ყველა საუკუნეში ახალგაზრდების სლოგანი იყო: “ერთხელ ვცხოვრობთ”. ეს გასაგებია, როცა გაქვს ბევრი დრო და ძალა, როცა ცხოვრებაზე იმედგაცრუებული არ ხარ და გინდა მისით სრულად დატკბე. გართობის ინდუსტრიაც ძირითადად ამაზე მუშაობს. რა თქმა უნდა, უფროსი თაობისთვის ვარიანტები არის, მაგრამ 40 წელს გადაცილებულთათვის ძნელია მეგობრებთან ერთად მთელი ღამის გატარება: ბავშვები, სამსახური, პასუხისმგებლობა. ჯანმრთელობაც, ბუნებრივია, ისეთი აღარაა, როგორც ადრე.
სწორედ ამიტომ, საზოგადოებაში ასაკოვან მოქეიფეს ცოტა (ან მეტად) ვერ უგებენ. რა არ ასვენებთ? სწორია, როცა ზრდასრული ქალი ან კაცი თავისი სიამოვნებისთვის ცხოვრობს? სხვა საქმე არ გაქვს, წადი, წიგნი წაიკითხე! სამართლიანია? რიტორიკული კითხვაა. ყველას ხომ ცხოვრებაზე საკუთარი შეხედულებები აქვს. ვინმეს განსჯას ნამდვილად არ ვართ მიჩვეული.
ერთხელ ვცხოვრობთ
48 წლამდე არ ვიცოდი, როგორ ცხოვრობენ სხვები, სხვა ქვეყანაში და სხვა შეხედულებებით ცხოვრებაზე. ბუნებრივია, ჩემგან სრულიად განსხვავებული. საქმე იმაშია, რომ გოგონას შორეული სოფლიდან ამის შესახებ არავინ უყვება, პირიქით, ყურებს უჭედავენ ყველანაირი სისულელით ცნობიერებაზე, მოვალეობაზე, რომლითაც, ალბათ, დავიბადე. თუ როგორი მნიშვნელოვანია იყო საყვარელი და უპრეტენზიო ცოლი, რადაც არ უნდა დაგიჯდეს.
როცა 19 წლისას გავთხოვდი, ჩემი ბედი წინასწარ ვიცოდი. შვილები, სახლი, კერძების მომზადება, რეცხვა, დაუთოება და, სასურველია, არანაირი ამბიცია. ზაფხულში მიწაზე მუშაობა შეიძლება, რომ ახალი მოსავალი წინაზე მეტი იყოს. არაფერს გახსენებთ? ეს ხომ ნამდვილი პროპაგანდაა “საუკეთესო ცხოვრება შემდეგ, ახლა უნდა მოითმინო”. ასე იზრდებოდა დედაჩემი და ბებიაჩემი. იმუშავე, სანამ ცოცხალი ხარ. იმქვეყნად დაისვენებ.
20 წლისას პირველი შვილი შემეძინა, 1 წლის შემდეგ – ქალიშვილი. მორჩა, ამის შემდეგ ქმრისთვის ცოლი აღარ ვიყავი, რადგან მეტი შვილი აღარ უნდოდა. იმ დღიდან გავხდი მისი მოსამსახურე და უხელფასო მუშა. შვილების სიყვარულსაც არ მთხოვდა. როგორც გინდა, ისე მოექეცი, მთავარია, გაიზარდონ. შემდეგ თავად შეძლებენ საოჯახო საქმეში დახმარებას. ეს ახლა მებადება კითხვები, რა საჭიროა ეს ყველაფერი, რა არის ასეთი ცხოვრების საბოლოო მიზანი? ადრე ჩვეულებრივი სცენარი იყო, რომლითაც ყველა ცხოვრობდა.
ქმარი ტექნიკის შეკეთებაზე მუშაობდა და ამაში ხელფასს იღებდა. გასაგებია, რომ ფული არ მქონდა. მეუღლეს ფიზიკურად რთული საქმე არ ჰქონდა, მაგრამ სახლში არაფერს აკეთებდა. უკიდურეს შემთხვევაში, როცა ფიზიკურად არ შემეძლო რაიმე საქმის შესრულება, რაღაცას აკეთებდა თავის გამოსაჩენად. სამაგიეროდ შეეძლო მეგობრებთან ქეიფის შემდეგ სახლში გვიან დაბრუნებულიყო. ალბათ, ამიტომაც ასე მოკლე ხნით იცხოვრა: 40 წლის შემდეგ მთელი ოჯახი და სახლი ჩემს კისერზე იყო.
ვცდილობდი მეპოვა სხვა კაცი, რომელიც მეოჯახე და ნორმალური ადამიანი იქნებოდა. მაგრამ რაღაც არ მიმართლებდა. მესმის, რომ ყველა მამაკაცი ლოთი და ზარმაცი არაა, მაგრამ ასეთები მხვდებოდა. კარგია, რომ ბავშვები უკვე გაიზარდნენ და სხვა ქალაქში გადავიდნენ. ვიცოდი, რომ სოფლის სკოლის შემდეგ გამდიდრების ნაკლები შანსი ჰქონდათ, მაგრამ სხვა ვერაფერს შევთავაზებდი. რა უნდა მოსთხოვო სოფლელ ქალს? თავად ჯიბეში თეთრის გარეშე.
შემდეგ, მარიმ, ჩემმა მეგობარმა, შემომთავაზა ცხოვრება სხვა მხრიდან დამენახა, ფული დამეზოგა, ენა მესწავლა და მოგვიანებით საზღვარგარეთ სამუშაოდ წავსულიყავი. შვილები არ ჰყავს, ჩემები უკვე გაიზარდნენ. ორივე არაფერს ვრისკავთ. ცოტა ხნით დავფიქრდი, დავთანხმდი, თუმცა სკოლაში გერმანულში სამიანი მქონდა. რას ვიზამთ, გინდა ცხოვრება, იმოძრავე. ამ ყველაფერზე სამი წელი დავხარჯე, მე და მარი ერთად წავედით უკეთესი ცხოვრების საძიებლად.
ჩემს გზაზე იყო ბევრი რამ: ახალი ხალხი, ახალი ადგილი, შეგუების პერიოდი. მენდეთ, იმასთან შედარებით, რასაც ადრე განვიცდიდი, არც ისე რთული იყო. როგორც მინიმუმ, ფიზიკურად. მორალურად ძალიან განვიცდიდი. შვილები მთხოვდნენ ჩამოსვლას, მათი პრობლემების მოგვარებას და შვილიშვილების აღზრდაში დახმარებას. რაღაცამ მაიძულა აქ დავრჩენილიყავი, ჩემი ძველი რუტინისგან შორს. ვიპოვე ახალი მამაკაცი, კარგი საცხოვრებელი და ცხოვრება ახალი ფერებით ათამაშდა.
მანქანაზე არასოდეს ვმჯდარვარ. ქმარი მანქანას არ მაკარებდა. ახლა მოტოციკლეტსაც ვატარებ. ადრე ზღვაზე მოგზაურობაზე უარის თქმას ვერც გავიფიქრებდი. ახლა აუზში უფრო მსიამოვნებს ბანაობა, თუმცა სანაპირო 30 წუთის სავალ მანძილზეა. რისთვის? გარუჯვა სახლშიც შემიძლია. საჭმელი? 1 წელიწადში იაფ და გემრიელ პროდუქტებზე 10 კგ მოვიმატე. მათ შორის ზღვის პროდუქტებზე. კარგია, რომ ბოლო 1 წლის განმავლობაში 15 კგ დავიკელი, ნორმალური კვებით და მწვრთნელთან მუშაობით.
აღარ მჭირდება იმაზე ფიქრი, რომ ტანსაცმელს უნდა გავუფრთხილდე, ყოველდღე იატაკი მოვწმინდო, დილით მთელი ქვაბი საჭმელი მოვამზადო, რომ მთელი ოჯახი დანაყრდეს, სანამ გაფუჭებას მოასწრებს. თანამედროვე ტექნიკა, ნორმალური ფასები და თავდაჯერებული შეხედულებები ამ პრობლემების მოშორებაში დამეხმარა. მახსოვს, წვეულებებზე ისე ვირთვებოდი, როგორც შემეძლო. ჩვენ ხომ ვნახულობდით ქმრის ნათესავებს, რამდენიმე თანასოფლელს, კარადაში დამალული ტანსაცმლით. აბა როგორ?
ახლა მესმის, რა სისულელეა ეს ყველაფერი. ნივთები შეგიძლია გადაყარო, თუ მოდური აღარაა. მათზე ნერვიულობა არ ღირს: ეს ხომ უბრალოდ ჩვარია. ერთხელ ტელევიზორში ვნახე ახალგაზრდები გახვრეტილი ჭიპებით და თავად ვკიცხავდი ქალებს ყურებზე საყურეების გამოც. 1 წლის წინ კი ტატუ გავიკეთე. პატარა, ხელზე. ახლა ჩემთვის ეს ტაბუ არაა. ვიღაცის განსჯას ცუდ ტონად ვთვლი. გინდა? გააკეთე. მთავარია, არავინ შეაწუხო.
მე და მარი სხვადასხვა ქალაქში ვცხოვრობთ, მაგრამ დროდადრო ერთმანეთს ვეხმიანებით. ახლა შვილები ჰყავს, თავისი ცხოვრება აქვს. ჩემი მემკვიდრეები კი ვერ მშვიდდებიან. სჭირდებათ მათი შვილების მოსამსახურე, დამლაგებელი, მზარეული, რა არ არის ამ სიაში. აი, დედა არა. ეს ჩანს ჩვენს საუბრებში, ამიტომ არაფერს ვიგონებ, გამიგეთ. მათთვის რაღაც ფულის გაგზავნას ვფიქრობდი, მაგრამ შვილების მადა მხოლოდ გაიზარდა და ამის გაკეთება შევწყვიტე.
ვიცი, რომ სიბერეში ჭიქა წყალსაც არავინ მომიტანს. ოღონდ ახლა სხვა დროა. როცა დავბერდები, ჩემი შვილები თავად გაზრდიან საკუთარ შვილიშვილებს, ჩემთვის დრო აღარ ექნებათ. ეს ადრე იყო, რომ ჩემი ქმარივით ხალხი 50 წლისას კვდებოდა. და შვილები რეალური მხარდაჭერა შეიძლება გამხდარიყვნენ. ახლა სხვა დროა. სიბერეს მარტო ვხვდებით. ეგოისტურია? ალბათ. ამავდროულად, სამართლიანი. ჩემი არჩევანი გავაკეთე. ნებისმიერს შეუძლია გამკიცხოს. ოღონდ ჯერ იცხოვრეთ ისე, როგორც ჩემი ცხოვრების უმეტესი ნაწილი გავატარე, შემდეგ ვისაუბროთ. ყველას სიკეთეს და კეთილდღეობას გისურვებთ!
