დღეს ჩვენ ვცხოვრობთ აქტიური სოციალური ცვლილებების და რეფორმების ეპოქაში. ქალები უფრო დამოუკიდებლები ხდებიან, ხოლო კაცები, პირიქით, სულ უფრო ხშირად ირგებენ დიასახლისის ან „მეორე ნომრის“ იმიჯს ოჯახში. ნორმალურია? სხვადასხვა მოსაზრება არსებობს. რა არის დეგრადაცია ახლო წრეში? უუნარობა დროულად მიიღო თამაშების წესები. შედეგად, ქორწინება ინგრევა, წყვილები შორდებიან და კაცსა და ქალს შორის დისტანცია იზრდება.
თანამედროვე სამყარო უკვე ძალიან შეიცვალა იმისთვის, რომ ისე მოვიქცეთ, როგორც ადრე. სოციალური დოგმები აღარ მუშაობს და ეს ფაქტია. მამაკაცი საშუალო ხელფასით ვეღარ არჩენს საკუთარ თავს, ცოლს და ორ შვილს. შესაბამისად, მეუღლესაც ბიუჯეტში თავისი წვლილი შეაქვს. ამ შემთხვევაში ვინ შეასრულებს ოჯახის კერის მცველის როლს? თუ ადრე ყველაფერი ნათელი და გასაგები იყო, ახლა ახალი და ახალი კითხვები ჩნდება. მათზე პასუხის გაცემა ძალიან რთული და მოუხერხებელია.
რა არის დეგრადაცია?
არსებობენ ტირანი ქმრები, რომლებიც მაშინვე ყვირიან ან ხელებს შლიან. არიან ლოთები ან პარაზიტები, რომელთაც სახლში არაფერი მოაქვთ, მაგრამ არც არაფერს ითხოვენ ცოლისგან. რა თქმა უნდა, ქალისთვის ერთიც და მეორეც ღვთის სასჯელია. ჩემი შემთხვევა განსხვავებულია. ჩემი მეუღლე თანამედროვე, მოდის მიმდევარი და პროგრესული წუწურაქია, რომელიც თავს თითქმის მესიად თვლის. უარესი შესაძლო ვარიანტებს შორის. სიტყვაზე მენდეთ. მასთან გავიგე, რა არის დეგრადაცია.
არაერთხელ ვცადე განქორწინება, მაგრამ ყოველთვის ვბრუნდებოდი. პირველ რიგში, გვყავს საერთო ვაჟი, რომელსაც რატომღაც მამამისი ძალიან უყვარს. მეორეც, ჩემი სავალალო მდგომარეობა საბინაო საკითხში. ქალაქში უცხო ვარ, მაქსიმუმ ბინის დაქირავების იმედი შეიძლება მქონდეს. ასეთი ფუფუნებისთვის ფული უბრალოდ არ მაქვს. მარტო სადმე გაჭირვებით ვიცხოვრებდი, მაგრამ ბავშვთან ერთად ეს შეუძლებელია.
სანდრო ყოველთვის ასეთი იყო. მამაკაცი მხოლოდ პასპორტში. არ მკითხოთ, როგორ გავყევი ცოლად. ახალგაზრდა, სულელი და მიამიტი ვიყავი. ჩემს ცხოვრებაში მთავარი შეცდომა დავუშვი. თავიდან მუდმივ წვრილმანობას დიდ ყურადღებას არ ვაქცევდი. ვიმედოვნებდი, რომ ეს იყო „მეოჯახე კაცის“ ნიშანი, რომელიც შეძლებდა ოჯახის უზრუნველყოფას ნებისმიერ ფასად. გარკვეულწილად, მართალიც ვიყავი: კარგი სამსახური, კავშირები და პერსპექტივები. მაგრამ ეს ყველაფერი მას და არა მე.
უყვარს ადრე გაღვიძება, სააბაზანოში შესვლა და იქ თავისი საქმის კეთება ძალიან ხმამაღლა. შემდეგ მე ვდგები, რომ კრიტიკის დოზა მივიღო: პირსახოცი არასწორად კიდია, წყლის მრიცხველი იმ დონეზე არაა, რომელზეც უნდა იყოს, რატომ არის ასე ცოტა კბილის პასტა. ეს არ არის ყვირილი, არა. წყნარი, მშვიდი ზუზუნი, რომლის უგულებელყოფაც ვისწავლე. შემდეგ საუზმე, რომლის დროსაც კარგზე არაფერზე ვსაუბრობთ. მე ხომ არ ვიცი, როგორ ვიცხოვრო. სანდრომ ჩემ მაგივრად ყველაფერი იცის.
ქმრის ჩვევები
თუ, მაგალითად, მიწევს შვილის წაყვანა სკოლაში (ჩვეულებრივი, დამოუკიდებლად მიდის), გზის ფული აუცილებლად უნდა ვთხოვო. ეს ერთგვარი დამცირების რიტუალია, თითქოს ქმარმა არ იცის, რომ ფინანსურად მასზე დამოკიდებული ვარ. ამ შემთხვევაში თვითკმაყოფილი ამოიხვნეშებს და საფულიდან საჭირო თანხას იღებს. მეტს არა. თუ კუპიურა ძალიან მსხვილია, შეიძლება დამცინავად იკითხოს, შემიძლია თუ არა ხურდის დაბრუნება. აჰა, მივცემდი, ცხვირში.
საღამოს იწყება საშინაო საქმეების შემოწმება. ჯერ ჩემი, შემდეგ შვილის. რა გავაკეთე, როგორც დიასახლისმა, მთელი დღე სახლში. რატომ დევს ნივთები არასწორ ადგილას? სადღაც მტვერია, რატომ არ გადაწმინდე? ვახშამი ზუსტად ისეთი უნდა იყოს, როგორც მას მოსწონს. ბევრი შემწვარი, ცხიმიანი და მარილიანი. ღმერთს მადლობა, თავად ძირითადად რძის პროდუქტებით კვებას მივეჩვიე. სწორედ ამიტომ, 32 წლის ასაკში არ ვგავარ ტიპურ დიასახლისს ცხიმიანი თმით და წელის გარეშე.
შემდეგ დაახლოებით 1 საათი თავისუფალი დრო მაქვს. სანდრო კონცენტრირებულია შვილზე და ისღა დამრჩენია ჩემს საქმეს მივხედო, სანამ კედლის მიღმა მესმის მამის ყვირილი შვილზე. ალბათ, ფიქრობს, რომ მისი შვილი აუცილებლად ვუნდერკინდი უნდა იყოს. აცდენაა. სამიანი ჩვენი ყველაფერია. ალბათ, ჭკუიდან შევიშლებოდი, სწავლაც რომ დამმატებოდა. როგორ შეიძლება ადამიანს აიძულო ხელწერის შეცვლა? 21–ე საუკუნეში, სადაც კალამს თითქმის არავინ იყენებს, მხოლოდ კომპიუტერებს და ტელეფონებს?
რა არის დეგრადაცია?
აი, ასეთია ჩვენი დღის წესრიგი, რომელიც დასვენების დღეებში ცოტა იცვლება. მეგობრებთან ერთად ვერსად მივდივარ, რადგან ამისთვის „ოჯახის ბიუჯეტში ფული არაა“. ავტომობილის შესაცვლელად არის, მისი ახალი ტანსაცმლისთვის არის, ხოლო ჩემი მოთხოვნილებებისთვის – არა. თითქმის არსად გავდივარ. მხოლოდ ზოგჯერ ქალაქში ვსეირნობ, ხალხის საყურებლად. ჩემს ასაკში თავს პენსიონერად ვგრძნობ.
ინტიმი პირადულია, მაგრამ რომც მინდოდეს, ვერაფრით ვიტრაბახებ. ამ მხრივ სრული სიმშვიდეა. ჯანსაღი ძილი, ჩემი და მისი მხრიდან ყოველგვარი მცდელობის გარეშე. გულწრფელად, გამიხარდება კიდეც, თუ მეუღლე საყვარელს იპოვის. უკეთესია, თუ მასთან გადავა. ასე შვილთან ერთად დავრჩები, მოქმედების გეგმას შევადგენ და სამსახურს ვიპოვი. ასეთი ბანალური ოცნება მაქვს. მასთან სრულად გავიგე, რა არის დეგრადაცია. კმარა.
როგორ შევცვალო ყველაფერი?
ალბათ, ვიღაც არ დამეთანხმება და თავის მაგალითს მოიყვანს. ვიცი, რომ თანამედროვე საზოგადოებაში საკმარისზე მეტია უბედური წყვილები ნახევრად დანგრეული ქორწინებით. ეს გასაგებია. ჩემთვის ჩემი სიტუაცია უფრო ახლოსაა. ვფიქრობ, ნებისმიერ სხვა შემთხვევაში შეიძლებოდა რაღაცის შეცვლა, შეთანხმება. არ იცხოვრო კაცთან, რომელიც ატარებს შარვალს, მიდის სამსახურში, მაგრამ როგორც ასეთი კაცი არასდროს ყოფილა.
ყველაზე კარდინალური, რაც შემიძლია გავაკეთო, განქორწინების მოთხოვნაა. ამ შემთხვევაში, ალიმენტს ვერ ავიღებ. სანდრო კარგ ადვოკატს აიყვანს, მე და ჩემს შვილს თეთრებს გადაგვიხდის. ამაზე ნამდვილად იზრუნებს, მენდეთ. შემიძლია ყველაფერი მივატოვო და შვილთან ერთად მშობლებთან გადავიდე. სულ სხვა ზონაში. გავხდე დედ–მამის ტვირთი და სირცხვილი. არც ისე სასიხარულო პერსპექტივებია. ან გავაგრძელო იმის კეთება, რასაც ახლა ვაკეთებ. მოვითმინო და გავაგრძელო შეცნობა, რა არის დეგრადაცია.
ნათესავმა ქმართან ერთად ოჯახის ფსიქოლოგთან მისვლა მირჩია. თითქოს, ამაზე თანხმობას განაცხადებს. ვინ შეიძლება იყოს მასზე ჭკვიანი ამ სამყაროში? ზოგადად, ვფიქრობ, რომ ცუდი იდეა არა. ჯერ ამაზე შევჩერდები. თუ ყველაფერი ნორმალურად ჩაივლის, იქნებ, რაღაც წინსვლა მოხდეს. ვგრძნობ, რომ ასეთი ცხოვრების წესით 40 წლისას სული ამომხდება. მაშინ არ იქნება არც სწორად გარეცხილი ფარდა სახლში, არც დაუთოებული თეთრეული. მარტო არეულობა.
