არაფერია, თუ სხვის ოჯახს თქვენი მიღება არ უნდა. ხდება ხოლმე. სიდედრი ან სიმამრი, დედამთილი ან მამამთილი ზოგჯერ ნამდვილი პრობლემა ხდება, რბილად რომ ვთქვათ. თუმცა თუ ორ ახალგაზრდას აქვს გრძნობა, მაინც ერთად იცხოვრებენ. ამას ჰქვია ზრდასრული ცხოვრება.
სხვა საქმეა, როცა საკუთარი ოჯახი თქვენთან ყოფნას გაურბის. აი, სად იმალება ნამდვილი დრამა. მიზეზი სხვადასხვა რამ შეიძლება იყოს, მაგრამ შედეგი ყოველთვის ერთია: გატეხილი გული, წყენა და ცრემლები. რა გავაკეთოთ ამ შემთხვევაში: სცადოთ დალაპარაკება თუ თავი დაანებოთ და საკუთარი გზა ნახოთ? ყველა თავად წყვეტს. როგორც გული უკარნახებს. ამ საქმეში მრჩეველი ვერავინ იქნება, აქ უბრალოდ ზედმეტი არიან.
სხვისი ოჯახი
ოდესმე გსმენიათ ზედმეტ ამბიციურობაზე? ეს ჩემი შემთხვევაა. ყოველთვის ვცდილობდი, ჩემს ოჯახს უკეთ ეცხოვრა, განვითარებულიყო, წინ წასულიყო და სხვების წინაშე არ შერცხვენილიყო. ვაჟის დაბადებიდან 4 თვის შემდეგ სამსახურში გავედი. ქმარს დივანზე მოდუნების საშუალებას არ ვაძლევდი, რომ მასაც ჩემი რიტმი დაეჭირა და ფეხშეწყობით გვევლო. ფიქრობთ, მარტივია? ჩვენს დროში სხვაგვარად უბრალოდ შეუძლებელია.
ცხოვრება ისე განვითარდა, რომ მხოლოდ ძლიერ საშუალო ფენას მივაღწიეთ. ისიც ჩვენი ქალაქის სტანდარტებით. დედაქალაქთან შედარებით ეს ცა და დედამიწასავით განსხვავდება. ნუთუ ეს სიამაყის მიზეზია? ასე არ მგონია. ქმარი ხშირად წუწუნებს, რომ ვცდილობ ის და ჩვენი შვილი რობოტებად ვაქციო. დიდი და მოუქნელი მყავს. მიზეზი მიეცი და დივნიდან არ ადგება. ზარმაცია.
სამაგიეროდ, შვილის აღზრდაში მხოლოდ მე ვიყავი ჩართული. ქალაქის საუკეთესო სკოლაში შევიყვანე. მათემატიკის ცოდნის გასაღრმავებლად კურსზე ჩავწერე, 1 წლის შემდეგ კვირაში ორჯერ მძლეოსნობაზე დამყავდა. არ მინდოდა, რომ მამამისივით მსუქანი ტომარა გაზრდილიყო. დროთა განმავლობაში ბავშვმა გარკვეულ წარმატებას მიაღწია ორივე მიმართულებაში. მაგრამ ჩემი მიზნებისთვის ეს საკმარისი არ იყო.
მე-9 კლასის დამთავრების შემდეგ მეუღლესთან ერთად სკოლაში მისი მოსწრება და ცხოვრებისეული მისწრაფებები განვიხილე. მინდოდა, სკოლის დამთავრების შემდეგ დედაქალაქში პროგრამისტობა ესწავლა. ყველასთვის ცნობილია, რომ ახლა ყველაზე პერსპექტიული პროფესია. სრულ ბედნიერებას ფული არ ყოფნიდა. ცხოვრებაზე, სწავლაზე და სხვა დანარჩენზე. ქმარი ჯიუტად იმეორებდა, რომ ლაშამ უკვე აირჩია პროფესია და ადგილობრივ უნივერსიტეტში ჩაბარება სურს. რაც მთავარია, მისი ქულებით იქ შეუძლია მოხვდეს. მაგრამ რა პერსპექტივა აქვს ამ გადაწყვეტილებას?
მტკიცე გადაწყვეტილება
სულელიც ხვდება, რომ აქ შეუძლია გარკვეული დონის მიღწევა და მეტი არაფერი. დედაქალაქი იდეალური ვარიანტია. ტყუილად არ მიდიან იქ, შემდეგ უფრო გაუმარტივდება ცხოვრება. ქმარი თავის სიტყვაზე ჯიუტად იდგა. ამ საქმისთვის სესხის აღება ან მანქანის გაყიდვაც შევთავაზე. არანაირი რეაქცია. ქალური ინიციატივის გამოვლენა და ვა–ბანკზე წასვლა გადავწყვიტე. იტალიაში დასთან წასვლა. იქ საჭირო თანხის გამომუშავება და დაბრუნება. 2 წლით. საუბარი დასრულდა.
თავიდან მეუღლემ ეს ხუმრობად მიიღო, მაგრამ უკან დახევაც აღარ ისურვა. ასე შევთანხმდით. იტალიაში მივფრინავ, ქმარი სახლში რჩება. სხვათა შორის, ვაჟიც მამის მხარეს იყო. მესმის, რომ ბავშვს პატარა ქალაქიდან მშობლებისგან სადმე შორს წასვლის ეშინია. არაფერია, გაუმკლავდება. მაშინ ჩემი ფიქრები მხოლოდ ამით იყო დაკავებული. ვინ იცოდა, როგორ შემომიტრიალდებოდა.
სახლში დაბრუნება
გამიმართლა. დამ კარგი სამსახური მიშოვა. მთელი ეს დრო მაგიდასთან ვიჯექი და ამა თუ იმ ხაზს ვპასუხობდი. არავისთან კომუნიკაცია არ მიწევდა. ამით მთელი პოზიტივი სრულდება.
სახლში ჩემი ჩასვლისთვის არავინ მოემზადა. არ იყო შეხვედრები, ყვავილები, ჩახუტება. ქმარმა მანქანით მხოლოდ ნახევარი საათის შემდეგ მომაკითხა. მითხრა, რომ საცობი იყო, მაგრამ მივხვდი, დაავიწყდა. ვაჟი სახლში საერთოდ არ დამხვდა. მეგობრებთან ერთად იყო ან შეყვარებულთან, არ ვიცი. თუ ადრე მის ცხოვრებაში ნებისმიერ საკითხს განვიხილავდით, ახლა ჩემთან ჩაიკეტა. მამას უფრო ხალისით პასუხობს.
არ მესმოდა, რა ხდებოდა. დედა ჩამოვიდა, შეეძლო ბინაში იატაკი მაინც მოეწმინდა, კარადა დაელაგებინა, ნივთები თავის ადგილზე დაედო. წარმოვიდგენდი, როგორ შევიდოდი სუფთა, დალაგებულ ბინაში. ქმარი ახალი, ლამაზი და დაუთოებული ტანსაცმლით შემხვდებოდა. იქნებ, რესტორანში წავსულიყავით და აღგვენიშნა. ამის ნაცვლად ჯერ ერთი დიდი ტომარა დავინახე, შემდეგ მეორე, უფრო პატარა. ჩემმა შვილმა თითქმის 10 კილოგრამი მოიმატა. ვეღარ იცნობ.
სხვისი ოჯახი
წინ უფრო მეტი მელოდა. 2 დღის შემდეგ, როცა უკვე დავმშვიდდი და ქმართან შვილის მომავალზე დალაპარაკება გადავწყვიტე, დიდი თვალებით შემომხედა და გაოცებულმა მკითხა, რატომ არ მივატოვე „სულელური“ იდეა. რა თქმა უნდა, კიდევ ერთხელ ავუხსენი. მაშინ ჩემმა საყვარელმა მეუღლემ მთელი სიმართლე გამიმხილა. ამან ჩემი სამყარო თავდაყირა დააყენა.
აღმოჩნდა, რომ ლაშამ სწავლა დიდი ხანია „დაივიწყა“. არა, ცოდნა დარჩა, მაგრამ არა იმ დონეზე, რომლითაც კარგ უნივერსიტეტში შესვლას შეძლებდა. აი, ჩვენს უნივერსიტეტში წარმატებით ჩაბარების პრობლემა არ აქვს. მან ხომ დაჩქარებული პროგრამა გაიარა, რეპეტიტორთან სწავლობდა, ამიტომ დიდი ხანია იცოდა ყველაფერი, რაც სჭირდებოდა. ასე 2 წელია ბოლთას სცემს. ამ 2 წლის განმავლობაში, როცა დედამისი უცხო ქვეყანაში მუშაობდა.
ეს ყველაფერი არაა. თეატრალური ამოოხვრის შემდეგ ქმარმა გამომიცხადა, რომ რომანი აქვს. ჩვენი შვილის რეპეტიტორთან. ჯერ სერიოზული არაფერია, მაგრამ ვინ იცის, როგორ განვითარდება. ლაშამ ამის შესახებ არ იცის, მაგრამ, ალბათ, უკვე ეჭვობს. ქალაქი პატარაა, სიმართლე არ დაიმალება. აი, ასეთი სიახლე ჩემთვის, დესერტად.
აკლიმატიზაცია ვერ მოვასწარი, რომ გავიგე, ჩემი ოჯახი ნამდვილ კოლაფსს განიცდის. ეს სხვისი ოჯახია! როგორც უნდათ მითხრან, ჩემი ბრალია. ვფიქრობ, ფსიქოლოგს მივმართო, დამამშვიდებელი უკვე ნაყიდი მაქვს. მესამე დღეა დაქალთან ვცხოვრობ. მარტოხელაა, მთელი დღე მუშაობს. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე. ჩემს ქმარს თურმე აღარ ვჭირდები. სად წავიდე და რა გავაკეთო, ჩემთვის ამოცანაა. ჩემი ცხოვრება დაიბზარა და პირველად არ ვიცი, როგორ შევავსო ხვრელი.
