რა არის გაზლაითინგი მარტივი ენით? მოკლედ რომ ვთქვათ, სხვებით მანიპულირებას ნიშნავს. მსხვერპლს ბრალდება, რომ რაღაც ვერ გაიგო, არასწორად იქცევა და მანიპულატორს ყველაფერში უნდა მოუსმინოს. ასე ხდება ძალადობა. ძალადობა არა ფიზიკურად, არამედ მორალურად. იძულება გააკეთოს ის, რასაც ნორმალური ადამიანი ჩვეულებრივ პირობებში არავითარ შემთხვევაში დათანხმდებოდა. მაგალითად, ზოგი ეკლესიური ადამიანი აიძულებს მორწმუნეებს ბოლო ფული ტაძარში მიიტანოს, თორემ მრევლი აუცილებლად მოხვდება ჯოჯოხეთში, ნამდვილად–ნამდვილად.
კონცეფციის ყოველდღიურობაში გამოყენება დაიწყო 1944 წელს ამერიკული მხატვრული ფილმის „გაზის სინათლე“ გამოსვლის შემდეგ. ამ ფილმში მთავარი გმირი თავის მსხვერპლზე მანიპულირებდა, პარაზიტობდა. თავში უნერგავდა იმას, რაც სინამდვილეში არ მომხდარა. სახლში ნივთებს ადგილს უცვლიდა და მისი ცოლი ფიქრობდა, რომ ნელ–ნელა ჭკუიდან იშლებოდა. ამავდროულად, მანიპულატორი არწმუნებდა, რომ არაფერი უჩვეულო ხდებოდა და ყველაფერი მხოლოდ მის თავშია. ასეთი ქცევის მიზეზი ჩვეულებრივი სარგებელი იყო.
გაზლაითინგი მარტივი სიტყვებით
ჩემი პირველი და ერთადერთი ქმარი ყოველთვის კარგად მექცეოდა. ათწლიანი თანაცხოვრების პერიოდში მისგან ერთი ცუდი სიტყვაც არ გამიგია. რა თქმა უნდა, პრობლემები გვქონდა და არა ერთხელ. ძირითადად, საცხოვრებელთან დაკავშირებით. ოთხი ადამიანის ოროთახიან ბინაში ცხოვრება საუკეთესო პირობა არაა. უფრო მეტიც, სანამ მხოლოდ ერთი შვილი გვყავდა, სტუდიოს ბინაში ვცხოვრობდით. გაფართოებაზე მხოლოდ ვოცნებობდით.
მარადიული დიასახლისი ვარ. ქორწინებაში ერთი დღეც არ მიმუშავია. ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ზარმაცი ვარ. პირიქით, მთელი საოჯახო საქმე ჩემზეა, ქმარი სამსახურის შემდეგ დივანზე წვებოდა და მთელი საღამო ისვენებდა. ოჯახური როლების ასეთი განაწილება ჩემთვის მისაღები იყო. ის ხომ ბევრს მუშაობს, ფული ოჯახში მოაქვს, მეგობრებთან ერთად არ ერთობა. ადამიანის გაგება შეიძლება, ენერგიის აღდგენა სჭირდება.
როცა მესამე ბავშვზე ორსულად დავრჩი, გამიჭირდა. ყველამხრივ: მორალურად, ფინანსურად. ფიზიკური ძალაც აღარ მქონდა. უკვე პირველ თვეებში ვგრძნობდი სისუსტეს, ქმარს დახმარებას ვთხოვდი, ის მპირდებოდა, მაგრამ ორივე ვხვდებოდით, რომ ახალი ბავშვი უფრო მეტ სირთულეს მოიტანდა. ახალი და ახალი გამოცდებისთვის უნდა მოვემზადოთ. ამ დროს, თითქოს ბედზე, ჩემი დედამთილი ავად გახდა. რაღაც უნდა გაგვეკეთებინა, რადგან მარტო ცხოვრობს და დამხმარე სხვა არავინ ჰყავს.
მშობიარობის შემდეგ ძალები სწრაფად აღვიდგინე. 2 თვის შემდეგ დედამთილისთვის წვნიანები და ფაფები მიმქონდა, რომ თავი უკეთ ეგრძნო. ქმარი შვებულებაში იყო, ასე რომ, ყველა ერთად ვიყავით. გვიჭირდა, მაგრამ მეგობრულად. პატარას ჩვენთან ერთად ეძინა. ჯერ ცხოვრება შეიძლება, შემდეგ მომავალი გვიჩვენებს.
ასეთი ფიქრები მიტრიალებდა, სანამ ერთ დღეს ქმარი არ მოვიდა და მითხრა, რომ აღარ შეუძლია ჩემი მოტყუება. დიდი ხანია სხვა უყვარს და საკუთარ ტყუილს ვერ იტანს. „მაპატიე, ძვირფასო, მაგრამ მასთან ვიცხოვრებ. ასე გადავწყვიტე“ – ეს მისი ბოლო სიტყვები იყო წასვლამდე. ვერც მე, ვერც ჩვენმა შვილებმა ვერაფერი შევცვალეთ. ქმარმა შავი დღისთვის გადადებული ფული მომცა და წავიდა. მას შემდეგ ყოველთვე რაღაც თეთრებს ბარათზე მირიცხავს, როგორც ჩანს, ფიქრობს, რომ გმირია.
დედამთილთან ურთიერთობა
ერთადერთი ადამიანი, რომელმაც მხარი დამიჭირა, დედამთილი იყო. ხშირად მირეკავდა, მამშვიდებდა. სტუმრად მპატიჟებდა, ბოდიშს მიხდიდა, რომ თავად ვერ მეხმარება. ლაპარაკში მპირდებოდა, რომ მის ბინას მე და შვილიშვილებს დაგვიტოვებს. ეს ძალიან საყვარლობა იყო, მაგრამ მის ჯანმრთელობაზე სერიოზულად ვნერვიულობდი.
ისე მოხდა, რომ ჩემი ცხოვრების ორ ნაწილად გაყოფა მომიწია. ერთ მხარეს იყვნენ შვილები, რომლებიც უნდა გამომეკვება, ჩამეცვა, სკოლაში გამეგზავნა. პატარაც არ უნდა დამევიწყებინა, სულ ხელში ყოფნა უნდოდა, თითქოს მის წონას ვერ ვგრძნობ. მეორე მხრივ, დროდადრო დედამთილს ვსტუმრობდი. თითქოს ნელ–ნელა უკეთ ხდებოდა. ყოველთვის მეკითხებოდა, როგორ ვგრძნობ თავს, როგორ არიან მისი შვილიშვილები. ლანძღავდა შვილს, თუმცა ცდილობდა მასზე საერთოდ არ ელაპარაკა.
ცხოვრების ამ რიტმს როგორღაც შევეჩვიე. ლუწ დღეებში საკუთარი და შვილების ცხოვრებით ვიყავი დაკავებული, კენტ დღეებში რამდენიმე საათს დედამთილთან ვატარებდი. წამლებს ვყიდულობდი, ლაპარაკით ვართობდი, ზოგჯერ მასთან სახლში ვამზადებდი. ამ დროს თავად უმცროს შვილიშვილს ართობდა, რაც განსაკუთრებით ამხიარულებდა. გასაგებია, მარტოხელა ადამიანს სურს ბავშვის ხელში დაჭერა, თამაში და მოვლა. ნორმალურია.
გაზლაითინგი მარტივი სიტყვებით
და აი, ერთხელ ვესტუმრე, მარცვლეული სამზარეულოში უჯრებში გავანაწილე და ერთ–ერთ მათგანში აღმოვაჩინე რაღაც, რამაც ჩემი ყურადღება მიიქცია. კერძოდ ერთი შეფუთვა ზეფირი. ტკბილეული დიდად არ მიყვარს, მაგრამ ამ ტკბილეულის ამოცნობა თვალდახუჭული შემიძლია. ჩემი ყოფილი ქმრის საყვარელი ტკბილეული. გამოდის, რომ სახლში იყო და დედამთილმა არაფერი მითხრა? უცნაურია, ეს ხომ მთელი მოვლენაა. რა საჭირო იყო დამალვა?
ოთახში დავბრუნდი და დედამთილს ჩემი აღმოჩენის შესახებ ვუთხარი. მიპასუხა, რომ მისი ვაჟი მოსული იყო, ახალ რძალთან ერთად. და პირველი ქორწინებიდან მის ქალიშვილთან ერთად. სასეირნოდ დაპატიჟეს და დრო კარგად გაატარეს. იმ მომენტში კინაღამ ყბა ჩამომივარდა. ისეირნეს? დღეს? ანუ როგორ? პასუხმა გამაოცა: „მერე რა. რამდენ ხანს შეიძლება სახლში ჯდომა, ასე ფეხები სულ დაბუჟდება. შეიძლება გასეირნება, რა არის ცუდი?“
მთელი ეს დრო ვფიქრობდი, რომ დედამთილს სიარული თითქმის არ შეეძლო. ტუალეტამდე და უკან. როგორც მინიმუმ, თავს ასე მაჩვენებდა, ჩემთან საწოლიდანაც არასდროს დგებოდა. აქ ასეთი ამბავი. გაზლაითინგი მარტივად, მომატყუეს. შემდეგ უფრო მეტი. ტელეფონში ფოტოები მაჩვენა, სადაც მთელი ოჯახი, მათ შორის დედამთილი, საყვარლად იღიმის და სადღაც სკვერში პოზიორობენ. ეს სურათი ჩემს მეხსიერებაში დიდხანს დარჩა.
სხვა სიტყვებით, მე სამი შვილით როგორღაც ვახერხებ თითქმის უცნობი მოხუცი ქალისთვის მომზადებას, საჭმლის მიტანას და თითქმის ხელით ჭმევას. ის კი დროს სასიამოვნოდ ატარებს ჩემი შვილების მამასთან და მის ახალ ქალთან ერთად!
ჩემს შვილს ხელი მოვკიდე, გაზქურა გამოვრთე და ჩავიცვი. დედამთილი უცოდველი ბატკნის თვალებით მიყურებდა: „ის ხომ ჩემი შვილია, რა თქმა უნდა, ვურთიერთობ!“ იმ მომენტში თავს ძალიან ვიკავებდი, რომ წყენისგან არ მეყვირა. ამ ბინაში ჩემი ფეხი აღარ იქნება. ყოფილ ქმარს ფიქრებშიც აღარ გავიხსენებ. ის ადამიანი ჩემს ცხოვრებაში აღარაა, მხოლოდ შვილები დამრჩა. აი, ადამიანები, რომელთაც ბოლომდე შემიძლია ვენდო. მათ და სხვა არავის.
