„ცხოვრებაში ყველაფერი ბუმერანგივით ბრუნდება“. ბევრი ცდილობს ასე იფიქროს და ზოგჯერ მართლებიც არიან. გაუკეთე ვიღაცას ბოროტება და ის, როგორც წესი, დაგიბრუნდება. თან გამრავლებული. თუ ჩავუღრმავდებით, ისტორიამ არაერთხელ დაგვიმტკიცა, რომ ეს წესი ყოველთვის არ მუშაობს. პოპკულტურა უშვებს ბევრ ფილმს და სერიალს, სადაც მთავარი გმირები ერთმნიშვნელოვანი პიროვნებებისგან შორს არიან. რა არის ეს თუ არა საზოგადოებრივი აზრის მანიპულირების მცდელობა?
ცხოვრებაშიც ყველაფერი ასე მარტივად არ არის. ბევრს შეუძლია გაგვიზიაროს ისტორიები ამაზრზენი ხასიათის ნაცნობებზე, რომლებიც სიბერემდე თავს შესანიშნავად გრძნობენ და არაფერზე უარს არ ამბობენ. რა თქმა უნდა, კონტრმაგალითებიც ბევრია და მაინც, სამართლიანობის იმედი ჯერ კიდევ ძლიერია ხალხში. წინააღმდეგ შემთხვევაში, სამყაროში იქნებოდა სრული კოშმარი და არანაირი წესრიგი.
ყველაფერი ბუმერანგივით დაბრუნდება
ჩემს ცხოვრებაში არავისზე წყენა გულში არ ჩამიდია, შესაძლოა, დედამთილის გარდა. ვერ გადმოგცემთ, რამდენი ჩემი სისხლი დალია ამ ქალმა. რა თქმა უნდა, სხვა უსიამოვნო პიროვნებებსაც შევხვედრილვარ, მაგრამ ლამარა სულ სხვა დონეზეა. განსაკუთრებულია. ახლაც, როცა ისევ გამახსენდა, კბილებს ვაკრაჭუნებ, არადა დიდი ხანია მასზე დამოკიდებული აღარ ვარ, პირიქით. აი, ასეთი ურთიერთობა გვაქვს.
ჩემი ქმარი, მისი შვილიც, ბედის საჩუქარი არ იყო. დიდი ხნის წინ დავქორწინდით, როცა ახალგაზრდა და მშვიდი გოგო ვიყავი. ამქვეყნად ყველაფრის მეშინოდა, განსაკუთრებით ჩემზე ზურგს უკან ცუდად ლაპარაკის. იცით, სოფელში მცხოვრებნი ძირითადად ასეთები ვართ. სხვის აზრზე დამოკიდებულები, მშვიდები, შრომისმოყვარეები. ეს ახლაა, როცა ცხოვრებაში უკვე ყველაფერი მესმის, ვუყურებ ჩემს წარსულს და ვხვდები, სად შემეძლო არ გამომევლინა სისუსტე. მაგრამ ხასიათი ხომ მაშინვე არ ყალიბდება.
იმის გათვალისწინებითაც, რომ ჩემი მშობლების სახლი ქმრისა და დედამისის სახლიდან მხოლოდ ნახევარი კილომეტრით იყო დაშორებული, დიდ დისტანციად მეჩვენებოდა. არა ფიზიკურად, არამედ ფსიქოლოგიურად. დედ–მამა ჩემგან ბევრს არ ითხოვდნენ, ყოველთვის ჩემით ვცდილობდი, რაღაც გამეკეთებინა, რაიმეთი დავხმარებოდი. ასეთი ვიყავი ქმართანაც, მაგრამ ჩემი ძალისხმევა საკმარისი არ იყო. ვალდებული ვიყავი საოჯახო საქმეები გამეკეთებინა და უფრო მეტიც. ამ შემთხვევაში ლამარას განწყობა იყო საშუალო. მაგრამ მეტი არაფერი.
სერიოზული პრობლემები
სადღაც 2 წლის შემდეგ ქმარმა ალკოჰოლის დალევა დაიწყო. სწორედ ჩვენი შვილის დაბადების მოლოდინში. საშუალო მოხელე იყო, ამიტომ მისი გატაცების შემდეგ ცოტა ფული რჩებოდა. ვცდილობდი, ყველაფერი ბავშვზე დამეხარჯა. სურვილის მიუხედავად, მაღაზიებში დიდი არჩევანი მაინც არ იყო. დედამთილი მიყვიროდა ნელი მოქმედებისთვის, ქმარი სახლში ხშირად მოდიოდა არაადეკვატური: რაღაცას თავისთვის ბურტყუნებდა და იძინებდა. მადლობა ამისთვისაც.
ჩემზე ხელი არასოდეს აუწევია, არც ერთხელ. უფრო მეტიც. ხანდახან, როცა ნაბახუსევი აწუხებდა, დედამის უყვიროდა, თუ ის წვრილმანებზე ზედმეტად მესხმოდა თავს. მისი რეაქცია ყოველთვის ერთი და იგივე იყო: ცრემლები და წყენა. ძალიან თვალთმაქცურად და დაუჯერებლად. მაშინ მინდოდა მერწმუნა, რომ ყველაფერი ბუმერანგივით დაუბრუნდებოდა.
დრო მიდიოდა, ხოლო უღიმღამო მდგომარეობა არ იცვლებოდა. ერთხელ მეუღლე მოვიდა და პირდაპირ მკითხა, თუ გავუძლებდი დედამისს 6 თვე? საქმე იმაშია, რომ სადღაც ვახტური მეთოდით მუშაობა შესთავაზეს. კარგ ხელფასს დაჰპირდნენ. ცოტა ხნით უნდა გამეძლო. ვერ ვიტყვი, რომ მისი ყოფნა ცოტა შვებას მანიჭებდა. იმ საღამოს დავფიქრდი. გადავწყვიტე, თუ სიტუაცია გაუარესდება, მშობლებთან წავალ. შემდეგ შევხედავ, რა გავაკეთო. დედამთილთან ერთად ცხოვრება რთული გამოცდაა.
მას შემდეგ ქმარი ცოცხალი აღარ მინახავს. 1,5 თვის შემდეგ მოვიდა წერილი, რომ გულმა ვერ გაუძლო. შემდეგ გაცილება, პანაშვიდი და ყველაფერი ჩვეულ რეჟიმში. ბუნებრივია, დედამთილმა თითქოს აიწყვიტა. დამაბრალა, რომ მე ვარ მის სიკვდილში დამნაშავე. თითქოს, ჩემს გამო რთულ სამსახურს დათანხმდა, მე წავართვი უახლოესი ადამიანი. ამ ყველაფრის შემდეგ მასთან ერთად ერთ სახლში ყოფნა შეუძლებელი იყო, ამიტომ მშობლებთან გადავედი.
ახალი ცხოვრება
ვაჟი იზრდებოდა, დედ–მამას დიდი დანაზოგი არ ჰქონდა, რაღაც უნდა გამეკეთებინა. დედაჩემის დაქალმა შემომთავაზა საზღვარგარეთ სამუშაოდ წასვლა მის ქალიშვილთან. მითხრა, რომ არაფერს ვკარგავ, შვილიშვილს ჩემი მშობლები უპრობლემოდ გაზრდიან. თუ, რა თქმა უნდა, დავეხმარები. ასე აღმოვჩნდი სხვა ქვეყანაში, თუმცა ჯერ კიდევ გუშინ არ ვიცოდი, როგორ გადამეხადა საზოგადოებრივ ტრანსპორტში. ქალაქში მხოლოდ რამდენჯერმე ვიყავი პატარა ასაკში.
არ მინდა მოვყვე, რამდენი რამის გადატანა მომიწია უცხოეთში. ღვთის წყალობით და კეთილი ხალხის დახმარებით, ყველაფერი დავძლიე. ენა ვისწავლე, ფულის დაზოგვა დავიწყე, მაღაზიებში აქციებს და სხვა ხრიკებს ვეძებდი. სამსახურშიც გამიმართლა, როგორც იქნა, ჯიბეში ფული გამიჩნდა. ხელფასის დიდ ნაწილს ვუგზავნიდი მშობლებს და შვილს, რომელიც თვალსა და ხელს შუა იზრდებოდა. ნელ–ნელა ფეხზე დავდექი.
ყველაფერი ბუმერანგივით დაბრუნდება
მეორე მხრივ, რა თქმა უნდა, ყველაფერი ზღაპრული არ იყო. ბოლოს და ბოლოს, შევწირე ჩემი ჯანმრთელობა, პირადი ცხოვრება, დრო. ოჯახი აღარ შემიქმნია. ახალი ურთიერთობისთვის დრო აღარ მქონდა. სხვათა შორის, სანამ საზღვარგარეთ ვიყავი, დედამთილი შვილიშვილის სანახავად მხოლოდ რამდენჯერმე იყო მოსული. რამდენჯერმე ქუჩაში შეხვდა, თუმცა ვაჟმა საიდუმლოდ მითხრა, რომ ეტყობოდა, მას ელოდა. არ მიკვირს, ამ ქალს ბევრი რამ შეუძლია.
ახლა ლამარა სულ დაბერდა. მოღუნული და ნელი ნაბიჯებით დადის. სუსტი მოხუცი ქალი. არ იფიქროთ, ეს მის ხასიათზე აისახა. როცა ჩემი დაბრუნების შესახებ გაიგო, ჩემს მშობლებთან მოვიდა და მათგან ფული მოითხოვა. ჩემი ფულის. მისი ვაჟი, „მარჩენალი“ ხომ ჩემს გამო დაიღუპა დროზე ადრე. მის წინაშე ვალდებულება მაქვს. უნდა დავეხმარო სახლში, პენსია გადავუხადო. აი, ასე. წინააღმდეგ შემთხვევაში, მთელ სოფელს ეტყვის, რა ადამიანი ვარ და როგორ მოვექეცი მას, უბედურ ქალს.
ალბათ, მის წინადადებას დავთანხმდებოდი, არა შიშის გამო, არამედ ჩემი კარმა რომ არ გამეფუჭებინა. მაგრამ ახლა, იმ ყველაფრის შემდეგ, რაც გამოვიარე, მეცინება კიდეც. პრინციპულად ერთ თეთრსაც არ მივცემ. ჩვეულებრივ, ჩვენი მეხსიერება ადამიანზე ნეგატიურ მოგონებებს შლის. რაღაც დროის შემდეგ ფაქტიურად არ რჩება, მაგრამ არა ამ შემთხვევაში.
ჩემი ყოფილი დედამთილი ქალი არაა, არამედ ნამდვილი კოშმარი. მისი მუქარის გამო არასდროს დავთმობ. ჩათვალეთ, ეს ჩემს უდიდეს ცოდვად, მაგრამ ჩემს სიტყვას არ გადავალ. ოღონდ მასთან არა. ეს ჩემი მტკიცე გადაწყვეტილებაა. ტყუილად არ ამბობენ, რომ ყველაფერი ბუმერანგივით დაბრუნდებაო. დაე, იგრძნოს ეს.
