ნათესავების პრეტენზიები ერთმანეთის მიმართ, კინკლაობა და უკმაყოფილო გადაჩურჩულება შერეული ამპარტავნულ მზერასთან. რას ვაკეთებთ? ვიყოფთ მემკვიდრეობას, სხვა რას?! მხოლოდ ამ მოვლენას შეუძლია უახლოეს ადამიანებს შორის ასეთი ძლიერი ჩხუბის გამოწვევა. უნდა ვაღიაროთ, რომ საქმე მემკვიდრეობის ღირებულებაში არაა. უძრავი ქონება ქალაქის ცენტრში, დიდი მხატვრის ნახატი თუ მანქანა, რომელიც 5 წელი ქუჩაში ძრავის გარეშე დგას, ეს ყველაფერი მემკვიდრეებში მადას აღვიძებს.
და ღმერთმა ქნას, რომ ამის შემდეგ, თუნდაც ცოტა ხნის შემდეგ, ნორმალურად კომუნიკაცია შეძლონ. არიან ოჯახები, რომლებიც აღარ რიგდებიან და იშლებიან. სამწუხაროა? ცოტათი. რას გავხდებით, თუ მატერიალური სიკეთე ნათესაურ კავშირებს წინ უსწრებს.
მემკვიდრეობის გაყოფა
არ ვიცოდი, რა იყო დარდი, მაგრამ უცებ თავი იჩინა. ღვიძლ ქალიშვილს სურს საკუთარი სახლიდან გამაგდოს. თან უბრალოდ მავნეობის გამო. ჩვენთვის მშვიდად ვცხოვრობდით, შემდეგ დაიწყო. იქნებ სიმართლეა, რასაც კაცები ამბობენ, რომ მშობიარობის შემდეგ ქალის ჰორმონებს რაღაც ემართება და ხასიათი შეიძლება შეეცვალოს? ვფიქრობ, პრობლემა არა ჰორმონებში, არამედ თავშია. რა თქმა უნდა, არა ყოველთვის.
ორი ქალიშვილი მყავს. ორივე ზრდასრულია და ცალკე ცხოვრობს. მარტო ცხოვრებას მივეჩვიე მას შემდეგ, რაც ქმარმა უეცრად დაგვტოვა. მას შემდეგ რომანი არ დამიწყია, მასთან ღირსეული დამშვიდობებისთვის არავისთვის თეთრიც არ მითხოვია. ყველაფერი ჩემით. რადგან კანონით ჯერ კიდევ პენსიონერი არ ვარ. ჩემი ფიზიკური განწყობის მიუხედავად უნდა ვიმუშაო. ერთი მხრივ, ეს ძალას მართმევს, მეორე მხრივ, სამოთახიანი ბინის შენახვა მაინც შემიძლია. და თავის რჩენა. უფრო მეტზე არ მყოფნის!
აი, რა მოხდა. უფროს ქალიშვილს შვილი შეეძინა. რა თქმა უნდა, სასიხარულო მოვლენაა. საჩუქრისთვის დანაზოგი ავიღე და სტუმრად მივედი. ბავშვი რომ მენახა, შვილისთვის მხარი დამეჭირა, როგორღაც მონაწილეობა მიმეღო. პასუხად მხოლოდ ნეგატივი მოვისმინე. კონვერტისთვის მადლობა გადამიხადა, მაგრამ ირინამ, ჩემმა ქალიშვილმა, მითხრა, რომ ლოდინით დაიღალა. რამდენ ხანს უნდა იცხოვროს ნაქირავებ ერთოთახიან ბინაში, სანამ მე დედოფალივით საკუთარი სამოთახიანი მაქვს? საღამო თითქმის ურთიერთობის გარკვევაში გადაიზარდა.
მოკლედ, ირინას სურს, რომ უახლოეს დროში ბინა გავყო, როგორც მემკვიდრეობა, და რომ ყველას მესამედი შეხვდეს. მას, მის დას, ნატალის, და, რა თქმა უნდა, მე. დროა, რაღაც შეიცვალოს, და რაღაც მსგავსი. ნატალი, რომელიც ნაქირავებ ბინაში ცხოვრობს, არაფერს ამბობს. ყველაფერი აკმაყოფილებს და არაფრის გაკეთება სურს. რაც უცნაურია, რადგან ბავშვობაში უმცროსი ქალიშვილი იყო პრეტენზიული. როგორც ჩანს, ჯერ კიდევ ბავშვი არ გაუჩენია.
კარგად დავფიქრდი და საოჯახო საბჭოს მოწვევა გადავწყვიტე. პირდაპირ ნათესავებს შორის. შეხვედრისას ასეთი რამ შევთავაზე. თუ ნატალი წინააღმდეგი არაა, ირინა მთელი თავისი ოჯახობით ჩემთან გადმოვიდეს. ორ ოთახში სამივე თავს ვიწროდ არ იგრძნობენ. ოღონდ კომუნალურები გადაიხადონ. ასე შეძლებენ ფულის დაზოგვას, მოცდას, სესხის აღებას ან საერთოდ ბინის ყიდვას. ვინ იცის, რა ბიუჯეტი ექნებათ.
ნატალიმ მაშინვე თანხმობა განაცხადა. ეს საკითხი დიდად არ აინტერესებდა, რადგან ის და მისი მეუღლე სხვა ქვეყანაში გადასვლას გეგმავდნენ. ძალიან კარგი, მინდოდა მეთქვა, მაგრამ არა. ირინა გაჯიუტდა. გრძელი გამოსვლა ჰქონდა იმის შესახებ, რომ ჩემთან ერთად ცხოვრება გაუჭირდებათ, როგორ მოამზადებენ საჭმელს, როგორ გადაიხდიან კომუნალურს და ა.შ. იქნებ ნატალიმ გადაიფიქროს, დაორსულდეს და საერთო მემკვიდრეობის მესამედი მოითხოვოს? შემდეგ რა?
ირინა თავის აზრზე მტკიცედ იდგა, მიუხედავად იმისა, რომ ნატალი არწმუნებდა, რომ მისგან პრობლემები არ იქნებოდა. სამწუხაროა, რომ ბინის მესამედით ერთოთახიან ბინას ვერ ვიყიდი, რადგან სხვა ფული არ მაქვს. მე რა, უსახლკარო უნდა გავხდე?
ამაზე მიპასუხა, რომ შემიძლია ჩემს წილს ნატალის წილი დავამატო და უფრო დიდი ვიყიდო, რომ მასთან ერთად ვიცხოვრო. თითქოს, რა მოხდა, თუ მას ვთავაზობთ ასეთ ვარიანტს? ამაზე პასუხი არ მაქვს. ხელები მიკანკალებს, ხოლო თვალები ცრემლით მევსება.
დაქალმა მირჩია ბავშვებს თავი არ მოვატყუებინო, უბრალოდ სასამართლოში წავიდე. კარგი ადვოკატი ჰყავს, რომელიც ფულს არ ამართმევს. ასე ზურგი დაცული მექნება. რაღაც მსგავსზე ვფიქრობდი, როცა განსაკუთრებით გამწვავდა სიტუაცია. გულწრფელად, აქ უკვე მორალური დილემის წინაშე აღმოვჩნდი. ერთი მხრივ, ეს სიტუაცია ძალიან მაწუხებს, მით უფრო, როცა მარტო ცხოვრობ, მხარდაჭერის გარეშე.
მეორე მხრივ, ისინი ჩემი შვილები არიან. უმცროსი ქალიშვილი უკმაყოფილებას საერთოდ არ გამოთქვამს. გადაწყვიტა, რომ საბინაო და ფინანსურ პრობლემებს არ მოაგვარებს, ბავშვს არ გააჩენს, ამიტომ თავს კომფორტულად გრძნობს. რატომღაც არ მინდა მისი იმედისგაცრუება.
არ ვიცი, როგორ მოვიქცე, სასოწარკვეთილი ვარ. ირინა ვალის შემგროვებელზე უარესია. მუდმივად მირეკავს, პირადად მოდის, ბავშვთან ერთად. შვილიშვილი დამნაშავე არაა, ასეა? ვიმედოვნებ, რომ საქმე ყველასთვის სასარგებლოდ დასრულდება. ღვიძლ შვილებთან კამათი ყველაზე მეტად გვაბნევს. ამას მტერსაც არ ვუსურვებ.
