საიდუმლო არ არის, რომ ზრდასრულ ცხოვრებაში როგორც ცოლი, ასევე ქმარი, ყველა არა, მაგრამ არის შემთხვევები, მეუღლეს ღალატობს. საჭირო არაა პირზე ხელის აფარება და თვალების გადმოკარკვლა, თითქოს არაფერი იცით. კაცობრიობის ისტორიაში ასეთი ქცევის არაერთი შემთხვევაა ცნობილია. ამას ვერავინ შეცვლის. ჰორმონები, გრძნობები და სურვილები ჯიუტი რამაა. თუმცა არიან ქალები, კაცებიც, რომელთაც არ ღალატობენ. აი, უბრალოდ არასდროს.
როგორს არ ღალატობენ? რა არის ამ პრივილეგირებული ურთიერთობის მიზეზი? ფული, სილამაზე, სახელი? სინამდვილეში, ცოტათი ყველაფერი. პირველ რიგში, რა თქმა უნდა, ხასიათი. ძლიერი ადამიანი სხვებს არ დასდევს, მთელი თავისი გარეგნობით წვეთ ყურადღებას არ ითხოვს, სხვებს თავს არ აბეზრებს. მასთან ურთიერთობა ყოველთვის საინტერესო, შთამბეჭდავია და გინდა მასთან მეტი დრო გაატარო. სამწუხაროდ, ყველას არ აქვს საკმარისი ქარიზმა და თავდაჯერებულობა, ამიტომ უნდა დავუფიქრდეთ ჩვენს სიტყვებს, რომ სახით ლაფში არ ჩავვარდეთ.
ვის არ ღალატობენ?
რა შეიძლება იყოს იმაზე უარესი, ვიდრე მოწიფულ ასაკში ოჯახის დაკარგვა? არ ვიცი, როგორ აღვწერო, მაგრამ ჩემი სიტუაცია ასეთია. ძალიან მოხუცი არ ვარ, მხოლოდ 53 წლის, მაგრამ ქმარი ჩემში ქალს ვეღარ ხედავს. უფრო მეტიც, საყვარელი გაიჩინა. ვერასდროს ვიფიქრებდი, რომ აქამდე მივიდოდი, მაგრამ სასწრაფოდ მჭირდება დახმარება და მხარდაჭერა. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ამის გადატანა გამიჭირდება. ოთხ ცარიელ კედელში ცხოვრება და ყველაფერი რისთვის?
ჩვენი ვაჟი უკვე ზრდასრულია და თავად ემზადება მამობისთვის. მისი ოჯახური მდგომარეობის მიუხედავად, ხანდახან ვურთიერთობთ. ხანდახან კარგ რჩევას მაძლევს, სადღაც მეც მითითებას ვაძლევ, ასე ვცხოვრობთ. ვცდილობ, მის ცხოვრებაში არ ჩავერიო, რადგან უკვე ზრდასრულია. მეუღლეს ამ საქმეში არასდროს ვრევდი. ქმარი ყოველთვის ამბობდა, რომ ადამიანები დამოუკიდებლები უნდა იყვნენ. შანსს ხელიდან არ უშვებს, რომ მოუწესრიგებლობასა და სიზარმაცეში დამადანაშაულოს. ასეთი ადამიანია.
საყვარელი მეუღლე
არ დავმალავ, დღემდე მიყვარს ჩემი მეუღლე, რაც არ უნდა იყოს. მთელი ცხოვრება ჩემზე ზრუნავდა. პატარა ქალაქიდან წამომიყვანა, მსოფლიო მანახა. ჩემს მშობლებს საყვედურების გარეშე ეხმარებოდა. მისი წყალობით გავხდი ისეთი, როგორიც ვარ. სანამ ჩემი დაქალები წუწუნებენ რთულ ცხოვრებაზე, მოსაწყენ სამუშაოზე, ცუდ ჯანმრთელობაზე, ამას ვერ ვგრძნობ. შვილის აღზრდაშიც მეხმარებოდნენ: ძიძები, მოსამსახურეები და ა.შ. ამ მხრივ ბედზე ვერ დავიჩივლებ.
მთელი ამ წლების განმავლობაში ქმარს მივეჯაჭვე. ის ყოველთვის იყო ლაზათიანი, მბრძანებლური, მიზანდასახული. სხვებთან ურთიერთობს თავდაჯერებულად, მაგრამ სათანადო პატივისცემით. დღემდე ბევრი ერთგული მეგობარი ჰყავს, დაქირავებული თანამშრომლებიდან საჩივარი ანაზღაურების ან ცუდი მოპყრობის შესახებ არასდროს ყოფილა. მეუღლემ მანქანის ტარებაც მასწავლა, თუმცა სხვები უარზე იყვნენ. ვთვლიდი, რომ ჩვენი კავშირი უფლისგან დალოცვილი იყო და არასდროს დაიშლებოდა, მაგრამ ეს მხოლოდ ოცნებები იყო.
ქალები, რომლებსაც არ ღალატობენ
ასაკთან ერთად ჩემი მცდელობის და სავარჯიშო დარბაზში ვარჯიშის მიუხედავად წონაში საგრძნობლად მოვიმატე. მწვრთნელი მირჩევს გავაკეთო ჩანაწერები, სადაც ზუსტად აღვნიშვნავ, რა ვჭამე დღის განმავლობაში და რამდენი კალორია მივიღე. ვცდილობდი, ყველაფერს დეტალურად ვავსებდი, მაგრამ შედეგი იგივე დარჩა. თითქოს ცხიმი ჩემს წელზე და თეძოებზე ჰაერიდან გაჩნდა. ეს ცოტა დეპრესიაში მაგდებდა და ქმარმა შენიშნა.
შესაძლოა ჩემი გარეგნობის გამო, შესაძლოა მცირე სევდის გამო, მაგრამ ქმარი უფრო ხშირად ირჩევდა სხვა ვარიანტებს, ვიდრე ერთად დროის გატარებას. ხან მეგობართან აგარაკზე მიდიოდა, სადაც მწვადებს წვავდნენ და მდინარეზე დადიოდნენ. ხან სამსახურში გვიანობამდე დარჩენა უწევდა, რომ ყველა საქმე მოეგვარებინა. ადრე ამ საქმეს მოადგილეები ასრულებდნენ, ახლა თავად ურჩევნია ყველაფრის გაკეთება. რა თქმა უნდა, მის გადაწყვეტილებებს ვეთანხმებოდი. ასე იყო, სანამ არ გავიგე, რომ სახლში მის არყოფნას ერთი მიზეზი ჰქონდა – სხვა ქალთან შეხვედრა.
ქმრის საყვარელი
ქმრის საყვარელი ჩემზე 10 წლით უმცროსია. ისეთივე ნავარჯიშევი ტანი აქვს, როგორიც მე მქონდა მის ასაკში. თმის ფერიც ერთნაირი გვაქვს. იქნებ, ის არის ერთ–ერთი იმ ქალთაგანი, ვისაც არ ღალატობენ? გამოდის, მხოლოდ ჩემი შემცვლელია, იგივე მე, ოღონდ უკეთეს ფორმაში? მაგრამ მე ხომ ვაჟი გავუჩინე. ქმარმა ხომ ამდენი წელი ჩემთან იცხოვრა. ჩვენ ვართ ის წყვილი, რომელიც მთელი ეს წლები შეხმატკბილებით ცხოვრობდა. ამის უგულებელყოფა ან დავიწყება შეუძლებელია. ქალის გარეგნობა მნიშვნელოვანია, ამას ვეთანხმები, მაგრამ ნუთუ ურთიერთობაში მთავარი არაა გრძნობები და ურთიერთპატივისცემა?
შვილი მამშვიდებს, ამბობს, რომ მამამისს უბრალოდ შუახნის კრიზისი აქვს. ალბათ, ბოლომდე იგრძნო თავისი ასაკი და ამ შეგრძნებისგან თავის დაღწევას ცდილობს. შვილის აზრით, მთელი ეს ამბავი მალე დასრულდება, რადგან მამას შეუპოვარ და თანმიმდევრულ კაცად იცნობს. ამაში ვეთანხმები, მაგრამ ამით ნაკლებად განვიცდი? რა თქმა უნდა, არა. დღემდე გათენებამდე ვერ ვიძინებ, ველოდები, როდის დამირეკავს მეუღლე.
მხოლოდ პირადი ნივთები წაიღო, მე დამიტოვა ბინა, მანქანა და ფული სეიფში, მაგრამ ამით უფრო ბედნიერი არ გავხდი. დიახ, მშიერი არ დავრჩები და რაც მინდა, იმას გავაკეთებ, მაგრამ განწყობა არ მაქვს. მხოლოდ საწოლში წოლა და ძველი ფოტოების თვალიერება. იმდენი მოგონება მაქვს და არც ერთი ცუდი! ვიცი, რომ ბევრი წყვილი შორდება და ესეც სამწუხაროა. მათთვის ეს უფრო გათავისუფლებაა, ტანჯვის დასასრული.
ჩემთვის პირიქით. ქორწინებაში ბედნიერი ვიყავი. ყველაფერზე ქმარი იყო პასუხისმგებელი. ერთი წამით არ დავფიქრებულვარ, როგორ ვიცხოვრებ ხვალ. მთელი დღე სახლში ვიყავი, საღამოს მეუღლე მოდიოდა და თავად წყვეტდა, რას გავაკეთებდით. მისი არჩევანი ყოველთვის მაკმაყოფილებდა. როცა მეგობრების ნახვა მინდოდა, ჯერ მის აზრს ვკითხულობდი და მხოლოდ ამის შემდეგ ვეხმიანებოდი დაქალებს. ჩემი იდეალური ცხოვრება იყო. ბრმად მჯეროდა, რომ ის ქალი ვიყავი, ვისაც არ ღალატობენ.
მას ყოველთვის დაველოდები. არაფერს ვეტყვი იმ ქალთან გართობაზე. არ მაინტერესებს, ოღონდ დამიბრუნდეს. აი, ასეთი დამოკიდებულება მაქვს ჩემი ერთადერთი მამაკაცის, ქმრის, ჩემი შვილის მამის მიმართ. თუ ეს არ არის სიყვარული, მაშ, რა ჰქვია?! მჯერა, რომ ასეთ სიყვარულზე ძლიერი არაფერია. მხოლოდ მას შეუძლია მომცეს შანსი, დავაბრუნო ყველაფერი ისე, როგორც იყო. მთავარია, მჯეროდეს და დაველოდო. ადრე თუ გვიან, ყველაფერი თავის ადგილს დაუბრუნდება. აი, ნახავთ.
