედრი არაა, რომ რაღაც მომენტში გადავწყვიტე ლელასთან ჩვენს წარსულზე დალაპარაკება. როცა მაქსიმე ერთად გატარებული დღის შემდეგ სახლში მივიყვანე, ლელას რამდენიმე წუთით საუბარი ვთხოვე. რომ გაგვეხსენა, რა გვქონდა წარსულში, როგორ ცხოვრობს ახლა და ა.შ. ალბათ, დრო არა მხოლოდ ჩემთვის, არამედ მისთვისაც გაიწელა. პასუხი მოსალოდნელი იყო, მაგრამ არა ამდენად.
ლელამ მიწოდა ჩვარი, კაცის პაროდია და ყალბი. აღმოჩნდა, რომ მთელი ქორწინება იტანჯებოდა, მაგრამ პატივისცემის გამო არაფერს ამბობდა, რადგან ოჯახი მნიშვნელოვანი იყო. ყოველ ჯერზე ჩემი „ახირებები“ და „ისტერიკები“ კბილის კბილზე ძლიერად დაჭერას აიძულებდა. ახლა ყველაფერი წარსულშია. ცვლილებებზე საუბარი შეუძლებელია. ახლა მისი ცხოვრება შვილთან ერთად იდეალური ჩანს.
ასე გავიგე ბევრი რამ ჩემს შესახებ. გავაცნობიერე, ვინ ვიყავი სინამდვილეში და რა შეცდომა დავუშვი ცხოვრებაში. ლელა ჩემი ცხოვრებიდან სამუდამოდ გაქრა და ამაში მხოლოდ მე ვარ დამნაშავე. ახლა ამის შეცვლა მაღალ ღმერთსაც არ შეუძლია.
