ყოველწლიურად სულ უფრო და უფრო ნაკლებად მჯერა, მაგრამ ხალხში მაინც დარჩა სინდისის გაგება. ჩვენ შეგვიძლია თანაგრძნობა, საკუთარი აზრის გაზიარება და სხვების აღქმა. სამწუხაროდ, ნეგატივიც ხდება. მაგალითად, უმადური შვილები ან მეზობლები, რომელთაც არაფერი აინტერესებთ. თითქოს, ყოველთვის ასე იყო, მაგრამ მორალურად ამასთან შეგუება რთულია.
აღზრდა, ცხოვრების პირობები, თვითდისციპლინა – აი, სამი ბურჯი, რომელიც ადამიანს საზოგადოების ღირსეულ წევრად აქცევს. ასეთი ადამიანი არ უღალატებს მეუღლეს, შემდეგ არ მოითხოვს სასამართლოს გზით სხვისი ქონების გაყოფას. არ მოატყუებს მეგობარს, აიღებს ან გასცემს ქრთამს და ა.შ. როგორც პრაქტიკა აჩვენებს, ასეთი ადამიანები ცოტანი დარჩნენ. რატომ? პასუხი იქნება მეოთხე მიზეზი: გარემოცვა. როგორც ამბობენ, მგლებთან ერთად ცხოვრობ, მგელივით იყმუილე.
სინდისის გაგება
თუ ჩემს მეგობრებს და ნაცნობებს დავუჯერებ, ბავშვობაში და და ძმა თქვენი ყველაზე საშინელი მტრები არიან. ყველაფერი კონკურენციის გამო. მათ სჭირდებათ მშობლებისგან მეტი ყურადღება, ძვირადღირებული საჩუქრები, სიყვარული და მოფერება. ბავშვობაში დიდი ეგოისტები ვართ, ამიტომ დათმობაზე ლაპარაკი ზედმეტია. იმ დროს ამიტომაც ხდება ბევრი ჩხუბი და წყენა. სამაგიეროდ, როცა ვიზრდებით, დები და ძმები უახლოესი ადამიანები ხდებიან. გასაყოფი არაფერია, არის საერთო წარსული, ნდობა და ყველაფერი მსგავსი. ურთიერთობის ახალი ეტაპი.
ჩემი და ჩემი უფროსი დის ამბავი განსხვავდება. ბავშვობაში ძალიან ვმეგობრობდით და მუდმივად ერთმანეთს ვეხმარებოდით. ალბათ, ამას რთული საცხოვრებელი პირობები ხელს უწყობდა. სოფელში ჩვენს ოჯახს მთელ არეში ყველაზე დიდი სახლი ჰქონდა, მაგრამ მდიდრულად არ ვცხოვრობდით. მშობლები მუდმივად შრომობდნენ, ჩვენზე რჩებოდა სახლის საქმე და არა მხოლოდ. ფიზიკურად ბევრი შრომა და ბევრ რამეზე უარის თქმა გვიწევდა. მე და ჩემი და ერთმანეთს მხარს ვუჭერდით და მშობლების წინაშე ერთი მთლიანი ვიდექით.
წლების შემდეგაც, როცა ჩემი და ჩვენთან არ ცხოვრობდა, დედის წინაშე ჩემს უდიდეს შეცდომებს ამართლებდა და ყოველთვის მხარში მედგა. მარიტა ადრე გადავიდა ქალაქში და დაქორწინდა. ერთი მხრივ, მისი შეყვარებული ნამდვილად მოწონდა, მეორე მხრივ, კარგად მესმოდა, რომ სოფლიდან წასვლა და ახალი ცხოვრების დაწყება სურდა. მონოტონური საქმის და მშობლების ჩივილის გარეშე. ეს შეძლო.
მე, თავის მხრივ, მშობლებთან დავრჩი. არ ვიცი რატომ, მაგრამ დიდი სამყარო არ მიზიდავდა. როგორც კი სრულწლოვანი გავხდი, მშობლებს დაველაპარაკე და ყველაფერი ვუთხარი, რასაც ვფიქრობდი. ვთხოვე, მოვითხოვე კიდეც, რომ მოსწავლესავით ან უფასო მოსამსახურესავით არ მომქცეოდნენ. მეც მინდოდა პატივისცემა და გაგება. წინააღმდეგ შემთხვევაში, გადავიდოდი ჩემს დასთან და ქალაქში დავრჩებოდი.
ხანგრძლივი საუბარი გვქონდა, მაგრამ მშობლებმა ჩემ მიმართ დამოკიდებულება შეცვალეს. მას შემდეგ კონფლიქტი აღარ გვქონდა. ყველაფერს ვაკეთებდი, რასაც მთხოვდნენ, ზემოდან ქვემოთ აღარ მიყურებდნენ. იმ პერიოდში ნამდვილი ოჯახი გავხდით, საწყენია, რომ უფროსი დის გარეშე. მარიტა ამ დროს მეუღლესთან ერთად ცხოვრობდა და ცდილობდა მისი ოჯახის წევრი გამხდარიყო. თუმცა მისი დედამთილი სკეპტიკურად განწყობილი იყო. რას ვიზამთ, ხშირად ასე ხდება.
როგორც უკვე ვთქვი, მშობლების სახლიდან წასვლა არ მინდოდა. რამდენჯერმე რომანტიკული ურთიერთობის დაწყება ვცადე, მაგრამ მივედი დასკვნამდე, რომ ეს ჩემი არაა. გარდა ამისა, ბოლო დროს დედა თავს ცუდად გრძნობდა. ჩემი პირადი გრძნობები და მისწრაფებები გვერდზე გადავდე. საავადმყოფოში უნუგეშო დიაგნოზი დასვეს, სკლეროზი. მამაჩემი, ცოლზე ზრუნვის ნაცვლად, ერთ თვეში სასმელს მიეძალა. მას შემდეგ ფხიზელი არ მინახავს.
მარიტამ სამწუხარო ამბავი უემოციოდ მიიღო. მითხრა, რომ წუხს, მაგრამ ახლა ვერაფერში დამეხმარება. ქალაქში სამსახური იპოვა, სტაჟირებას გადის, ერთი წუთიც არ აქვს, რომ ყავა დალიოს, ამიტომ ვერ ჩამოვა. ფულის გამოგზავნის შესაძლებლობაც არ აქვს, ჩვენს ოჯახში ბარათის გაკეთება ვერავინ მოახერხა. ახლა მთელი საოჯახო საზრუნავი ჩემს კისერზეა. მოგწონს თუ არა, უნდა გაუმკლავდე.
ასე გავიდა 5 გრძელი წელი. დედა ენერგიული, შრომისმოყვარე ქალიდან მოჩვენებად გადაიქცა. სულ უფრო და უფრო ქრებოდა, სანამ სულ არ დაგვტოვა. მამა იმდენს სვამდა, რომ მეზობლებიც ვეღარ ცნობდნენ. დამშვიდობების დღეს ამბობდნენ, რომ თუ ზაფხულამდე იცოცხლებს, ნამდვილი გამართლება იქნება. ღვიძლი დისგან წვეთი თანაგრძნობის და მხარდაჭერის მიღება მინდოდა, მაგრამ სულ ტყუილად. სულ სხვა ადამიანი გახდა. სინდისი მისთვის უცხოა.
დედის გარდაცვალებიდან 1–2 კვირის შემდეგ ჩემთან მოვიდა. თავიდან გამიხარდა კიდეც, ჩაი დავადგი, მოვემზადე მოსასმენად, როგორი მიდის მისი საქმე, რა არის ახალი. მარიტამ ფეხზეც არ გაიხადა. აქეთ–იქით საქმიანად მიმოიხედა, ყველა ოთახი შემოიარა, შემდეგ დაჯდა და პირდაპირ შემომხედა. თვალდაუხამხამებლად, ემოციების გარეშე მითრა, რომ ჩვენი სახლი უნდა გავყიდოთ. ხოლო ფული გავიყოთ. წარსული უნდა გავუშვა.
მინდოდა მეპასუხა, რომ, ალბათ, მამის არსებობა დაავიწყდა, მაგრამ მხოლოდ ალმაცერად ჩაიღიმა. რაც შემეხება მე, ეს ხომ მე ვზრუნავდი დედაზე მთელი ამ წლების განმავლობაში და არა ის. ახლა თავხედობა ყოფნის მოვიდეს და ჩემი სახლის ნახევარი მოითხოვოს. რატომ, შენ ხომ ქალაქში დამკვიდრდი. რაში გჭირდება ეს თეთრები? მაგრამ მარიტას სახე არ შეცვლია. როგორც ჩანს, სინდისი მისთვის უცნობია. მხოლოდ მითხრა, რომ თუ არ მინდა საქმის სასამართლომდე მიყვანა, უნდა დავეთანხმო. წინააღმდეგ შემთხვევაში, შანსი არ მექნება „როგორც ჩვენს მამას, რომ ერთ დღეს ფხიზელმა გაიღვიძოს“.
საქმე მივატოვე და სოფლის მეორე ბოლოში მეზობელთან წავედი. მას ჰქონდა მსგავსი სიტუაცია და რაღაც რჩევის მიღება შემეძლო. აღმოჩნდა, რომ თუ მინდა სახლის შენარჩუნება და ყველაფრის მშვიდობიანად მოგვარება, ჩემს დას უნდა გადავუხადო გარკვეული თანხა, რასაც სასამართლო დაადგენს. ყოველთვე უნდა გადავუხადო. პრობლემა იმაშია, რომ ნაღდი ფული თითქმის არ მაქვს. უახლოეს დროში კარგ სამსახურს ვერ დავიწყებ.
როგორც ჩანს, მომიწევს ჩვენი დიდი სახლის გაყიდვა და ნახევარი თანხის დისთვის მიცემა. ასე უბრალოდ, მხოლოდ იმიტომ, რომ ადრე ერთად ვცხოვრობდით. სამართლიანია? არა. ვგრძნობ, რომ მიღალატეს? დიახ. მაგრამ ვერაფერს გავხდები, კანონი მის მხარესაა. როგორც ჩანს, ქალაქი ხალხს უკეთესობისკენ არ ცვლის. ტყუილად არ მეშინოდა მისი. ოჰ, ტყუილად არა.
