ბევრისთვის ნაცნობია ცხოვრებისეული სიტუაცია, როცა გრძნობ, რომ ახლობელი გატყუებს. დიახ, ასე ხდება, ვერაფერს გახდებით. ჩვეულებრივ, მოტყუებას პატარა ბავშვები ცდილობენ. ცრუობს, მაგალითად, რომ სკოლაში არ წავიდეს ჯანმრთელობის გამო ან რაღაც მსგავსი. ეს გასაგებია, მათ ხომ საკმარისი ცხოვრებისეული გამოცდილება არ აქვთ. ფიქრობენ, რომ ტყუილში ვერავინ გამოიჭერს.
სხვა საქმეა, როცა ზრდასრული ადამიანი იტყუება. ეს უცნაურად გამოიყურება. სირცხვილიც არის. რა გააკეთოთ ამ ვითარებაში? გამოიჭირე ადამიანი და, სავარაუდოდ, მასთან ურთიერთობა უბრალოდ შეწყდება. თუ ადამიანი ზედმეტად მნიშვნელოვანია თქვენთვის ან საერთოდ ნათესავი? როგორც არ უნდა შეხედოთ, წაგებული სიტუაციაა. რა თქმა უნდა, შეგიძლიათ გაჩუმდეთ და თავი მოიკატუნოთ, თითქოს არაფერი მომხდარა. თუმცა მოგვიანებით ყველაფერი შეიძლება განმეორდეს. ადრე თუ გვიან საკითხი წინ წამოიწევს. კარგად უნდა დაფიქრდეთ, სანამ რაიმე აქტიურ მოქმედებაზე გადახვალთ. წინააღმდეგ შემთხვევაში, სიტუაცია შეიძლება გაუარესდეს.
ტყუილის თქმა
ბოლო დროს ჩემი 50 წლის დედამთილი თავს უბედურ, ყველასგან მიტოვებულ ქალად წარმოაჩენს. მოხუცი ქალი, რომელსაც ჯანმრთელობის პრობლემები აქვს, რომელიც არავის უყვარს, განსაკუთრებით ერთადერთ ვაჟს და მის ცოლს. ანუ მე და ჩემს მეუღლეს. რატომ? ჩემი აზრი ასეთია: ქალს სურს ყურადღება, ზრუნვა, ასევე უბრალოდ მოწყენილია. მეუღლე არ მეთანხმება, ამ ფონზე კონფლიქტები გაგვიხშირდა. ადრე ასე არ ხდებოდა.
ლიამ (თავად ითხოვს სახელით მიმართვას) საერთოდ არ იცის, რა არის მუშაობა. ჩემი მამამთილი მთელი ცხოვრება სამისთვის შრომობდა: თავისთვის, ცოლისთვის და შვილისთვის. როგორც ჩანს, ამის გამო ასე ნაადრევად გარდაიცვალა. თუმცა მოასწრო ოროთახიანი ბინის, მანქანის ყიდვა, შვილის ფეხზე დაყენება. ადრე მასთან ნაკლებად ვურთიერთობდით, მაგრამ ახლა მესმის, რომ თავის მოვალეობას 100%–ით ასრულებდა.
მისი ცოლი სახლს უვლიდა. ასე მხოლოდ ითვლება, დამიჯერეთ. კერძების მომზადება ვერ ისწავლა, მხოლოდ რამდენიმე „სტანდარტული“ კერძი. სახლის დალაგებას უდგება პრინციპით „მთავარია, საღორე არ იყოს“, თუმცა ამაში არ ვადანაშაულებ. შვილის აღზრდაში მამა უფრო მონაწილეობდა. ალბათ, ამიტომ ასე მიყვარს ჩემი ქმარი. უნებისყოფო დედიკოს ბიჭებს ვერ ვიტან.
ახლა, როცა ლია მარტო დარჩა, როგორც ჩანს, სრულიად მარტოსული გახდა. დროდადრო თავის მოჩვენება ჩვევად ექცა. იგონებს, თითქოს ავადაა, ვერ ჭამს, ვერ სვამს და სხვა ხრიკებს. მაგალითად, შვილს დაურეკა და უთხრა, რომ ფეხი მოიტეხა, ამიტომ უნდა ინახულოს. აღმოჩნდა, რომ ფეხი წესრიგში აქვს, ჩალურჯებაც არ აქვს, უბრალოდ „საშინლად“ ტკივა. ასეთი ზღაპრები კვირაში რამდენჯერმე მეორდება. ვგრძნობ, იტყუება.
ახლა ჩვენთან ერთად ცხოვრება ისურვა. ჩემს ბინაში. დიახ, ორი ოთახი გვაქვს. სამ კაცს ადგილი ეყოფა, მაგრამ მაპატიეთ. ორ მოსიყვარულე ქორწინებაში მყოფ ადამიანს ცალკე ცხოვრება უმიზეზოდ არ სჭირდება. აქ ჩვენ ვცხოვრობთ, ჩვენი წესრიგი გვაქვს, ატმოსფერო და მსგავსი რამ. ნამდვილად არ მჭირდება ზრდასრული ქალი, რომელიც თვლის, რომ ყველას მისი ვალი აქვს.
მე და ჩემმა ქმარმა ჩხუბი დავიწყეთ. ძალიან უნდა, დედამისი ჩვენთან გადმოვიდეს, მაგრამ კატეგორიულად წინააღმდეგი ვარ. დაფიქრდით, ლია ხუმრობის გარეშე გვთავაზობს შემდეგ სქემას: მას ჩვენს სახლში ვპატიჟებთ, თავად თავის ბინას აქირავებს. ვინაიდან მცირე პენსია აქვს, ბინის ქირა მთლიანად მის ჯიბეში წავა. ამასთან, ვალდებული ვარ კერძები მოვუმზადო, ვურეცხო და ასე შემდეგ სიის მიხედვით. ჩვენ ხომ ნათესავები ვართ.
დავიღალე ახალი და ახალი არგუმენტების მოყვანით, რატომ არ უნდა იცხოვროს ლიამ ჩვენთან. მეუღლე ამბობს, რომ სანამ შვილები არ გვყავს, არ შეგვიძლია ცოტა შევივწროვდეთ? ვპასუხობ, რომ ასეთ პირობებში ბავშვის გაჩენა გართულდება. ქმარს არ ესმის. ფიქრობს, რომ ყველაფერი თავისით მოგვარდება. დღისით ვიმუშავებ, საღამოს დედაზე ვიზრუნებ. მე ხომ არაფერი მაქვს საქმე, ასეა?
შევამჩნიე, რომ დედამთილი ჩემთან ლაპარაკს თავს არიდებს. როგორც ჩანს, მიხვდა, რომ მისთვის საჭირო დიალოგი არ შედგება. ახლა შვილს აწვება. აბრალებს ღალატს, დედის უსიყვარულობას. ვთვლი, რომ ძალით კეთილი ვერ იქნები, მაგრამ ჩვენთან მსგავსი სიტუაციაც არაა. ქმარი, მისი ნება რომ იყოს, დედას უკვე გადმოიყვანდა ან თავად გადავიდოდა. ზუსტად ვიცი და ეს მაწუხებს.
ახლა ახალი გიჟური იდეა აქვს. სურს, ბანკში სესხი აიღოს და ჩემი ბინა სამოთახიან ბინაში გადაცვალოს თანხის დამატებით. თუნდაც რემონტის გარეშე. საქმე იქამდე მივიდა, რომ ქმარმა პირდაპირ მითხრა: თუ ვნერვიულობ, რომ ბინაზე უფლებებს დავკარგავ, მზადაა ჩემს სახელზე გააფორმოს. რომც განვქორწინდეთ, ახალი სამოთახიანი ბინა მთლიანად ჩემი იქნება. კანონით. ოღონდ კი დედამისმა ჩვენთან ერთად იცხოვროს და მარტო არ „დაიტანჯოს“.
ბუნებრივია, მის შემოთავაზებაში ბევრ პუნქტში არ მაწყობს. არ ესმის, რომ მის ზრდასრულ და არც ისე სულელ ცოლს სხვასთან ერთად ცხოვრება არ უნდა. უბრალოდ არ ჯდება მის თავში. „აი, რატომ, თქვენ ხომ კარგი ურთიერთობა გქონდათ, რა შეიცვალა?!“ არ ესმის, რომ დისტანციური ურთიერთობა ერთია, მაგრამ ერთად ცხოვრება – სულ სხვა.
ზოგჯერ ვამჩნევ, რომ ამ ყველაფერმა ქმრისადმი ჩემი დამოკიდებულება შეცვალა. იმდენად უყვარს დედამისი, რომ თავს უხერხულად ვგრძნობ. მამაკაცი ვალდებულია უყვარდეს თავისი ქალი ყველაზე მეტად. შემდეგ შვილები და მხოლოდ ამის შემდეგ მშობლები, და და ძმა. ასეთი მსოფლმხედველობა მქონდა, მაქვს და მექნება. ახლა ქმარს სხვა თვალით შევხედე და, სამწუხაროდ, ჩემთვის გარკვეული დასკვნები გამოვიტანე.
თუ ასე გაგრძელდება, ვშიშობ, კარგი არაფერი გამოვა. ჯერჯერობით გრძნობების გარდა მხოლოდ პასპორტში ბეჭედი მაკავებს. დიდხანს შევძლებ ქმრის მიმართ შინაგანი სითბოს შენარჩუნებას? ასეთ პირობებში დარწმუნებული არ ვარ. გაუმჯობესებას ვერ ვხედავ. მოტყუება არ მინდა. ალბათ, მომიწევს გავუმხილო ჩემი ფიქრები, სანამ უფრო არ დაგვიანდა. იქნებ, ასე მაინც გამოფხიზლდეს. წინააღმდეგ შემთხვევაში, ქორწინებაში ძალიან დიდი პრობლემა გაჩნდება.
