ბევრი ადამიანი არ უფიქრდება, რას ამბობს დაკრძალვაზე. ეს გასაგებია. ნორმალური ადამიანი ამაზე ფიქრებს იშორებს და ცდილობს იფიქროს რაღაც ნათელზე და სახალისოზე. ჩვენს ცხოვრებაში ისედაც ბევრი ნეგატივია, რა საჭიროა თავის გავსება ამით? თუმცა, თუ გვერდზე გადადებთ მთელ წუხილს და დაინტერესდებით ამ თემით ჰორიზონტის გასაფართოებლად, შეიძლება დაინახოთ, რომ დაკრძალვა ძალიან რთული და დელიკატური საკითხია.
ამ დროს ხალხი მაქსიმალურად მართალი, გულწრფელი და ლაკონური უნდა იყოს. ბუნებრივია, ყველა თავისებურად განიცდის რთულ პერიოდს. და მაინც, გონება ყოველთვის ცივი უნდა დარჩეს, რომ შემდეგ არაფერზე ინანოთ. გიზიარებთ ამბავს ამის შესახებ და ვიმსჯელებთ, რას ამბობენ დაკრძალვაზე და რაზე დუმან.
რას ლაპარაკობენ დაკრძალვაზე
ისე მოხდა, რომ მე და ჩემს დას, თინას, დედა დეიდამ ჩაგვინაცვლა. დეიდა ლელამ. 13 წლის ასაკიდან მის სახლში ვცხოვრობდით და მთლიანად მის ხარჯზე ვიყავით. დეიდა ყიდულობდა პროდუქტებს, ტანსაცმელს, ყველაფერს, რაც გვჭირდებოდა. არასოდეს გვიყვიროდა, არ გვსაყვედურობდა, როგორც ამას ჩვენი მშობელი აკეთებდა. დედა ხშირად სხვადასხვა კაცებთან ერთად ერთობოდა და საკუთარ შვილებზე საერთოდ არ ზრუნავდა. არაფერია გასაკვირი, რომ ერთ დღეს მიგვატოვა, სხვა კაცთან ერთად წავიდა და აღარ დაბრუნებულა.
დეიდასთან ცხოვრება სულ სხვანაირი იყო. დეიდა ლელას საკუთარი შვილები არ ჰყავდა, ამიტომ მთელ სითბოს და სიყვარულს ჩვენ გვაძლევდა. ამის გამო ძალიან მადლობელი ვარ. საწყენია, რომ ერთად დიდხანს ვერ ვიცხოვრეთ. კიდევ ერთი უსიამოვნება: ჩემი უმცროსი და, თინა, უფრო მეტად უყვარდა. არ ვიცი, ასაკის თუ სხვა რამის გამო, მაგრამ ფაქტია: ყოველთვის მეორეხარისხოვან როლში ვიყავი. ნაკლები უფლებები, მეტი მოვალეობები და საოჯახო საქმე.
ალბათ, ამიტომაც არ ვნანობ, რომ გავთხოვდი. მომბეზრდა ყოველდღე მცირე არასრულფასოვნების შეგრძნება. იმ დროს ჩემი საქმრო კი ხელისგულზე მატარებდა. ჰორმონებმა თავისი წვლილი შეიტანეს. ცალკე ცხოვრება დავიწყე, თინა დეიდასთან დარჩა. მოგვიანებით, ისიც გადავიდა. არა სადმე სხვაგან, არამედ სხვა ქვეყანაში – ფულის საშოვნელად, სამყაროს სანახავად.
ამის მიუხედავად, თინა ყოველ 6 თვეში ერთხელ დეიდასთან ბრუნდებოდა. ყოველ ჯერზე ნაშოვნ ფულს დეიდას სახლის გარემონტებაში ხარჯავდა. ღობე დაზიანდა? შევცვალოთ. სახურავიდან ჟონავს? შევცვალოთ. მეც მინდოდა ამ საქმეში მონაწილეობა, მაგრამ, სამწუხაროდ, ჩემი ხელფასი მხოლოდ კოსმეტიკურ ცვლილებებს ყოფნიდა. დის ინვესტიციებთან შედარებით ჩემი საწყლად გამოიყურებოდა.
შემდეგ შვილი შემეძინა და ზედმეტი ფული საერთოდ გაქრა. ამავდროულად, თინა აქეთ–იქით სიარულს აგრძელებდა და, როგორც იქნა, მივხვდი, რის მიღწევას ცდილობდა. დეიდა ლელა ახალგაზრდა აღარ იყო, გასაგებია. ყოველ ჯერზე, როცა ვხვდებოდით, დიდწილად თინას ქებაში იყო. რა შესანიშნავი და შრომისმოყვარეა, როგორ ეხმარება. კარგი იქნება, რომ უცხოეთში მდიდარი ქმარი იპოვოს, როგორც კინოში. შესანიშნავი იქნება. ჩემი საქმე ნაკლებად აინტერესებდა, ჩემი შვილის დაბადების დღეზეც ბოლო წუთში მოდიოდა. ცოტა საწყენი იყო.
დასთან ურთიერთობა
მე და თინა ერთმანეთს დავშორდით. თუ ადრე, პირველი რამდენიმე წლის განმავლობაში, აქტიურად ვუკავშირდებოდით ტელეფონით, ახალ ამბების ვუზიარებდით, მოგვიანებით ყველაფერი სადღაც გაქრა. მე ჩემი ცხოვრებით ვიყავი დაკავებული, ის – თავისი ცხოვრებით. ბევრი საქმე, რუტინა და სხვა ყველაფერი. ხომ გესმით, ზრდასრული ადამიანის ცხოვრება.
როცა დეიდა ლელა მოულოდნელად გარდაიცვალა, ორივესთვის შოკი იყო. კარგია, რომ იმ დროისთვის თინა სამშობლოში იყო. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ვფიქრობ, დროულად ვერ ჩამოვიდოდა. დაკრძალვაზე საკმაოდ ბევრი ადამიანი მოვიდა: დეიდას ბევრი მეგობარი და ნაცნობი ჰყავდა. მეზობლებს უყვარდა, ამიტომ მათ თვალებზე ცრემლები მოჩვენებითი არ იყო. ამჯერად, მე და თინა ავფორიაქდით: ღვიძლი ადამიანი უკანასკნელ გზაზე უნდა გავაცილოთ ისე, რომ არ შევრცხვეთ.
ვიმედოვნებდი, ეს დღე მთლიანად დეიდას მიეძღვნებოდა. გავიხსენებთ, როგორი იყო სიცოცხლეში, რამდენი კარგი რამ გააკეთა. ყველაფერი, რასაც ხალხი დაკრძალვაზე ამბობს. როგორც მინიმუმ, ასეთი იყო ჩემი პირადი გამოსვლა. ნახევარი ღამე მოგონებებში გავატარე, ვფიქრობდი, როგორ გაგვიმართლა მე და ჩემს დას. დედას რომ არ მივეტოვებინეთ და დეიდა საჭირო დროს რომ არ გამოჩენილიყო, წარმოდგენაც არ მინდა, როგორ გავიზრდებოდით. ტანში ჟრუანტელი მივლის.
რას ამბობენ დაკრძალვაზე?
თინამ ჩემს შემდეგ ისაუბრა. მისი სიტყვები სრულიად მართალი და ცალსახა იყო: დეიდა იყო ყველაზე კეთილი და ნათელი ადამიანი ჩვენს ცხოვრებაში და ახლაც, როცა უკვე გავიზარდეთ, უჭირს წარმოიდგინოს ვინმე, მასზე უფრო ძვირფასი. იმ მომენტში თითქოს ისევ ნამდვილი დები გავხდით, რომლებიც ერთად ცხოვრობენ, საიდუმლოებებს უზიარებენ და განუყოფელნი არიან.
შემდეგ დეიდას მეზობლებმა და მეგობრებმა ისაუბრეს. მათი სიტყვა იყო არა გარდაცვლილზე, რომელმაც ძალიან ადრე დაგვტოვა, არამედ თინაზე, ჩემს დაზე, თუ როგორი ყოჩაღია. მუდმივად მოდიოდა დეიდასთან, მუდმივად სახლში რაღაცას აკეთებდა, როგორ მეგობრობდნენ, რამდენ კარგს ამბობდა დეიდა თინა მასზე. ამან გამტეხა. ვცდილობდი, თინას ასეთ საქციელზე არ მეფიქრა, მაგრამ ყველაფერი ზედმეტად აშკარა იყო. უბრალოდ სახლი თავისთვის გადააკეთა. გასაგები არაა?
მერე თითქოს რაღაცამ შიგნიდან მაიძულა, ჩემი და გვერდზე გამეყვანა და დავლპარაკებოდი. ვუთხარი, რომ სახლს გავყიდით და შუაზე გავიყოფთ. სხვა ვარიანტი არაა. იქ მარტო არ იცხოვრებს, როგორც არ უნდა სცადოს. თუ ეჩქარება, შემფასებელს მოვიყვანთ. რა თანხასაც დაასახელებს, იმის ნახევარი მომცეს. სხვა გზა არაა.
როგორც ჩანს, ეს ჩემში დიდხანს იჯდა. ემოციურმა სტრესმა და მოულოდნელობამ ყველაფერი, რაც ხდებოდა, ჩემგან ამოუშვა. ვერც მაშინ, ვერც ახლა ვიტყვი, რომ ვნანობ. უმჯობესია სწრაფად და მკვეთრად, ვიდრე დრო გაწელო და არ იცოდე, როგორ დაიწყო ლაპარაკი. თინამ ჩემი ემოციების ამოფრქვევა არ დააფასა. ვხედავდი, რაღაცის თქმა უნდოდა, მაგრამ ბოლო მომენტში ატირდა და წავიდა.
ახლა არ ვურთიერთობთ. დიახ, მისი მესმის. ცოტა მსხვერპლის როლი უნდა მოირგო და ჩემი მესიჯები უგულებელყო. უკვე 2 თვე გავიდა და ჩემს სიტყვაზე უარის თქმას არ ვაპირებ. ვფიქრობ, კიდევ 1 თვე განაწყენებულმა იაროს, შემდეგ ვილაპარაკებთ. ცხოვრება გრძელდება. არ ვაპირებ დას დავუთმო სახლი, რომელიც თავისთვის ძალიან თავხედურად გადააკეთა. დიდხანს მსხვერპლის როლის თამაში არ გამოუვა. დეიდა ლელა ჩემთვის ისეთივე ახლობელი იყო, როგორც თინასთვის. ჩემთვისაც რთულია. რამდენიც გინდათ, დამგმეთ. ვთვლი, რომ სწორად მოვიქეცი. ოჯახი და შვილი მყავს. ვინ ვიქნები, თუ მათ კეთილდღეობაზე არ ვიფიქრებ?
