რა თქმა უნდა, ყველას გვჭირდება სიმშვიდე და სიწყნარე ოჯახში. ეს ხანდახან გვინდა, რაღაც უცნაური ცხოვრებაში: პარაშუტით ხტომა, სხვა ქვეყანაში გაფრენა ან ზღვის ფსკერზე ჩასვლა ზურგზე აკვალანგით. ყოველდღიურობაში, ოჯახურ გარემოში, ჩვენი გონება სიმშვიდეს ითხოვს. როცა არსად გეჩქარება, არ გჭირდება ურთიერთობის გარკვევა, ფიქრი, სად გამოიმუშაო ფული ხვალისთვის. მოკლედ, არანაირი სტრესი.
სამწუხაროდ, უმეტესობა ჩვენგანისთვის ასეთი ბედნიერება მიუწვდომელია. თავისთავად ხომ არაფერი კეთდება. ბინა უნდა დაალაგო, სამსახურში იარო, შვილები აღზარდო. ისინი კი იზრდებიან, მეტ ყურადღებას ითხოვენ. სად არის მშვიდი კეთილდღეობა? იქნებ, პენსიის დროს მოვა? როგორც პრაქტიკა აჩვენებს, სამწუხაროდ, არა. სწორედ ამიტომ, დაბალანსება უნდა სცადოთ. ეს ცხოვრება აქ და ახლა უნდა იცხოვროთ და მომავლისთვის არ გადადოთ.
სიმშვიდე და სიწყნარე
ადრე თავადაც მესმოდა, რომ დიდი ასაკობრივი სხვაობით ბავშვების გაჩენა კარგი იდეა არაა, მაგრამ მე და ჩემი მეუღლე ახალგაზრდები ვიყავით და ნათელი მომავლის იმედი ჯერ კიდევ გვქონდა. გულწრფელად, შესაძლებელობებიც მეტი იყო. პირველად ვაჟი შეგვეძინა, კონსტანტინე დავარქვით. როგორ ვზრუნავდით მასზე, ვცდილობდით მსოფლიოში საუკეთესო მშობლები ვყოფილიყავით. პირმშო, იმედი. ქალაქის საუკეთესო სკოლაში შევიყვანეთ, შემდეგ უნივერსიტეტში. კარგი, იქ თავად მოხვდა, გრანტით. და მაინც.
მეორედ ჩვენი თამუნა დაიბადა. ისე მოხდა, რომ ვაჟსა და ქალიშვილს შორის 9 წლიანი სხვაობაა. სიტუაცია იყო ასეთი და რატომაც არა? ორი შვილი არც ისე ბევრია. ქმარმა თქვა, თავს გავიტანთ. გარდა ამისა, უკვე წლები მოგვემატა და გამოცდილები ვიყავით. ბევრი ახალგაზრდა მეგობარი გვყავს, ისინი ეტლით და ნივთებით გვეხმარებოდნენ. ბავშვის ყოველ დაცემინებაზე აღარ ვკრთოდით, მაგრამ ზღვარს არ გადავდიოდით: არ მესმის უდარდელი მშობლების. რატომ გააჩინე, თუ ჯიბეში ფული არ გაქვს და არანაირი პერსპექტივა მომავალში?
კოტემ თავისი სიყვარული ჯერ კიდევ სკოლაში იპოვა. თავიდან ამას ყურადღებას არ ვაქცევდით. მერე რა, სკოლის რომანი. ცხოვრებაა, ნორმალურია. მალე ცხადი გახდა, რომ საკმაოდ სერიოზული ამბავი იყო. კარგი, რას ვიზამთ. აი, 19 წლის ასაკში ჩვენთან მოვიდა და გულწრფელად აღიარა ყველაფერი. აღარ შეუძლია ჩვენთან ერთად ცხოვრება, გამუდმებით მასზე ფიქრობს და ეს ორმხრივია. უნდა იქორწინონ. ეს არ არის უბრალოდ სიყვარული, არამედ ნამდვილი ზრდასრული გრძნობები.
იცით რა? უბრალოდ ასაკით გაუმართლა! აი, გულწრფელად. საქმე იმაშია, რომ იმ დროს მე და ჩემს მეუღლეს მეტი შესაძლებლობა გვქონდა და ძველი ავტომობილიც. საჭირო თანხა შევაგროვეთ, ავტომობილი გავყიდეთ და პატარა, მაგრამ მყუდრო ბინა შევიძინეთ საქორწინო საჩუქრად. კოტე დამპირდა, რომ ეს მის სწავლაზე არ აისახებოდა. ქორწილის ხარჯები პატარძლის მხარემ გაიღო. ასე შვილი ზრდასრულ ცხოვრებაში გავუშვით.
1,5 წლის შემდეგ ვაჟი შეეძინათ, უკვე ბებია–ბაბუა გავხდით. კოტემ სიტყვა შეასრულა, ისწავლა და თავისი სფეროს სპეციალისტი გახდა. ციდან ვარსკვლავებს არ წყვეტდა, მაგრამ ბინა გაარემონტეს, შვილზე ჩვენი დახმარების გარეშე ზრუნავენ. შეხმატკბილებულად ცხოვრობენ. ამად არ ღირდა? ვთვლი, რომ ვაჟის გაშვება სწორი გადაწყვეტილება იყო. მეუღლე მეთანხმება. ყველაფერი კარგად იქნებოდა, რომ არა ერთი მაგრამ.
დრო გავიდა. ჩვენი ოჯახური საქმეები არ გაუარესდა, მაგრამ პროგრესიც არ იყო. ჩვენი თამუნაც, ქალიშვილიც გაიზარდა. ისე არ სწავლობდა, როგორც კოტე. საქმის გამოსწორებას ვცდილობდით: ავუყვანეთ რეპეტიტორები, ვუყიდეთ სპეციალური სახელმძღვანელოები. უნივერსიტეტში გრანტი ვერ აიღო. ამან ჩვენი ბიუჯეტი ძალიან შეამცირა, მაგრამ ეს მნიშვნელოვანია? უნდა იცხოვრო იმისთვის, რომ შვილები ადამიანებად გაზარდო, ასეა?
ახლა მთავარზე. თამუნა უკვე 19 წლისაა, ზუსტად იმ ასაკში, როცა კოტემ დაქორწინების სურვილი გამოთქვა. ქალიშვილსაც მსგავსი სიტუაცია აქვს. სიყვარული. დაოჯახება სურს, მაგრამ ახლა მე და ჩემს მეუღლეს იმდენი შესაძლებლობა არ გვაქვს, ბინა ვუყიდოთ. სამწუხაროდ, ასეა და ეს საკმაოდ დიდი პრობლემაა. კოტესგან განსხვავებით თამუნას მძიმე ხასიათი აქვს. ოჯახში დაძაბული ატმოსფეროა. სად არის სიმშვიდე და სიწყნარე?
დროდადრო ქალიშვილი სახლში ღამეს არ ათევს. შეყვარებულთან და მის მშობლებთან ერთად ცხოვრობს. ჩვენ მათ ოჯახზე არაფერი ვიცით. მხოლოდ რამდენჯერმე მყავს ნანახი. თითქოს ნორმალური ბიჭია, მაგრამ კონტაქტზე ჯერ არ გამოდის. მხოლოდ გვესალმება და მეტი არაფერი. სამაგიეროდ, ქალიშვილმა მსხვერპლის როლი მოირგო და ცდილობს ყველაფერში გვისაყვედუროს. ხომ იცით, თანამედროვე ახალგაზრდებს ეს კარგად გამოსდით.
სწავლა მიატოვა. არა, ლექციებზე დადის, მაგრამ შეფასების მხრივ პრობლემაა. არ ვიცი, აგდებენ ჩვენს დროში მათ, ვინც სწავლის საფასურს იხდის? ვფიქრობ, ხელისგულზე უნდა ატარონ. მაგრამ ახლა ამაზე ლაპარაკი არ ღირს. რა საჭიროა ასეთი „ცოდნა“, თუ დიპლომს მხოლოდ საჩვენებლად მოგცემენ?
ბუნებით უფრო მშვიდი ვარ, აი, მეუღლე ზოგჯერ ფეთქდება. თამუნას ეჩხუბება, ყვირის, მაგრამ საქმეს არ შველის. თამუნა, თავის მხრივ, ძმას ურეკავს და მისგან ითხოვს საბინაო საკითხის მოგვარებას: ნაჩუქარი ბინა გაყიდოს და ფული გაიყონ. თუ მას და მის „მომავალ ქმარს“ ნაქირავებში ცხოვრება მოუწევს, მათაც ასე იცხოვრონ. არ აინტერესებს, რომ ოჯახი და შვილი ჰყავს. მისი აზრით, ეს ყველაფერი ძალიან უსამართლოა.
კოტე, რა თქმა უნდა, მის სიტყვებს ყურს არ უგდებს და სწორად იქცევა. დამნაშავე არაა, რომ ადრე დაიბადა და ოჯახი პირველმა შექმნა. გული მაქვს დამძიმებული, ვინაიდან თუ ორი შვილის გაჩენა გადავწყვიტე, ფული ორი ბინისთვის უნდა დამეგროვებინა. ცხოვრებამ ამის შესაძლებლობა არ მომცა. თამუნას ასჯერ დავპირდი, რომ ჩვენი ბინა, სადაც ახლა ვცხოვრობთ, მას დარჩება, ულაპარაკოდ. არაფრის მოსმენა უნდა. მხოლოდ ისტერიკებს აწყობს. მშვიდობით, ჩვენო სიმშვიდევ და სიწყნარევ.
არ ვიცი, როგორ გამოვძვრე ამ სიტუაციიდან. ვაღიარებ, ვიმედოვნებ, ჩემი ქალიშვილის რომანი დასრულდება და უახლოეს მომავალში მაინც არანაირი ქორწილი არ იქნება. ნორმალურია ამის სურვილი საკუთარი ქალიშვილისთვის? ალბათ, არა. ასე გავიგე, რომ საკუთარი ქალიშვილისთვის ცუდი დედა ვარ. ადრე მსგავს რამეს ვერც გავიფიქრებდი.
