საქორწინო ხელშეკრულება იცავს ერთის ან თუნდაც ორივე მხარის მორალურ და ფინანსურ ინტერესებს. რატომ აქვს ბევრ ადამიანს მის მიმართ ნეგატიური დამოკიდებულება? სასიამოვნოა ფიქრი, რომ ქორწინება ცხოვრებაში ერთხელ და სამუდამოდ ხდება. დიახ, რატომღაც ეს არ ჯდება ოფიციალურ სტატისტიკასთან, მაგრამ მაინც. სწორედ ამიტომ, ადამიანების უმეტესობა თვლის, რომ თუ დაქორწინდება რაიმე სახის წინასწარი ოფიციალური შეთანხმებით, მაშინ სიყვარულის მთელი ჯადოქრობა გაქრება. მას შეცვლის საღი აზრის რეალობა.
და ვის სჭირდება საღი აზრი, როცა მუცელში მოფარფატე პეპლები ადამიანს ცხოვრების უდიდესი ზეიმის გადახდას აიძულებს? თან სტუმრებისთვის, რომელთა ნაწილს ცხოვრებაში პირველად და უკანასკნელად ხედავენ. ეს დასავლეთშია, სადაც ხალხს ფულის ძალის უფრო მეტად სჯერა, ქორწინების დაახლოებით 70% პირობებით იქმნება. ჩვენთან ეს რიცხვი გაცილებით მოკრძალებულია. კარგია თუ ცუდი, სხვა საკითხია.
საქორწინო ხელშეკრულება
თავადაც ვერ ვხვდები, როგორ მოხდა, რომ 57 წლის ასაკში ვერ ვთხოვდები? საქმროს, სახლის და მცირე დანაზოგის პირობებში. რა საჭირო იყო ამდენი მუშაობა, ამდენი ძალისხმევის და დროის დახარჯვა, რომ ჩემს ასაკში რაღაც ამიკრძალონ? სანამ გაოგნებული ვარ, დრო გადის და არაფერი იცვლება. ცხოვრება კი არა, რაღაც საგიჟეთია.
დაახლოებით 17 წლის წინ, როცა მე და ჩემი ქალიშვილი ჯერ კიდევ ქალაქში ვცხოვრობდით, პრაქტიკულად არაფერი გვქონდა. მხოლოდ ერთოთახიანი ხრუშჩოვის ბინა გარეუბანში და ცხოვრებაში რაღაცის შეცვლის საჭიროება. ქალიშვილი ჯერ კიდევ სწავლობდა და კარგად მესმოდა, რომ ამ უიმედობისგან თავის დასაღწევად პირველივე შემხვედრს მითხოვდებოდა. რამდენიმე ასეთი მაგალითი მაქვს ნანახი, ვერ დავთვლი. შემდეგ უბედური ქორწინება, ლოთი ქმარი, მტირალი და მუდამ მშიერი ბავშვები. ვის სჭირდება ასეთი ცხოვრება?
ამიტომ გადავწყვიტე, ფული ვისესხე, ვისგანაც შემეძლო, და ბელგიაში სამუშაოდ წავედი. ქეთი უკვე ზრდასრული და საკმაოდ დამოუკიდებელი იყო, ამიტომ არც მასზე, არც ბინაზე არ ვდარდობდი. ბინას თავშეყრის ადგილად არ გადააქცევს, უფრო ზრდასრული გახდება: გაიგებს, როგორია სახლის სისუფთავის შენარჩუნება და ყოველდღე მომზადება. ბუნებრივია, რაღაც თანხას ვუგზავნიდი, მაგრამ მოახლისთვის საკმარისი არ იქნებოდა.
დიახ, ხელფასის დიდ ნაწილს თავად ვინახავდი, მაგრამ არა ჭამისთვის ან უსარგებლო ნივთების საყიდლად. ოცნება მქონდა: კარგი სახლი, თუნდაც ქალაქგარეთ. და იქნებ, იაფი ავტომობილი. გამოდგება. ყველა ჩემი „სურვილისთვის“ დაახლოებითი თანხა თავში მქონდა, ამიტომ სრული ბედნიერებისთვის მოთმინება და ძალისხმევა მჭირდებოდა. და მუშაობა, მუშაობა, მუშაობა.
ამ რეჟიმიდან მხოლოდ მაშინ გამოვედი, როცა ქალიშვილმა მითხრა, რომ დაქორწინებას აპირებდა. მისი ხმით მივხვდი, რომ სერიოზული საქმეა. მომავალ სიძესაც ვესაუბრე და გადავწყვიტე, რომ ცოტა ხნით უნდა შევისვენო. როცა ჩამოვედი, ახალგაზრდებს მივეცი თანხის ნაწილი, რომელიც მქონდა, რომ სახლის აშენება დაეწყოთ. დიდი კერძო სახლის, სადაც ერთად ვიცხოვრებდით. ქეთი ჩემი იდეით აღფრთოვანებული იყო, ხოლო მისმა ქმარმა თქვა, რომ ჰყავს რამდენიმე მეგობარი სამშენებლო ინდუსტრიაში, რომლებიც დაეხმარებოდნენ. მოკლედ, საქმე კარგად მიდიოდა.
ისევ სამუშაოდ წავედი, ქალიშვილი და სიძე დავტოვე. ჩემი მუდმივი დატვირთულობის მიუხედავად, ერთი სიახლე მქონდა. ოღონდ არ ვიცოდი, როგორ მეთქვა სწორად. საქმე იმაშია, რომ მამაკაცი გავიცანი. თანამემამულე, რომელიც დიდი ხანია საზღვარგარეთ მუშაობდა. უცხო ქვეყანაში განქორწინება მოუწია: ცოლმა სხვა იპოვა. საერთო ქონების დიდი ნაწილი წაიღო. მაგრამ ანდრო კარგი ადამიანია, ეს მაშინვე დავინახე.
თავიდან უბრალოდ მეგობრები ვიყავით, შემდეგ გადავწყვიტეთ შეხვედრა, როგორღაც აღნიშვნა. არ მახსოვს, ერთ–ერთი დღესასწაულის, რომელიც მხოლოდ ქაღალდზე არსებობს და ბარში წასვლის მიზეზია. მოკლედ, ჩვენი ურთიერთობა სტუდენტების მსგავსად დაიწყო. ერთმანეთს არაფერს ვუმალავდით და უთქმელ სიტყვას არ ვტოვებდით.
ბოლოს, ქეთის ჩემი სიყვარულის შესახებ ვუთხარი. მეგონა, მხარს დამიჭერდა. მაგრამ ქალიშვილმა იმ მომენტში ეს ამბავი სერიოზულად არ მიიღო. უფრო სხვა რამ აწუხებდა: სახლი თითქმის დასრულდა, მხოლოდ შიდა ინტერიერის სამუშაოები და ავეჯის შეძენა დარჩა და შეიძლება უპრობლემოდ გადასვლა. რა თქმა უნდა, ეს ძალიან მიხაროდა. მინდოდა, ქეთისთვის მეთქვა სხვა რაღაც, მაგრამ ვიფიქრე, ამის გარეშეც სასაუბრო ძალიან ბევრი თემა იყო და გავჩუმდი.
სახლში დაბრუნება, თან სამუდამოდ, ძალიან სასიამოვნო იყო. უკვე აღარსად გეჩქარება, არაფერია საფიქრალი. წვრილმანი უსიამოვნებებიც, როგორიცაა თავხედი ტაქსის მძღოლი ან არასასიამოვნო ადგილი თვითმფრინავში, მხოლოდ ღიმილს იწვევს. სახლში მივდიოდი ნათელი ფიქრებით, დიდი იმედებით და ადამიანით, რომელიც ბედმა მაჩუქა. დიახ, ანდრო ჩემთან ერთად იყო და ეს ძალიან მიხაროდა. ორივეს რაღაც დიდი ფული არ გვიშოვია, მაგრამ მცირე დანაზოგი გვქონდა. კიდევ რა სჭირდება ჩვენს ასაკში შეყვარებულებს?
თუმცა ქალიშვილმა მხარი არ დამიჭირა. როცა ჩემი მეგზური დაინახა, ღიმილი გაუქრა და სახეზე კითხვის ნიშანი გამოეხატა. ქეთის ასეთი ვარიანტი არ აკმაყოფილებდა.
–ეს კაცი იცხოვრებს ჩვენთან ერთად, ასე უბრალოდ?
–დიახ, ძვირფასო. ანდრო ჩვენს სახლში იცხოვრებს. არ იდარდო, ადგილი ყველას ეყოფა.
–ის ხომ შემთხვევითი მგზავრია! უბრალო კაცი, რომელიც სხვის ოჯახში მზამზარეულზე მოვიდა!
–ქეთი, ჩვენთვის მანქანის ყიდვას აპირებს. თუ გახსოვს, მზამზარეულზე ჩემი სიძე მოვიდა. მოდი, არ ვიკამათოთ, კარგი?
ჩემი სიმართლის მიუხედავად, ქალიშვილი დღემდე ვერ დამშვიდდა. სერიოზულად თვლის, რომ ანდრო თაღლითია. ჩემი „ბრმა სიყვარულით“ სარგებლობს, რომ ფინანსური პრობლემები მოაგვაროს. ქალიშვილი დაჟინებით მოითხოვს, საქორწინო ხელშეკრულება გავაფორმოთ. თავის დროზე მისთვის დაქორწინება არ ამიკრძალავს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ითხოვს, რომ საცხოვრებლად გადავიდეთ ჩვენს ძველ ბინაში, ქალაქგარეთ, რომელიც სტუდენტებზე ქირავდება, – სხვას აღარავის სურს მასში ცხოვრება.
რატომ, როგორ ფიქრობთ? საქმე იმაშია, რომ ანდრო მხოლოდ 43 წლისაა. ზრდასრული, ცხოვრება გამოვლილი კაცი. აი, ჩემზე დაქორწინება სრულ ჭკუაზე მყოფს არ შეუძლია. „ძალიან ახალგაზრდაა“ – ჩემი ღვიძლი ქალიშვილის სიტყვები. სახლის საბუთების პრობლემები რომ არა, არადა ქალიშვილს მთელი ეს საქმე მივანდე, ჩვენი საუბარი ხანმოკლე იქნებოდა. ვცდილობ, პრობლემებს გავუმკლავდე, მაგრამ ჯერ არ გამომდის. რისთვის ეს ყველაფერი, როცა ასე დაღლილი ვარ ამდენი წლის შემდეგ?!
