რას იმსახურებს ადამიანი, რომელსაც შეუძლია მოატყუოს მეგობარი, კოლეგა, მშობელი? ადამიანი, რომელსაც არ აქვს პრინციპები ან მორალური ზღვარი? რომლის თავხედურ ტყუილს შეუძლია შეცვალოს ნებისმიერი ადამიანის ცხოვრება, ვისაც არ გაუმართლა მის გვერდით ყოფნა? ალბათ, გაკიცხვა და სრული ბოიკოტი ყველაზე სუსტი ზომებია, რაც შეიძლება გაკეთდეს.
სინამდვილეში, ყველაფერი ბევრად უფრო რთულადაა. როცა ნათესავი აღმოჩნდება ნამდვილი ნაძირალა, აბსოლუტური უსინდისო, ქვეცნობიერად ამ ყველაფრის მიზეზის პოვნას იწყებ. გარკვევას, იქნებ, არც ისე ცუდია და რაღაც გარემოებამ ამა თუ იმ ნაბიჯის გადადგმა აიძულა. სამწუხაროდ, უმეტეს შემთხვევაში მსგავს სიტუაციებში ადამიანებს მართავს მხოლოდ სარგებელი და ეგოიზმი. რაც უფრო ადრე მიიღებთ ამას, მით უკეთესი იქნება ყველასთვის.
თავხედური ტყუილი
თორმეტი წელია საზღვარგარეთ ვცხოვრობ. თავიდან მშობლიური სახლი საუკეთესო სამსახურის საპოვნელად დავტოვე. ჩემთვის უფრო ადვილი იყო, ვიდრე სხვებისთვის: ენები კარგად ვიცოდი. ინგლისური ენა თითქმის სრულყოფილად, ხოლო ესპანურ ენაში პრაქტიკა მჭირდებოდა. ეს დამეხმარა მეპოვა შედარებით კარგი სამსახური. თანდათან დავიწყე ფულის გადადება, ჩემთვის ახალი ქვეყნის შიდა პოლიტიკაში გარკვევა: როგორ ფიქრობს აქ ხალხი, როგორ ცხოვრობენ. ეს ძალიან საინტერესოა!
პარალელურად ჩემს ცხოვრებაში საყვარელი მამაკაცი გამოჩნდა. მალე დავქორწინდით. ასაკის მიუხედავად, ორივესთვის პირველი ქორწინება იყო. ვერ ვიტყვი, რომ სამშობლოში არავინ მიზიდავდა, მაგრამ ამ ტემპერამენტს ვერ გავუძელი. თავის მხრივ, ქმარი დღემდე აღფრთოვანებულია ჩემი საღი ხედვით და ემოციების მოთოკვის უნარით. ეს ირონიულია, რადგან ახლა ჩემი თავი სავსეა უსარგებლო კითხვებით, რომელთაც დიდი ხანია მოვაგვარებდი, ჩემს ოჯახს რომ არ ეხებოდეს. ამ შემთხვევაში ყველაფერი რთულადაა.
ჩემი მშობლები ნამდვილი მხვნელები არიან, როგორც ამბობენ, დედამიწის მარილი. ისინი, როგორც მე და ჩემი ძმა, ერთ სოფელში დავიბადეთ. დედ–მამა ადამიანის პატიოსან შრომას ყველაზე მეტად აფასებს. მათ შემაყვარეს შრომისმოყვარეობა და სხვებისადმი გულწრფელობის გამოჩენა. მაგრამ ბავშვობიდან არ მაკმაყოფილებდა ცხოვრება, რომელშიც გამუდმებით ვხედავდი ერთსა და იმავე სახეებს, ერთსა და იმავე ადგილებს და მხოლოდ ფიზიკურ შრომას დილიდან საღამომდე. ვცდილობდი მესწავლა, რომ შემდეგ ქალაქის უნივერსიტეტში ნორმალურ სპეციალობაზე ჩამებარებინა.
ბიჭები, დაქალები, კლუბები – ეს ყველაფერი ჩემთვის მხოლოდ დროის დაკარგვა იყო. სამაგიეროდ, სკოლის დამთავრების შემდეგ ჩემი ჭკუით მოვახერხე ქალაქში გადასვლა და სტიპენდიის აღება, რითაც ჩემს სოფელში ბევრი ვერ იტრაბახებდა. დრო გავიდა და ნორმალურ სამსახურს ვერ ვპოულობდი. პედაგოგობა ჩემთვის მოსაწყენი იყო, მაგრამ რეპეტიტორობა კარგ შემოსავალს იძლეოდა. გასაკვირი არაა, რომ გადავწყვიტე სამშობლოდან წასვლა, ჩემთვის უცხო გარემოში. საბოლოოდ, იქ დავრჩი სამუდამოდ.
მშობლებთან ურთიერთობა
დედ–მამასთან კარგი ურთიერთობა არ დამიკარგავს. ინტერნეტით ვეხმიანებოდი. მადლობა ჩემს ძმას, რომ ჩემ მიერ გაგზავნილი პლანშეტის გამოყენება ასწავლა. სხვათა შორის, ძმა ჩვენს სოფელთან ახლოს ქალაქში გადავიდა და იქვე დაოჯახდა. უძრავი ქონების აგენტად მოეწყო და ოჯახი შექმნა. სამწუხაროდ, მის ქორწილში არ ვიყავი, მაგრამ საჩუქარი გავუგზავნე. მასთან ნათესაური კავშირის დაკარგვა არ მინდოდა. ზოგადად, არც ის იყო წინააღმდეგი, მისი ცოლი გამაცნო. ყოველთვის ნორმალურად ვურთიერთობდით.
რაღაც მომენტში მივხვდი, რომ ფინანსური მდგომარეობა უკვე მოვაგვარე, ამიტომ არ გამიჭირდება მშობლების დახმარება. ჩემს ხარჯებს და მოგებას გადავხედე, დავთვალე, რა თანხა არ დააზარალებდა ჩემი ოჯახის ბიუჯეტს და გადავწყვიტე ეს თანხა დედ–მამისთვის გამეგზავნა. უკვე იმ ასაკში არიან, რომ ზედმეტი ფული არ აწყენდათ. ძმას დაველაპარაკე და ყოველთვიურად მის ბარათზე თანხის ჩარიცხვა დავიწყე. ის ახურდავებდა და მშობლებს აძლევდა. ისინი საკუთარი შეხედულებისამებრ ხარჯავდნენ.
სოფლისთვის ეს ყველაზე ხშირად რემონტის, გათბობის და მსგავსი ხარჯებია. ზოგჯერ კერძო სახლი ფინანსური ორმო ხდება. თუ ვინმე ამბობს, რომ კერძო სახლში ცხოვრება უფრო იაფია, იცოდეთ, იტყუება.
ასე გავიდა დაახლოებით 2 წელი. მამამ მითხრა, როგორ გააკეთეს ინტერიერის რემონტი რამდენიმე ოთახში: განსაკუთრებული არაფერი, მხოლოდ კოსმეტიკური. მაგრამ რა გაკვირვებულნი იყვნენ მშობლები, როცა ნახეს სამშენებლო მასალების ჩვეულებრივი კატალოგი და როგორ შეიძლება ჩვენს დროში საცხოვრებლის მოწყობა. მათთვის, უბრალო ხალხისთვის, ეს ნამდვილი აღმოჩენა იყო. მაშინ ცოტა გული ამიჩუყდა: თურმე რა ცოტა სჭირდება ადამიანს ბედნიერებისთვის.
თავხედური ტყუილი
ძმასაც სიახლე ჰქონდა: რამდენიმე მცდელობის შემდეგ მას და მის მეუღლეს ქალიშვილი შეეძინათ. შესანიშნავი ამბავია და, რა თქმა უნდა, მაშინვე გავუგზავნე ფული საჩუქრად ახალდაბადებული ძმისშვილისთვის. მოკლედ, ცხოვრება გაგრძელდა და ყველაფერი თავისი დინებით მიდიოდა.
ერთ დღეს დედას კიბეზე ფეხი აუცურდა და ფეხი მოიტეხა. არაფერია საშიში, მაგრამ მოვლა სჭირდება, ექიმთან კონსულტანციაც ძვირი დაჯდა. დედა სასწრაფოს მანქანით ქალაქში წაიყვანეს, რადგან სოფელში საავადმყოფოს მხოლოდ სახელი შერჩა. ყველაფერი ღამით მოხდა, ამიტომ ორდინატორების ნახევარი ფეხზე დააყენეს. როცა მამამ ეს ყველაფერი მიამბო, მეგონა თმა გამიჭაღარავდებოდა. მანვე დამამშვიდა, რომ ახლა ყველაფერი კარგადაა. შემდეგ დარცხვენილმა შემომხედა და მკითხა, თუ შევძლებდი ფულით დახმარებას? ძმას ხომ ოჯახში მატება აქვს, ვერ თხოვს.
ვკითხე, ნუთუ დღემდე სახლს არემონტებენ, რომ ჩემი გაგზავნილი თანხიდან არაფერი დარჩათ. გავიგე, რომ ჩემს ძმას ფული მხოლოდ პირველი 2 თვე მიჰქონდა. შემდეგ მხოლოდ მასალების და თავისი გემოვნებით პროდუქტების მიტანა დაიწყო, ხოლო ბოლო 6 თვეა არაფერი მიაქვს. მიზეზი ის იყო, რომ მე მქონდა ფინანსური სირთულეები, მაგრამ ამაზე ლაპარაკი არ მინდა. როგორი თავხედური ტყუილია!
ბუნებრივია, ჩემს ძმასთან გადავრეკე. მამაჩემის ნათქვამს ვერ ვიჯერებდი. ვფიქრობდი, რომ ცდებოდა. ასაკი, უყურადღებობა, რაღაც მსგავსი. ძმამ მშვიდად მიპასუხა, რომ ასეა. აბა როგორ? ბავშვი ჰყავს, ფული სჭირდება. საჭიროდ ჩათვალა, რომ ფული ამ მიმართულებით გამოეყენებინა. საავადმყოფოში დედის გადაყვანა საკუთარი ჯიბიდან გადაიხადა. დანაშაულის გრძნობა არ აწუხებს. დაე, ახლა ვინმე დავიქირავო, ვინც მშობლებისთვის ჩემს გაგზავნილ ფულს გადაახურდავებს. თუ საერთოდ მაქვს ამის სურვილი და ტელეფონი გამითიშა.
მორალი? დღემდე შოკში ვარ. როგორც ჩანს, ერთხელ ძმამ მშობლებს ფული სთხოვა, მაგრამ მათ უარი უთხრეს. აი, გადაწყვიტა ისე დაეხარჯა, როგორც თავად სურდა. არ ვიცი, მაგრამ უკეთესი ვერაფერი მოვიფიქრე. დიახ, ყოფილ კლასელს სოციალურ ქსელში უკვე გავესაუბრე. ახლა ის მიხედავს ჩემი მშობლების ფინანსურ საკითხს მცირე გასამრჯელოს სანაცვლოდ. მაგრამ, ღირდა ეს ყველაფერი, რომ და–ძმას ერთმანეთი დაეკარგა?
