რა ასაკიდან ითვლება მოხუცი ადამიანი ხანდაზმულად? თუ ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციის მონაცემებს დავუჯერებთ, ეს ასაკია 75-90 წელი. ამ რიცხვამდე ასაკი ჯერ კიდევ შუახნისად ითვლება. თავისი არსით, ეს მხოლოდ ფორმალური აღნიშვნაა, ასე ვთქვათ, მოხერხებულობისთვის. არიან ადამიანები, რომლებიც 80+ ასაკშიც უფრო მხნედ გამოიყურებიან, ვიდრე ახალგაზრდები თუ არა, 50 წლის ადამიანი. იაპონიაში სულ სხვა ატმოსფეროა: იქ 90 წლის მოხუცი ფიზიკურად შრომობს და ამას სიამოვნებით აკეთებს.
ეს იმას არ ნიშნავს, რომ ყველა პენსიონერმა თხილამურები უნდა აიღოს და მსოფლიო რეკორდი მოხსნას. ბოლოს და ბოლოს, ადამიანს შეიძლება სურდეს შრომისგან დასვენება და რაიმე საქმის კეთება, რაზეც დიდი ხანია ოცნებობდა. ამაში უნდა დაეხმაროს სახელმწიფო და, რა თქმა უნდა, მემკვიდრეები. ამდენი შრომა და ძალისხმევა ხომ მათ სასიკეთოდ დაიხარჯა. ვალს გადახდა უნდა, ეს ყველამ იცის.
რა ასაკიდან ითვლება მოხუცი პირი ხანდაზმულად ოფიციალურად?
მე და ჩემი მეუღლე თითქმის მთელი ცხოვრება საწარმოში ვმუშაობდით. სულ ქვემოდან დავიწყეთ, შემდეგ ქმარი საამქროს ხელმძღვანელი გახდა. საბჭოთა კავშირის დაშლის შემდეგ გვიჭირდა, მაგრამ ორივე შვილი ფეხზე დავაყენეთ. კანონი არ დაგვირღვევია და სამარცხვინო არაფერი ჩაგვიდენია. განვლილი ცხოვრებით ვამაყობ. ძალიან მენატრება გარდაცვლილი მეუღლე, ერთადერთი მამაკაცი, ვისთანაც თავს ბედნიერად ვგრძნობდი.
ახლა 71 წლის ვარ. კარგი მეხსიერება მაქვს, ნორმალურად ვაზროვნებ. ვხედავ, როგორ ვარდება ბევრი ჩემი თანატოლი შინაგან კრიზისში, იცვლებიან და ხდებიან მოხუცები, რომლებზეც ჯობია საერთოდ არ იფიქრო. ამის გამო ვწუხვარ და ცოტა მეშინია. თანატოლებზე არაფერია სათქმელი, კაცები ქალებზე ადრე მიდიან. ეს ფაქტია. თუმცა მავნე ჩვევები და მძიმე შრომა რომ არა, ვინ იცის, რა სიტუაცია იქნებოდა.
ფიზიკურადაც არ მიჭირს. უფრო ზუსტად, ასე იყო ბოლო დრომდე. ხელები და ფეხები მთელი მაქვს, არაფერი მტკივა, კბილებიც თითქმის ჩემი მაქვს. 6 თვის წინ თავბრუსხვევის მცირე შეტევები დამეწყო. რამდენიმე წამით, შემდეგ ისევ ნორმალურად ვარ. ამას ყურადღება არ მივაქციე, მაგრამ უკვე შაკიკში გადაიზარდა. ამას მიჩვეული არ ვარ. საწოლში დიდხანს წოლა და უსაქმოდ ყოფნა მიწევს. რა მოსაწყენი და უსიამოვნოა!
ექიმებმა მითხრეს, რომ მჭირდება ჩემი ასაკის შესაფერისი მოვლა, სუფთა ჰაერი და მინიმალური აქტივობა. ასე უკეთ გავხდები, ხოლო თავის ტკივილი, თუ არ გაქრება, ნამდვილად შემცირდება. ძირითადად, ჯანმრთელი ვარ. კარგი ამბავია, ასეა? თუ განვიხილავთ, არც ისე. საქმე იმაშია, რომ ჩემი მომვლელი არავინაა. მაღაზიაშიც ჩემით მიწევს გასვლა. არადა ორ კვარტალში ჩემი ვაჟი ოჯახით ცხოვრობს. რამდენიმე კილომეტრის მოშორებით კი ქალიშვილს შემიძლია ვესტუმრო.
ორივემ დახმარებაზე უარი მითხრა. არა პირდაპირ, მაგრამ მიმახვედრეს, რომ ზრდასრულები არიან, საკუთარი ოჯახებით, შვილებით. ჩემთვის დრო არ აქვთ. შეუძლიათ ცოტა ფული მომცენ, მაგრამ მეტი არაფერი. ვიმეორებ, ერთმანეთთან ძალიან ახლოს ვცხოვრობთ. მანქანით მოსვლის შესაძლებლობა აქვთ. უბრალოდ არ სურთ ინახულონ ავადმყოფი დედა, რადგან პირადი საზრუნავი აქვთ.
დიდხანს ამას ვერ ვეგუებოდი. მე და ჩემმა ქმარმა შვილები ხომ სიყვარულსა და ზრუნვაში გავზარდეთ. შეგვეძლო ხელი ჩაგვექნია, როგორც ეს მიღებულია ჩვენს დროში, საჯარო სკოლაში შეგვეყვანა, შემდეგ რაც გინდათ, ის გააკეთეთ. მაგრამ არა, მასწავლებლებს ვთხოვდით მათთან დამატებითი გაკვეთილების ჩატარებას. არა უფასოდ, რა თქმა უნდა. რეპეტიტორები ავიყვანეთ, რომ კარგ უნივერსიტეტში მოწყობილიყვნენ და ცხოვრებაში რაღაცის მიღწევის შანსი ჰქონოდათ. ვერ ვიტყვი, რომ ჩემი შვილებიდან რომელიმე ვარსკვლავებს წყვეტს, მაგრამ არც ღარიბები არიან.
ერთადერთი, რაც მათ ასი პროცენტით ვასწავლე, თავის დაზღვევაა. ყველაფერში, დაწყებული სამსახურით და დასრულებული ყოფითი პრობლემებით. ვინაიდან უძრავი ქონება საქორწინო საჩუქრად ვუყიდეთ, თითოეული ბინა ჩემს სახელზეა. განქორწინების შემთხვევაში პრეტენზიები რომ არ ყოფილიყო. რა ქონება უნდა გაიყოს? ყველაფერი დედაჩემის სახელზეა, მე არაფერი ვიცი, პრეტენზიები მასთან!
ასაკთან ერთად ჩემს ხასიათში სირბილე სადღაც გაქრა. შვილები დამშორდნენ, მე მათ. ზრდასრულები, უცხოები გახდნენ. თუ ადრე მათ ზარს ველოდი სალაპარაკოდ, ამბის გასაგებად, ახლა ჩემთვისაც ტვირთია. შვილიშვილებიც, რომელთანაც ადრე დროს მთელი დღე სიამოვნებით ვატარებდი, ახლა გამაღიზიანებელ მოზარდებად გადაიქცნენ. ეს ანჩხლი მოხუცის თვალსაზრისი არაა, უბრალოდ სიმართლეს თვალებში ჩავხედე! ყველაფერი ასეა.
რა ასაკში ითვლება მოხუცი ხანდაზმულად ოფიციალურად? ვფიქრობ, ჩემი ასაკი უკვე შესაფერისია. აი, ბავშვები გაიზარდნენ, დროა ვალი დააბრუნონ. თუ დრო არ აქვთ მშობელი დედისთვის, შემიძლია ოჯახებთან ერთად გავყარო ბინიდან და მიღებული ფულით დარჩენილი ცხოვრება ისე გავატარო, როგორც მსურს. კმარა მოკრძალებული ცხოვრება, ვისზე ვცდილობ შთაბეჭდილების მოხდენას? იქნებ, მოგზაურობა დავიწყო. იქნებ, ელიტურ პენსიონატში დავრეგისტრირდე. როგორც უკვე ვთქვი, თანატოლები არ მომწონს, მაგრამ ღირსეულ ზრუნვას მაინც მივიღებ.
აი, შვილებს სხვა ქვეყანაში სამოგზაუროდ ფული აქვთ. მანქანებს, ძვირადღირებულ ნივთებს არ იკლებენ. მშობელი დედისთვის კი არ ყოფნით. როცა შვილებმა ჩემი წინადადება გაიგეს, ასისინდნენ. ძალიან არ მოეწონათ. მე რა, უნდა მეშინოდეს მათი? ყველაფერი კანონიერია, გარდა ამისა, ჩემი ოფლით გამოვიმუშავე. მეუღლესთან ერთად. უბრალოდ ჩემი მიმაქვს.
მაშინაც კი, თუ თავს მომაჩვენებენ, რომ ჩემზე ზრუნვა დაიწყეს, მაშინაც კი, თუ მობეზრებული ტორტებით სტუმრად მოსვლას დაიწყებენ, აზრს არ შევიცვლი. უბრალოდ იმედგაცრუებული ვარ. თუ სურთ, სხვა საცხოვრებელი იქირავონ. საერთოდ, ვფიქრობ, რომ ბინის შესაძენად ფული აქვთ, უბრალოდ დახარჯვა არ უნდათ. მნიშვნელობა არ აქვს, რა მოხდება შემდეგ. სხვისთვის ზედმეტად დიდხანს ვიცხოვრე და ვერაფერი მივიღე. დროა, საკუთარ თავზე დავფიქრდე.
