სამწუხაროდ, ადამიანის ცხოვრების სცენარები ყოველთვის რომანტიკული კომედია არაა. მით უფრო ახლა, როცა სამყაროში ამდენი მწუხარება და უსამართლობაა. ყოველდღიური დრამებიც კარგს ან სასწავლოს არაფერს იძლევა. სხვისი ოჯახიც ხალხია. მათ აქვთ საკუთარი აზრი, იმედი და მისწრაფება. ერთი მხრივ, მათზე დაკვირვება კარგია, რადგან სხვისი გამოცდილება ჭკუის სასწავლებელია. მეორე მხრივ, ნეგატივი არის ნეგატივი, როგორც არ უნდა შეხედო.
დროთა განმავლობაში ადამიანი გულქვა ხდება. გადასარჩენად და შინაგანი სიმშვიდის შესანარჩუნებლად. წინააღმდეგ შემთხვევაში, საღამოს ტელევიზორში მოსმენილი ახალი ამბები ჭკუიდან გადაგიყვანთ. ჩვენს გულში თანაგრძნობის ადგილიც უნდა იყოს. ეს რომ არა, რა განგვასხვავებს ცხოველებისგან? ახლობლების ცუდმა ამბავმა გაერთიანების და ურთიერთდახმარების გრძნობა უნდა გააღვიძოს. ეს ადამიანური ურთიერთობების საფუძველია.
ადამიანთა ცხოვრების სცენარები
იცით, როგორია იყო ნაქირავებში მცხოვრები ოჯახი? იჯდე მუდმივად ჩემოდნებზე, რომ რამე. მეპატრონეს შეიძლება დასჭირდეს ბინის დაცლა, მოვიდეს და 2 კვირაში გასვლა მოითხოვოს. ვინაიდან ვაჟი უნივერსიტეტიდან გააგდეს, ხოლო მშობლებთან ერთად ცხოვრება არ უნდა. ან მეზობლები ველურებივით იქცევიან და მათთან ერთად სხვის ბინაში ჩიტის უფლებებით დარჩენა არ გინდა. არაფერს ვამბობთ ქირის მუდმივ ზრდაზე.
ჩვეულებრივი წყვილები, რომელთაც საკუთარი, თუნდაც პატარა ბუდე აქვთ, ვერ ხვდებიან, რა სამოთხეში არიან. რა თქმა უნდა, საყოფაცხოვრებო საქმეები ყველას ურტყამს, ასეთია ცხოვრება. როცა 7 წლის განმავლობაში ბავშვის გაჩენას ვერ ახერხებ, რომ გაუგებარ პირობებში არ გაზარდო, ეს უკვე პრობლემაა. მშობლებთანაც ვიცხოვრებდით. ჩემს ან ჩემი ქმრის. მაგრამ რას ვიზამთ, თუ მათი ბინების რეზინის არაა.
მე და გიორგი დიდი ხანია სტუდენტები აღარ ვართ, თუმცა დავქორწინდით, როცა ჯერ კიდევ ლექციებზე უნდა გვევლო. ადრეული ქორწინება, ვფიქრობდით. სამაგიეროდ, მომავალ შვილებს შევეწყობით. ახალგაზრდა მშობლები შვილებთან ერთ ტალღაზეა. ჰო, სულ ასეა. უკვე აღარ მესმის თანამედროვე ახალგაზრდების და მათი ცხოვრებისეული ღირებულებების. რა იქნება მომავალში, როცა ჩვენი შვილები, თუ საერთოდ გვეყოლება, გაიზრდებიან და მე და ჩემს ქმარს ტვინს გაგვიბურღავენ, როცა “რთული პერიოდი” დაუდგებათ? კოშმარია! ადამიანების ცხოვრების სცენარები ძალიან სევდიანია.
იმის მიუხედავად, რომ ორივე ვმუშაობთ და ერთმანეთს მხარს ვუჭერთ, ბინის შესაძენად ფულის გადადება ვერ მოვახერხეთ. ვზოგავთ, რესტორნებში არ დავდივართ, დასვენებაზე წლებია აღარ ვფიქრობთ. მაგრამ ფული მაინც არ გვყოფნის. ახლა სიტუაცია გაუარესდა. გიორგის მამას გულის სერიოზული პრობლემები დაეწყო. მისი ასაკისთვის ჯერ ცოტა ადრეა. დახმარება გვიწევს. ქმარი თავისი ჯიბიდან ეხმარება, მაგრამ ჩვენს ყოფაზე კარგად არ აისახება.
და თითქოს ჩვენს ქუჩაზეც გამოანათა, კარგი ამბავი: დედაჩემმა მოულოდნელად კარგი თანხა მიიღო. ჩვენი ფულიც რომ დავუმატოთ, მეორად ბაზარზე ერთოთახიანი ბინის ყიდვას შევძლებთ. მაგრამ აქაც დაბრკოლება გამოჩნდა.
თავიდან ძალიან მიხაროდა, ნორმალური აგენტის პოვნაზეც ვფიქრობდით. მოგვიანებით, სიმართლეს თვალებში ჩავხედეთ და თავად დავიწყეთ მოძებნა. რა თქმა უნდა, იყო კარგი ვარიანტები, მაგრამ მეპატრონეებს დათმობაზე წასვლა არ სურდათ: ფასდაკლებაზე ლაპარაკი ზედმეტია. უფრო მეტიც, მუდმივად ვალუტის რყევებზე წუწუნებდნენ, გვანიშნებდნენ, რომ დაბალი ფასი ჰქონდათ. იქნებ, დავუმატოთ?
შემდეგ გამოჩნდა ვარიანტები, რომლებიც დარჩა. იყო რაღაც საშუალო, ზოგჯერ ნამდვილი ნაგავი გვხვდებოდა. მიუხედავად ამისა, დროს და ძალას მოთმინებით ვხარჯავდით. ზოგჯერ ძილსაც მსხვერპლად ვიღებდით. რაღაც ირონიული გამოვიდა: არ იცხოვრო ნაქირავებ ბინაში იმისთვის, რომ რაღაც სხვა იპოვო. მაგრამ მიზანი დასახული იყო და კურსიდან გადახვევა შეუძლებელი იყო. სხვა შანსი არ გვქონდა.
მოგვიანებით გიორგი მშობლებს ესტუმრა და მათგან სერიოზული და ჩაფიქრებული დაბრუნდა. რამდენიმე საათი იჯდა, ინტერნეტში რაღაცას კითხულობდა, შემდეგ სერიოზულად დაიწყო. აღმოჩნდა, რომ მამამისის მდგომარეობა გაუარესდა. ამაზე ადრეც ეჭვობდა, მაგრამ ბნელ აზრებს თავიდან იშორებდა. იმ დღეს დედამისს დაელაპარაკა და გაიგო, რომ იმ ფულით, რომლითაც სიდედრს ჩვენი მხარდაჭერა შეეძლო, მამამისთვის ოპერაციის გაკეთება შეიძლებოდა. გარანტია არაა, მაგრამ შეიძლება დაეხმაროს და ფეხზე დადგეს.
რამდენი არგუმენტი მომიყვანა თავის დასაცავად! რომ ახალგაზრდები ვართ, რომ ცხოვრება წინაა, რომ მამამისის სიტუაცია სერიოზულია, გადადება არ შეიძლება. ბოლოს და ბოლოს, ეს ხომ მხოლოდ ფულია. ადამიანის სიცოცხლე უფრო მნიშვნელოვანია და ბევრი სხვა. რაღაც მომენტში დავფიქრდი, იქნებ, მართლაც. გავაკეთო კეთილი საქმე, ასე კარმა ბუმერანგივით დაბრუნდება და რაღაცას გამოგიწოდებს.
ეს განწყობა დიდხანს არ გამყვა. პირველ რიგში, დედაჩემის ფულია. ჯერ ჩვენთვის არ მოუცია, რომ ასე უაზროდ განვკარგოთ. მეორეც, ნუთუ არ ვკარგავთ ცხოვრებას სხვის ბინაში? ნუთუ არ ვკარგავ ტყუილუბრალოდ პერსპექტივას და, რაც მთავარია, დროს? მესმის, რომ მამამთილის სიტუაცია საშინელია. მაგრამ როგორ შემიძლია დავეხმარო დედაჩემის ფულით?
გიორგიმ მიიღო საბოლოო გადაწყვეტილება, რომ ვცდები, უფრო მეტიც, დიდი ეგოისტი ვარ. ვინაიდან, რადგან დაქორწინებულები ვართ, მისი ნათესავები ჩემი ნათესავებიც არის. ჩემი მამისთვის ფული არ დამენანებოდა. რა თქმა უნდა, ვლაპარაკობთ, მაგრამ ძალდატანებით. უცნაურიც არის. თუ ასე გაგრძელდება, არ ვიცი, რაში გვჭირდება საერთო საცხოვრებელი? მინდა ვიცხოვრო საყვარელ ადამიანთან და არა საძულველ მეზობელთან.
როცა დედამ ჩემი ამბავი გაიგო, ფულის მოცემაზე საერთოდ უარი თქვა. მხოლოდ ხელშეკრულების დადების დღეს, რომ ყველა ხელმოწერა ადგილზე იყოს და გარანტია ჰქონდეს, რომ ფული უძრავი ქონების შესყიდვაზე დაიხარჯება. იცით, მისი კარგად მესმის. ეს ხომ მისი გადაწყვეტილებაა დაგვეხმაროს. ჩვენ და არა მძახალს, როგორ ცუდადაც არ უნდა იყოს. როგორ ფიქრობთ, ვინ არის მართალი? ხალხი ხომ განსხვავებულია. ვინც ქმართან ახლოსაა, მის მხარეს იჭერს. ვინც ჩემთან – ჩემსას. ხუმრობის გარეშე, არ მესმის, სად არის სიმართლე, თუ მხოლოდ უბრალოდ ადამიანური ბედნიერება მინდა. ადამიანთა ცხოვრების სცენარები ზოგჯერ იმდენად არაპროგნოზირებადია.
