ჩვეულებრივი ადამიანი მთელი ცხოვრების მანძილზე სხვადასხვა ცხოვრებისეულ სიტუაციაში ხვდება. შეიძლება გამდიდრდეს, გაღარიბდეს, ბედნიერება მოიპოვოს და მაშინვე დაკარგოს. არაფერს ვამბობთ უკეთესი ბედის აქტიურ მაძიებლებზე და ავანტიურისტებზე. ერთხელ ვცხოვრობთ და ისე უნდა გავატაროთ, როგორც გვსურს და არა როგორც გვასწავლიან სკოლაში. ამასთან არ უნდა დაგვავიწყდეს პატივის, სინდისის და საკუთარი ღირსების გრძნობის შენარჩუნება. აბა როგორ.
თქვენდამი სხვების დამოკიდებულება ფრთხილად უნდა აკონტროლოთ. თუ ვინმე თქვენ მიმართ მტრულად განწყობილია ან პატივს არ გცემთ, მსგავსი გრძნობის მიზეზი სწრაფად უნდა გაარკვიოთ. ასე სწორი იქნება. შემდეგ შეიძლება სცადოთ სიტუაციის გამოსწორება ან მიატოვოთ, რადგან პატივისცემა მნიშვნელოვანია. ცხოვრებაში მისი შენარჩუნება უნდა სცადოთ, რაც არ უნდა მოხდეს.
საკუთარი ღირსების გრძნობა
ჩემი ვაჟი ოჯახიდან წავიდა. ცოლი მიატოვა, ნივთები ჩაალაგა და დაემშვიდობა. ამ დროს რძალი სამი თვის ორსული იყო. ახლა ბევრი გააკრიტიკებს ჩემს გიას, იტყვიან, რომ მის გამართლებას ვცდილობ, რადგან ჩემი შვილია. ჩემი პირადი აზრი ამ სიტუაციაზე – სწორად მოიქცა. მის ადგილას მეც ასე მოვიქცეოდი. ვთვლი, რომ მისი გარდაცვლილი მამაც საქციელს მოუწონებდა, ცოცხალი რომ ყოფილიყო. გიამბობთ, რა მოხდა.
საიდან დავიწყო? ჩემმა რძალმა, ლარისამ, ორსულობის შესახებ ადრე შეიტყო. ახალგაზრდა ასაკის მიუხედავად სხვადასხვა სახის საპნის ოპერის მოყვარულია. პირდაპირ შეპყრობილია. ვინაიდან იქ მთავარი გმირები უფრო ხშირად ფეხმძიმდებიან, ვიდრე კბილებს იხეხავენ, ორსულობის ტესტი ყოველთვის ჰქონდა. მორიგი ტესტის გაკეთების და ნანატრი დადებითი შედეგის მიღების შემდეგ ახალი ამბავი მაშინვე ქმარს, ანუ ჩემს ვაჟს, ახარა.
სამწუხაროდ, გიას ცოლისთვის ცუდი ამბავი ჰქონდა: მათი კომპანია გაკოტრდა და თითქმის ყველა თანამშრომელს სთხოვეს წასვლა. სიტუაციას ამძიმებდა ის ფაქტიც, რომ გია ვიწრო სპეციალისტი იყო და პატარა ქალაქში მისი პროფესიით სამსახურის პოვნის შანსი აღარ იყო. გამოდის, სამსახური ნულიდან უნდა დაეწყო, ცხოვრება კი დიდ ხარჯებს მოითხოვდა, ბავშვი ძვირადღირებული საქმეა.
არ ვიცი, რა ისაუბრეს ერთმანეთში, შეეხო თუ არა ლაპარაკი ორსულობის შეწყვეტას, მაგრამ დასრულდა იმით, რომ ჩემი ვაჟი და რძალი საცხოვრებლად რძლის მშობლებთან გადავიდნენ. მძახლებს დიდი სახლი აქვთ, ქალაქგარეთ ცხოვრობენ, საკუთარი მეურნეობა აქვთ. განსაკუთრებული ტიპის ხალხია. „ვინც არ მუშაობს, არ ჭამს“ – მათი ცხოვრების კრედოა და დარწმუნებული ვარ, ამას მიზეზი აქვს. მაგრამ ყველაფერს ზღვარი უნდა ჰქონდეს.
მას შემდეგ ახალგაზრდების ცხოვრება ასე წარიმართა: „ბედნიერი“ ქმარი და მომავალი მამა ნებისმიერ საქმეს ხელს ჰკიდებდა. პარალელურად ნაცნობების, ნათესავების და ინტერნეტის გავლით რაღაც სერიოზულს ეძებდა. მეც მომმართა. დიდხანს და უიმედოდ ეძებდა. სიდედრ–სიმამრი მგლებივით უყურებდნენ, ცოლიც უყვიროდა და საყვედურობდა, მას არა კანონიერი მეუღლესავით, არამედ უსაქმური ძაღლივით ექცეოდა. გასაგებია, რომ დედ–მამამ სწრაფად განაწყვეს ქალიშვილი, როგორ უნდა იცხოვროს.
გია ხშირად მოდიოდა ჩემთან და გვიანობამდე რჩებოდა, რომ ამოესუნთქა, სიმშვიდეში დაესვენა და ეჭამა. მესმოდა, რომ სხვის სახლში ნორმალურად ცხოვრების უფლებას არ მისცემდნენ, მაგრამ ამ დონემდე?! დედა ვარ და ჩემი ერთადერთი შვილია. ვაპირებდი მძახლებთან დალაპარაკებას, რძალთაც, რომ ყველაფერი ვიცოდი, მაგრამ ბოლო მომენტში ყოველთვის უარს ვამბობდი. სკანდალის დაწყება სუსტი პოზიციაა. თან ვაჟიც ზრდასრულია, შეძლებს საკუთარი თავის დაცვას.
შემდეგ ზურგჩანთით კარზე მომადგა. ზურგჩანთში – მისი ნივთები. სახე გაბოროტებული. მითხრა, რომ მთელი კვირა მხოლოდ წყლიან ქერის ფაფას აჭმევდნენ. ყველაფრის გარეშე. არანაირი ხორცი ან ბოსტნეული. როგორც მძახალმა თქვა „ფული არ არის, რაც გვაქვს, მაგიდაზე ვდებთ“. მოგვიანებით გიამ დაინახა, რომ ძაღლს ღორის ძვლებს აძლევდნენ. გამოდის, დღისით, როცა სახლში არაა, ამზადებენ და მუცელს ივსებენ. ვახშამზეც რჩება. მისი მოსვლისას კი მხოლოდ საზიზღარი ფაფაა. მხოლოდ მისთვის მოხარშული, რადგან გიას გარდა სხვა არავინ შეჭამს.
შვილმა დაიწყო ურთიერთობის გარკვევა, მაგრამ მიაღწია მხოლოდ კრიტიკას და გაკიცხვას. ლარისაც მშობლების მხარეს იყო და გიას „არაკაცი“ უწოდა, რადგან ამდენი ხანი ვერ შეძლო სამსახურის შოვნა და ოჯახის რჩენა. მაშინ გიამ გადაწყვიტა სახლიდან წასვლა და დროებით ჩემთან გაჩერება. მე, რა თქმა უნდა, ჩემთან დარჩენის უფლება მივეცი. ღვიძლი შვილი რთულ სიტუაციაში, როგორ ვეტყოდი უარს? დღემდე ვთვლი, რომ ის მხარე 100% ცდება. ამაში ვერავინ გადამარწმუნებს.
დაახლოებით 10 დღის შემდეგ გიამ კარგი ამბავი მიიღო. მისი პროფესიით სამსახური გამოჩნდა. დიახ, ახალი კომპანიაა და შორს მდებარეობს, რადგან მთელი თავისუფალი დრო გზაზე იხარჯება. რას ვიზამთ, სხვა ვარიანტი არაა. უნდა მოერგოს, მოითმინოს, რადგან შეუძლებელია კარგმა სპეციალისტმა ტაქსის მძღოლად ან მშენებლობაზე მუშაობა დაიწყოს. ახალგაზრდობაში შეგიძლიათ თავისუფალი დროის გატარება, მაგრამ არა ზრდასრულობაში.
რა გადაწყვიტა გიამ თავის ოჯახზე? არაფერი. ჩემს კითხვებს უხალისოდ პასუხობს. ვხვდები, რომ, დიდი ალბათობით, განქორწინება გადაწყვიტა. ნამდვილად რაღაც გაიგო თავის მეორე ნახევარზე. რთულ წუთებში ცოლი მის მხარეს არ იქნება, არამედ წავა იქ, სადაც უფრო მომგებიანია. თუ ეს უკვე ახლა ჩანდა, მომავალში მისი ნდობა შეუძლებელია. ქალი ვარ, მაგრამ მის ქცევას ღალატად მივიჩნევ.
მძახლებმა დამირეკეს, მოიკითხეს, რატომ არის სიძე მათ მიმართ ასე კატეგორიულად განწყობილი. ორსული ქალიშვილით მისი შერცხვენა სურდათ. თითქოს, რა კაცი გავზარდე, მგრძნობიარე, რომელსაც არ ესმის, რომ მის დახმარებას ცდილობდნენ. (ცხოველზე ცუდად ეპყრობოდნენ). რძალი ტელეფონში ყვიროდა და ითხოვდა, რომ გიას წაეყვანა და მასზე ეზრუნა. ეს ხომ მისი პირდაპირი მოვალეობაა. როგორც მივხვდი, ჯერ კიდევ არ იცის, რა უდევს ჩემს შვილს გულში.
ვთვლი, რომ ამ კონკრეტულ შემთხვევაში ჩემი ვაჟი მართალია. ცოლმა უღალატა. მშობლების მხარე დაიჭირა, ქმრის წინააღმდეგ წავიდა, დაამცირა და მისი ნდობა შეარყია. ჩემი აზრით, ამის პატიება შეუძლებელია. ვიმედოვნებ, რომ ცხოვრება ყველაფერს თავის ადგილს მიუჩენს. გია იპოვის ახალ ქალს, რომელიც მის დაფასებას შეძლებს. ლარისა კი გაიცნობს მამაკაცს, რომელსაც ექნება დიდი საფულე და სურვილი გამოკვებოს ის და მისი შვილი. სიყვარულზე არაფერს ვიტყვი, არ სჭირდება. როგორც ჩანს, ახლა ასეთი თაობაა.
