მშობლებსა და შვილებს შორის მბრძანებლური ურთიერთობა, სამწუხაროდ, იშვიათი არაა ჩვენს დროში. უფროსი თაობა ხშირად ანიშნებს თავის შთამომავლობას, რომ მისი მართებთ. ზოგი ამას ირონიით ხვდება, ზოგი ისტერიკაში ვარდება, ზოგს უბრალოდ არ ადარდებს. ყველას განსხვავებული ხასიათი აქვს. ასეა თუ ისე, ამ ყველაფერში კარგი არაფერია. თუ დასავლეთში ამ საკითხზე პროფესიონალი ფსიქოლოგები მუშაობენ და როგორღაც პრობლემას აგვარებენ, ჩვენთან ახალ კამათამდე ან სკანდალამდე ინიღბება.
რა შეიძლება გამოიწვიოს ასეთმა ურთიერთობამ? ძალით ლაპარაკი ან უბრალოდ სრული იგნორირება. ეს სამწუხაროა. ახლობლები ხომ ერთმანეთს გულწრფელად და გულღიად უნდა ესაუბრებოდნენ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, როგორი ახლობლები არიან? გამოდის, მხოლოდ პასპორტით.
მბრძანებლური ურთიერთობა
რაც თავი მახსოვს, დედაჩემი ყოველთვის მბრძანებლური ქალი იყო. არა ყველასთან, მხოლოდ შვილების მიმართ. მამაჩემს ადრე კარგი სამსახური ჰქონდა და დედას მის მიმართ პრეტენზიები არ ჰქონდა. როგორც ცოლი, მის შეხედულებებს სრულიად შეესაბამებოდა: სახლში ყოველთვის სისუფთავე იყო, ოჯახში მატერიალურ მდგომარეობაზე პრეტენზიები არ იყო, ბავშვები დაბანილი, ჩაცმული და დანაყრებული. გასული ეპოქის იდეალური ცოლი მომაბეზრებელი საუბრების და ახირებების გარეშე.
მამამ არ იცოდა, რომ დედა სულის მოსათქმელს ჩემსა და ჩემს ძმაში პოულობდა. მისი პირადი საცემი ბალიშები ვიყავით. მხოლოდ მორალურად, ჩვენზე ხელი არასოდეს აუწევია. ბავშვურ წყენაზე არ ვლაპარაკობ. მუდმივი გესლიანი კომენტარები, როცა მარტო ვრჩებოდით, ჩვენი მიღწევების დაკნინება, ეს ყველაფერი გვყოფნიდა. მისთვის ყოველთვის „მსუქანი“ ვიყავი, ჩემი ძმა, თემური, დისტროფიკი. ნორმალურად განვითარებული, ფიზიკურად ნამდვილად, გავიზარდეთ.
დედასთან ურთიერთობა
დედას ჰქონდა საყვარელი ყვავილი, ბეგონია. ალბათ, ამქვეყნად ყველაზე მეტად უყვარდა. როცა ბეგონია ფანჯრის რაფიდან ჩამოვარდა, მაშინ მე და ჩემს ძმას დიდი პრობლემები შეგვექმნა. გსმენიათ, როგორ სისინებს ბოროტი ქალი ლაპარაკისას? მე მსმენია. არასოდეს დამავიწყდება. მოგვიანებით აღმოჩნდა, რომ ყველაფერში დამნაშავე იყო ჩვენი კატა, რომელიც თავისთვის სეირნობდა, როგორც ჩანს, ისიც ვერ უძლებდა სახლის ატმოსფეროს. მაგრამ დედას კატის მიმართ პრეტენზიები არ ჰქონდა. ჩვენს წინაშე ბოდიშიც არ მოიხადა.
ეს დიდი ხნის წინ იყო. მას შემდეგ ბევრმა წყალმა ჩაიარა. მადლობა ღმერთს, დედის მიმართ წყენის დიდი ნაწილი უბრალოდ დამავიწყდა. ჩემი ძმა გაიზარდა, დაქორწინდა და შორეულ აფრიკაში წავიდა. ახლა იქ ცხოვრობს, ინტერნეტით ფოტოებს მიგზავნის და თავს შესანიშნავად გრძნობს. ცოტა მშურს კიდეც. აფრიკა არ მიზიდავს, მაგრამ რაღაც საკითხებში. კარგი, არ გვინდა სამწუხარო რამეებზე.
ჩემი ცხოვრებაც არ გაჩერებულა. საკმაოდ წარმატებულად დავოჯახდი. ახლა მყავს ქმარი და შვილი. მენდეთ, დედის შეცდომას არ გავიმეორებ. ალბათ, ჩემს პირად შეცდომებს ვუშვებ, მაგრამ ყველა ადამიანები ვართ, იდეალური არავინაა.
თუ მშობლებზე ვსაუბრობთ, მამაჩემი გარდაიცვალა. ამბობენ, რომ თამბაქოს მუდმივმა მოწევამ და სუსტმა გულმა შეიწირა. უკვე საპატიო ასაკში იყო, მაგრამ ფიზიკურად ძლიერი და თავდაჯერებული მახსოვს. დედა ჩვენს სახლში დარჩა, კარგი პენსიით და ყველა პირობით დროის კარგად გასატარებლად. ყვავილნარი გააშენა, კვირაში ერთხელ გაპრანჭული თეატრში დადის. უწყვილოდ, მაგრამ კარგი განწყობით და უცნობების მიმართ თავაზიანობით.
ყველაფერი ასე მარტივად არაა. ერთ ქალაქში ერთმანეთთან ახლოს ვცხოვრობთ, ამიტომ ჩვენი შეხვედრები და მისი ვიზიტები ჩვენთან ჩვეულებრივი მოვლენაა. მე, უკვე ზრდასრულ ქალს, მისი სიტყვები გულთან ახლოს არ მიმაქვს, მაგრამ შვილიშვილი სხვა საქმეა. ბებიის ავტორიტეტი და ანრის აღზრდა უხსნის ისეთ ჰორიზონტებს, რაზეც თავის ასაკში ვერ იოცნებებდა.
მბრძანებლური დამოკიდებულება
ერთხელ სუფრას ვშლიდი. სანამ საჭმელს გავიტანდი, დერეფანში გავჩერდი და მათი საუბარი მოვისმინე. დედა ჩემს შვილს ეკითხებოდა, როგორი მოსწრება ჰქონდა სკოლაში, რატომ არ მეხმარება საოჯახო საქმეში, გაიხეხა თუ არა კბილები საღამოს. ეს ტონი ძალიან კარგად მახსოვს. მოტკბო შხამიანი. როცა, ერთი მხრივ, ადამიანს ბრალს ვერ წაუყენებ, რადგან არ უხეშობს, მაგრამ მაქსიმალურად თავაზიანად გამოხატავს. მეორე მხრივ, რა შენი საქმეა?!
მაშინ კარი მოულოდნელად გავაღე და ყველა სუფრაზე მივიწვიე. ჩემი შვილის თვალებში შიში და დაბნეულობა დავინახე. არ ტიროდა, მაგრამ დაბნეული იყო. აი, დედაჩემი კმაყოფილი ღიმილით გამოვიდა და მკითხა კიდეც, ხომ არ მჭირდება დახმარება. ადრე გავიმართებოდი, მუცელს შევწევდი და როგორც კეთილშობილი გოგონა თეფშებს გავიტანდი, მაგრამ ახლა შემიძლია ვთქვა „დიდხანს დარჩები ჩვენთან, მოსაღამოვდა?“
დედა ჩემს კრიტიკას დიდი ხანია აღარ აღიქვამს. მას შემდეგ, რაც ცალკე ცხოვრება დავიწყე. ყველაფერზე თვალს ხუჭავს. თითქოს ყოველთვის ჩემი დაქალი იყო. მენდეთ, ეს მხოლოდ შირმაა. ადრე მსგავსი არაფერი ყოფილა. ერთადერთი, ვისაც ჩემი სიტყვების დადასტურება შეუძლია, ჩემი ძმაა. ის კი სხვა კონტინენტზე თავს შესანიშნავად გრძნობს. იღბლიანია.
ახლა ახალი პრობლემა მაქვს. რამდენიმე დღის წინ დედა გვესტუმრა და ისე შემთხვევით გვთხოვა ჩვენი სახლის გასაღების ასლი, ყოველი შემთხვევისთვის. რა იცი, რა მოხდება, იქნებ სადმე წასვლას ვგეგმავთ. ის კი სიხარულით დარჩება შვილიშვილთან, დაალაგებს, თუ საჭიროა. თან ამ დროს ჩემს ქმარს მიმართავდა, ჩემი გავლით პირდაპირ მას უყურებდა. ეგოისტის კლასიკური ქცევა. მინდოდა მეპასუხა, რომ გმადლობთ, არა, ყველაფერი გვაწყობს, მაგრამ ქმარი გამოეხმაურა.
იდეა მოეწონა, თავადაც სურდა ამის შეთავაზება, მაგრამ ვერ ბედავდა გახმოვანებას. მოგვიანებით ქებით აავსო, თუ როგორი კარგი სიდედრი ჰყავს და როგორ გაუმართლა. მაშინ გავჩუმდი, მაგრამ ქმარი პირად საუბარშიც თავისას აგრძელებდა. დაე, მარტოხელა ქალმა თავი ოჯახის წევრად იგრძნოს, ნუთუ არ მინდა ეს საკუთარი დედისთვის? დედის მბრძანებლური დამოკიდებულება მისთვის უცნობია.
ბოლოს აღმოჩნდა, რომ ვაჭარბებ. შვილმაც არაფერი თქვა, თუმცა ის ჯერ კიდევ ბავშვია, ვინ დაეკითხა. მისთვის ბებია ავტორიტეტია, რაც არ უნდა მოხდეს. ახლა ყველაფერი უფრო სახალისო გახდება. თუ ადრე მიახლოებით მაინც ვიცოდი, როდის შემოიჭრებოდა საყვარელი დედა ჩემს კუთხეში, ახლა ამის გაკონტროლებაც აღარ შემიძლია. ჯანდაბას, შესანიშნავი განვითარებაა. ეჰ, არადა ზრდასრული ქალი ვარ, როდის დასრულდება ეს ყველაფერი?!
