რა ლამაზია იტალია, განსაკუთრებით ზაფხულში! ზღვა, სანაპირო, ძველი შენობები და, რა თქმა უნდა, ხალხი. იტალიელები მოდას ისე გრძნობენ, როგორც სხვა არავინ. სად შეიძლება შეხვდეთ 50 წელს გადაცილებულ მამაკაცს, რომელიც ბაზარში თევზს ყიდულობს, მაგრამ ისე გამოიყურება, თითქოს კინოვარსკვლავია? შესანიშნავი კლიმატი, გემრიელი კერძები და სუფთა ჰაერი, რომლის ჩასუნთქვაც ასე ძნელია! ნამდვილი სამოთხეა. თუ, რა თქმა უნდა, საფულეში საკმარისი ფული გაქვთ მთელი ამ ბრწყინვალებისთვის.
წინააღმდეგ შემთხვევაში, ყველაფერი ასე სასიხარულოდ არაა. ბევრი ჩამოსული, რომელთაც რამდენიმე ევროს შოვნა სურთ, რომ ოჯახები არჩინონ. სანაპიროზე საცურაო კოსტიუმებში წოლა ერთია, მზეზე ფიზიკური შრომა – სხვა. ქალებისთვის იტალიაში მუშაობას ადვილს ვერ უწოდებთ. მიმტანები გვიან ღამემდე მუშაობენ. ჭურჭლის მრეცხავები მთელი დღე ფეხზე დგანან. სამწუხაროდ, რეალობა ისაა, რომ რაც არ უნდა რთული იყოს საქმე, ვიღაცამ მაინც უნდა გააკეთოს. საკითხავი მხოლოდ ფასია.
ლამაზი იტალია
ბევრი ჩემი მეგობარი, მათ შორის მეც, უცხოეთში სამუშაოდ წასვლაზე უკეთეს ვერაფერს ვხედავდით. ჩემს შემთხვევაში, ეს იყო ლამაზი იტალია. რატომ? ვცხოვრობდი ქალაქურ სოფელში. ორ სკამზე ერთდროულად ვერ დაჯდები: ერთი მხრივ, ცხოვრება ნელი და საკმაოდ მკაცრი იყო, როგორც სოფელში. კარგად გვესმოდა, რომ საქონლის და ბოსტნის გარდა ბევრი საინტერესო რამ იყო. მთელი ძალის სოფლის ცხოვრებაზე დახარჯვა აუცილებელი არაა.
ჩემს შემთხვევაში, შვილების გარდა, რომელთაც დახმარება სჭირდებოდათ, იყო ქმარიც, რომელსაც ყელის გასველება უყვარდა. ლოთი არ იყო, მაგრამ პერსპექტიულს ვერ უწოდებდი. რაღაც მომენტში საკუთარ თავს უფლება მისცა ჩავარდნილიყო ცხოვრების ამ საშინელ რიტმში, როცა ხელფასიდან ხელფასამდე ცხოვრობ და სიხარულს მხოლოდ ბოთლი და ნასვამ ხალხთან არაფერზე საუბარი განიჭებს. მე და ვალერის არც გვიკამათია. მესმოდა, რომ მასზე გავლენას ვერ მოვახდენდი. მასაც ხელფასის ნაწილი სახლში მოჰქონდა. ჩემზე ან შვილებზე ხელი არასოდეს აუწევია.
ახალი ცხოვრება
სწორედ ამიტომ, დედას ვთხოვე, შვილიშვილებისთვის მიეხედა, რა თქმა უნდა, შეძლებისდაგვარად. ქმარს დაველაპარაკე, როცა ჯერ კიდევ კარგ მდგომარეობაში იყო. სამწუხარო იყო მისი სახის დანახვა, მაგრამ 100%–ით დარწმუნებული ვიყავი, რომ ეს გვჭირდებოდა. ჩემი დაქალებიც ამ აზრზე იყვნენ. ასე რომ, სახლიდან შორს მარტო არ ვგრძნობდით თავს. საშიშიც არ იყო. თუმცა თავიდან ყველა წვრილმანზე ვნერვიულობდი.
ახალ ადგილზე 4 წელი ვიმუშავე. შემდეგ სამშობლოში დაბრუნება მომიწია. არა სამუდამოდ. დედამ დამირეკა და მითხრა, რომ ჩემი ვაჟი დაქორწინებას გეგმავდა. ასეთი მოვლენის გამოტოვება არ ღირს. ქორწილზე მოვილხინეთ, ახალგაზრდებს საჩუქრები გადავეცი, ლამაზი რძალი შემიყვარდა. თავად გამახსენდა ახალგაზრდობა და წამოვიტირე კიდეც. სამწუხაროდ, ჩემი ქმარი ამ ყველაფრის ფონზე კოვზი კუპრივით იყო. მამამისის გაცვეთილ ქურთუკში, სულელური ღიმილით, ყველა სტუმარს სასმელს უსხამდა, თავადაც ჭიქას არ ტოვებდა. არადა უკვე დამავიწყდა, როგორი მყავს.
მძიმე გადაწყვეტილება
დროის დაკარგვა აღარ მინდოდა, ამიტომ განქორწინება გადავწყვიტე. აღმოჩნდა, რომ ყველაფრის სწრაფად და წარმატებით მოგვარება შეიძლება, თუ საჭირო ხალხთან შეთანხმებას მიაღწევ. უმეშევრად დიდხანს ვერ დავრჩებოდი და უკან გავფრინდი. ლამაზი იტალია მელოდა. იქ არ განვიცდიდი მუდმივად დაკარგულ საბუთებზე და მსგავს ბიუროკრატიაზე. გინდ დაიჯერეთ, გინდ არა, არ მაღელვებს. იმ მომენტისთვის არავინ მყავდა. უბრალოდ მინდოდა, ჩემი ცხოვრება ვალერისთან აღარ ასოცირებულიყო. კარგი ადამიანია, მაგრამ ჩემი ქმარი აღარაა და მორჩა.
ჯინო დაახლოებით 1,5 წლის შემდეგ გავიცანი. ტანადი მამაკაცი, ერთ–ერთი პიცერიის მფლობელი სანაპიროზე. იმ დროს იტალიურად კარგად ვლაპარაკობდი, ამიტომ მისი ისტორიები ოჯახზე და ძმებზე გააზრებული მქონდა. პირველი 6 თვე ადგილობრივი იტალიელების მოსმენა უბრალოდ მსიამოვნებდა. ვაკვირდებოდი მათ მიმიკას, ჟესტებს და მეტყველებას. ლამაზი ენაა, მინდა გითხრათ.
თავიდან უბრალოდ ვხვდებოდით, დიდხანს ვსეირნობდით, როცა დრო მქონდა. გამიმართლა, რომ ჩვენი ურთიერთობა თბილ სეზონზე დაიწყო. აქ შემოდგომა და ზამთარი სრული კოშმარია. მაღალი ტენიანობის გამო ცივი ქარი ძვლებში ატანს. სახლში, განსაკუთრებით ძველში, გათბობაზე ზოგავენ. თოვლის კაცს ვერ გააკეთებ, მაგრამ სინესტე და სისველე გაგაგიჟებს. მე და ჯინო შემთხვევით ვსარგებლობდით და საღამოობით ვსეირნობდით, არქიტექტურით, ხედებით და ერთმანეთით ვტკბებოდით.
რა თქმა უნდა, პრობლემებს ვერ ავცდი. ჩემი ახალი მეგობრის დედას არ მოვეწონე. რამდენადაც მოვახერხე ამ ქვეყნის გაგება, იტალიაში დედები განსაკუთრებული სახის ქალები არიან. მათი ნება რომ იყოს, ვაჟები ცოლად მოიყვანდნენ ქალიშვილებს, ოღონდ ოჯახში ახალი ვინმე არ შემოვიდეს. დიახ, იტალიელები ხშირად ცხოვრობენ ერთ დიდ სახლში მშობლებთან ერთად, სადაც დედა ყველაზე ავტორიტეტული ქალი და ოჯახის მთავარი წევრია. მის თვალში რძალი კონკურენტია. ჩემმა ჯინომ ეს საკითხი მაშინვე მოაგვარა, თუმცა დედამისს დიდად არ მოეწონა.
ულამაზესი იტალია
ქორწილის საკითხი ჰაერში ტრიალებდა. ჩემმა შავთმიანმა ჯენტლმენმა მკითხა, თუ მინდოდა ქორწილის გადახდა სახლში, ახლობლების გარემოცვაში. ჩვენთან ნამყოფი არასოდეს ყოფილა, დედაჩემის და ჩემი შვილების გაცნობა უნდოდა. დავეთანხმე. დასახლების ნახევარს დავურეკე, ყველა გავაფრთხილე, თარიღი ვუთხარი. ვთხოვე, საჩუქრების გარეშე მოსულიყვნენ, რომ ზედმეტი არ დაეხარჯათ. ყველა დამპირდა მოსვლას. ეს უნდა ყოფილიყო დიდი და მხიარული ქორწილი, მუსიკით და ცეკვით. როცა ყველაფერი საკმარისია და უბრალოდ უნდა მოახერხო, დაღლილობისგან არ წაიქცე.
ჩასვლისას არავინ შეგვხვდა. გავჩერდით ერთადერთ სასტუმროში, რომელიც ასევე ცარიელი იყო. ყველა მეგობარს, ნაცნობს და ნათესავს გადავურეკე. დედას ვესტუმრე. ყველა უხალისოდ და ძალდატანებით მელაპარაკებოდა. თითქოს, რაღაც დავაშავე. მოგვიანებით გაირკვა, რომ მთელი სოფელი მგმობდა ახალ კაცთან ცხოვრების დაკავშირების გამო. ხოლო ვალერი, ჩემი „კანონიერი“ ქმარი უნამუსოდ მივატოვე.
არ აინტერესებთ, რომ დიდი ხანია განქორწინებული ვარ. მას არ ახსოვს, ანუ არ მომხდარა. არ აინტერესებთ, რომ წინასწარ გავაფრთხილე, ტელეფონით ყველა მივიწვიე. პრინციპულად მნიშვნელოვანი იყო, თვალებში ჩამეხედა. კარგია, რომ არ შემაფურთხეს. ასე რომ, ჩემთვის სამახსოვრო ადგილები მოვინახულე, შვილებიც წესიერად ვერ ვნახე და ჯინოს აეროპორტში წაყვანა ვთხოვე. აქ ჩემი ნახვა არ უხარიათ, ამიტომ სხვაგან წავალთ. ჩვენს შემთხვევაში, გავფრინდებით.
რა გავაკეთო ახლა და როდის დავბრუნდები სამშობლოში, არ ვიცი. თუ ღვიძლი დედა ყოფილ სიძეზე უფრო განიცდის, ვიდრე ჩემზე, ამაზე დაფიქრება ღირს. ის ხომ გულღია კაცია, ათასი ხუმრობა იცის. მე? მერე რა, სადღაც წავედი და წლები მხოლოდ ფულს ვაგზავნიდი. როგორც ჩანს, შვილებიც ასე ფიქრობენ. კარგი, რას ვიზამთ, ასე იყოს. გამოდის, ლამაზ იტალიაში დიდხანს დავრჩები.
