ჩვენს მშფოთვარე ეპოქაში ბევრს აინტერესებს, როგორ შექმნას ფინანსური უსაფრთხოების ბალიში. სხვა სიტყვებით, როგორ დაიცვას საკუთარი თავი და ახლობლები მომავალში, რადგან ფულს გაუფასურების უცნაური ჩვევა აქვს, ხოლო მაღაზიაში ფასები მხოლოდ იზრდება. ამასთან დაკავშირებით, ყოველდღე ჩნდება ახალ–ახალი თაღლითები, რომლებიც გვპირდებიან “ძალიან მომგებიან შეთავაზებებს”, რომლებიც საჭიროებს რაიმე სახის “სასაცილო” ინვესტიციას. რა თქმა უნდა, ყველამ ვიცით, რა გამოვა აქედან მომავალში.
ჯანდაბას, ეს რომ უცხოები იყვნენ, მაქსიმუმ ყოფილი კლასელი–კრიპტომილიონერი, რომელიც ახლა მშობლებთან ცხოვრობს, მაგრამ მალე “ვარსკვლავებთან გაფრინდება”. ზოგჯერ მსგავსი იდეა ახლობლებსაც აქვთ. რაღაც სათავგადასავლო წიგნი წაიკითხეს ან მოისმინეს და ახლა გვთავაზობენ უკანასკნელი ფული მივცეთ, რომ “ადამიანებივით” ვიცხოვროთ. მოგვიანებით, მხოლოდ სასამართლო, გამოძიება და ცრემლების ზღვა. ყველას სურს გახდეს მილიონერი, მაგრამ მხოლოდ ხელფასით ამის გაკეთება არ გამოვა.
როგორ შევქმნათ ფინანსური უსაფრთხოების ბალიში?
რა დამოკიდებულებაც არ უნდა მქონდეს ქმართან, რისკზე, მით უფრო ფინანსურზე, არ წავალ. ეს მათ ოჯახში აქვთ რაიმე სახის სქემა, გეგმა და მსგავსი. არაფერია გასაკვირი, რომ ჩემი მაზლი, ლევანი, ციხეში ზის. როგორც მესმის, ყოველთვის ასეთი იყო. ავანტიურისტი და მეოცნებე. სხვა საქმეა, რომ სარისკო საქმეში სხვებიც ჩართო, რისთვისაც მიიღო.
დაქორწინების შემდეგ მე და ლაშა საცხოვრებლად ჩემთან გადავედით. სხვა ვარიანტი არ გვქონდა. იმ დროს ეს საერთოდ არ მაწუხებდა: ჩემი ბინა სუფთა და ნათელია. ერთოთახიანია, მაგრამ ადგილი გვყოფნის. მაღალი ჭერი დიდი ფართის შთაბეჭდილებას ტოვებს. რა თქმა უნდა, თავიდან უცხო კაცის პირად სივრცეში შემოყვანა გამიჭირდა. მაგრამ მეუღლე ყოველთვის იყო სისუფთავის მოყვარული და ნივთების მიმოყრა, როგორც სველი იატაკი აბაზანაში, მისთვის ისევე მიუღებელია, როგორც ჩემთვის.
3 წელი გავიდა და აი, ქალიშვილი შეგვეძინა. ძალიან საყვარელი, მშვიდი ბავშვი. ვფიქრობდი, დრო მოვიდა, გავუძლო უძილო ღამეებს, მუდმივ ტირილს და სხვა ხიბლს, რაც ბავშვთან ერთად ცხოვრებას ახლავს. მაგრამ არა. გამიმართლა. ანა არ არის პრეტენზიული ბავშვი. ჩემი ნერვული სისტემა დღემდე წესრიგშია. ქმარიც მომპოვებლის როლს უმკლავდება. რა თქმა უნდა, უფრო მეტი ფული მინდა. ვის არა?
დედამთილი საათივით დადის მას შემდეგ, რაც ბებია გახდა. ხშირად მოდის, რეკავს. ჩვენი გულის მოგებას ცდილობს. პირველ რიგში, ჩემი გულის. იცით რატომ? იმიტომ, რომ ამ ქალს, როგორც ვფიქრობ, დიდი ხანია ერთი გეგმა აქვს ჩაფიქრებული. ძალიან საინტერესო იდეა, როგორ დაგვეხმაროს ბედნიერ და კომფორტულ ცხოვრებაში. წარმოიდგინეთ, როგორი წესიერი ნათესავი მყოლია?
მოკლედ, მისი გეგმა მარტივია: მოგვცეს მე და ლაშას თავისი ოროთახიანი ბინა. ჩვენ რომ უკეთეს პირობებში ვიცხოვროთ, ყველამ ერთად. შვილიშვილი ხომ იზრდება, ადრე თუ გვიან საკუთარი ოთახი დასჭირდება. მისი შვილის ხელფასი კი გაფართოების შანსს ჯერ არ იძლევა. ან იძულებული ვიქნებით ავიღოთ კრედიტი, იპოთეკა. რა საჭიროა ეს, თუ ჩემს დედამთილს ოქროს გული აქვს და მზად არის დაგვეხმაროს. მაცდურია?
სინამდვილეში, არა. როგორ ფიქრობთ, სად უნდა წავიდეს მას შემდეგ, რაც თავის ბინას მოიშორებს? ჩემთან ცხოვრება უნდა. მაგრამ! ერთი პატარა, ეშმაკური პირობით: ბინა დედამთილზე უნდა გადავაფორმო. ჩვენ, უფრო ზუსტად, მე, იმ ოროთახიან ბინაზე უფლებები არ მექნება. მხოლოდ ქმარს. გესმით, რა სიტუაცია გამოდის?
თავიდან არც დავფიქრებულვარ. გაცვლა, თითქოს, ყველაფერი რიგზეა. მოგვიანებით გაირკვა, რომ კანონის მიხედვით, განქორწინების შემთხვევაში, უსახლკარო დავრჩები. ქმარი “დედასთან” დარჩება, ხოლო დედამთილი ჩემი “ეროთახიანიდან” ადგილს არ დაძრავს. აბა როგორ, თუ ყველა უფლებას პირადად გადავცემ. მის პირობებს რომ დავთანხმდე, განქორწინებისას წამგებიან ვითარებაში აღმოვჩნდები. მარტივად რომ ვთქვა, სახიფათო ვითარებაში.
დედამთილს თითქოს არ ესმის. დიდი ხანია ტკიპასავით არ მშორდება და ცდილობს დამიყოლიოს, მისი წინადადება მივიღო. ქმარსაც აქეზებს, თითქოს თუ ახლა განქორწინებაზე ვფიქრობ, რა იქნება შემდეგ? ქმარი მას უსმენს. ხომ გესმით, დედაა. ამ თემაზე უკვე მაღალ ხმაში საუბარი გვქონდა. ის ხომ ქმარია, ჩვენი ქალიშვილის მამა, ნუთუ არ ვენდობი?
ვენდობი, პრობლემა არაა. აი, მის დედას – არა. თუ ასე ძალიან უნდა, უბრალოდ გავცვალოთ ბინები, უძრავ ქონებაზე უფლებების გადაცემის გარეშე და მორჩა. ისე ვიცხოვრებთ, როგორც გვთავაზობს. აქ დედამთილი ურყევია. თავად სურს დაზღვევა. ამბობს, ძველი რემონტი აქვს და ჩვენ განვაახლებთ. გამოდის, ჩემს წილს შევიტან. შემდეგ მის შვილს შეიძლება გავშორდე (რადგან სტატისტიკურად ქალები ხშირად ითხოვენ განქორწინებას) და ასე მისი ბინის ნაწილი მე დამრჩება. ეს არ უნდა.
მოკლედ, მე უნდა მეშინოდეს მის შვილთან დაშორების და არა მას. მისი აზრით, ყველაფრის ისე დატოვება, როგორც არის, სისულელეა. ბავშვი ხომ იზრდება, ყველა ერთად ერთ ოთახში ვცხოვრობთ. დაიწყება ჩხუბი, კონფლიქტი. ეს გვინდა? “ისეთი კარგი ოჯახია, საწყენია, რუტინამ დაანგრიოს”.
ეს ქალი, რომ გესმოდეთ, ერთ დროს აქტიურად მონაწილეობდა ერთ–ერთ მსხვილ ფინანსურ პირამიდაში. რაც შეეხება ნებისმიერ ასეთ “იდეას”, მის ხასიათში თანდაყოლილია. თავისას არ გაუშვებს. ახალი თავის ტკივილი მაქვს. ქმარი წუწუნებს, რომ დედამისი ყველაფერში მართალია და უნდა მოვდუნდე. ყველაფერი კარგად გვექნება და განქორწინება არ გვემუქრება. მას და მის დედას თავიდან ვიშორებ, რადგან ჩემი ბინა ჩემი ბინაა და არაფრის შეცვლას ვაპირებ. სიტუაცია უფრო იძაბება. არ ვიცი, როგორ მოვიქცე, რჩევა მჭირდება.
