შვილების ჩხუბი ნებისმიერი მშობლისთვის ყოველთვის მწარე აბია, განსაკუთრებით ზრდასრულ ასაკში. ადრე შეეძლოთ ურთიერთობა ერთმანეთში გაერკვიათ და შერიგებულიყვნენ, შემდეგ ისევ ეჩხუბათ. მაშინ დედ–მამა ამას დიდ ყურადღებას არ აქცევდა. ახლა, როცა ყველა გაიზარდა, მშვიდად უნდა ვიცხოვროთ. რა საჭიროა ჩხუბი? მაგრამ ზოგჯერ ისე ხდება, რომ ახლობლები ურთიერთობას არკვევენ სხვადასხვა მიზეზით: სოციალური, პოლიტიკური, ყოფითი.
ზოგჯერ ოჯახში შეკრება და ურთიერთობის ნორმალურად გარკვევაც არ ხდება. საქმეში პირდაპირ იურისტები ერთვებიან. რა უნდა თქვა, 21–ე საუკუნეა. ნებისმიერი გაშვებული სარგებელი, თუნდაც მცირე, მიზეზია, მტრები გახდეთ. შესაძლოა, ადრეც ასე იყო, მაგრამ რატომღაც, სამწუხაროდ, ამით არ მარტივდება.
შვილების კამათი
შვილებთან ბოლო შეხვედრის შემდეგ გულში უსიამოვნო ნაღველი დამრჩა. სამწუხაროა გაცნობიერება, რომ სამი ზრდასრული ადამიანი ერთმანეთს ასე წაეკიდა. და რისთვის? ერთი აგარაკისთვის. დიახ, ძველი არაა, მაგრამ ეს ხომ უბრალოდ მატერიალური კომპონენტია. როგორ შეიძლება ერთმანეთს ასე ველურად და მტრულად მოექცე? მათი ჩხუბი ჩემთვის მოულოდნელობა გახდა.
საქმე იმაშია, რომ ჩემი შუათანა ქალიშვილი ბავშვს ელოდება. უფრო ზუსტად, ბავშვებს. ექიმებმა თქვეს, რომ ტყუპები ჰყავს. ჩემთვის ეს ნამდვილი მადლია, სასწაული. სწორედ ამიტომ, გადავწყვიტე ქალაქგარეთ უძრავი ქონების გაყიდვა და მიღებული თანხით მისი დახმარება. ნუთუ ცუდი გადაწყვეტილებაა, მით უფრო ახლა, როცა სამყაროში უცნობია რა ხდება?
უფროს ქალიშვილს უკვე ჰყავს შვილები, მაგრამ მარი თავს კარგად გრძნობს. მის ქმარს კარგი შემოსავალი აქვს, მანქანით დადის, მათი შვილები უზრუნველყოფილნი არიან. თავად ვნახე და ვიცი, რასაც ვამბობ. გასულ წელს მთელი ოჯახი თბილ ქვეყანაში დასასვენებლად წავიდნენ. ახალ წელს ერთმანეთს გასაოცარი საჩუქრები აჩუქეს. თანამედროვე ტექნიკა, სამკაული. ამ მხრივ, ვთვლი, ყველაფერი რიგზე აქვთ. სხვა საქმეა, რომ მარი თავის შვილებს ყოველთვის ვერ უმკლავდება. დიდი ხანია ვეუბნებოდი, რომ შვილებს ეგოისტურად ზრდის, მაგრამ არ მისმენდა.
ჩემი ვაჟი ვანო, ყველაზე უმცროსი, დაქორწინებულია, მაგრამ ჯერ შვილები არ ჰყავს. არაფერია, მოესწრება. ბევრს მუშაობს, ახლახანს კვალიფიკაციის ასამაღლებელი კურსები გაიარა. ვიმედოვნებ, ნათელი მომავალი ელოდება. ცოლის მშობლებთან ერთად ცხოვრობს. სხვაგვარად არ იფიქროთ, უზარმაზარი სახლია, სადაც მეც სიამოვნებით გადავიდოდი: ადგილი ყველას ეყოფა. მძახლები კარგი ხალხია. იმედი მაქვს, ვანოს არავინ შეურაცხყოფს. როგორც მინიმუმ, ჩემთვის მსგავსი არაფერი უთქვამს.
ლია, შუათანა ქალიშვილი. მის ქორწინებაში ყველაფერი რაღაც არეული აღმოჩნდა. ერთოთახიან ბინას ქირაობენ. დღემდე არ ვიცი, როგორ ფიქრობენ გაფართოებას. ამ პატარა ბინაში ოთხი ადამიანის ცხოვრება ნამდვილი გამოწვევაა. ვფიქრობდი კიდეც, მათთვის იმ აგარაკზე გადასვლა შემეთავაზებინა. მაგრამ სამსახურიდან შორსაა, ინფრასტრუქტურისგანაც. ფული რომ მქონდეს, იქ ვიცხოვრებდი. გარშემო სუფთა ჰაერი, ბუნება. აგარაკი იზოლირებული, მეტ–ნაკლებად გარემონტებული, ამიტომაც კარგად შეფასდა.
მაგრამ აი, პრობლემა. აღმოჩნდა, რომ თითოეულ შვილს ამ უძრავ ქონებაზე თავისი გეგმა აქვს. ვანომ საერთოდ შემომთავაზა, ყველაფერი ისე დავტოვო, როგორც არის, და ყველა შეთანხმებით ჩავიდეს რიგრიგობით, ერთმანეთს ხელი რომ არ შეუშალონ. ერთი თვე ერთი ოჯახი, შემდეგ რომელიმე მისი და და ასე შემდეგ. ერთი მხრივ, ასე შეიძლება, მაგრამ აგარაკი ამ დრომდე ჩემს გარდა არავის აინტერესებდა. მხოლოდ მე დავდიოდი, ვალაგებდი, ვაკვირდებოდი, სად რა დაზიანდა.
უძრავი ქონების გაყიდვის შემდეგ ყველას თავისი წილის მიღება მოუნდა. ვფიქრობ სამართლიანად უნდა გადაწყდეს და არა ისე, როგორც მოსახერხებელია. ვის სჭირდება ფინანსური დახმარება ყველაზე მეტად, ვის აქვს ახლა რთული ბედი? სწორედ ამიტომ, მთელი ფული ლიას მივეცი. ვფიქრობდი, კარგ საქმეს ვაკეთებდი? ბუნებრივია. ვეჭვობდი, რომ ყველაფერი ასე შემოტრიალდებოდა? საერთოდ არა.
ახლა ერთდროულად ვარ როგორც საუკეთესო, ასევე ყველაზე ცუდი დედა. ვაჟი თავის აზრზე დარჩა, დამშვიდობებამდე რაღაცნაირად ხმამაღლა ამოიოხრა. ვიმედოვნებ, ჩემი რძალი არ უსაყვედურებს “დაკარგული შესაძლებლობისთვის”. ლია მადლიერია და მპირდება, რომ მომავალში თანხის ნაწილის დაბრუნებას მაინც ეცდება, მაგრამ ყველა ხვდება, რომ როცა ერთდროულად ორი პატარა გყავს, დაბრუნება არ გამოვა. ოღონდ თავის საქმე მოაგვაროს.
მარი უფრო შორს წავიდა. პირველ რიგში, ჩემთან ლაპარაკი შეწყვიტა. საერთოდ. მასთან დაკავშირება ვცადე, მგონი, გუშინ დავურეკე. არ მპასუხობს. მანამდე, ჩვენს შეხვედრაზე დამემუქრა, რომ ადვოკატს აიყვანდა, რომ გაერკვია, მოვიქეცი თუ არა სწორად და ხომ არ აღმოჩნდა ყველაზე დიდი მსხვერპლი ამ სიტუაციაში? ნამდვილად ყველაფერი შეიძლება გამოუვიდეს. ბავშვობიდან ჯიუტია და ფულს არ დაიშურებს მიზნის მისაღწევად.
როგორ ავხსნა ეს. სინამდვილეში, აგარაკი ჩემი არაა, არამედ ჩემი დის, რომელიც 5 წლის წინ გარდაიცვალა. ყოველთვის მარტოხელა იყო და, სამწუხაროდ, შვილები არ დარჩა. მარი წარსულში, როცა ჯერ კიდევ ძალიან ახალგაზრდა იყო, დეიდასთან მეგობრობდა და მასთან ხშირად რჩებოდა. აგარაკზეც. დას ანდერძი არ დაუტოვებია, ამიტომ სახლი მე დამრჩა. ამ ქონებისთვის ნათესავებთან საერთოდ არ მიბრძოლია, მენდეთ.
ახლა ჩემი უფროსი ქალიშვილი ირწმუნება, რომ ამ ადგილთან რაღაც განსაკუთრებული ურთიერთობა აქვს. თითქოს, საერთოდ არ უნდა გამეყიდა, არამედ სამახსოვროდ შემენარჩუნებინა. მაგრამ ასეთი “მოგონება” მე უნდა შემენახა, რადგან გაყიდვამდე ამ სახლით არც ერთი ჩემი შვილი არ ინტერესდებოდა. მარის ვკითხე კიდეც, რა მოხდებოდა, აგარაკი მას რომ ეყიდა, ხოლო ფული მისი დისთვის მიმეცა. ამაზე თმა ყალყზე დაუდგა.
აი, ასეთი სიტუაცია მაქვს. ბავშვებმა ერთმანეთთან ურთიერთობა შეწყვიტეს იმის გამო, რომ ერთ–ერთს ცხოვრება ცოტათი გაუადვილდა. ამასთან ამას სხვებზე გავლენა არ მოუხდენია. ეს ჩემთვის საწყენია. შვილების ჩხუბმა ფეხქვეშ მიწა გამომაცალა. ნუთუ არ ესმით, რომ მათი კავშირი ბევრად უფრო ძლიერი უნდა იყოს, ვიდრე რაღაც საცოდავი აგარაკი? სისხლი წყალი არაა.
