რა შეგვიძლია ვთქვათ იტალიელებზე ორიოდ წინადადებაში? ყველაფერი ჩვეულებრივ: მაკარონის, პიცის და ლაზანიას სიყვარული. მსოფლიოში ცნობილი ხელის ჟესტი, რომელსაც ნებისმიერი მიზეზით იყენებენ. რა თქმა უნდა, ცხოვრებისადმი თავისებური დამოკიდებულება. დასვენება უმთავრესია, სამუშაო – მეორეხარისხოვანი. ლამაზი ცხოვრება ლამაზ ქვეყანაში, რა საჭიროა ნერვიულობა? უმჯობესია, სტადიონზე წახვიდეთ. დღეს ხომ ფეხბურთია.
თუ სერიოზულად, იტალია განსხვავებულია. უფრო მეტიც, თავად იტალიელებს შეუძლიათ უთხრან უცხოელებს, რომ ისინი არიან ნამდვილი იტალიელები, ხოლო აი, ისინი, რომლებიც რამდენიმე კილომეტრის მოშორებით სოფელში ცხოვრობენ, ერთგვარი გაუგებრობაა. შემდეგ აღმოჩნდება, რომ ერთმანეთის ნათესავები არიან. რას ვიზამთ, ასეთი ტემპერამენტი აქვთ. სამაგიეროდ, მშობლებს პატივისცემით ეპყრობიან, ამას ვერ წაართმევთ.
იტალიელების შესახებ
როცა პირველად დავფიქრდი სხვა ქვეყანაში გადასვლაზე, შვილები უკვე სრულწლოვანები იყვნენ, მაგრამ, ჩემი აზრით, ფეხზე მყარად ვერ იდგნენ. უფროსი ქალიშვილი 22 წლის იყო, ვაჟი – 19 წლის. ახლა ვიცი, რომ მსოფლიოში ეს ასაკი დამოუკიდებელი ცხოვრებისთვის ნორმალურად ითვლება. ალბათ, საქმე ქვეყნის ფინანსურ მდგომარეობაშია. თუ მოზარდს თავად შეუძლია ფულის გამომუშავება და ცალკე ცხოვრება ერთი საქმეა, მაგრამ თუ სჭირდება მშობლების დახმარება, გამოდის, საქმე კარგად არ არის.
ჩემი მეუღლე 48 წლის ასაკში გარდაიცვალა. ავადმყოფობით. მასზე 2 წლით უმცროსი ვიყავი და საერთოდ არ ვიცოდი, რა უნდა გამეკეთებინა. ორი ბავშვი, სახლი და ავტომობილი. ქმრის გარეშე ეს ყველაფერი რთულად მეჩვენებოდა. ტირილი მინდოდა. დეპრესია დამეწყო, არ ვჭამდი და გარეთ არ გავდიოდი. 15 კგ დავიკელი, თუმცა დაბადებიდან ყოველთვის ტანსრული ვიყავი.
ახალი ეტაპი
დაქალები და შვილები დამეხმარნენ. ჩვენთან ფსიქოლოგებთან მუშაობა მიღებული არ იყო და იმ მდგომარეობაში უცხოსთან პირად თემებზე საუბარს ვერ შევძლებდი. საახლობლო წრე ჩემი მხარდაჭერა გახდა. ქალიშვილი და ვაჟი ბინის ყოფითი საკითხებით დაკავდნენ. მეგობრები, რომელთაც დიდი ხანია ვიცნობ, მოდიოდნენ, მელაპარაკებოდნენ, თავიანთ ცხოვრებას მიზიარებდნენ, მხარს მიჭერდნენ და მანუგეშებდნენ.
დაახლოებით 1 წლის შემდეგ საბოლოოდ გონს მოვედი და ნახევარ განაკვეთზე სამსახურიც ვიპოვე. დაგროვებული ფული საკმარისი იყო იმისთვის, რომ ვალი არ ამეღო და არაფერი გამეყიდა.
შემდეგ ერთმა მეგობარმა მითხრა, რომ იტალიაში მომვლელად სამუშაოდ მიდის. აქტიურად მპატიჟებდა. მისი თქმით, რთული საქმეა, მაგრამ კარგად იხდიან. თითქოს, რა მაკავებს, თუ ბავშვები ზრდასრულები არიან და მათ საერთოდ გამოადგებათ ბინა, სანამ უცხოეთში ვიქნები. იქედან ფულით დავეხმარები. ეს საუბრები არაფრით დასრულდა: არ დავთანხმდი, ხოლო მეგობარმა ყველა საჭირო საბუთის შეგროვება ვერ შეძლო. დამატებით, მის შვილს ქორწილი ჰქონდა.
3 წლის შემდეგ ბედი მეორედ სცადა და ამჯერად მხარი დავუჭირე. ფული საკმარისი არ იყო და სხვა ქვეყანაში სამუშაოდ წასვლა ლოგიკური მეჩვენებოდა. ყველაფერმა კარგად ჩაიარა და მალე უკვე ვიქირავეთ პატარა ბინა ორისთვის. ადგილობრივი ენა არც ერთმა არ ვიცოდით. ვიმედოვნებდი, რომ ადგილობრივებთან ურთიერთობაში ჯიბის ლექსიკონი დამეხმარებოდა. ასეც იყო. თუმცა საფუძვლების სწავლას მაინც გირჩევთ. ხელს არ შეგიშლით.
მაშინ იტალიელების შესახებ არაფერი ვიცოდი. მოვხვდი ოჯახში, სადაც ჩემი საქმე ერთი მოხუცი კაცის მოვლა იყო. შვილებთან ერთად დიდ კერძო სახლში ცხოვრობდა. შვილები სახლის ერთ მხარეს ცხოვრობდნენ, ხოლო სტეფანო – მეორეში. სასიამოვნო მამაკაცი იყო. ასაკში, მაგრამ საღ გონებაზე. იტალიურ ენას მასწავლიდა, თავის ახალგაზრდობაზე მიყვებოდა. ლექსებსაც მიკითხავდა. შვილები მასზე ზრუნავდნენ, მაგრამ ხშირად საკუთარი საქმით იყვნენ დაკავებულნი. 2 წელიწადში ნამდვილი მეგობრები გავხდით.
ქალიშვილის ქორწილი
შემდეგ ქალიშვილმა გამოაცხადა, რომ მალე დაქორწინება სურს. დროებით სამშობლოში უნდა დავბრუნებულიყავი, თუმცა ოჯახი, ვისთანაც ვმუშაობდი, ჩემი წასვლის წინააღმდეგი იყო. სტეფანოს ჩემთან ერთად წამოსვლაც უნდოდა, რადგან ერთი კვირით დაშორების ატანა არ შეეძლო. ბუნებრივია, უარი ვუთხარი და მარტო გამოვფრინდი. ქალიშვილის ქორწილი კარგად აღვნიშნეთ, შემდეგ უპრობლემოდ დავბრუნდი.
იტალიაში ჩასვლისთანავე ერთი მნიშვნელოვანი ამბავი მელოდა: სტეფანომ შვილებთან რჩევის შემდეგ ხელი მთხოვა. ქორწილი, მაგრამ, როგორც ეს მიღებულია, ფიქტიური. საოცარი კაცია, მაგრამ 70 წლის კაცის მიმართ მხოლოდ მეგობრული გრძნობები მაქვს. თუმცა ასეთი ნაბიჯი ბევრ პრივილეგიას, მოქალაქეობას და ფინანსურ დამოუკიდებლობას მომცემდა. იმ დღეს სტეფანოს გაფართოებული თვალებით ვუყურებდი და უარი ვუთხარი. იმ მომენტში იტალიელების შესახებ უფრო მეტი გავიგე.
იტალიელების შესახებ
დრო გავიდა და კარგად დავფიქრდი, ჩემთვის დასკვნები გამოვიტანე. რატომაც არა, თუ არაფერს ვკარგავ. იტალიელი მეგობრის ცოლობა მომვლელის მოვალეობიდან გამათავისუფლებდა. ამისთვის სხვას იპოვიან. თუმცა ეს ხელს არ შეგვიშლის დრო სასიამოვნოდ გავატაროთ. გარდა ამისა, მის ნათესავებს მოვწონვარ. რა თქმა უნდა, მისი ოჯახის წევრობა ვერ მოვასწარი, მაგრამ მათი მხრიდან ნეგატივი არ შემინიშნავს, არც სტეფანოსგან. ისე გამოვიდა, რომ მეორედ გავთხოვდი.
ჩემმა შვილებმა ეს ამბავი ვერ მიიღეს. ჩემი დასკვნების მიუხედავად, ჩემს ქორწილზე არაფრის გაგონება სურთ. ორივე ზრდასრულია და სიტუაციის საღად შეფასება უნდა შეეძლოთ. ახლა ჩვენი ურთიერთობა მხოლოდ სიახლეების გაზიარებით შემოიფარგლება. როგორც კი, ახალ, თუნდაც ფიქტიურ, ქმარზე ლაპარაკს ვიწყებ, საუბარი არასწორი მიმართულებით მიდის. ყოველ ჯერზე. იტალიელზე საუბარი საერთოდ არ სურთ.
ახლა ვაჟსაც დაოჯახება სურს, რაც ძალიან მიხარია. მაგრამ ახალი პრობლემა გაჩნდა. ბუნებრივია, ქორწილზე უნდა ჩამოვფრინდე, რძალი და მისი ოჯახი გავიცნო. აი, სტეფანოს ჩემი მარტო გაშვება არ უნდა. ამბობს, რომ ძალიან უნდა ჩემი შვილების გაცნობა, ჩემი ქვეყნის ნახვა. თავადაც წინააღმდეგი არ ვარ, მაგრამ შვილები კატეგორიულად არ თანხმდებიან. ვაჟი ამბობს, რომ „მამინაცვალს“ ხელსაც არ ჩამოართმევს.
შორიდან ეს სასაცილოა, მაგრამ ჩემთვის ძალიან ამაღელვებელი საკითხია. რა გავაკეთო ამ სიტუაციაში, თუ დრო ნელ–ნელა იწურება, ხოლო ჩვენს მდგომარეობაში მილიმეტრითაც არაფერი შეცვლილა? რაღაც სასჯელია, გულწრფელად!
