ორი ზრდასრული ადამიანის ცხოვრებაში ზოგჯერ ხდება სხვადასხვა სახის კონფლიქტი და გაუგებრობა. არაფერი გასაკვირი, ჩვეულებრივი ადამიანური ქცევა. ჩვენს ცხოვრებაში კამათი ბავშვობიდან არის, მთავარია, სწორად მოვაგვაროთ. ამისთვის ვიყენებთ არგუმენტებს, ჩვენი სიმართლის დამადასტურებელ ფაქტებს. აი, საპირისპირო მხარეში თანაგრძნობის გამოწვევა სუსტი პოზიციაა. ამით შორს ვერ წახვალ.
და მაინც, ზოგი, ვისაც სხვა უკეთესი არჩევანი არ აქვს, მსგავს ტაქტიკას მიმართავს. ამით კი უფრო მეტ გაღიზიანებას იწვევს. შედეგად, ცოლი ტოვებს „სუსტ“ ქმარს. ქმარი, რომელსაც მობეზრდა უმიზეზო და დაუსაბუთებელი ბრალდებები, ოჯახიდან გარბის. რატომ? იმიტომ, რომ კონფლიქტი უნდა დაიწყოთ სწორად და საქმიანად. კამათი მხოლოდ კამათისთვის კარგს არაფერს მოიტანს.
თანაგრძნობის გამოწვევა
რძალ–დედამთილზე რამდენი ისტორიაც არ უნდა მოვისმინო, მაინც ვფიქრობ, რომ ჩემი შემთხვევა ყველაზე უცნაურია. არა, არ გვიჩხუბია და ავეჯიც ფანჯრიდან არ გვისვრია. ამ მხრივ არაფერი. რაც შეეხება დანგრეული ოჯახის ნაწილს, ეს სხვა საკითხია. უფრო მეტიც, რატომ და რისთვის იყო საჭირო ეს ყველაფერი, დღემდე არ მესმის.
მე და ჩემი მეუღლე ბავშვის გაჩენას დიდხანს ვერ ვახერხებდით. დავდიოდით ექიმებთან კონსულტანციაზე. გაირკვა, რომ მეუღლეს მამაკაცის ჯანმრთელობის მხრივ პრობლემები ჰქონდა. თავად ამ მხრივ, ღმერთს მადლობა, ჯანმრთელი ვიყავი. რას გავხდებით, ბედია. ქმარს არასოდეს ვსაყვედურობდი იმისთვის, რასაც მის კონტროლს არ ექვემდებარებოდა. ჩვენი თანაცხოვრების მე–8 წელს მოხდა სასწაული და ტყუპები გაგვიჩნდა. ინფორმაცია სკეპტიკოსებისთვის: ორივე ბიჭი დაბადებიდან მამას წყლის ორი წვეთივით ჰგავდა.
მეუღლეს კარგი შემოსავალი ჰქონდა, მე კი საოჯახო საქმეს მიჩვეული ვიყავი, ამიტომ სამსახურში გასვლაზე არ მიფიქრია. რა თქმა უნდა, საოჯახო რუტინა გაიზარდა, მაგრამ მიხაროდა კიდეც. როგორც უკვე დავწერე, დედამთილთან ურთიერთობა ვერ ავაწყვე. თან გაცნობის დღიდან. შვილიშვილების გაზრდაში დახმარება არ უნდოდა. თვეში ერთხელ შეიძლება მოსულიყო, ხილი მოეტანა და ბავშვებს ჩახუტებოდა, მაგრამ მათთან დარჩენა და რამე მსგავსი – არასდროს.
სამაგიეროდ, ზურგს უკან ჩემზე სალაპარაკო ბევრი ჰქონდა. ის, რომ მშობიარობის შემდეგ გავსუქდი (ყოველთვის ტანსრული ვიყავი) და მის მიმართ სათანადო ურთიერთობა არ მაქვს. ქმარმა რამდენჯერმე მითხრა, რომ დედამთილი ტიროდა კიდეც, როცა იხსენებდა, როგორ ვაწყენინე ჩემი დამოკიდებულებით. აზრი? პატარები მყავს, არ მაქვს სხვა საქმე?
ერთ „მშვენიერ“ დღეს, დასვენების დღეს, როცა მაღაზიაში გავედი, ქმარი უკვე კართან მელოდა. ჩაცმული, დახურული, მხარზე გადაკიდული ჩანთით. ახალი ამბავი მითხრა: „მაპატიე, ძვირფასო, სხვა ვიპოვე. მის გარეშე არ შემიძლია. ბინას შენ გიტოვებ, ალიმენტს გადავიხდი. მაპატიე და ნახვამდის. ერთად კარგად ვიყავით“.
რამდენიმე საათი ტირილში გავატარე, შემდეგ ჩემი შვილების მამასთან დარეკვა გადავწყვიტე, მაგრამ მისი ტელეფონი გამორთული იყო. არ ვიცოდი, სად წავიდა. აი, დედამთილმა მაშინვე მიპასუხა. ბოროტი ხმით კმაყოფილმა მითხრა, რომ თავად ვარ დამნაშავე ჩემს უბედურებაში. ელენა, მისი შვილის ახალი სიყვარული, ჭკვიანი, ლამაზი, შველივით მოხდენილია და მის ვაჟს ყველაფერში უჯერებს. ასე რომ, ამას ვიმსახურებ. საწყენია, რომ ბინა ხელში ჩავიგდე, დიდი შეცდომაა.
რთულია დედის ცხოვრება ორ პატარა ბავშვთან ერთად? ნაცნობებს ჰკითხეთ. დარწმუნებული ვარ, რამდენიმე მაგალითი აუცილებლად ექნებათ. ოჯახის მართვას ვცდილობდი, მაგრამ ფული საერთოდ არ მქონდა. გასაგები მიზეზით სამსახურში ვერ გავიდოდი, სასწრაფოდ რაღაც უნდა მომეფიქრებინა. ცოტა ხანში საჭირო ვარიანტი გამოჩნდა. გავაკეთე ის, რაც კარგად გამომდიოდა. საჭირო პროდუქტებს ვყიდულობდი და ვაცხობდი ღვეზელებს, ხინკლებს. მზა კერძებს და გაყინულ ნახევრად მზა პროდუქტებს ინტერნეტით ვყიდდი. ხალხს მოეწონა.
ვერ ვიტყვი, რომ ადვილი იყო ან ახალმა სამსახურმა დიდი მოგება მომიტანა, მაგრამ ცუდად თუ კარგად ცხოვრებას ვახერხებდი. ბავშვები გაიზარდნენ, სახლიდან მუშაობა ვისწავლე. ახლა შემეძლო დასვენების დღეც მომეწყო, რომ არ გავგიჟებულიყავი. მხოლოდ ერთი კითხვა, შემდეგ რა? სხვა კაცთან პაემანზე წასასვლელად დრო და სურვილი არ მქონდა. ინტერნეტით მიმოწერა ჩვენს დროში დიდი თაღლითობაა. და უცებ ერთ გვიან საღამოს ჩემი ბინის კარზე ზარის ხმა გაისმა, შემდეგ კაკუნი.
ვინ შეიძლება იყოს? ჩემთან სტუმრები ხშირად არ მოდიან, თან ამ დროს. ნუთუ ის? როგორ, ჩვენი სახლის მისამართი ახსოვს? რა გავაკეთო? კარის გასაღებად ავდექი. თავში ათასი ფიქრი მიტრიალებდა. კარის სახელური ჩამოვწიე და დავინახე ჩემი ერთადერთი და „საყვარელი“ ყოფილი დედამთილი. უბედური, რაღაც დაბერებული. მაშინვე, სახლში შემოსვლამდე, წუწუნი დაიწყო თავის შვილზე და „ქაშაყზე“, რომელიც ბინაში შემოუშვა.
დედამთილის მცდელობის მიუხედავად თავი მოეწონებინა ჩემი ყოფილი ქმრის ახალი ქალისთვის, მისი მხრიდან თბილ გრძნობებს ვერ ეღირსა. შემდეგ საერთოდ საზიზღრობებს ეუბნებოდა. თითქოს, სამივე ერთ ბინაში ვიწროდ არიან, რომ მოხუცთა თავშესაფარში უნდა ჩააბარონ. დედამთილის პროტესტის მიუხედავად შვილმა ახალი სიყვარულის მხარი დაიჭირა. აი, აღმოჩნდა, რომ მთელი ეს დრო არც ისე ცუდი რძალი ვყოფილვარ. ახლა ახალი გეგმა აქვს.
„ძვირფასო, მაპატიე წარსულისთვის. სულელი ვიყავი, არ მესმოდა. ახლა ყველაფერს მივხვდი. ყველაფერს ისე დავაბრუნებთ, როგორც იყო. მე ხომ დედამისი ვარ, შენ კი მისი შვილების დედა. ორივეს ნამდვილად მოგვისმენს. უბრალოდ ჭკვიანურად უნდა ვიმოქმედოთ და დაბრუნდება სახლში. მოკლედ ასე, აი, მისი ტელეფონის ნომერი.“
კარი მივუჯახუნე, ცოტა შემეშინდა კიდეც, მოულოდნელ სტუმარს ხომ არ მოხვდა. საჭვრეტელში გავიხედე, დავრწმუნდი, რომ კარგად იყო. შემდეგ ოთახში დავბრუნდი ისე, თითქოს არაფერი მომხდარა. დაე, ყველაფერი ისე იყოს, როგორც არის, ვიდრე კიდევ ერთხელ დავუკავშირდე ამ შეშლილების ოჯახს. აგდებს ღვიძლ დედას? ეს ხომ საშინელებაა. ხოლო მიდის ოჯახიდან ახალგაზრდა ლამაზი ქალისთვის, ტოვებს საკუთარ შვილებს?! იცხოვრეთ ისე, როგორც გინდათ, არ მეცოდებით. მირჩევნია, ჩემი შვილები გავზარდო და არ ვიფიქრო ამ საგიჟეთზე. ჩემი აზრით, კარგი იდეაა.
